ŚFiNiA

Katolikus

Zastanawiam się nad pojęciem ubóstwa w kontekście nauczania Jezusa. Czy zgodzilibyście się z tezą, że Jezus wyzywał do ubóstwa materialnego, a jednocześnie do wzrostu duchowego?
A może Jezus wcale nie uważał, że należy dążyć do bycia biednym?
No i o duchowości też mówi coś takiego:

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Mnie naszła taka dziwna myśl, że skoro Jezus nawołuje do ubóstwa, w pewnym sensie chwali taką sytuację w życiu człowieka, to może my jako społeczeństwo, ale też i jako indywidualne jednostki nie powinniśmy przeciwdziałać istniejącemu ubóstwu wśród milionów ludzi. No, ale to byłoby wydaje mi się straszne, bo przecież nierzadko ludzie w ubóstwie cierpią, doznają krzywd, nie mogą się rozwijać, żyć w godnych warunkach itd. W ogóle ubóstwo jest przecież traktowane jeden z problemów społecznych na świecie, a nie coś pożądanego do czego należy no właśnie dążyć.

Tak więc zakładając, że nauczanie Jezusa jest spójne i mądre to zastanawiałem się jak to nawoływanie można głębiej zrozumieć. Jezus zresztą w różnych miejscach Ewangelii wzywa do pomocy potrzebującym, biednym, rozmnaża jedzenie, choć nie pieniądze hehe.

Michał Dyszyński

W ogóle to dotykamy tu bardzo ogólnego problemu, związanego z interpretacją Biblii - że nie wiadomo DOKĄD SIĘGNĘŁA INTENCJA PISZĄCEGO, czyli gdzie przebiega owa granica pomiędzy tym, co piszący chciał objąć swoją sugestią, a tym, o czym może zupełnie nie myślał.
Bo w przypadku tej jezusowej pochwały ubóstwa, a krytyki postawy bogaczy można bardzo różnie umieszczać ową granicę:
- W skrajnej opcji mogło(by) Jezusowi chodzić o to, aby wszyscy byli biedakami - byłaby to maksymalnie ortodoksyjna forma interpretacji. Temu co prawda zaprzecza brak wyraźnego potępienie przez Jezusa tych osób bogatych, z którymi On jadał, bywał u nich, ale przecież zawsze można argumentować, że być może w prywatnych rozmowach ich potępiał, albo że co innego nauczać, a co innego bywać gdzieś, czy jeszcze na sto innych sposobów można to uzasadniać.
- w opcji nieco mniej skrajnej bogactwo też z zasady jest złe, ale w szczególnych przypadkach mogą pojawić się wyjątki.
- w opcji poszukującej jednak tu jakiegoś dodatkowego sensu, czy reguły można wskazywać na zależności pomiędzy życiem bogatych i biednych, a kwestiami empatii, czynienia dobra, odpowiedzialności społecznej. Jest tu gdzieś ta opcja, którą ja opisywałem.
- można też mocno łagodzić (drugi koniec skali) te kwestie bogactwa, sugerując, iż Jezusowi tak w ogóle bogactwo mało przeszkadza ogólnie, ale że tylko ci najbardziej bezduszni, niepróbujący pomagać nikomu, są potępieni (tak jest np. rysowana przypowieść o bogaczu i Łazarzu - w niej bogacz miał biedaka u bram, czyli wiedział o jego niedoli, a jednak nic nie zrobił). Wtedy już parę (nawet małych) aktów charytatywnych wybrania każdego bogacza od potępienia.
Pewnie nigdy nie ustalimy tak na 100% tej granicy pomiędzy bogactwem potępianym przez Jezusa, a akceptowanym. Możemy się co najwyżej uwrażliwiać na kwestię ludzkich potrzeb, na ludzi wykluczonych.
I podobnie też nie sposób jest jednoznacznie rozstrzygnąć innych spornych kwestii w interpretacji Biblii.

Katolikus

W kontekście tej dyskusji i w ogóle tego tematu, podoba mi się poniższy fragment Ewangelii:

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

anbo

Katolikus

anbo

Katolikus

anbo

lucek

Ok , "ubogi" znaczy "ubogi", ale "ubogi w duchu" nie znaczy "ubogi",
to, żeby iść drogą Jezusa, nie oznacza, że każdy musi nią iść ...
chrześcijanin nie ma tu żadnego dylematu :wink:

Semele

Autocenzura

anbo

Kilka słów o ym, jak należy rozumieć zwrot "ubodzy w duchu". Ks. Andrzej Draguła, dr hab. teologii, w Tygodniku Powszechnym napisał tak:
Pierwotnie wyrażenie to oznaczało ludzi pogrążonych w smutku, dotkniętych nieszczęściem: tych, których traktuje się niesprawiedliwie, bezsilnych, biednych.
"Ubodzy w duchu" to odpowiednik "serc złamanych" i "zgnębionych na duchu".
[link widoczny dla zalogowanych]

Inne wyjaśnienia, jakie można znaleźć w internecie są w rodzaju: to ci, którzy są biedni/nieszczęśliwi i rozumieją swoją potrzebę Boga, ufają Bogu.

