ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W innym wątku pojawiło się pytanie o to, co zaleca Bibilia w kontekście wiary vs zwątpienia.
Kto choć trochę czytał Biblię, zapewne spotkał się z tekstami dość jednoznacznie wskazującymi na potrzebę wiary. Choćby:
- do Tomasza: nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym
- gdzie indziej:I rzekł do nich: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! (16) Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony.
- Elżbieta do Maryi: Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana.
- także na początku Ewangelii Jana: Pojawił się człowiek posłany przez Boga - Jan mu było na imię. (7) Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego.
- Jezus w rozmowie z Nikodemem: A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, (15) aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne.
- czy taka rozbudowana fraza o wierze, którą wg Biblii wypowiada Jezus: (12) Jeżeli wam mówię o tym, co jest ziemskie, a nie wierzycie, to jakżeż uwierzycie temu, co wam powiem o sprawach niebieskich? (13) I nikt nie wstąpił do nieba, oprócz Tego, który z nieba zstąpił - Syna Człowieczego. (14) A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, (15) aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. (16) Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. (17) Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. (18) Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego. (19) A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. (20) Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków. (21) Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu.

Na razie może starczy cytatów. Pogrubiłem jedną frazę w ostatnim z nich, aby się odnieść. Fraza bowiem jasno precyzuje zarówno związek wiary ze zbawieniem, jak i to W CO należy wierzyć.
Warto tu zauważyć, że typowe nauczanie religijne nieraz jakby mąciło sprawę. Z przyczyn raczej bardzej politycznych, niż mających podstawy w Biblii ukuto nawet termin "wiara w kościół". W Biblii nie ma takiego pojęcia. To, w co należy wierzyć, to w "imię jednorodzonego Syna Bożego".
Imię Jezusa zaś tłumaczy się jako "Bóg zbawia". To niejako wyjaśnia sprawę - zbawiony jest ten, kto...
uwierzył w to, że przez Boga może być zbawiony.

Co ciekawe, jak podaje Biblia, wcale do zbawienia nie wystarczy wiara w istnienie Boga!
Jest w Biblii przepiękny list Jakuba, który wiele klaruje w tej kwestii. Np. we fragmentach:
- (14) Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków? Czy /sama/ wiara zdoła go zbawić? (15) Jeśli na przykład brat lub siostra nie mają odzienia lub brak im codziennego chleba, (16) a ktoś z was powie im: Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i najedzcie do syta! - a nie dacie im tego, czego koniecznie potrzebują dla ciała - to na co się to przyda? (17) Tak też i wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie. (
Czy dalej:
(19) Wierzysz, że jest jeden Bóg? Słusznie czynisz - lecz także i złe duchy wierzą i drżą. (20) Chcesz zaś zrozumieć, nierozumny człowieku, że wiara bez uczynków jest bezowocna?

Czas na pewne wnioski:
1. wiara zbawia, ale nie każda wiara (nawet nie wystarczy wierzyć w to, że jest Bóg)
2. zbawia wiara w to, że Bóg może nas zbawić
3. Wiara, aby nie była bezowocna/martwa musi znaleźć swój dowód w postaci uczynków.

Dalej pójdźmy biblijnym tropem w kwestii wiary:

Michał Dyszyński

Jeszcze trochę analizy wypada poświęcić tym treściom biblijnym.
W kontekście tego, co czytamy o zdarzeniach będących podstawą chrześcijaństwa, my ludzie XXI wieku możemy chyba czuć się jakoś poszkodowani. Ludzie tamtych czasów, przynajmniej patrząc z tego, jak to widzi Biblia, mieli przynajmniej ZNAKI. Apostołowie widzieli Jezusa czyniącego cuda, były spektakularne uzdrowienia, nawet wskrzeszenie łazarza, córki Jaira.
A my?...
Czy jednak na pewno cuda się skończyły?
Bo nieraz są doniesienia o cudach w dzisiejszych czasach. Najczęściej są z automatu odrzucane jako fałszywa wiadomość. Ale gdyby podejść do sprawy całkowicie bezstronnie, to chyba należałoby niczego z góry nie zakładać. Wypowiadać zaś każdy może się zasadnie względem tego, co sam widział, przeżył.
Czy coś jeszcze może być dla wierzącego ZNAKIEM?
- Chyba w pewnym stopniu postawa ludzi, innych wierzących.

Ale jak ktoś cudu osobiście nie doznał, ludziom niezbyt wierzy, sama treść Biblii go nie przekonuje, to w czym szukać potwierdzenia?... :think:

I dlaczego uwierzyć raczej Biblii, niż np. Koranowi? (jeśli już ktoś wierzyć by chciał)

Teraz jeszcze myślę...
Chwilowo, nie bardzo znam odpowiedź. :think:

Michał Dyszyński