ŚFiNiA

Gość · Wysłany: Nie 20:58, 10 Mar 2024 Temat postu:

I nie jestem żaden "marcin dragan".
Nie wiem kto to wymyślił.

Gość · Wysłany: Nie 21:07, 10 Mar 2024 Temat postu:

Ja się jeszcze dowiem co to za marcin dragan.

Gość · Wysłany: Nie 21:11, 10 Mar 2024 Temat postu:

Zarejestrowany w podobnym czasie, co moje drugie konto. Ciekawe.

Zaś o moim drugim koncie wiedziała tylko jedna osoba na tym forum (co zresztą musiała wypaplać wiadomo komu, bo od nikogo innego by się tego nie dowiedział). Jednak nie jest to żaden "marcin dragan".

Gość · Wysłany: Nie 21:14, 10 Mar 2024 Temat postu:

wodnick, jak chcesz nazwę mojego drugiego konta, to zapytaj się pani ex-zakonnicy. Skoro wypaplała wiadomo komu, to i Tobie pewnie też zdradzi.

wodnick · Wysłany: Nie 21:23, 10 Mar 2024 Temat postu:

Ja będąc dzieckiem i nastolatkiem wiedziałem, że za mało wiem, żeby odważyć się stwierdzić, że Bóg nie istnieje. Na wszelki wypadek wierzyłem. W wieku dwudziestu paru lat uwierzyłem, że Bóg na pewno jest. Nie wiedziałem tylko jaki. Pojechałem z koleżanką z roku w Bieszczady tam, gdzie mieszkają zielonoświątkowcy i nic. Pojechałem za dziewczyną do miejscowości, gdzie mieszkają Świadkowie Jehowy. Byłem w Sali Królestwa, rozmawiałem z ojcem dziewczyny w ich domu ale Jehowa do mnie nie przemówił. U mnie na wsi mieszkał jeden świadek. Bardzo porządny człowiek. Rozmawiałem kilkakrotnie w jego domu z jakimiś starszymi i bieglejszymi w pismach. Roztrząsaliśmy poszczególne wersety i przecinki między słowami a kiedy nadal miałem wątpliwości, czy ich podejście do tematu np krwi jest właściwe, starszy z nich powiedział, że oprócz wiedzy trzeba jeszcze wiary. Na to ja stwierdziłem, że skoro tak to ja mogę mieć wystarczająco dużo wiary, żeby uwierzyć we wszystko to, w co wierzy moja babcia. W MB, trójcę świętą, czyściec, odpusty zupełne i niezupełne.
Po co babcię martwić? Takie wizyty u Świadków Jehowy, kiedy się mieszka na wsi nie przechodzą bez echa.
Na razie wystarczy.
Czas na mojego skurczybyczka i funkcję kwadratową.

Semele · Wysłany: Nie 21:29, 10 Mar 2024 Temat postu:

Gość · Wysłany: Nie 21:34, 10 Mar 2024 Temat postu:

Gdy miałem 14 lat nagle zmarł mój pies. Wtedy oplułem wszystkie tzw. "święte obrazy" w domu, z Jezusem, itd. i krzyczałem w stronę obrazu Jezusa "Spierdalaj ty chuju", itd.

Jednak wkrótce uznałem, że Bóg nie istnieje, na gruncie zupełnie innych rozważań niż złości. Wcześniej wierzyłem w Boga, bo dorośli wierzyli. W Mikołaja przestałem wierzyć już w wieku 6 lat, więc bardzo wcześnie.
A w Boga wierzyłem jeszcze do 15-go roku życia, "no bo kto stworzył świat?", itd.

