ŚFiNiA

szymon

Świadkowie Jehowy posługują się swoją Biblią w postaci przekładu Nowego Świata.
Oto główne zarzuty co do wartości merytorycznej i wiarygodności tego tłumaczenia:
Ś.J. piszą:

TATANATI

Może ktoś nie czytał tego artykułu, to polecam:

Przeciwnicy Marcina Lutra tak ocenili jego przekład Pisma Świętego – „PEŁEN fałszerstw!”

Sądzili, że zdołają mu udowodnić „1400 heretyckich błędów i kłamstw”. Dzisiaj uważa się Biblię Lutra za przekład o epokowym znaczeniu. W książce Translating the Bible (Tłumaczenie Biblii) uznano ją wręcz za „dzieło geniuszu”!

W XX wieku nazwano fałszerstwem inny przekład Biblii — New World Translation (Przekład Nowego Świata). Dlaczego? Zrywa on z tradycyjnym sposobem oddawania wielu wersetów i kładzie nacisk na używanie imienia Bożego — Jehowa. Jest zatem nieszablonowy. Ale czy przez to staje się fałszerstwem? W żadnym wypadku. Został opracowany z wielką starannością i dbałością o szczegóły, a jeśli miejscami zdaje się brzmieć trochę obco, jest to następstwem usilnych starań o wierne wyrażenie subtelności języków oryginalnych. Teolog C. Houtman tak wyjaśnia przyczyny nietypowości New World Translation: „Zrezygnowano w nim z wielu tradycyjnych sposobów tłumaczenia ważnych terminów występujących w tekście oryginalnym, najwidoczniej w celu osiągnięcia jak największej jasności”. Oto kilka przykładów.

Inny, ale nie błędny

Przede wszystkim starano się bliskoznaczne terminy biblijne wyrażać w tłumaczeniu na język angielski odmiennymi słowami, by osobom studiującym Biblię zasygnalizować istnienie różnych odcieni znaczeniowych. Na przykład syn·te′lei·a oddano słowem „zakończenie”, a te′los — słowem „koniec”, chociaż w szeregu innych przekładów oba są tłumaczone na „koniec” (Mateusza 24:3, 13). Słowo ko′smos oddano przez „świat”, ai·on′ to „system rzeczy”, a oi·kou·me′ne — „zamieszkana ziemia”. I tym razem w wielu przekładach Biblii jeden tylko wyraz „świat” stanowi odpowiednik tych dwóch lub trzech słów greckich, choć w rzeczywistości zachodzą między nimi różnice (Mateusza 13:38, 39; 24:14).

Równie skrupulatnie New World Translation zaznacza różnicę między wyrazami gno′sis („poznanie”) i e·pi′gno·sis (tłumaczonym na „dokładne poznanie”), którą inne przekłady na ogół pomijają (Filipian 1:9; 3:8). Podobnie jest ze słowami ta′fos („grób”, konkretne miejsce pochówku), mne′ma („grobowiec”), mne·mei′on („grobowiec pamięci”) i hai′des („hades”, biblijne określenie powszechnego grobu ludzkości) (Mateusza 27:60, 61; Jana 5:28; Dzieje Apostolskie 2:29, 31). Niektóre przekłady rozróżniają ta′fos i mne·mei′on w Mateusza 23:29, ale nie czynią tego konsekwentnie w innych miejscach (zob. Mateusza 27:60, 61, BT, Bp).

Wiernie i precyzyjnie oddano formy gramatyczne czasowników. Na przykład według Biblii warszawskiej fragment 1 Jana 2:1 brzmi: „A jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy”. Nieco dalej, w 1 Jana 3:6, czytamy: „Każdy, kto w nim mieszka, nie grzeszy”. Jeśli żaden naśladowca Jezusa nie grzeszy, to jak rozumieć wypowiedź z 1 Jana 2:1?

New World Translation usuwa tę pozorną sprzeczność. List 1 Jana 2:1 oddano następująco: „Dzieciątka moje, piszę to do was, abyście nie zgrzeszyły. Gdyby jednak ktoś zgrzeszył, mamy u Ojca wspomożyciela — Jezusa Chrystusa, sprawiedliwego”. Apostoł Jan użył tu aorystu, czyli czasu przeszłego dokonanego, aby zaznaczyć, że chodzi o sporadyczny grzech, jaki wskutek niedoskonałości zdarza się każdemu z nas. Natomiast w 1 Jana 3:6 czytamy: „Kto z nim jest w jedności, nie uprawia grzechu; żaden z uprawiających grzech nie widział go ani nie poznał”. Tutaj Jan użył czasu teraźniejszego, nasuwającego myśl o ciągłym, notorycznym grzeszeniu, które pozbawia winowajcę prawa do nazywania się chrześcijaninem.
Potwierdzony przez autorytety

