ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Spodobał mi się komentarz w Newsweeku:
[link widoczny dla zalogowanych], a szczególnie ta jego część:
Platforma, zawsze kiedy pytało się o jej błędy, spóźnienia, niedoróbki, częstowała nas przypowieścią o „smutnym realizmie”, który ciąży nad naszym „krajem dla dorobku”. Mnie to oczywiście zawsze przekonywało („zawsze”, czyli mniej więcej od czasu, kiedy skończyłem 40 lat i przestałem wierzyć w bajki, wiedząc już, że w realu bajki najczęściej zmieniają się w koszmar). Ale nie mnie trzeba było przekonać, tylko ludzi ode mnie młodszych, bardziej niecierpliwych, nie pamiętających już IV RP, a tym bardziej ruin PRL-u, z których Polska – ja o tym wiem i pamiętam – skutecznie zdołała się podnieść. Pozostaje jednak pytanie, co było „realizmem” w języku i praktyce rządzenia Platformy, a co łatwizną i błędem?
Coś w tym jest. Jakoś tak "wychodzi", że te miliony umów śmieciowych dla biednych Polaków, to "realizm" i "jesteśmy krajem na dorobku". Ano jesteśmy, tylko ten dorobek jakoś "dziwnym trafem" ląduje na kontach najbogatszych, podczas zwykli prości ludzie w Polsce muszą wybierać pomiędzy emigracją, albo "śmieciowym" przetrwaniem.
Tak wiem, że ci najbardziej dynamiczni, superaktywni, przebojowi itp. sobie poradzą. Fakt - ci sobie poradzą, bo zwykle sobie radzą. Ale na tym polega dobra ekonomia w kraju, że jest w stanie sensownie wykorzystać, a także dać sensowną ofertę również tym mniej umiejącym walczyć w ekonomicznym boju, a po prostu uczciwie pracującym, szukającym swojego miejsca nie na linii konkurencyjnego frontu, a po prostu w zwykłej ludzkiej pracy. Ale dla tych zwykłych, jak do tej pory odpowiedź jest "trzeba zaciskać pasa, bo kraj jest na dorobku". I zaciska sobie zwykły człowiek tego pasa, tylko jednocześnie widzi jak bardzo rozrzutni są wokoło inni - tacy, którzy nie specjalnie się napracowali, nie specjalnie dali coś z siebie ludziom, ale weszli w odpowiednie układy, mają spryt itp. Czy polska władza ma coś do zaoferowania ludziom bardziej pracowitym, niż sprytnym?

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Duda ny president
[link widoczny dla zalogowanych]

jeśli naprawdę to wpadka to...o ironio losu

Michał Dyszyński

Następna poprawna diagnoza:
W wystąpieniu skierowanym do studentów Marek Belka przyznał, że „w ciągu ostatnich 15 lat wydajność pracy w Polsce rosła znacznie szybciej niż w Czechach, na Węgrzech i Słowacji, a płace rosły dwa i pół razy wolniej”. „Ci, którym się nie udaje, udają się na zmywak do Dublina lub Londynu” – stwierdził. „Wczoraj [w niedzielę - Onet] i dwa tygodnie wcześniej, właśnie za to otrzymaliśmy od Was czerwoną kartkę.

To z [link widoczny dla zalogowanych]

wujzboj

Platforma oberwała za wykończenie polskiej lewicy i za kato-nacjonalistyczną edukację dzieci i młodzieży w duchu "co na lewo, to diabły i zdrajcy".

W efekcie, wszyscy, którzy potrzebują wsparcia, muszą uciekać pod narodowo-socjalistyczne skrzydła PiS-u. (Proszę absolutnie nie mylić z tego NSDAP, która była socjalistyczna tylko z nazwy, za to z praktyki - mocno prawicowa. PiS za to nie ma socjalizmu w nazwie, ale jest socjalnie lewicowy; obyczajowo jest natomiast skrajnie prawicowy, co z kolei w NSDAP dotyczyło tylko kwestii narodowej.) I w ten sposób mamy mapę wyborczą: platformowa Polska A, pisowa Polska B; platformowe miasta, pisowa wieś: platformowi wykształceni i ustabilizowani, pisowi na dorobku i bezrobotni...

Gdyby w kraju funkcjonowała normalna lewica, to nie byłoby zagrożeń, jakie niesie ze sobą ksenofobiczny populizm PiSu. A i PO byłoby łatwiej nie oderwać się od rzeczywistości, bo nie na strachu przed PiSem lecz na innterakcji z obywatelami opierać by się przez cały czas musiały ich rządy.

Michał Dyszyński

wujzboj

Chyba i taka radykalna lewica ekonomiczna, co to rozdaje wszystkim równo z niczego, i taka radykalna prawica ekonomiczna, co to pilnuje by każdy miał tylko tyle, ile zdoła sam wyszarpać, należą od dawna do lamusa i na świecie, i w Polsce też - bo to zbyt już ewidentne utopie.

Podobnie i radykalna lewica obyczajowa, co to pozwala na wszystko, jak i radykalna prawica obyczajowa, co to wszystkiego zabrania, też są marginesem, bo wiadomo, że to się nie sprawdza.