Zaś "kościelny" nigdy nie byłem. U mnie w domu nie było takiego zwyczaju.
U spowiedzi byłem tylko przed pierwszą komunią i przed bierzmowaniem, bo inaczej by nie dali. Do bierzmowania w wieku 13 lat poszedłem tylko dlatego, bo tak wypadało.

wodnick · Wysłany: Nie 23:13, 10 Mar 2024 Temat postu:

Ja chodzę do kościoła. Byłem dzisiaj o 18. Sam. Żona - depresja. Nie chodzi do kościoła za to chodziliśmy dziś prawie 2 godziny po lesie w deszczu. Do lasu chętnie chodzi. Mnie też dotknęła depresja. Wydaje mi się, że znam przyczyny ale za długo by o tym wszystkim pisać. Jedna z przyczyn to dziewczyny. Jako nastolatek nie miałem żadnej. Koledzy chodzili z dziewczynami a ja nie. Na studiach zdarzały mi się damsko-męskie przygody ale taką prawdziwą - że chodzimy ze sobą to dopiero po. Ale ledwo się z nią umówiłem na chodzenie już przyszło mi wyjechać do Finlandii. Przed wyjazdem był pierwszy zgrzyt - jakaś impreza i taniec. Nie szło. Ja wtedy taniec traktowałem jak seks. Jak taniec nie wychodzi to i w łóżku nie wyjdzie. Wyjechałem. Nie za dobrze tam się czułem z polinkami. Zachowywali się okropnie. Pisałem do niej listy a ona nic. Oprócz polinków byli tam ludzie. Ze 2 razy więcej niż polinków. Szczególnie spodobał mi się jeden człowiek. Miał rosyjskie imię ale krygował się na Fina. Człowiek mnie intrygował, więc przycisnąłem go do muru i zapytałem kim się tak naprawdę czuje: Ja Russkaja odpowiedziała z dumą. No i się zakochałem. Po powrocie do Polski miałem strasznego doła ale trzeba było jakoś zerwać z tamtą. Wyszło niezręcznie. Ustaliliśmy, że zostajemy przyjaciółmi.
Pochodziła z Petersburga. Planowałem tam wyjechać - jeśli było by trzeba, nawet na stałe. Ona przyjechała do mnie. Wyjechała. Pisałem. Dzwoniłem. Zorientowałem się, że kogoś ma. Kolejny telefon do niej odebrała jakaś dziewczyna i powiedziała mi o ciąży. I że szykują ślub.
Wszystkie moje plany i marzenia legły w gruzach.
Nie sprawdzałem czy aby na pewno jest w ciąży.
Nie interesowało mnie z kim jest w ciąży.
Przerażało mnie jedno - ona mnie nie chce,
nic między nami już się nie wydarzy.
Ze dwa lata byłem w czarnej rozpaczy.
Ale nie pielęgnowałem w sobie złości. Grałem sobie na gitarze "Wrzosowisko" SDM Edwarda Stachury. Zaplanowałem sobie smutną przyszłość bez niej. Pomalowałem dach na domu i budynku gospodarczym, naprawiałem ogrodzenie, które od strony rzeki rozwaliła powódź a resztę sukcesywnie rozwalał pies i czas. Zrobiłem drenaż wokół domu, kiedy pewnego razu po deszczach woda w piwnicy osiągnęła poziom wyżej gumiaka. Zacząłem znowu trenować Kyokushin i chodzić do kościoła. Kiedy nie mogłem znaleźć pracy - poszedłem zrywać truskawki do jakichś tam ludzi, którzy mnie znali a ja ich nie. Bo akurat był sezon. Jako nastolatek zrywałem owoce u cioci albo zarobkowo u obcych ale nie byłem sprawnym zrywaczem. Jako dorosły w miarę wykształcony człowiek było mi wstyd, bo dzieci zrywały szybciej niż ja. Ale to właśnie te truskawki i kościół plus postawienie na autorytet JP2 w sprawach wiary doprowadziły mnie do tego, że zapomniałem co to depresja i wiem, że mój skurczybyczek nie ma zielonego pojęcia o równaniach kwadratowych i jutro zawali sprawdzian.

Gość · Wysłany: Pon 0:14, 11 Mar 2024 Temat postu:

Gość · Wysłany: Pon 0:21, 11 Mar 2024 Temat postu:

Franciszek ma rację. A wieszają psy na niego o tę "białą flagę".
A przecież to jest kwintesencja chrześcijaństwa, co on powiedział.

Przed chwilą komentarz w TV:

"Watykan skompromitował się w kwestii polityki zagranicznej doszczętnie"

Papież chyba jest od chrześcijaństwa, a nie od polityki. Co to za pierdoły.