Pewne trochę obco brzmiące zwroty, rzekomo wymyślone przez Świadków Jehowy, znajdują potwierdzenie w innych przekładach Biblii i dziełach encyklopedycznych. Wypowiedź Jezusa do straconego z nim złoczyńcy, zapisana w Ewangelii według Łukasza 23:43, brzmi w New World Translation następująco: „Zaprawdę, powiadam ci dzisiaj, będziesz ze mną w raju”. W pierwotnym tekście greckim nie było żadnych znaków interpunkcyjnych, takich jak przecinki, ale tłumacze zazwyczaj je umieszczają, by ułatwić czytanie. Najczęściej jednak nadają temu wersetowi taką wymowę, jak gdyby Jezus i ów przestępca mieli jeszcze tego samego dnia znaleźć się w raju. W Biblii Tysiąclecia czytamy: „Zaprawdę powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju”. Nie wszyscy jednak tak rozumieją tę wypowiedź. Profesor Wilhelm Michaelis tak ją oddał: „Zaprawdę, już dzisiaj daję ci zapewnienie: (kiedyś) będziesz razem ze mną w raju”. Takie tłumaczenie jest o wiele logiczniejsze niż przedstawione w Biblii Tysiąclecia. Umierający złoczyńca nie mógł tego samego dnia pójść z Jezusem do raju. Syn Boży zmartwychwstał dopiero na trzeci dzień. Dopóki to nie nastąpiło, znajdował się w Hadesie, powszechnym grobie ludzkości (Dzieje Apostolskie 2:27, 31; 10:39, 40).

Ustanawiając uroczystość Wieczerzy Pańskiej, Jezus podał uczniom chleb i wypowiedział słowa zapisane w Mateusza 26:26, które według New World Translation brzmią: „To oznacza moje ciało”. W większości innych przekładów czytamy: „To jest ciało moje”. Wersetem tym niektórzy usiłują poprzeć doktrynę, jakoby w czasie Wieczerzy Pańskiej chleb dosłownie stawał się ciałem Chrystusa. Wyraz przetłumaczony w New World Translation na „oznacza” (es·tin′, forma czasownika ei·mi′) pochodzi od greckiego słowa, które znaczy „być”, ale można je też rozumieć jako „oznaczać”. Dlatego Greek-English Lexicon of the New Testament (Grecko-angielski leksykon Nowego Testamentu) Thayera wyjaśnia, iż czasownik ten „często jest odpowiednikiem słów przedstawiać, znaczyć”. Słusznie więc użyto tu słowa „oznacza”. Kiedy Jezus ustanawiał Ostatnią Wieczerzę, wciąż jeszcze miał całe ciało, jakże więc mógłby się nim dosłownie stać chleb?

Jana 1:1 przetłumaczono w New World Translation następująco: „I bogiem był Słowo”. Werset ten w większości przekładów brzmi: „I Bogiem było Słowo”; często przytacza się go na poparcie doktryny o Trójcy. Nic więc dziwnego, że jej zwolennikom nie podoba się takie oddanie tego tekstu w New World Translation. Ale Świadkowie Jehowy nie dopuścili się w Jana 1:1 żadnego fałszerstwa, żeby dowieść, iż Jezus nie jest Bogiem Wszechmocnym. Podobnie jak wielu innych tłumaczy, zakwestionowali pisanie tu słowa „bóg” dużą literą na długo przed opublikowaniem New World Translation, w którym starali się jak najwierniej trzymać tekstu oryginalnego. Pięciu niemieckich tłumaczy Biblii też użyło w tym wersecie wyrazu „bóg” w funkcji rzeczownika pospolitego. Co najmniej 13 innych użyło wyrażenia „boskiego rodzaju” lub podobnych. Harmonizują one z innymi wypowiedziami biblijnymi, według których Jezus jest w niebie bogiem, to znaczy bytem boskim. Jednakże Jehowa i Jezus nie są tą samą istotą, tym samym Bogiem (Jana 14:28; 20:17).

Imię własne Boga

Z Łukasza 4:18 w New World Translation wynika, że Jezus odnosząc do siebie proroczą wypowiedź Izajasza oświadczył: „Spoczywa na mnie duch Jehowy” (Izajasza 61:1). Wielu sprzeciwia się użyciu tutaj imienia „Jehowa”. A przecież mowa tylko o jednym z przeszło 200 miejsc, w których według New World Translation występuje ono w Chrześcijańskich Pismach Greckich, tak zwanym Nowym Testamencie. To prawda, że żaden z zachowanych greckich manuskryptów „Nowego Testamentu” nie zawiera imienia własnego Boga. Jednakże w New World Translation umieszczono je nie pod wpływem jakiejś zachcianki, lecz z uzasadnionych powodów. Inni tłumacze postąpili podobnie. W samym tylko języku niemieckim istnieje co najmniej 11 przekładów zawierających w tekście „Nowego Testamentu” imię „Jehowa” (lub „Jahwe”, transliterowane z języka hebrajskiego), a czterech tłumaczy dodało je w nawiasach po wyrazie „Pan”. W ponad 70 przekładach niemieckich można je znaleźć w przypisach lub komentarzach.

W Izraelu z górą tysiąc lat wymawiano imię Boże bez skrępowania (Rut 2:4, BT). Jest to najczęściej spotykane imię w całych Pismach Hebrajskich („Stary Testament”). Nie ma żadnego przekonywającego dowodu na to, iż w I wieku n.e., gdy chrześcijanie pochodzenia żydowskiego pod natchnieniem Bożym pisali księgi „Nowego Testamentu”, nie było ono powszechnie znane albo zapomniano jego prawidłową wymowę.

