ŚFiNiA

Kruchy04

fedor

fedor

Kruchy04

Fedor,

Nie atakowałem wiary za pomocą nauki, na tym właśnie polega twoja fobia, iż tak myślisz. Poczytaj Ajdukiewicza i Poincare'a. Przypuszczam, że znajdziesz tam odpowiedzi na swoje wątpliwości, a jeśli chcesz uzyskać je ode mnie, postaraj się wypowiadać w sposób bardziej klarowny, tzn. tak, żebym w ogóle wiedział, o co ci chodzi. Jaką sprzeczność dostrzegasz pomiędzy konwencjonalizmem, a tym, co uważasz za atak na wiarę za pomocą nauki (jak już wspomniałem, trudno mi stwierdzić, co masz dokładnie na myśli).

fedor

Kruchy04

^Wikipedia to raczej kiepskie źródło wiedzy. Nie jest prawdą, że Popper wywarł największy wpływ na filozofię nauki. Obecnie przyjął się paradygmat Kuhna. Mierzenie tych filozofów jakimś odgórnym kryterium wielkości nie ma najmniejszego sensu, ponieważ istotne według mnie, a wielu filozofów nauki podziela to zdanie, jest to, że poglądy Poppera się w filozofii nauki nie ostały. Ostały się poglądy Kuhna, ponieważ istotnie trafił swoimi definicjami w to, co obecnie nazywa się filozofią nauki. Niezależnie od podziwu i szacunku, jakim darzył Poppera Imre Lakatos. Wreszcie uznanie kogoś za „największego” to raczej wyrażenie subiektywnego stosunku do dorobku danego filozofa. Nie warto się o to spierać, zważywszy, że dysponujesz innym kryterium owej hipotetycznej „wielkości” niż ja. Dla mnie Popper był tym, kto zaczął po prostu pewną dyskusję, ale którego definicje z racji faktu, że stanowiły efekt racjonalistycznej optyki świata, można uznać za nieco naiwne. Konwencjonalizm tej naiwności nie ma. Oznacza to, że filozofowie, którzy bazują na konwencjonalizmie, nie są już tak naiwni jak Popper, a więc uznałbym ich za większych.

fedor

Piotr Rokubungi

Usunąłem.

Kruchy04

fedor A czy ty potrafisz odróżnić subiektywne zdanie filozofa od czegoś, co jest ustalone, w jakiś sposób uzasadnione? Samo określenie "wybitny", "wielki" to przymiotniki wartościujące, więc siłą rzeczy nie można ich traktować jako czegoś obiektywnego. Kiedy jednak nazywamy cechy w taki sposób, że nie przypisujemy im wartości, wtedy nazywamy je obiektywnie, ponieważ zachowujemy wobec nich bezstronność.

Wiesz, nie rozmawiamy o rzeczach bardzo trudnych. Konwencjonalizm jako pogląd filozoficzny wskazuje na względność pojęcia prawdy. Jeżeli zatem fakt, iż nie da się zróżnicować tezy empirycznej od teorii metafizycznej, wpasowuje się w ów względny obraz świata, a także, by tak rzec, poszerza znacznie przestrzeń, w której tezy (empiryczne lub metafizyczne) pozostają zrelatywizowane. W istocie zatem fakt ten stawia niejako znak równości pomiędzy tezami empirycznymi i tezami metafizycznymi, a to oznacza, że traktujemy je jako konwencje, co jest zgodne z podstawową tezą konwencjonalizmu. Nie muszę w tym momencie odwoływać się do jakiegoś cytatu, ponieważ to, co piszę, jest logiczne, wynika niejako z takiego a nie innego potraktowania jakichkolwiek tez formalnych. Nie jest to także pisanie a muzo, lecz dogłębnie przemyślane przeze mnie stanowisko. Ty zaś sugerując, że fakt ten w jakikolwiek sposób deprecjonuje powyższe wnioski stosujesz błąd polegający na próbie obalenia tezy poprzez obniżenie autorytetu osoby, z którą rozmawiasz. Jest to klasyczny przypadek Ad personam.

placus3

fedor

Kruchy04

Placek: Teza konwencjonalizmu nie rości sobie prawa do bycia prawdą, raczej określa pewnego rodzaju świadomość. Jest świadomością permanentnej względności wszystkiego.

Fedor:

placus3

Kruchy04

^Rzecz w tym, że możesz nadać tezie wartość prawdy lub fałszu, dopiero albo tylko i tylko wtedy, kiedy dysponujesz kryterium określające, co prawdą jest, a co nią nie jest. Na poziomie filozofii właściwie dopiero zastanawiasz się jakie kryterium przyjąć. Nie jesteś więc w sytuacji dychotomicznej, w której obowiązuje logika dwuwartościowa, lecz w stanie, w którym uruchamiasz swoją intuicję, by móc określić, jak należy odróżniać prawdę od fałszu. Kiedy zatem formułujesz kryterium, nie kierujesz się jakimś innym lub tym samym kryterium. W pierwszym przypadku znalazłbyś się w sytuacji Regressus ad infinitum, czyli w takiej, w której tworzenie kryteriów dla kryteriów nie miałoby końca. Z kolei, jeśli użyłbyś tego samego kryterium dla jego sprawdzenia pod kątem prawdziwości, znalazłbyś się w sytuacji błędnego koła. Reasumując, nie możesz tworzyć kryterium dla kryterium, co oznacza, że ustalasz kryterium bez kryterium. Nie możesz zatem konsekwentnie nazywać swojego kryterium prawdy prawdziwym. Możesz jedynie stwierdzić, że podjąłeś świadomą decyzję uznania tego kryterium za prawdziwe, jest ona bowiem treścią twojej świadomości.

fedor

Kruchy04

fedor:

placus3

Kruchy04

^Nie ma takiej niespójności w przypadku, gdy nie uznajesz tego kryterium za jedyne i prawdziwe, co na tym etapie nie oznacza, że uznajesz je za kłamstwo. Po prostu dysponujesz świadomością złożoności otaczającego Cię świata, bo tylko istnienia tej świadomości możesz być pewny w 100%-ach.

fedor

Kruchy04

fedor. I tu mieszasz pojęcia. Jeśli mówimy o konwencjach, to preferencje estetyczne są po prostu subiektywnym smakiem, poczuciem piękna. Aby była konwencja potrzeba jeszcze formuły, a więc dopóki ich nie sformułujesz w postaci jakiegoś aksjomatu, istnieje tylko ten smak.

fedor

Kruchy04

Owszem, gusta estetyczne można zdefiniować jako konwencje pod warunkiem, że ktoś zajmuje się sztuką i sformułuje gusta w postaci programu własnej sztuki. Ja się na tym poziomie sztuką nie zajmuję. Albo mi się coś podoba albo nie, więc moje osobiste gusta nie są jeszcze konwencjami. Na tym to polega.

Dyskurs

fedor

Dyskurs