ŚFiNiA

MMM

Spierdalaj pojebie!

Won do swojego wątku ze swoją pojebaną teorią.

Dupę masz za dużą, mózgu w ogóle nie masz, idioto.

rafal3006

Komandor · Gość

rafal3006

bandytnik · Gość

Dlaczego nikt nie wypierdoli tego spamerta kubusia? Ma swój blog tam może sobie pierdolić od rzeczy a nie tu zanudzać nas swoim kretynizmem.

Apolonia

krowa

W ciemno, nie wgrywa mi się https://www.youtube.com/watch?v=X_xvtriEZs4

Adriatyk

Adriatyk

krowa

osobiście uważam że SEMELE powinna obwołać się Carycą WszechPolski.

posłowie:
Był już taki Dymitr Samozwaniec, a także podobno z mej łaski Anastazja@spray, ale ostatecznie nie wchodzę.
Zrzekam się pretensji na rzecz sprawiedliwej i błogosławionej Semele.
Nie wiem czy zna język rosyjski, ale poradzi sobie w kilka dni.

krowa

Acha, mówiliście Adriatyku o celebrytach, że znacie. Weźcie im zadajcie temat na okładki. Dam za to traktor i pianino, tylko żeby Polska usłyszała o Semele.

rafal3006

rafal3006

dzidzia · Gość

jest w kształcie buławy, na końcu ma szlachetny kamień a Królewna Śnieżka go łap i do wora

rafal3006

Komandor · Gość

[quote="rafal3006"]

rafal3006

Popatrz sobie Komandorze na współczesną klasę robotniczą, tą w żółtych mundurkach:
https://www.youtube.com/watch?v=2jEqyPtOrjM

Ten sam link z gwiazdkami, należy je wyciąć:
https:*//www.*youtube.com/*watch?v=2jEqyPtOrjM

Obawa przed nadchodzącą falą bezrobocia technologicznego powraca jako jeden z dominujących tematów ekonomicznych naszych czasów. Popularna narracja jest zwykle następująca: w miarę postępu oprogramowania i sztucznej inteligencji procesy produkcyjne (szczególnie w sektorze wytwórczym) stają się coraz bardziej zautomatyzowane. Pracowników można zastąpić nowymi i inteligentniejszymi maszynami – w szczególności robotami przemysłowymi – które są zdolne do wykonywania zadań, wcześniej realizowanych przez ludzi, w sposób szybszy i bardziej wydajny. Roboty spowodują zatem zwolnienia milionów pracowników, zwłaszcza tych o niskich i średnich kwalifikacjach, oraz zmienią w sposób fundamentalny kształt społeczeństwa.

Komandor · Gość

kody YT: KQGmkb70UCg

_NTrjVv5-yI

Tu masz piękne zautomatyzowane, bezpieczne i ekologiczne garbarnie w Idniach dzięki ktorym mozesz kupić skurzane buty w CCC a modnisie kozaczkim torebki od Diora i Gucci itd.

Te piękne zautomatyzowane linie pełne robotów przemysłowych (darmowych i niewymagających konserwacji i napraw, jak zdechnie przyjdzie drugi robot - takie nowoczesne są) oczywiście wymyślili kapitaliści.
Tym bardziej, że, jak widać, nowe roboty już rosną.

a tu po angielsku ale sadzę , ze znasz:

rafal3006

Na Amerykę też możesz patrzeć z poziomu slumsów i udowadniać jaki biedny to kraj etc

Świat się zmienia Komandorze, patrz Chiny z czasów Mao a obecne:

Wielki głód:
w wieku sześciu lat byłam zaangażowana w produkcję stali i współzawodniczyłam z koleżankami w zbieraniu najdrobniejszych chociażby kawałków żelaza. Wszędzie dookoła podniosła muzyka waliła z głośników, były chorągiewki, plakaty i wielkie tablice, na których wypisano: "Niech żyje Wielki Skok!" i "Wszyscy do produkcji stali!" Choć nie do końca rozumiałam dlaczego, wiedziałam, że przewodniczący Mao kazał narodowi wyprodukować mnóstwo stali. W szkolnej kuchni, na wielkich piecach, na miejscu kilku rondli z uchwytami do gotowania, zwanymi wokami, stanęły podobne do tygli - kadzie. Wrzucano do nich każdy kawałek żelaza, także stare rondle, połamane na kawałki. W kuchniach palono bez przerwy - dopóki się nie stopiły. Nauczyciele dyżurowali, podkładając opał przez okrągłą dobę i mieszali kawałki metalu ogromną łyżką. Ponieważ nauczyciele byli tym zajęci, lekcje odbywały się rzadko. Tym samym zajmowały się starsze, kilkunastoletnie dzieci. Reszta z nas była zatrudniona przy sprzątaniu mieszkań nauczycieli i pilnowaniu ich dzieci.
Było to w czasie, kiedy Mao postanowił dać ujście swojemu niedowarzonemu marzeniu o tym, że Chiny staną się potęgą światową pierwszego rzędu. Nazwał wytop stali "marszałkiem" wśród innych dziedzin przemysłu i nakazał podwojenie produkcji w ciągu jednego roku - z 5,35 miliona ton w 1957 roku, do 10,7 miliona ton w 1958 roku. Ale zamiast rozwijać przemysł stalowy, wraz z potrzebną wykształconą kadrą, uznał, że cały naród powinien się tym zająć. Każda jednostka pracy była zobowiązana wyprodukować pewną ilość stali i ludzie porzucali na wiele miesięcy swoje normalne zajęcia, aby sprostać temu zadaniu. Cała kwestia ekonomicznego rozwoju kraju została sprowadzona do głupiego pytania o to, ile zostanie wyprodukowanych ton stali i wszystek naród zajął się tą jedną sprawą. Oficjalnie oszacowano, że około sto milionów wieśniaków porzuciło pracę na roli i zajęło się wytapianiem stali. Była to siła robocza produkująca większą część żywności kraju. Góry odarto z drzew na opał. Ale to, co uzyskiwano w tej masowej produkcji sprowadzało się do tego, co ludzie nazywali "bydlęce łajno" (niushigeda), czyli bezużyteczny nawóz.

Ta absurdalna sytuacja nie tylko odzwierciedlała ignorancję Mao tego, na czym polega gospodarka, ale także odbijała jego prawie metafizyczne lekceważenie rzeczywistości, które może dawałoby ciekawe efekty w wypadku poety, ale nie w wypadku przywódcy politycznego, sprawującego absolutną władzę. Jednym z najważniejszych składników tego lekceważenia, była jego najgłębiej zakorzeniona pogarda dla ludzkiego życia. Niedługo przed tymi wydarzeniami powiedział on do ambasadora Finlandii: "Nawet gdyby Stany Zjednoczone miały bomby atomowe o jeszcze większej mocy i użyły ich wobec Chin, i gdyby nawet Ziemia zarwała się albo rozpadła na kawałki, to może w skali systemu słonecznego byłoby to ważne wydarzenie, ale w skali całego Kosmosu - już nie".
Samowolę Mao napędzały jego niedawne wrażenie z Rosji. Mao, coraz bardziej rozczarowany Chruszczowem, który dokonał demistyfikacji Stalina w 1956 roku, pojechał w 1957 roku na komunistyczną konferencję na szczycie do Moskwy. Wrócił przekonany, że Związek Radziecki i kraje z nim związane odeszły od socjalizmu i wkroczyły na drogę rewizjonizmu. Uważał, że jedynie Chiny są wierne sprawie. Trzeba jednak znaleźć nową drogę. Megalomania i zasada prymatu woli łatwo się zazębiały w umyśle Mao.