Czasopismo jezuickie Entschluss/Offen zamieściło w kwietniu 1985 roku następującą wypowiedź Wolfganga Feneberga: „[Jezus] nie ukrył przed nami imienia Ojca, JHWH, lecz nam je powierzył. W przeciwnym razie nie dałoby się wyjaśnić, dlaczego pierwsza prośba w Modlitwie Pańskiej ma brzmieć: ‛Święć się imię Twoje!’” Dalej Feneberg zaznacza, iż „w manuskryptach przedchrześcijańskich przeznaczonych dla Żydów mówiących po grecku nie zastępowano imienia Bożego słowem kýrios [Pan], lecz pisano je w postaci tetragramu [JHWH] literami hebrajskimi lub starohebrajskimi. (...) Ojcowie Kościoła wspominali w swoich dziełach o tym imieniu, ale nie przykładali do niego zbytniej wagi. Tłumacząc je słowem kýrios (Pan), byli bardziej zainteresowani przypisaniem związanego z nim majestatu Jezusowi Chrystusowi”. W tekście głównym New World Translation przywrócono owo imię wszędzie tam, gdzie uzasadniały to naukowe powody (zob. Appendix 1D w wydaniu z przypisami).

Niektórzy krytykują formę „Jehowa”, którą w New World Translation przyjęto jako brzmienie imienia Bożego. W manuskryptach hebrajskich występuje ono w postaci czterech spółgłosek: JHWH. Obecnie wiele osób twierdzi, że należy je wymawiać „Jahwe”, a nie „Jehowa”. Ich zdaniem posługiwanie się tą ostatnią formą jest błędem. Tymczasem bibliści wcale nie są zgodni co do tego, czy forma „Jahwe” istotnie odpowiada oryginalnej wymowie. Chociaż Bóg zadbał o to, by Jego imię w postaci tetragramu JHWH przetrwało na kartach Biblii w ponad 6000 miejsc, nie zachował jego wymowy w takim brzmieniu, jakie Mojżesz usłyszał na górze Synaj (Wyjścia 20:2). Nie jest to więc dziś sprawa najważniejsza.

Imię „Jehowa” jest w Europie od wieków powszechnie znane i występuje w licznych przekładach Biblii, łącznie z dokonywanymi przez Żydów. Widnieje na wielu budowlach, monetach i innych przedmiotach, można je też znaleźć w dziełach literackich i w licznych pieśniach kościelnych. Zamiast więc próbować podawać oryginalną wymowę hebrajską imienia Bożego, poszczególne wersje językowe New World Translation zawierają je w formie ogólnie znanej. Dokładnie taką samą metodę przyjęto w większości przekładów Pisma Świętego w stosunku do wszystkich innych imion.

Dlaczego tak surowa krytyka?

Biblię Lutra krytykowano dlatego, że opracował ją człowiek demaskujący wady ówczesnej religii, opartej na tradycji. Dzięki jego przekładowi prosty lud mógł dostrzec prawdziwość większości głoszonych przez niego poglądów. Podobnie New World Translation spotyka się z krytyką, gdyż wydali go Świadkowie Jehowy, którzy otwarcie mówią, że wiele doktryn chrześcijaństwa nie pochodzi z Biblii. Przekład ten — podobnie jak każde inne tłumaczenie Pisma Świętego — potwierdza to ponad wszelką wątpliwość.

New World Translation jest naprawdę dziełem fachowym. W roku 1989 profesor Benjamin Kedar z Izraela oświadczył: „W swoich badaniach lingwistycznych nad Biblią hebrajską i jej przekładami często powołuję się na angielskie wydanie znane jako New World Translation. Przy tej okazji raz po raz potwierdza się moje odczucie, że dzieło to jest rezultatem szczerych starań o opracowanie tekstu w sposób jak najwierniejszy. O gruntownej znajomości języka oryginału świadczy fakt, iż przetłumaczono wyrazy na drugi język w sposób zrozumiały, bez niepotrzebnego odchodzenia od specyficznego szyku zdań hebrajskich. (...) Z uwagi na fakt, iż wszystkie zwroty dopuszczają pewną swobodę w interpretowaniu oraz tłumaczeniu, każde przyjęte rozwiązanie językowe można poddać dyskusji. Jednakże w New World Translation nigdy nie zauważyłem, by tendencyjnie próbowano włączyć do tekstu coś, czego on nie zawiera”.

Na całym świecie miliony czytelników Pisma Świętego korzystają z New World Translation, gdyż ten współczesny przekład dokładnie oddaje wyrażenia biblijne. Całość jest dostępna w 9 językach, a same Chrześcijańskie Pisma Greckie — jeszcze w dwóch; obecnie trwają prace nad przygotowaniem dalszych 20 wersji językowych. Dokonanie wiernego przekładu wymaga szeregu lat żmudnej pracy, ale spodziewamy się, że New World Translation w końcu ukaże się we wszystkich tych językach, dzięki czemu jeszcze więcej ludzi posiądzie lepsze zrozumienie „słowa życia” (Filipian 2:16). Pomógł już milionom osób, toteż naprawdę zasługuje na polecenie.