W rozumieniu tego zwrotu mogą pomóc inne fragmenty Biblii:
Duch Pana Boga nade mną,
bo Pan mnie namaścił.
Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim,
by opatrywać rany serc złamanych [w innych tłumaczeniach "złamanych na duchu"],
by zapowiadać wyzwolenie jeńcom
i więźniom swobodę
Iz 61,1

Z Psalmu 34: Pan jest blisko skruszonych w sercu i wybawia złamanych na duchu.

lucek

realnie, to człowiek zwykły, mało wyrywany :wink:

żyjący własnym, i tym co mu przynosi, życie.

bynajmniej nie sfrustrowany jełop (a szary i irbisol już wiedzą o kogo chodzi)

lucek

GPT:

"Błogosławieństwo „Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie” (Mt 5,3) jest jednym z najtrudniejszych do zrozumienia, ponieważ jego znaczenie nie jest oczywiste na pierwszy rzut oka. Można je interpretować na kilka sposobów:

1. Pokora i zależność od Boga – „Ubóstwo w duchu” nie oznacza ubóstwa materialnego, lecz postawę pokory i uznania swojej zależności od Boga. Jest to przeciwieństwo pychy, polegania na sobie i swoich zasługach. „Ubodzy w duchu” to ci, którzy nie przypisują sobie własnej wielkości, lecz uznają, że wszystko, co mają, pochodzi od Boga.

2. Oderwanie od dóbr materialnych – Nie chodzi o samą biedę, ale o postawę serca wolnego od przywiązania do bogactwa i rzeczy materialnych. W tym sensie „ubodzy w duchu” to ci, którzy nie czynią z bogactwa swojego celu i nie pokładają w nim nadziei.

3. Otwartość na łaskę i prawdę – Człowiek ubogi w duchu jest świadomy swoich ograniczeń, swoich braków i grzechów, dlatego jest gotów przyjąć Bożą łaskę. Taka postawa sprawia, że jest otwarty na naukę Chrystusa i zdolny do nawrócenia.

4. Biblijny kontekst – W Starym Testamencie ubóstwo często odnosiło się do pokornych i uciśnionych, którzy polegali na Bogu (np. Ps 34,7: „Oto biedak zawołał i Pan go wysłuchał”). Jezus w Kazaniu na Górze nawiązuje do tej tradycji, ale nadaje jej głębszy wymiar duchowy.

W kontekście całego Kazania na Górze błogosławieństwa nie są tylko obietnicą przyszłej nagrody, ale ukazują drogę do szczęścia i życia w harmonii z Bogiem. Bycie „ubogim w duchu” to pierwszy krok do wejścia w tę rzeczywistość – uznanie swojej zależności od Boga i przyjęcie Jego panowania."

anbo

Jeszcze dwa cytaty:

Termin tłumaczony jako "ubodzy" pochodzi od słowa oznaczającego "kucać jak bezradny żebrak". Słowo to przedstawia obraz osoby w skrajnym ubóstwie, całkowicie zależnej od pomocy innych. "Ubodzy w duchu" (Iz 61:1) to ci, którzy są boleśnie świadomi swojego wygnania i potrzeby pomocy od Boga.
[link widoczny dla zalogowanych]

"Ubodzy w duchu" Mówi o kimś, kto jest „udręczony”, „nędzny”, „pokorny” lub „pokorny”. Mówiąc prościej, odnosi się do kogoś, kto staje się wystarczająco pokorny, aby przyznać, że nie może nic zrobić bez Boga, a zatem posłuszny jest Jego woli, a nie swojej własnej.
[link widoczny dla zalogowanych]

Katolikus

Semele

Świetnie. Widzę tu jakis wspólny punkt z buddyzmem. Pozbywanie się pragnień.
Chociaż są chrześcijanie, którzy inaczej odczytują przekaz biblijny.
Przedsiębiorcy.

Ciekawym przykładem jest też pastor Ceroński.