ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Kto czytał księgę Hioba, ten pewnie zauważył, że największą jej część stanowi dialog Hioba z ludźmi, którzy komentują jego opłakaną dolę. Dość trudno się to czy czyta - bo sformułowania są pełne porównań, robią wrażenie napuszonych. Wiele słów, długi tekst. Samego meritum - tego ścisłego opisu sytuacji - jest w tej księdze znacznie mniej. Ja tak się zastanawiam: właściwie na co komu jest potrzebny ten dialog Hioba z doradzającymi mu ludźmi?... Jaka miałaby być z tego nauka? (zakładam, że Biblia jest księgą o silnym wydźwięku dydaktycznym).

Jako odpowiedź na to pytanie nasuwa mi się następująca myśl - ten dialog Hioba z ludźmi jest swoistym przeniesieniem dialogu, który każdy z nas prowadzi w swoim życiu. Mamy w sobie jakieś poczucie wewnętrznej słuszności różnych naszych zachowań, wyborów. To poczucie ściera się z wpływami kultury, tradycji, z głosami innych ludzi. Z niego rodzi się problem - pytanie: trwać przy swoim, czy ulec?

Hiob do końca - na ludzki sposób - jest "krnąbrny", nie ulega perswazjom. Czuje, że ma rację, zdarzenia jakie stały się jego udziałem, nie powodują zmiany jego oceny faktów.
Czytałem o pewnym eksperymencie psychologicznym, w ramach którego badano odporność ludzi na perswazję ze strony otoczenia. W ramach tego eksperymentu pokazywano bodaj (nie pamiętam opisu, nie chce mi się googlać, może ktoś poda linka) dwie kreski na monitorze (może na tablicy) i kazano badanemu oceniać, czy są równe, czy nie. Czasem ewidentnie były nierówne, co oczywiście badany potwierdzał. Jednak tenże badany nie wiedział, iż jest częścią nieco bardziej perfidnego eksperymentu. Oto otaczała go grupa ludzi, którzy (tak byli umówienie z badaczami) upierali się, ze nierówne kreski są jednak równe. Wszyscy na jednego, wszyscy mówili, że badany nie ma racji, ze mu się tylko zdaje, że się myli. Naukowcy obserwowali, kiedy badany się złamie i, konformistycznie, uzna ewidentny fałsz za prawdę. Większość w końcu się łamała i odchodziła od wersji, która była poprawna. Ale inna (mniejsza) część badanych, upierała się przy swoim do końca.
Hiob jest jak ten uparty badany - ludzie wmawiają mu coś, naciskają gromadnie, ale Hiob nie ulega.
Jest dość podstawowe pytanie: o trwanie przy prawdzie i o konformizm. Ostatecznie Biblia przyznaje rację Hiobowi. To otaczający ludzie się mylą, a nie on.
Ten, kto się umie oprzeć naciskom, okazuje moc. Oczywiście nie zawsze warto i należy opierać się naciskom. Są ludzie, którzy właśnie mają błędne oceny, źle wybierają, więc dobrze byłoby, aby się zastosowali do tego, co mówią wszyscy wokoło. Ale racja - w tym czy innym przypadku - jest odrębną sprawą. Tu chodzi o sam aspekt mocy trwania przy swoim wbrew presji otoczenia. Gdyby w przekazie biblijnym dopatrywać się jakiejś logiki, celowości, to chyba te długie dialogi Hioba z ludźmi, zawarte w księdze Hioba, należałoby interpretować właśnie jako rodzaj pochwały dla uporu wytrwania w prawdzie, nawet gdy wszystko tej prawdzie próbuje zaprzeczyć. Chodzi o MOC osobową. I chyba jest to naprawdę ważny aspekt. :think:

Semele

Hiob to frajer. Cierpienie nie jest dobre.
Jakim naciskom Hiob miał się opierać??

Nie można słuchać i wierzyć w Boga który nas siecze. Przecież mamy wolna wolę.

Nawet wuj mi przyzna rację. Jestem pewna.

Michał Dyszyński

Semele

Poddany testowi.....

Każdy z nas zostaje poddany testowi.

Caly problem w tej opowieści polega na tym dla mnie, że to nie życie a Bóg poddaje go temu testowi.