[Przypisy]

W Księdze Objawienia 1:20 niemiecki tłumacz Curt Stage tak przełożył ten czasownik: „Siedem świeczników oznacza [ei·sin′] siedem zborów”. Również Fritz Tillmann i Ludwig Thimme oddali ten wyraz [es·tin′] w Mateusza 12:7 słowem „oznacza”.
Jürgen Becker, Jeremias Felbinger, Oskar Holtzmann, Friedrich Rittelmeyer i Siegfried Schulz. Emil Bock użył określenia „istota boska”. Zobacz też przekłady na język angielski: Today’s English Version, The New English Bible, Moffatt i Goodspeed.
Johann Babor, Karl F. Bahrdt, Petrus Dausch, Wilhelm M. L. De Wette, Georg F. Griesinger, Heinrich A. W. Meyer, Friedrich Muenter, Sebastian Mutschelle, Johann C. F. Schulz, Johann J. Stolz i Dominikus von Brentano. August Dächsel, Friedrich Hauck, Johann P. Lange i Ludwig Reinhardt podają imię Boże w nawiasach.

szymon

Czekam TATANATI,aż się odniesiesz do moich argumentów ,a nie swoich.

Coś Ci zacytuję z linku;
[link widoczny dla zalogowanych]

TATANATI

Drogi Szymonie,

Artykuł, który Ci przytoczyłem właśnie był odpowiedzią, czyżbyś nie miał czasu go przeczytać i się zastanowić?

Opinie o naszym przekładzie Biblii są mi znane, są oparte na kłamstwie tych, którzy są wrogami Świadków Jehowy, są naciągane i nierzetelne. Powiem więcej, nasze tłumaczenie wykrywa wiele błędów (raczej umyślnych), które zostały wprowadzone wieki temu, aby poprzeć naukę o Trójcy i wiele kościelnych dogmatów.

Prawdą też jest, że nie zawsze można dokładnie przetłumaczyć dany tekst, ponieważ nie miałyby żadnej logiki. Ponadto niektóre zwroty i słowa mają różne znaczenie itd.
Oczywiście mogę się odnieść do Twojego wpisu i odpowiedzieć na każdy zarzut, ale jest tych pytań dosyć dużo, więc może wybierz sobie jakieś, na które chciałbyś, abym Ci odpowiedział. Stopniowo postaram się odpowiedzieć. Mam nadzieję, że się nie spieszysz.
Dobrze by było, gdyby chodziło o konkretny fragment z Biblii a nie opinie naszych wrogów. Chyba rozumiesz, że jakbym zapytał o Ciebie wrogą Ci osobę, to zapewne nic pochlebnego bym nie usłyszał o Tobie, ale wręcz przeciwnie, chociaż byłbyś wzorem postępowania.

Teraz Szymonie coś Ci jeszcze wyjaśnię. świadkowie Jehowy nie zaczęli propagować tych poglądów z chwilą wydania swojego przekładu Pisma Świętego. Od roku 1879, kiedy to zaczęto wydawać czasopismo Strażnica, w publikacjach Towarzystwa powoływano się na dziesiątki różnych przekładów Biblii. Towarzystwo uznawało więc przydatność wszystkich tych tłumaczeń i na ich podstawie zarówno demaskowało fałszywe poglądy religijne, jak i krzewiło orędzie Boże.

Świadkowie Jehowy przyznają, iż wiele zawdzięczają licznym przekładom Biblii, którymi się posługiwali, badając prawdy zawarte w Słowie Bożym. Niestety, wszystkie te tłumaczenia, nawet najnowsze, mają swe wady. Nie są wolne od niekonsekwentnych i nietrafnych sformułowań, skażonych sekciarskimi tradycjami lub świeckimi filozofiami, i dlatego nie zawsze wiernie oddają święte prawdy, które Jehowa kazał zapisać w swoim Słowie. Zwłaszcza od roku 1946 prezes Towarzystwa Strażnica rozglądał się za wiernym przekładem Pisma Świętego z języków oryginalnych — za tłumaczeniem tak zrozumiałym dla dzisiejszych czytelników, jak zrozumiały był tekst oryginalny dla zwykłych, myślących ludzi żyjących w okresie spisywania Biblii.

Na samym początku wykupywano prawa do skorzystania z form drukowych takich przekładów jak: The Emphatic Diaglott (NT), King James Version (Biblia króla Jakuba), American Standard Version, The Bible in Living English (tłum. Stevena T. Byingtona). Dopiero w 1950 roku oddano do użytku przekład Biblii dokonany przez komitet składający się ze Świadków Jehowy.

