ŚFiNiA

[Zbanowany Uczy]

Pan moim pasterzem, nie brak mi Nietzschego

Dzieje mojej wiary są takie: Jak sięgam do wieku 4 (5?) lat, to pamiętam taki epizod: chciałem zostać rycerzem i pomodliłem się pewnego wieczora, bym rano koło łóżeczka znalazł miecz. Oczywiście, rano miecza nie było, ale nie obraziłem się na P. Boga (a por. biografię Sartre’a). Pierwsze zajęcia na religii pamiętam doskonale: otóż miałem na pierwszej stronie zeszytu obrazek P. Jezusa z dziećmi, ale ów P. Jezus był taki trochę barokowy, dokładniej – z rozwianym włosem i wykonujący dość gwałtowny ruch ręką (jakby bronił te dzieci?) – skutek był taki, że wszyscy śmieli się z mojego obrazka, gadając, że to (sic!) „Duch Ciemności”. Śmieszne, no nie?

Mój kochany Tato czytał mi książkę Anne de Vries pt. „Naszym dzieciom o Biblii” – byłem nią zachwycony. Ponieważ czytać i pisać nauczyłem się dość wcześnie, czytałem dalej sam. Miałem też komiksy o P. Jezusie – jeden nawet wydali protestanci, ale to bez znaczenia, bo wszystkie teksty były z Ewangelii – i parę innych ślicznych książeczek, m.in. ks. Malińskiego, ks. Twardowskiego oraz jedną, która bardzo mi zapadła w pamięć – pt. „Piotr i Urszula”.

Potem zostałem ministrantem, a następnie lektorem (w ogromnej parafii – 25 tysięcy dusz!) – Boże, ten, kto nim nie był, nie zrozumie specyfiki tej drogi wiary. Bycie ministrantem to pewne niegroźne spoufalenie się z Bogiem – poznawanie tajników Liturgii, msze św., multum nabożeństw (majowe, czerwcowe, różańcowe, roraty, drogi krzyżowe, gorzkie żale…), „obstawa” wielkich uroczystości (w tym wizytacje, prymicje…), co tydzień – ŚLUBY!, w końcu – rzadkie, ale czasem – pogrzeby.

Dalej, pielgrzymowałem do mnóstwa sanktuariów, po wiele razy (Licheń, Górka Klasztorna, Gietrzwałd, Niepokalanów…)

No i nadszedł naturalną koleją rzeczy tzw. okres dojrzewania, w którym zacząłem sprawiać pewne – mówiąc najłagodniej – problemy. Dopiero wstrząsnęła mną w wieku 15 lat książka pt. „Szatan istnieje naprawdę” (w części napisana przez – dziś to wiem – tzw. Bractwo Piusa X – ruch, który odłączył się od Kościoła Katolickiego. Ale mimo tego sądzę, że odegrała pożyteczną rolę w moim życiu - - – postąpiłem nawet trochę za nerwowo, jak to dziś oceniam: zniszczyłem m.in. wszystkie moje kasety magnetofonowe, koszulki z logo kapel które „słuchałem”, gadżety itp. – więc coś jak inkwizytor samego siebie. Ale chodziło właśnie o symboliczne zerwanie z przeszłością, której symbolem był dla mnie rock itp. rzeczy. Dalej, wpadły mi w ręce książki: „Mistyczne miasto Boże” Marii z Agredy i „Bolesna Męka” Anny Katarzyny Emmerich (ta sama, która urzekła Mela Gibsona).

W końcu zacząłem (studia) uważnie studiować Biblię. Powód? Konfrontacje z ziomplami innej wiary (jehowi i protestanci [zielonoświątkowcy, baptyści] – a więc, jeśli chodzi o tych pierwszych, jak łatwo się domyśleć, najwięcej „szło o” Trójcę Świętą i Bóstwo Chrystusa). Jednocześnie miałem pewne osobiste problemy (normalka nie tylko na drodze wiary. Właśnie: albo hartują wiarę, albo ją nadwerężają. Nie sielanka – śliczne książki o wierze, pielgrzymki w urocze zakątki-sanktuaria, dobrzy ludzie wokoło…ale to jest kluczowe: BRAK PRACY, URODZENIE NIEPEŁNOSPRAWNEGO DZIECKA, NAJBLIŻSZA OSOBA ZAWIODŁA W JAKIEJŚ POWAŻNEJ SPRAWIE…[przykłady nie są autobiograficzne!])

Na studiach zetknąłem się z Katolicką Odnową Charyzmatyczną, zwaną w Polsce „Odnową w Duchu Świętym” – w sumie, poznałem trzy wspólnoty oraz czasopisma tego ruchu – na najwyższym poziomie!