Papież ma rację. Im prędzej Ukraina da spokój z walką o niewywalczalne, tym mniej ludzi ucierpi. Rosja wiadomo, że nie ustąpi pierwsza. Papież myśli logicznie.

Gość · Wysłany: Pon 0:33, 11 Mar 2024 Temat postu:

Ja też chyba wywieszę białą flagę i dam już jej spokój.

Gość · Wysłany: Pon 0:39, 11 Mar 2024 Temat postu:

Nie napisałem powyższego posta. To podszywacz.

Gość · Wysłany: Pon 11:42, 11 Mar 2024 Temat postu:

Znowu czuję jak mnie zalewa fala deprechy.
Weźcie coś piszcie

Gość · Wysłany: Pon 11:46, 11 Mar 2024 Temat postu:

Znowu ten absolutny bezsens egzystencji

Weźcie coś piszcie bo zaraz oszaleję

wodnick · Wysłany: Pon 12:06, 11 Mar 2024 Temat postu:

wodnick · Wysłany: Pon 12:25, 11 Mar 2024 Temat postu:

Dzieci nie są receptą na depresję. Moja żona ma dzieci tak jak chciała a leży teraz zwinięta w kłębek na łóżku choć przedwczoraj byliśmy w omatsu, wczoraj w lesie i po dniu kobiet co noc sex - myślę, że bardzo udany.

Semele · Wysłany: Pon 13:04, 11 Mar 2024 Temat postu:

wodnick · Wysłany: Pon 13:06, 11 Mar 2024 Temat postu:

Semele · Wysłany: Pon 13:06, 11 Mar 2024 Temat postu:

Gość · Wysłany: Pon 13:12, 11 Mar 2024 Temat postu:

sosna
A w moim małym miasteczku bardzo dobra i nietania restauracja orientalna.
Zanim nam podali obiad graliśmy w państwa-miasta
wygrałem

Semele · Wysłany: Pon 13:15, 11 Mar 2024 Temat postu:

Coś w tym stylu:

[link widoczny dla zalogowanych]

Chyba zła wklejka😉🍓

Gość · Wysłany: Pon 13:44, 11 Mar 2024 Temat postu:

Gość · Wysłany: Pon 13:56, 11 Mar 2024 Temat postu:

Gdybym z nią był na stałe, mieszkał razem z nią, to też wpadłbym w depresję.
A tak to jak się spotykaliśmy co jakiś czas na weekend, to przez resztę czasu czekałem aż w końcu się spotkamy. To dodawało energii i motywacji do robienia innych rzeczy przez ten czas.
A gdybyśmy mieszkali razem, to wtedy nie byłoby na co wyczekiwać i byłaby deprecha.

Jak to Schopenhauer ładnie napisał

"Otóż jednak doznajemy radości istnienia nie inaczej jak tylko w dążeniu, gdzie odległość i przeszkody łudzą nas wizją zadowalającego celu - która to iluzja znika po jego osiągnięciu"

I moim zadowalającym celem było spędzenie z nią za miesiąc znowu kilku dni razem.
Gdyby to miało być codziennie, prysnęłoby tak jak to Schopenhauer pisał. Między innymi dlatego bałem się z nią zamieszkać.

A teraz nie mam nic. Nie mam do czego dążyć. Nie zobaczę jej za miesiąc, ani za dwa, ani za rok, ani za 10 lat. Nigdy.
I po co ja mam żyć

Gość · Wysłany: Pon 14:10, 11 Mar 2024 Temat postu:

Gdybym miał ją na co dzień, też bym nie miał po co żyć.
Nie mając jej wcale, nie mam po co żyć.

Życie było znośne tylko, gdy miałem ją od czasu do czasu. Wtedy było na co czekać. A teraz jest tylko czekanie na śmierć.

Przecież ona jeszcze na pół roku zanim mnie porzuciła rozmawiała ze mną uśmiechnięta na Wyspie Grodzkiej. Nic nie wskazywało, co się miało zaraz wydarzyć. Zupełnie nic.

Gość · Wysłany: Pon 19:42, 11 Mar 2024 Temat postu:

Jest tu ktoś?