Przekład Nowego Świata stanowi zupełnie nowe tłumaczenie z pierwotnych języków Biblii: hebrajskiego, aramejskiego i greckiego. W żadnym wypadku nie jest nową wersją jakiegoś innego tłumaczenia angielskiego ani nie wzoruje się na żadnym przekładzie pod względem stylu, słownictwa czy rytmu. Za podstawę do przetłumaczenia części hebrajsko-aramejskiej posłużyła gruntownie przejrzana i powszechnie uznawana Biblia Hebraica Rudolfa Kittela (tekst 7, 8 i 9 wydania z lat 1951-1955). Treść przypisów uaktualniono na podstawie nowego opracowania tekstu hebrajskiego z roku 1977, znanego jako Biblia Hebraica Stuttgartensia. Część grecką przetłumaczono w zasadzie z tekstu opublikowanego przez Westcotta i Horta w roku 1881. Niemniej Komitet Przekładu Biblii Nowego Świata uwzględnił też inne teksty greckie, w tym także opracowany przez Nestle’a (1948).

Oprócz ogromu krytycznych i niepochlebnych opinii od naszych przeciwników znalazły się i takie:

Alexander Thomson, The Differentiator, czerwiec 1954, s. 131 (krytyk):
"Niezwykle mało jest oryginalnych tłumaczeń Pism Hebrajskich na język angielski. Bardzo się więc cieszymy z wydania pierwszej części Przekładu Nowego Świata [Pism Hebrajskich], od Księgi Rodzaju do Księgi Rut. (...) Niewątpliwie dołożono szczególnych starań, by był on całkowicie czytelny. Nikt nie może zarzucić mu braku świeżości językowej lub oryginalności. Jego słownictwo w żadnym wypadku nie opiera się na terminologii poprzednich przekładów".
"Tłumaczenie to jest najwyraźniej dziełem świetnych, zdolnych uczonych, którzy starali się oddać prawdziwy sens tekstu greckiego tak dokładnie, jak tylko zezwala na to język angielski. W przekładzie tym każdemu ważniejszemu słowu greckiemu starano się przypisać jeden odpowiednik angielski oraz zachować jak największą dosłowność. (...) Wyraz zazwyczaj tłumaczony na ‚usprawiedliwić’ jest z reguły oddawany za pomocą bardzo trafnego zwrotu: ‚uznać za prawego’. (...) Odpowiednikiem słowa tłumaczonego na Krzyż jest tu ‚pal męki’, co stanowi kolejne ulepszenie. (...) Dobrze oddano Łukasza 23:43: ‚Zaprawdę mówię ci dzisiaj: Będziesz ze mną w Raju’. Znacznie lepiej, niż czytamy w większości przekładów".
"Warto nabyć Biblię Nowego Świata. To przekład żywy i realistyczny, pobudzający czytelnika do rozmyślania oraz studiowania. Nie jest dziełem zwolenników wyższej krytyki, lecz biblistów darzących szacunkiem Boga i Jego Słowo" (The Differentiator, kwiecień 1952, ss. 52-57, oraz czerwiec 1954, s. 136).

Profesor hebraistyki dr Benjamin Kedar z Izraela w wywiadzie udzielonym przedstawicielowi Towarzystwa Strażnica tak ocenił Przekład Nowego Świata: "W swoich badaniach lingwistycznych nad Biblią hebrajską i jej przekładami często sięgam po angielskie wydanie znane jako Przekład Nowego Świata. Przy takich okazjach raz po raz potwierdza się moje odczucie, że dzieło to jest rezultatem szczerych starań o jak najwierniejsze oddanie sensu tekstu. O gruntownej znajomości języka oryginału świadczy fakt, iż wyrazy przetłumaczono zrozumiale, bez niepotrzebnego odchodzenia od specyficznej budowy zdań hebrajskich. (...) Ponieważ wypowiedź pisemna zawsze dopuszcza pewną swobodę w interpretowaniu oraz tłumaczeniu, każde przyjęte rozwiązanie językowe można poddać dyskusji. Jednakże nie zauważyłem, by gdziekolwiek w Przekładzie Nowego Świata tendencyjnie próbowano włączyć do tekstu coś, czego on nie zawiera" (Wypowiedź z 12 czerwca 1989 r).

Dołożono wszelkich starań, by w Przekładzie Nowego Świata zachować jednolitość słownictwa. Poszczególnym wyrazom hebrajskim i greckim w miarę możliwości przypisano po jednym odpowiedniku angielskim (a także polskim), którym konsekwentnie się posługiwano, jeśli tylko kontekst i występujące w oryginale idiomy pozwalały na takie oddanie myśli w sposób zrozumiały. Na przykład hebrajskie słowo néfesz, podobnie jak greckie psyché, zawsze tłumaczono na "duszę".

W niektórych miejscach napotykano na trudności w związku z tłumaczeniem homonimów, czyli wyrazów, które w językach oryginalnych były zapisywane i wymawiane jednakowo, lecz miały inne podstawowe znaczenie. Problem polega więc na dobraniu właściwego odpowiednika. W języku polskim też nie brak homonimów, jak chociażby "zamek" (budowla) i "zamek" (w drzwiach) czy "rola" (uprawna) i "rola" (w sztuce teatralnej). Wyrazy te pisze się i wymawia tak samo, ale ich znaczenie jest całkiem inne. Za przykład biblijny niech posłuży hebrajskie słowo raw. Ma ono różne znaczenia i dlatego w Przekładzie Nowego Świata oddano je rozmaicie. Raw najczęściej znaczy "wiele", jak w Księdze Wyjścia 2:23. Jednakże wyraz ten wchodzi również w skład tytułów, takich jak "rabszak" (hebr. raw-szakéh) w Księdze 2 Królów 18:17, i wówczas znaczy "naczelny, główny" — jak w Księdze Daniela 1:3, gdzie jest mowa o "naczelnym dworzaninie" (zob. też Jer. 39:3, przypis w NW). Identycznie pisane słowo raw, występujące w Księdze Jeremiasza 50:29, znaczy "łucznik". Przy rozróżnianiu homonimów tłumacze Przekładu Nowego Świata korzystali z rozstrzygnięć takich autorytetów językowych, jak L. Koehler i W. Baumgartner.