Jego fiksacja w kwestii wytopu stali nie była szerzej kwestionowana, podobnie jak inne jego obsesje. Powziął niechęć do wróbli - wyjadały ziarno. Zmobilizowano wszystkie rodziny. Siedzieliśmy na dworze waląc zapamiętale we wszelkie metalowe przedmioty - od cymbałków po garnek, żeby wypłoszyć wróble z drzew tak, że w końcu padały na ziemię martwe z wyczerpania.
Do tego dochodziły cele gospodarcze zupełnie fantastyczne. Mao oświadczył, że chińska produkcja przemysłowa ma przewyższyć produkcję USA i Anglii - w ciągu najbliższych piętnastu lat. Dla Chińczyków te kraje reprezentowały świat kapitalistyczny. Prześcignięcie ich byłoby uznane za triumf nad wrogiem. To apelowało do dumy i niesłychanie pobudzało entuzjazm. Odmowa USA i innych zachodnich państw, dotycząca uznania dyplomatycznego dla komunistycznych Chin upokarzała ludzi i chętnie pokazaliby światu, że sami potrafią sobie poradzić; chcieli wierzyć w cuda. Mao dostarczał inspiracji dla szukającej ujścia ludzkiej energii. Ignorancja przezwyciężyła rozsądek i ostrożność.
Tego lata całe Chiny zostały zorganizowane w te nowe jednostki, z których każda zawierała od 20 000 do 200 000 gospodarstw. Jedna z przodujących jednostek leżała na obszarze powiatu Xushui, w prowincji Hebei, w północnych Chinach. Mao miał dla tej komuny dużą sympatię. Jej przewodniczący, wiedziony zapałem udowodnienia, że zasługują na uwagę Mao oświadczył, że wyprodukują dziesięć razy tele ziarna, ile produkowali do tej pory. Mao uśmiechnął się szeroko i spytał: "A co zrobicie z taką ilością żywności? Po namyśle trzeba uznać, że nie jest to źle, kiedy ma się za dużo jedzenia. Ale państwo tego nie potrzebuje. Inni też mają dość tego, co sami wyprodukują. Farmerzy tutaj mogliby jeść i jeść. Moglibyście jeść pięć posiłków dziennie!" W taki sposób Mao w upojeniu ujął w słowa odwieczne marzenie chińskich wieśniaków - dodatkowa żywność. Po tych uwagach wieśniacy jeszcze bardziej lali miód na serce Wielkiego Przywódcy oświadczając, że wyprodukują czterysta pięćdziesiąt tysięcy kilogramów ziemniaków z mu (1/15 ha), około 60 tysięcy kilogramów zboża z mu i kapustę, której główka będzie ważyć 22,5 kilograma.