Semele

Masz jednak rację, że we współczesnym nawet polskim społeczeństwie nie tak bardzo zlaicyzowanym jak zachodnie ludzie nie akceptują cierpienia, nie są też uczeni cierpienia znosić.

W jednym z odcinków pielęgniarka znajduje pobitego do nieprzytomności bohatera. Pojawia się wówczas dialog z początku artykułu. Być może to daleko idąca interpretacja, ale postawa kobiety wobec cierpienia przypomina stosunek współczesnego świata do tego problemu. Z punktu widzenia zlaicyzowanego człowieka cierpienie jest czymś niepojętym, czego nie da się przyjąć ani dostrzec w nim sensu. Trudno zrozumieć, że ktoś może znosić cierpienie, przyjmować je bez skargi. Nie chodzi jedynie o postawę wobec eutanazji, ale też o sferę życia codziennego. Odrzuca się wówczas wszystko to, co kosztuje w naszym odczuciu zbyt wiele wysiłku. Choć to tylko uwaga na marginesie, poruszenie w serialu problemu cierpienia dowodzi, że już w tym aspekcie Daredevil się wyróżnia. Przedstawia postać człowieka znoszącego ból i cierpienie w świecie, w którym sens cierpienia się zaciera.

[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

Dziś przyszło mi do głowy, że z księgi Hioba wynika jakby jeden, trudny do przyjęcia, wniosek - nic nie jest tak absolutnie darmo.
Hiob, przed jego fazą cierpienia, jest niemal ideałem człowieka - dobry, szlachetny, doceniony nawet przez Boga. Prawie bez skazy. Prawie...
Bo pojawia się wątpliwość: czy Hiob nie jest w swojej szlachetności interesowny?
Pytanie o interesowność niszczy jednostronny charakter szczęścia. Szatan, domagający się testu na Hiobie, zwraca uwagę na jakąś jednostronność życia tego ostatniego. To dotychczasowe życie Hioba wcale nie musi świadczyć o szlachetności, ono może być jedynie objawem dostosowawczości.

Dostosowawczość, a człowiek jako taki
Moc człowieka zawsze jest PRZECIW CZEMUŚ. Musi być przeciwnik, wyzwanie. Więc Hiob jest zmuszony uzupełnić ten brak dotychczasowego swojego życia - musi poznać ciemną stronę, tę niesprawiedliwą, wrogą. Inaczej wciąż nad jego zyciem wisiałby ten cień - wątpliwość, czy po prostu wszystko co dobre z jego strony nie było objawem dostosowania się i interesowności.
Trochę sobie myślę, że człowiek tak absolutnie ze wszystkim rozliczony, jest jakby taki "śliski", miałki, bez swoistego "życia". Nie wiadomo, czy ten człowiek w ogóle potrafi być sobą, czy jest zbiorem reguł i bilansów, które całkowicie wypełnił.
Chrześcijaństwo stawia życie człowieka w pewnym napięciu, nierozwiązaniu - tu "nikt nie jest bez grzechu", wszyscy potrzebują przebaczenia, zbawienia. Kiedyś mnie to drażniło, uważałem to skazę na chrześcijańskiej wizji świata. Ostatnio skłaniam się ku odwrotnemu przekonaniu - że skazą byłoby raczej życie zbyt wpasowane w nakazy, zakazy i pozostałe reguły. Takie życie niejako nie zostawiałoby miejsca dla samego człowieka. Dziś uważam, że jednym z celów życia jest pogodzenie się ze swoistym "zgrzytem" naszego bytu, naszej natury, z jakimś takim otwarciem na wszystko to co ponad znane, jakąś gotowością do buntu, do okazywaniem się innym, niż głoszą - nawet najbardziej szczytne - przepisy i przekonania. Kto tej skazy w sobie w ogóle by nie nosił, byłby miałki i śliski.

Semele

Ktoś mi polecił film

W czepku urodzony.

Warto...obejrzeć.

Fakty nie sa pozytywne ale ...sam obejrzyj. I prześlij wujowi..
[link widoczny dla zalogowanych]

To nie jest film dla kobiet pracoholiczek czy też karierowiczek. Ale dla facetów tak..

Najwazniejszy temat, dwa wyznania pod jedna kołdrą. Dzisiaj mozna wziąć slub cywilny. Ale jak zareaguja rodziny. Religia jednak dzieli??

Semele

Religia dzieli ludzi