Ale w zdrowych warunkach liczy się kilka partii reprezentujących w miarę różnobarwne mieszanki tych różnych lewic i prawic. A jeśli są to dwie partie, to jedna z nich leży po lewej stronie zarówno ekonomicznie jak i obyczajowo, a druga - ekonomicznie i obyczajowo po stronie prawej. A to dlatego, że konserwatywność obyczajowa jest wtedy pewną ceną płaconą za pogłębianie ekonomicznej nierówności, zaś swoboda obyczajowa jest pewnym wyrównaniem strat dla tych, którym się gorzej powodzi, oraz przydatnym intelektualnym wsparciem dla nich. Partia obustronnie lewicowa jest skuteczna w obronie uboższych, partia obustronnie prawicowa jest bezpieczną przeciwwagą dla problematycznych ekonomicznie roszczeń wyrównawczych.

W Polsce stoi to dziś na głowie. Partia względnie prawicowa ekonomicznie jest obyczajowo względnie lewicowa, co powoduje, że bogatsi tracą hamulce (tak czy owak słabe) powstrzymujące ich przed przedmiotowym traktowaniem biedniejszych. A partia względnie lewicowa ekonomicznie jest mocno konserwatywna obyczajowo, co ubogich ludzi przymuszonych warunkami do popierania jej po prostu ogłupia, skutecznie utrudniając efektywną realizację postulatów społecznych.

Innymi słowy, aktualna konstelacja polityczna Polski powoduje, że ubodzy są łatwo wykorzystywani a nożyce dochodów rozszerzają się coraz bardziej niebezpiecznie.

Partia łącząca lewicowość ekonomiczną i obyczajową bardzo by się w Polsce przydała. Problem w tym, że młodemu pokoleniu starannie wbito do głowy, że taka kombinacja to obrzydliwe lewactwo, zwane socjalizmem lub wręcz komunizmem i że to jest pakt z diabłem, a jeśli nie, to przynajmniej z Ruskimi. W niektórych, całkiem zdaje się licznych, środowiskach dodaje się, że tak naprawdę to jest to głównie pakt z tymi parszywymi Żydami, co na naszą Ojczyznę czyhają, na krwawą macę z polskich niewinnych dzieci zęby sobie ostrząc.

I bądź tu teraz człowieku mądry. I pisz wiersze...

Michał Dyszyński

JanelleL.

Piotr Rokubungi

Janelle L., co ty śfinisz wujkowi? Chcesz, żeby już całkiem zbój z niego wyszedł? ;-P

Michał Dyszyński

Jeszcze jedno spostrzeżenie przyszło mi do głowy - fenomen Kukiza.
Oto przyszedł taki, jakiś rockman, jakiś taki znikąd i nagle zaczął ludziom uświadamiać, że pracowicie budowany przez PO obraz ekonomii, w której Polska non stop musi się podlizywać bankierom, instytucjom finansowym, wielkim korporacjom może nie jest jedynym możliwym. Do tej pory nic się "nie dawało" zrobić z prostymi postulatami - np. żeby podatki płacili w większym stopniu najbogatsi, a nie głównie biedacy, że może to nie banki są tą częścią gospodarki, która koniecznie powinna mieć przywileje, że to nie w porządku jest gdy miliony Polaków muszą za granicą szukać warunków życia na europejskim poziomie. Rockman zanegował "oczywisty" dla pozostałych paradygmat. A może ma rację - może faktycznie ekonomia pisana pod dyktando banków nie jest tą jedyną możliwą i tą najlepszą?
Stary prezydent świętował 25 lat wolności. Całe pokolenie żyło wolne od komuny. Ta radość miała zapewnić Panu Bronisławowi reelekcję. Problem z tym, że z punktu widzenia właśnie tych młodych ludzi, którzy komuny nie znali, cały ten sukces jest blady - nie jest właściwie sukcesem, bo to historia. A ci sami młodzi widzą, to co widzą - brak pracy w Polsce, wciąż nieuczciwe zasady ekonomiczne w naszym kraju i prosta perspektywa - jeśli dobrze żyć, i sensownie zarabiać, to tylko na obczyźnie. Więc taki młody Polak pyta: czym wy się chwalicie? - Historią? Zostawcie historię historykom i muzealnikom, ludzie oczekują godnego życia w sensownym praworządnym państwie, a nie biedowania i radowania się wspominkami. Te 25 lat wolności to AŻ 25 LAT, W KTÓRYCH TRZEBA BYŁO JUŻ ZBUDOWAĆ RZECZYWIŚCIE LEPSZY KRAJ. A jakoś to nie wyszło - przynajmniej jeśli porówna się z krajami, do których przychodzi wszystkim ambitniejszym wyjeżdżać.. Więc z czego tu się szczycić? Na czym budować poczucie sukcesu?
Dla młodych Polaków podsumowanie tych 25 lat to nie sukces, a raczej klęska. Bo klęską jest brak pracy, brak perspektyw. I wystarczyło, że Kukiz to PO PROSTU POWIEDZIAŁ, że nie cieszył się porównaniami z czasami komuny, a zauważył rzecz w sumie oczywistą - Polacy powinni mieć sensowne warunki życia we własnym kraju. Jeśli ich nie mają, to nie ma się czym chwalić, nie ma czego fetować, nie ma na budować wizerunku dla przyszłego prezydenta.
Fetować mogą co najwyżej te tłuste, egoistyczne kocury, których w Polsce nie jest znowu tak mało, ale chyba też i nie za wiele...

JanelleL.