W Przekładzie Nowego Świata szczególną uwagę poświęcono wiernemu oddaniu form czasowników greckich i hebrajskich. Starano się zachować specyficzny urok, prostotę, dobitność i w ogóle sposób wyrażania myśli w tekstach oryginalnych. W związku z tym konieczne było używanie wyrazów pomocniczych, mogących ukazać stan opisywanej czynności. Właśnie dobitność czasowników sprawia, że oryginalny tekst Pisma Świętego jest tak dynamiczny i wyrazisty.

Czasowniki hebrajskie nie mają czasów gramatycznych w sensie typowym dla wielu języków. W języku polskim istotne jest, czy czasownik występuje w czasie przeszłym, teraźniejszym, czy też w przyszłym. Natomiast w języku hebrajskim czasownik przede wszystkim wyraża stan czynności — albo jest ona zakończona (aspekt dokonany), albo nie zakończona (aspekt niedokonany). Te formy mogą służyć opisowi czynności zachodzącej bądź to w przeszłości, bądź też w przyszłości, co już wynika z kontekstu. Na przykład aspekt dokonany w sposób naturalny wskazuje na czynność przeszłą, ale bywa też używany w odniesieniu do przyszłych zdarzeń, jak gdyby już nastąpiły i należały do przeszłości; podkreśla się w ten sposób pewność lub konieczność zajścia czegoś w przyszłości.

Dokładne oddanie aspektu czasowników hebrajskich jest niezwykle istotne; w przeciwnym razie może dojść do wypaczenia sensu i przekazania zupełnie innej myśli. Rozważmy choćby zwroty występujące w Księdze Rodzaju 2:2, 3. Większość tłumaczy we wzmiance o Bożym odpoczynku w dniu siódmym użyło formy "odpoczął". Sugeruje ona, iż odpoczynek Boży, przypadający na dzień siódmy, już się zakończył w przeszłości. Zobaczmy jednak, jak sens czasowników występujących w tym fragmencie wydobyto w Przekładzie Nowego Świata: "I do dnia siódmego Bóg ukończył swą pracę, którą wykonał, i w siódmym dniu zaczął odpoczywać od wszelkiego swego dzieła, którego dokonał. I Bóg zaczął błogosławić dzień siódmy i go uświęcać, w nim bowiem odpoczywa od wszelkiego swego dzieła, które Bóg stworzył, aby było uczynione". Użyty w wersecie 2 zwrot "zaczął odpoczywać" jest tłumaczeniem hebrajskiego czasownika w formie niedokonanej, określającego czynność nie zakończoną lub trwającą. Harmonizuje to z wypowiedzią z Listu do Hebrajczyków 4:4-7. Natomiast w Księdze Rodzaju 2:3 występuje czasownik dokonany, ale dla zharmonizowania z wersetem 2 i z Listem do Hebrajczyków 4:4-7 oddano go jako "odpoczywa".

Jedną z przyczyn nieścisłości w oddawaniu form czasowników hebrajskich jest teoria tak zwanego waw consecutivum, czyli "waw następstwa". Waw (ו) to hebrajski spójnik, będący w zasadzie odpowiednikiem polskiego "i" lub "a". Nigdy nie występuje oddzielnie — zawsze jest połączony z jakimś innym słowem, na przykład czasownikiem, z którym się stapia w jedno słowo. Po dziś dzień głoszony bywa pogląd, jakoby spójnik ten miał zdolność przekształcania jednego aspektu czasownika w drugi: niedokonanego w dokonany (jak to uczyniono w wielu przekładach, także współczesnych, w Księdze Rodzaju 2:2, 3) lub dokonanego w niedokonany. Efekt ten określono też mianem "waw zwrotnego". Takie opaczne pojmowanie formy czasownika było powodem niemałego zamieszania i błędów w tłumaczeniu tekstu hebrajskiego. W Przekładzie Nowego Świata nie przypisano literze waw zdolności zmieniania aspektu czasownika. Starano się natomiast dokładnie oddać specyficzny charakter czasowników hebrajskich, by wiernie zachować sens tekstu oryginalnego.

