ŚFiNiA

beeee · Gość

A ja sam dopiero teraz w ciągu ostatnich 2 lat poczułem na własnej skórze, co to znaczy mieć ciężką depresję. Kto tego sam nie przeżył, nigdy tego nie zrozumie, nawet gdyby codziennie przebywał wśród takich osób.

wodnick

Kiedy jeszcze byłeś jej partnerem postanowiła wziąć udział w marszu o wolność. I wzięła. To jest argument przeciwko rzekomej bierności. Pisała o tym na swoim blogu. Semele pociągnęła temat w wydarzeniach. W tym temacie P oskarżyła Cię o brak konsekwencji. Powyżej ładnie się wytłumaczyłeś. Mógłbym tu z Tobą polemizować ale tam - wtedy była gorąca polemika i cała masa argumentów. Jeśli Ona wtedy Cię nie przekonała to Ja się tu i teraz nie podejmuję. Sporo zaryzykowałeś próbując wystawić partnerkę publicznie na pośmiewisko. Opłaciło się? Chyba tak - mama żyje.

wodnick

beeee · Gość

Nigdy nie chciałem nikogo ośmieszyć, tylko przemówić do rozumu - samodzielnie lub za pośrednictwem innych, albo wyrzucić z siebie swój żal i poradzić sobie ze swoją dobijającą frustracją.
Mama by też przeżyła, gdybym swoją partnerkę olał i przestał się z nią kontaktować.
Jednak chciałem mieć i matkę, i partnerkę. I to stąd to wszystko było.

Nie wiem, co by było, gdybym przez kolejne pół roku przestał po prostu myśleć o tym, by ją zobaczyć, zamiast usilnie ją próbować przekonać do tego, by szanowała życie mojej matki. Może wtedy by mnie nie zostawiła. Nie wiem. Jednak ja się czułem coraz bardziej samotny (jednak to i tak było nic w porównaniu z tym, co czuję teraz). Ale potem były jeszcze dwie fale COVID-a.
A mimo wszystko, byłbym nią tak rozczarowany, że nawet gdyby mnie nie zostawiła, to już nie byłaby dla mnie tą samą osobą.
No ale lepsze jest mieć kogoś, nawet wrednego skunksa, niż być tak samotnym, jaki jestem teraz. Dopiero to zrozumiałem, gdy ją na dobre utraciłem.

Ledwo daję radę pracować. Nie wiem jak długo utrzymam pracę. Moja wydajność spadła kilkukrotnie. Niczego już nie potrafię nowego wymyślić. Niczego nowego się nauczyć. Z trudem robię najprostsze rzeczy. Niby coś zaczynam robić, ale i tak przez 40 minut w ciągu godziny myślę o tym, jakie moje życie jest do niczego i że będzie tylko gorzej.

Aktywność fizyczna trochę pomaga, chociaż nie zawsze. Latem można jeździć na rowerze, ale czasami też nawet jadąc dziesiątki kilometrów cały czas myślę tylko o jednym. Albo czasami czuję taką złość, że mam ochotę ludzi rozjeżdżać tym rowerem na chodniku na miazgę.

Czuj sobie odrazę do kogo chcesz.

P.S.
To Ty pisałeś te wcześniejsze posty jako ja?

beeee · Gość

Psycholog i "terapia" jest zupełnie bezużyteczna.
Łażę tam dalej tylko dlatego, bo to jedyna osoba, z którą mogę pogadać.

beeee · Gość

observer · Gość

Ja pierdolę. Rzucenie tego psychopaty to musiała być najlepsza decyzja w jej życiu.

wodnick

Semele

Semele

Poczucie celu i sensu. Gdy chorujemy na depresję, możemy czuć, że dbanie o siebie i o własne sprawy nie ma sensu. Podtrzymywanie relacji z bliskimi pomaga nam pamiętać, że inni ludzie także mogą nas potrzebować, nawet jeśli jesteśmy chorzy. Dzięki temu mamy szansę odnaleźć bardzo nam potrzebne poczucie sensu i celu w byciu z innymi i towarzyszeniu im w ich sprawach czy zainteresowaniach, dopóki nie odzyskamy własnych.
Bywa, że chorujemy tak ciężko, że przez jakiś czas nie jesteśmy w stanie pracować, uczyć się czy wypełniać innych obowiązków. Zawiązane w lepszym okresie życia relacje mogą okazać się wówczas nieocenionym wsparciem. Możemy przejściowo potrzebować, by ktoś przejął od nas ciężar życiowych spraw, zaopiekował się naszym psem czy pomógł opłacić rachunki. Dzięki bliskim relacjom z przyjaciółmi możemy skorzystać z tego rodzaju pomocy bez niepotrzebnego wstydu czy poczucia upokorzenia.

Semele

inni ludzie także mogą nas potrzebować.

nawet wuj zbój....

mika.maik

mika.maik

P.S. W złotym miliardzie są tylko sami wolni od społeczeństwa, a tym samym, wolni od człowieczeństwa.

Semele

wodnick

rafal3006

rafal3006

Link do powyższego cytatu:
[link widoczny dla zalogowanych]

mika.maik

mika.maik

rafal3006

JWP Barycki = Notoryczny kłamca:
[link widoczny dla zalogowanych]

Choroby psychiczne w Polsce: Statystyki
Z danych wynika, że liczba osób chorujących psychicznie w Polsce stale rośnie. W 2023 roku szacuje się, że ponad 2,5 miliona Polaków cierpi na różne formy zaburzeń psychicznych. Depresja, zaburzenia lękowe i schizofrenia są najczęściej diagnozowanymi chorobami.

Wynik mamy taki:
Polacy: 6,5% mających problemy psychiczne
Barbarzyńcy: 10% mających problemy psychiczne

Radzę pozostać w Polsce, wśród swoich.

beeee · Gość

mika.maik

rafal3006

beeee · Gość

I niech mi nikt nie mówi, że ja nie mam prawa reagować jak reaguję!!! A ona miała prawo mi zniszczyć życie???

Ona tak strasznie cierpi przez to jak ja reaguję??? A JAK JA CIERPIĘ PRZEZ NIĄ, TO SIĘ NIE LICZY ???!!!!!!

Ona miała prawo mi zniszczyć życie i jeszcze wymagać, że będę siedział cicho i tłumił w sobie całą rozpacz, frustrację i beznadzieję?

Bo ona "tak strasznie cierpi", jak ktoś ją szmatą nazwie... Straszne!!!
A gdy ja przez nią ledwo się powstrzymuję żeby się nie zabić, bo już nie potrafię znieść tego jak się czuję, to jest nic takiego!!! To się nie liczy!!! To ja jestem niedobry, zły, zdemoralizowany psychol!!! A ona jest biedna pokrzywdzona...

Gość

Gdyby mieli za grosz wstydu za to, co mi zrobili, to poszliby z forum w cholerę i nigdy więcej tu nie wracali!!!

Bo to oni się powinni wstydzić, a nie ja. To oni zniszczyli mi życie.
Forum jest im niezbędne do szczęścia? Mają siebie. To nie wystarcza?
Ja nic nie mam. A oni mają siebie i jeszcze bez forum żyć nie mogą?

Zamiast się wstydzić i odejść stąd, to jeszcze ostentacyjnie się prezentują i wymagają, że ja będę siedział cicho.

Bić w pierś to się powinni oni za to co mi zrobili, a nie ja za swoją rozpacz.