Zetknąłem się też z innym super-ruchem: Neokatechumenatem (choć jest to ruch dla osób mających specyficzne potrzeby duchowe.
I najciekawsze jest w tym to, że wydawało mi się, że rozwiązałem moje problemy – ba, że mogę pomóc innym w rozwiązywaniu ich problemów. Byłem bardzo naiwny (choć chciałem dobrze) – problemy tych innych były w rodzaju: okultyzm, aborcja … (oczywiście, nie wyszukiwałem takich ludzi; spotykałem ich przypadkowo).

Sam jednak z jednych problemów wpadałem w kolejne (ale to znowu nic nowego – może św. Dominik zmarły w wieku 15 lat ich nie miał, nie mówiąc o tzw. młodziankach zgładzonych przez Heroda).

Czytałem książki św. Teresy od Dzieciątka Jezus, Hansa Ursa von Balthasara († 1988, najwybitniejszego szwajcarskiego teologa; jego książka „Credo” to cudo – niestety, dałem jednemu księdzu [UWAGA: pod koniec życia - może ze strachu pprzed piekłem? - zaczął głosić heretyckie teorie o apokatastazie]), Josepha Ratzingera, ks. Tomasza Węcławskiego (jednego z najciekawszych polskich teologów)… fascynuje mnie o. Pio (książki, filmy, pielgrzymka do San Giovanni Rotundo - patrz "Kawiarnia"), Medjugorje, niejaka Anna Dambska (podobno wizjonerka z Warszawy, żyjąca, na szczęście pod opieką księży jezuitów, więc można być spokojnym –-- chodzi o jej książkę „Pozwólcie ogarnąć się Miłości”), „Pasja” Gibsona (powiem w sekrecie, że wymodlona – dotychczasowe filmy o tych rzeczach były po prostu żałośnie marne – nawet słowo „kicz” czy „chałtura” to jeszcze komplement) i niejaka Maria Valtorta z Viareggio (inna wizjonerka, choć tu już są wątpliwości co do jej stanu psychicznego, więc poddaję swój pozytywny osąd pod osąd Kościoła – jej „Poemat Boga-Człowieka” czytałem ze łzami w oczach. Problem w tym, że w Polsce są dostępne dwa tłumaczenia, ale oba wydały „podejrzane” wydawnictwa – „Ojczyzna” i „Vox Domini”. Zwłaszcza to drugie nagrzeszyło wiele, publikując „na dziko” każdą „wizję”, gdziekolwiek się zdarzy, zupełnie bezkrytycznie).

PS Może podobny wątek już się gdzieś pojawił - jeśli tak, proszę o przeniesienie tego postu w stosowne miejsce.
A tak na marginesie: jak łatwo się domyśleć, dróg wiary jest tyle, co ludzi. Ciekawa i zawiła jest np. droga Wuja. Jednak wiele dróg w końcu się zbiega ze sobą.

[Ks.Marek]

Ha, to na prawde dziwne i tajemnicze wszystko. Czytam Wuja, Zbanka, znam historię wielu znajomych, kolegów i innych ludzi - i co widzę? Ano większe albo mniejsze grzmoty. Dziwne zatem jest to wszystko dla mnie i tajemnicze, poniewaz u mnie tak nie było. Spokój, cisza. Mój kochany Dziadziuś (Panie daj mu Zbawienie!) najwięcej czasu poświęcił mi, by opowiadac o Adamie i Ewie, o Wieży Babel, o Egipcie i niedoli Izraelitów, wreszcie o Jezusie i całym NT. To były lata 80`te więc nie każdy mógł mieć PŚ w domku. Potem niedzielna Msza święta, katecheza przy plebanii, rekolekcje parafialne, misje, przygotowanie do I Komuni Świętej, posługa ministranta (całe 9 miesięcy ! sic!) - krótko mówiąc - bez ognia i piorunów, życie "motu proprio" że tak powiem. Był jakiś czas negacji Pana Boga - ale do Kościoła cały czas uczęśżczałem, korzystając z sakramentów . Potem liceum (miłostki, wagary, palenie fajek z koleżankami w damskiej toalecie). Cały ten czas to ciągle owe "motu proprialne" życie. Bez rewelacji. Kościół, czy w ogóle religia po prostu przyjmowałem jako coś co jest. Tak jak szkoła, jak dom, czy biblioteka. To, co gdzieś w głebi siedziało, to chyba fascynacja kapłanami, których spotykałem w życiu. Proboszczowie, rekolekcjoniści, misjonarze, katecheci. Miałem to szczęćie, że duchowni, których spotykałem, to byli tzw Ksieżą z ikrą. Gitara, trąbka, świetne przykłady egzystencjalne i w ogóle. Ale podkreślam - ciągle to żadna burza. Myśli o seminarium pojawiały się gdzieś w 3 klasie ogólniaka. Wzmacniane przez znajomych kapłanów, coraz częściej biegały po głowie. W tak zwanym międzyczasie dość świadomie zacząłem zauważać moc modlitwy różańcowej, kto wie czy Matka Pana naszego Jezusa nie uratowała mojego życia (zarówno tego w powijakach - często chorowałem; to pokutuje po dziś dzień: płucka, oskrzelka, anginki itp - jak i również tego ogólniackiego życia. Takie dziwne i smutne rzeczy z bardzo tragicznym finałem). Tenże finisz szczenięcych lat + wzmocnienia o których pisałem wcześniej zadecydowały o seminarium. Z Samary "odchodziłem" ze trzy razy, sprzeczki z przełożonymi, koszmar filozofii, miód teologii i spotkań z ciekawymi ludźmi - to było jak drożdże. Czas studiów podsumuje krótko: sielanka i idealizm. Rok 2003 bp nałożył łapki, posmarował Świętym Olejem i fajnie. Potem parafia i... życie. System tzreba było szybko przekonfigurować (por. praca na WinXP Home z WinXP Server Edition - to chyba najlepszy obraz jaki m do głowy przychodzi).