W tym czasie do zgoła nieprawdopodobnych rozmiarów urosła praktyka opowiadania sobie i innym bajkowych fantazji - i dawania im wiary. Wieśniacy przenosili zbiory z kilkunastu poletek na jedno, żeby zademonstrować przedstawicielom Partii, jak wspaniałe osiągnęli plony. Podobnie "potiomkinowskie pola" pokazywano łatwowiernym - albo ślepym - specjalistom od spraw rolnictwa, dziennikarzom, wizytatorom z innych regionów kraju i obcokrajowcom. Zbiory przeważnie po kilku dniach więdły z powodu przesadzenia nie w porę i gęstości sadzenia, ale wizytujący o tym nie wiedzieli, albo nie chcieli wiedzieć. Duża część społeczeństwa wsiąkła jednak w ten obłąkany świat. Panowało "samooszukiwanie się, a przy okazji nabieranie innych" (ziqiqiren). Wielu ludzi, w tym specjaliści od rolnictwa i przywódcy partyjni, mówiło, że sami widzieli cuda. Ci, którzy nie dotrzymywali kroku innym w składaniu fantastycznych oświadczeń, mieli to sobie za złe i wątpili w siebie. W warunkach dyktatury maoistowskiej, kiedy informacje były wstrzymywane i fabrykowane, dla wielu ludzi było zbyt trudną rzeczą polegać tylko na swoim doświadczeniu i wiedzy, żeby już nie wspomnieć o tym, że dookoła wzbierały ogromne fale ogólnego zapału, które zalewały każdy indywidualny odruch trzeźwego umysłu. Łatwo było zignorować rzeczywistość i po prostu ślepo wierzyć w Mao. (...)
Wielu urzędników, którzy wyrośli z samorzutnego ruchu ludowego i wielu wieśniaków, którzy oglądali sceny, takie jak ta, nie wierzyło w te śmieszne deklaracje, ale bali się, że sami zostaną oskarżeni, jeśli będą się trzymać z boku. Trzymali się rozkazów z góry, bo tak długo byli bezpieczni, jak długo szli śladem Mao. System totalitarny skrzywił i wypaczył ich poczucie odpowiedzialności. Nawet lekarze opowiadali brednie, na temat cudownego leczenia nieuleczalnych chorób.
Pewnego dnia był to monstrualny ogórek długości połowy ciężarówki, innym razem pomidor, który z trudem niosło dwoje dzieci. Kiedy indziej na ciężarówce siedziała ogromna świnia. Wieśniacy oświadczyli, że naprawdę wyhodowali świnię tych rozmiarów. Ludzie nauczyli się ignorować rozum i żyć udając bez przerwy. (...)
W 1958 roku reżim doprowadził do tego, że gotowanie w domach zostało zabronione. Wszyscy wieśniacy musieli jeść w kantynach. Kuchenne utensylia, jak rondle - a w niektórych miejscach także pieniądze - zostały wyjęte spod prawa. Państwo albo komuna ludowa miały zadbać o każdego obywatela. Wieśniacy każdego dnia po pracy wchodzili szeregami do kantyn i mieli jeść, ile dusza zapragnie - czego nigdy przedtem nie zaznali, nawet w najbardziej urodzajnych latach, na najpłodniejszych ziemiach. Zjedli i spustoszyli wszystkie krajowe rezerwy żywności. Wychodzili także szeregami na pola. Ale ich wkład pracy nie miał teraz znaczenia, bo produkt i tak należał do państwa i zupełnie nie miał związku z życiem rolników. Mao wysunął twierdzenie, że Chiny osiągają komunistyczny stopień rozwoju społeczeństwa, co po chińsku znaczy "dzielenie się materialnymi dobrami" i wieśniacy rozumieli to w taki sposób, że i tak należy im się udział, niezależnie od wkładu pracy. Nie mieli motywacji do pracy, szli na pole i ucinali sobie uczciwą drzemkę.
Rolnictwo było także zaniedbane z powodu priorytetu, jaki przypadł stali. Wielu wieśniaków dość się napracowało, szukając opału, kawałków żelaza i rudy żelaza i doglądając piecy. Pola uprawiały kobiety i dzieci, i to gołymi rękami, bo nawet bydło było używane przy produkcji stali, np. do transportu. Kiedy na jesieni 1958 roku przyszły żniwa, niewielu ludzi było na polach.
Niepowodzenie przyz biorach tego roku było alarmem, ostrzegającym przed brakiem żywności, chociaż oficjalne statystyki mówiły o tym, że produkcja rolna została podwojona. Oficjalnie podano, że w 1958 roku Chiny prześcignęły w wydajności rolnictwa Stany Zjednoczone.

Mao, ciągle pełen podejrzeń uparcie trzymał się swojej obłąkanej polityki gospodarczej. Był świadomy, jakie ona przynosi szkody i dyskretnie zezwolił skorygować najbardziej niepraktyczne założenia, ale nie mógł sobie pozwolić na to, żeby wycofać się zupełnie i stracić twarz. Tymczasem na początku lat sześćdziesiątych w całych Chinach zaczął się szerzyć głód.
Wielu ludzi zapadało na puchlinę głodową, w której płyny gromadzą się pod skórą z powodu niedożywienia. Skóra żółknie i puchnie. Najbardziej popularnym lekarstwem na to była chlorella, podobno bogata w proteiny. Rośnie na ludzkiej urynie, więc ludzie nie chodzili do toalet, tylko siusiali do spluwaczek i wrzucali w to nasiona chlorelli. W ciągu kilku dni wyrastało coś, co wyglądało jak zielona rybia ikra; trzeba to było wyjąć z uryny, obmyć i gotować razem z ryżem. Było to ohydne w smaku, ale rzeczywiście redukowało opuchlinę.