Równie skrupulatnie starano się tłumaczyć czasowniki greckie. W języku tym określają one nie tylko czas czynności lub stanu, lecz także rodzaj czynności — może ona być rozpoczęta, chwilowa, ciągła, wielokrotna lub zakończona. Zważanie na takie dodatkowe informacje wyrażane formą czasownika pozwala dokonać wiernego przekładu, w pełni charakteryzującego opisywaną czynność. Kiedy na przykład czasownik w języku greckim opisuje czynność mającą charakter ciągły, w języku polskim często udaje się to oddać przez użycie odpowiedniej formy czasownika, na przykład: "Miłujcie swych nieprzyjaciół". Niekiedy jednak konieczne jest dodanie słowa pomocniczego w rodzaju "wciąż", "stale", "ciągle", dzięki czemu nie tylko precyzyjnie opisuje się sytuację, lecz także ukazuje dobitność napomnienia czy rady. O uporczywej niewierze faryzeuszy i saduceuszy świadczą słowa Jezusa: "Pokolenie niegodziwe i cudzołożne wciąż domaga się znaku". A na potrzebę ciągłego działania we właściwych sprawach trafnie wskazują jego inne wypowiedzi: "Stale więc szukajcie najpierw królestwa". "Stale proście, a będzie wam dane; ciągle szukajcie, a znajdziecie; wciąż pukajcie, a będzie wam otworzone" (Mat. 16:4; 5:44; 6:33; 7:7).

W języku greckim istnieje niezwykły czas gramatyczny zwany aorystem, określający zasadniczo czynność mającą charakter punktowy, momentalny. Można go oddawać różnie, w zależności od kontekstu. Aoryst służy między innymi do określenia pojedynczego aktu, nie związanego z żadnym konkretnym czasem. Przykładem niech będzie List 1 Jana 2:1. W Przekładzie Nowego Świata czytamy tu o ‛popełnieniu grzechu’, a więc o pojedynczym występku. Sformułowanie to trafnie wyraża myśl, że gdyby chrześcijanin dopuścił się jakiegoś grzechu, może liczyć na Jezusa Chrystusa, który przed niebiańskim Ojcem występuje w charakterze orędownika, wspomożyciela. Wypowiedzi tej zdają się jednak zaprzeczać słowa, które można przeczytać w Liście 1 Jana 3:6-8 i 5:18 w większości polskich przekładów. Sugerują one, iż prawdziwy sługa Boga w ogóle "nie grzeszy". Jednakże występujący tu czasownik grecki wskazuje na ciągłe grzeszenie, co trafnie oddano w Przekładzie Nowego Świata, zgodnie z którym potępione jest ‛trwanie w grzechu’.

Czas przeszły niedokonany może określać nie tylko czynność wykonywaną przez jakiś okres, lecz także zamierzoną lub rozpoczętą, ale nie doprowadzoną do końca. Zobaczmy, jak w przekładzie Jakuba Wujka oddano List do Żydów (Hebrajczyków) 11:17: "Wiarą ‚Abraham ofiarował Izaaka, gdy był doświadczony’, a ofiarował ‚jednorodzonego’ ten, co otrzymał obietnice". Czasownik "ofiarować" w tych dwóch miejscach różni się w tekście greckim formą gramatyczną. Za pierwszym razem użyto tam czasu teraźniejszego dokonanego, a za drugim — przeszłego niedokonanego. Ze względu na występowanie tych dwóch czasów gramatycznych werset ten oddano w Przekładzie Nowego Świata następująco: "Dzięki wierze Abraham, poddawany próbie, niemalże ofiarował Izaaka, i (...) chciał ofiarować swego jednorodzonego syna". W ten sposób uwzględniono aspekt dokonany pierwszego czasownika, a czas przeszły niedokonany drugiego czasownika oznacza, że czynność była zamierzona lub rozpoczęta, lecz nie została doprowadzona do końca (Rodzaju 22:9-14).

Staranne zważanie na formy innych części mowy, między innymi na przypadki gramatyczne rzeczowników, pozwoliło wyjaśnić pewne pozorne sprzeczności. Na przykład w Dziejach Apostolskich 9:7, w relacji z niezwykłego przeżycia Saula na drodze do Damaszku, w wielu przekładach podano, iż jego towarzysze podróży ‛słyszeli głos’, ale nikogo nie widzieli. Natomiast w Dziejach Apostolskich 22:9, gdzie Paweł opowiada o tym zdarzeniu, w tych samych przekładach czytamy, że choć ludzie ci widzieli światło, to ‛głosu nie słyszeli’. Tymczasem w pierwszym z tych cytatów grecki odpowiednik słowa "głos" występuje w dopełniaczu, w drugim zaś — w bierniku, podobnie zresztą jak w Dziejach Apostolskich 9:4. Co oznacza ta różnica? Nie uwypuklono jej w większości przekładów, niemniej użycie w tekście greckim różnych przypadków sygnalizuje inny sens. Tamci ludzie słyszeli "[coś z] głosu" (dopełniacz cząstkowy), lecz nie słyszeli go tak jak Paweł, to znaczy nie słyszeli słów i nie rozumieli ich. W Przekładzie Nowego Świata uwzględniono występowanie dopełniacza w Dziejach Apostolskich 9:7, czytamy tu bowiem, iż ludzie towarzyszący Pawłowi stanęli, "słysząc wprawdzie brzmienie głosu, lecz nie widząc żadnego człowieka".