Dziwne to i tajemnicze również, że w PM`emie to Jarka Zbója pisałem, sugerując założenie wątku na temat dochodzenia do Pana Boga w życiu.
Zbanku, do ciebie zatem kieruję zapytanie, czy nie masz nic na przeciw, aby w tym właśnie przez Ciebie wątku rozpoczętym, podjąć moja sugestię z PM`a do Wuja?

Na tym kończe to małe "exhibitio vitae". Czekam na głos Czcigodnego <d>Zbanka

[Zbanowany Uczy]

Czemu nie?

[Ks.Marek]

Wstyd mi się przyznać, jako księdzu, że gdzieś na boku zostawiłem dzieła mistyków Kościoła Chrystusowego. Nie za vzęsto sięgam po nie. Najczęściej wtedy, gdy potrzebuje jakiegoś odniesienia do konkretnej myśli, czy postawy (utylitarne podejście?). Teraz jednak, zapoznając się ze świadectwem Wuja, mając ciągle w sercu i pamięci własne doświadczenia, pozostające w ścisłym związku z wewnętrznym stanem łaski, nie mogę trwać dalej w postawie ignorancji. To chyba jedyna słuszna droga (nade wszystko sprawdzona), by daść wejść jak najpełniej Bogu do życia, do serca, do kapłaństwa. Ciesze się też niezmiernie, że nie pozostaję sam jeden w takim myśleniu - to znaczy, że ciągle dostaję znaki od Pana, utwierdzające mnie w moich przemysleniach.

Pozdrawiam.

[wujzboj]

Pytaj wiec, Marku!

[Ks.Marek]

[Bart]

A ja mogę? Krótko będzie :]

Katolikiem byłem od urodzenia, co normalne - tak mnie wychowano. W pewnym okresie nawet dość żarliwie wierzyłem w Boga. Pamiętam, jak jeszcze w podstawówce toczyłem zajadłe spory z kolegą - świeżo upieczonym ateistą. Więcej tam było z mojej strony uporu, niż merytoryki.

Nie było wielkiego "bum" na mojej drodze do ateizmu. Książki pochłaniane w dużych ilościach w technikum (wtedy jeszcze nie byłem takim rozrywkowym chłopakiem, jak w czasie studiów ;) ). Stopniowe, powolne słabnięcie wiary, wątpliwości. Okres agnostycyzmu. Wreszcie przyszedł moment, w którym powiedziałem sobie: "no stary, chyba jednak jesteś ateistą".

Przez pewien czas byłem wojowniczo antyklerykalny (to jest chyba jak trądzik młodzieńczy). Teraz w zasadzie nie interesują mnie zanadto dyskusje światopoglądowe - za dużo w nich ciśnienia i ciężkich emocji.

A puenta? Jestem szczęśliwym człowiekiem, dobrze mi tak, jak jest. To by było na tyle

[wujzboj]

[wujzboj]

Bartku, a zajrzyj do watku Czy czlowiek potrzebuje Boga ...

[Zbanowany Uczy]

Droga Barta wydaje się spokojna - często porzucenie wiary to wynik jakichś dramatycznych przeżyć (ale może ja spotykałem tylko takie osoby, i stąd uogólniam).
Hmmm....Jednak, czy naprawdę, skoro byłeś - jak piszesz - "rozrywkowym?" Może tu jest trop do niewiary! :wink:

[Ks.Marek]

[wujzboj]

[Bart]

[Bart]

[Zbanowany Uczy]

A, teraz rozumiem. Fajne studenckie draki, OK!

[wujzboj]

[Genkaku]

Wujzboj, co rozumiesz przez "jestestwo" ?

[wujzboj]

To, czym sie jest. Roznice pomiedzy toba i twoim odbiciem w lustrze. Oraz roznice pomiedzy toba i tym, co twoje. Na przyklad, pomiedzy toba i twoimi myslami.