Na wsi panował o wiele gorszy głód, ponieważ nie było tam racji żywnościowych. Polityka rządu zakładała, że żywność ma dotrzeć do miasta, i urzędnicy z komun ludowych siłą zabierali wieśniakom ziarno. W wielu miejscach wieśniacy, którzy próbowali ukryć ziarno, byli aresztowani, bici i torturowani. Urzędnicy z komun, którzy nie spieszyli się, żeby odbierać żywność głodnym wieśniakom, byli zwalniani, a niektórych maltretowano fizycznie. W rezultacie wieśniacy, którzy produkowali żywność, milionami umierali z głodu w całych Chinach.
W 1989 roku pewien urzędnik, który pracował pomagając głodującym, powiedział mi, że według niego w Sichuanie w sumie umarło wtedy z głodu siedem milionów ludzi. To znaczy dziesięć procent ludności zasobnej prowincji. Przyjmuje się, że w całym kraju umarło wtedy około trzydziestu milionów ludzi.

Kiedyś, w 1960 roku, zginęła trzyletnia córeczka sąsiadów ciotki Junying z Yibin. Kilka tygodni później sąsiadka zobaczyła na ulicy niedużą dziewczynkę, która miała na sobie sukienkę taką, jak ta, którą nosiła jej córeczka. Sprawdziła - na sukience był symbol, który oznaczał, że to ubranko jej dziecka. Poszła na policję. Okazało się, że rodzice dziewczynki sprzedają wędzone mięso. Uprowadzili i zamordowali wiele małych dzieci. Sprzedawali je potem, jako mięso królicze, po ogromnie wysokich cenach. Para została skazana na śmierć, a następnie sprawę wyciszono, ale ludzie wiedzieli, że takie praktyki nadal mają miejsce. (J. Chang, Dzikie łabędzie, przeł. B. Umińska, PRIMA, Warszawa 1995, s. 198-204, 209, 211).

Tomasz · Gość

rafal3006

W ubiegłym roku liczba miliarderów na świecie zwiększyła się o 99 i obecnie wynosi 2188, co jest liczbą rekordową. Większość nowych osób w tym wąskim gronie pochodzi ze Wschodniej Azji

Dziewięćdziesiąt – jak wynika z najnowszego zestawienia Global Rich List przygotowanego przez szanghajski ośrodek Hurun Report, o tyle urosła w zeszłym roku liczba miliarderów w Państwie Środka. Obecnie jest ich 568 i tym samym Chiny są dziś krajem, w którym żyje najwięcej osób z fortuną o wartości przynajmniej miliarda dolarów. Ich zsumowany majątek wynosi 1,4 biliona dolarów. Do tej pory najwięcej miliarderów było w Stanach Zjednoczonych – 535.
Nową „stolicą miliarderów” jest Pekin, z zamieszkującą go setką miliarderów. Na drugim miejscu jest Nowy Jork. Tam posiadaczy miliardowych fortun jest 95.

Gość

A ty swoje.

To może teraz o twojej koszulce z H&M za ok 50PLN co szyją te wspaniale i nowoczesne roboty?:

Komandor · Gość

Komandor · Gość

Jej nieco starszego braciszka piaskującego dżinsy i mającego początki krzemicy płuc też bardzo ucieszy, ze te modnie wypastowane dżinsy z nowej kolekcji Prady czy Dolce&Cabbana kupi jakaś nowa milionerka z Azji.

rafal3006

Komandorze, póki co, pracy szwaczki nie za bardzo daje się zautomatyzować, ale to tylko kwestia czasu.
Obejrzyj sobie w TV kilka odcinków serialu "Jak to jest zrobione" np. masowa produkcja jakichśtam ciasteczek czy cukierków.

Ludzkich roboli jest tam ZERO (powtórzę ZERO) - od początku do końca cyklu produkcyjnego łącznie z pakowaniem pracują same roboty, a robię to w tempie zatrważającym dla zwykłego śmiertelnika.

Człowiek jest tu potzrebny tylko w punkcie startowym - naciska tylko przycisk START i do widzenia, dziękuję - dalej wsystko zapieprza w kosmicznym tempie.