Na koniec tych ogólnych wyjaśnień można dodać, że Przekład Nowego Świata nie jest pierwszym tłumaczeniem, które przywraca imię Boże w tekście Chrześcijańskich Pism Greckich. Wielu tłumaczy — i to co najmniej od XIV wieku — uważało za konieczne postąpić tak samo, zwłaszcza tam, gdzie pisarze Chrześcijańskich Pism Greckich cytowali wersety z Pism Hebrajskich zawierające owo imię. W sporej liczbie współczesnych tłumaczeń Pism Greckich na języki mieszkańców Afryki, Azji, Ameryki i wysp Pacyfiku, dokonanych przez misjonarzy, oraz w niektórych przekładach na języki europejskie, wielokrotnie użyto imienia Jehowa. Dzięki zamieszczaniu imienia Bożego znikają wątpliwości, o którym "Panu" jest mowa. Chodzi o Pana nieba i ziemi, Jehowę, którego jedyne w swoim rodzaju imię zachowano w Przekładzie Nowego Świata i w ten sposób je uświęcono.
Przekład Nowego Świata przyczynia się też do uświęcenia imienia Jehowy przez oddanie Jego natchnionych Pism jasnym, zrozumiałym językiem, umożliwiającym czytelnikowi właściwe zrozumienie sensu. Jest współczesny, prosty i w miarę możności konsekwentny pod względem doboru odpowiedników; ponadto wiernie oddaje czynności lub stany wyrażone poszczególnymi formami gramatycznymi czasowników hebrajskich i greckich. To tylko niektóre cechy tego przekładu, mającego możliwie najlepiej wyrazić we współczesnym języku piękno, dobitność i sens oryginału.

Mam nadzieję Szymonie, że przeczytasz to i nie będziesz pytał o to co już wyjaśniłem. To nie jest chwalenie się przekładem Biblii, który wydali Świadkowie Jehowy, to argumenty, powtarzam, argumenty w obronie tego przekładu.

Zbyszek

szymon

TATANATI

TATANATI

szymonie,

To nie chwalenie się, tylko rzetelne argumenty, szkoda, że nie rozróżniasz tak prostej sprawy.
Jednak nie czytasz. Gdybyś czytał, to widziałbyś o co Cię poprosiłem.
Postaraj się przeczytać a później napisz według mojej prośby.

Zbyszek

szymon

TATANATI:

Jednak nie czytasz. Gdybyś czytał, to widziałbyś o co Cię poprosiłem.
Postaraj się przeczytać a później napisz według mojej prośby.

Nie rozmawiamy o Twoim artykule,ale o argumentach na rzecz błędnego tłumaczenia rękopisów w przekładzie Nowego Świata-przypominam jeszcze raz tatanati.

Aby Ci ułatwić sprawę argumenty zgrupowałem w punktach i oczekuję rzeczowej dyskusji ,,czyli odniesienia się do tych punktów.Inaczej dyskusja nie ma sensu,bo Ty będziesz przedstawiał jakieś artykuły,które nie odnoszą się bezposrednio do podanych przeze mnie argumentów.
Nie twierdzę,ze całe to tłumaczenie jest bezwartościowe,ale że w licznych miejscach jest błędne i prowadzi do wypaczenia Słowa Bożego.
Piszesz:

TATANATI

szymonie,

Gdybyś uważnie czytał, to zauważyłbyś ten wpis:

kawus · Dołączył: 25 Lis 2007 Posty: 377 Przeczytał: 0 tematów

szymon

mat

adullam

kawus · Dołączył: 25 Lis 2007 Posty: 377 Przeczytał: 0 tematów

adullam

Forged

A może ktoś zna przekład "Królewny Snieżki i siedmiu krasnoludków" na jidish albo arameński?
Można by ciekawie podyskutować...

adullam

Współżyć – Poigrać

adullam

Johnny99

Przyczyna, dla której ŚJ tłumaczą z angielskiego na inne języki jest jasna - tekst Biblii ma dla nich charakter dogmatyczny. To dlatego może istnieć - i rzeczywiście istnieje - wiele przekładów katolickich, wiele przekładów ewangelickich itp. ale tylko jeden przekład jehowistyczny - ten na angielski, dogmatyczny, i ten właśnie jest przekładany na inne języki. To trochę podobna sytuacja jak z Koranem, którego "znaczenie" również ma w islamie charakter dogmatu, wobec czego w zasadzie islam zabrania "tłumaczenia" Koranu; wersje w językach innych niż arabski nie są dogmatyczne i dlatego tytułuje się je: "znaczenie Koranu w języku polskim" a nie "przekład Koranu na język polski". Niegdyś zresztą, jeszcze do XXw., w katolicyzmie była podobna sytuacja, odkąd Wulgatę uznano za "przekład natchniony" (a więc również mający charakter dogmatyczny). Dlatego też wtedy przekładano Biblię również z Wulgaty, co obecnie jest zabronione (katolicka Biblia musi być przekładem z oryginału).

adullam

kawus · Dołączył: 25 Lis 2007 Posty: 377 Przeczytał: 0 tematów

adullam

adullam

kawus · Dołączył: 25 Lis 2007 Posty: 377 Przeczytał: 0 tematów

adullam

kawus · Dołączył: 25 Lis 2007 Posty: 377 Przeczytał: 0 tematów

szymon