ŚFiNiA

placus3

Czy racjonalistyczna krytyka biblijna ma jakikolwiek sens?

Ostatnio doszedłem do wniosku, że ateistyczna krytyka biblijna, a więc także w związku z tym odpowiadanie na nią nie ma większego sensu.
Dzieje się tak przede wszystkim przez ateistyczną niekonsekwencję. Bo wyobraźmy sobie na przykład, że jakiś ateusz podejmuje zarzut, że Jezus był posłany tylko do Żydów. Jedyne argumenty, jakie ma, czerpie wyłącznie ze słów Jezusa zapisanych w Ewangeliach, których to przekaz uznaje za fałszywy. Widzimy tu swoisty paradoks – kiedy mamy relację o np. czynieniu cudów, to ateiści ją negują, kiedy jednak mogą wykazać jakąś „sprzeczność” w Biblii, słowa ewangelistów uważają za prawdziwe. Skoro niewiarygodny jest wg nich przekaz biblijny, to po co w ogóle podejmują jakiekolwiek rozważania na ten temat? Są one przecież z góry fałszywe, bo opierają się wg ateistów na fałszywych źródłach. Po co rozpoczynać więc jakąkolwiek krytykę? Ateista jest więc ograniczony i nie może bez popadania w niekonsekwencję podjąć żadnej krytyki biblijnej.
Załóżmy jednak, że ateista będzie się bronił, że podejmuje krytykę biblijną, aby „wykazać”, że nawet przyjmując relacje biblijne za prawdziwe, pełne są one sprzeczności. Jednak wtedy, gdy uda się w merytorycznej dyskusji obalić postulowaną „sprzeczność” powinniśmy konsekwentnie zaakceptować relację biblijną, czego ateiści nie czynią. Popadliby bowiem w sprzeczność ze swoim naturalizmem. Owy „naturalistyczny „filtr” odrzuca relacje o interwencji Bożej i nie pozwala na akceptację relacji np. zapisanych w Ewangeliach.
Podsumowując: Wystarczającym powodem, żeby nie zawracać sobie głowy ateistycznymi „rozważaniami” biblijnymi, jest niekonsekwencja. Z logicznego, opartego na konsekwencji punktu widzenia są one i tak bezproduktywne – oparte wg ateuszy na fałszywych przesłankach. Jedynym wyjściem ateistycznym, żeby w ogóle podjąć jakąkolwiek krytykę biblijną jest założenie, że relacja autorów natchnionych jest prawdziwa. Ale wierzenie naturalistyczne zabrania uznać za prawdziwe biblijne historie, więc z jednej sprzeczności (nieakceptowanie relacji biblijnych kiedy niewygodne/akceptowanie kiedy to wygodne) popadamy w drugą (akceptowanie/wyznawany naturalizm). Na dodatek, nie możemy się z tych sprzeczności wydostać, zachowując ateistyczną krytykę biblijną: możemy przejść tylko od jednej sprzeczności do drugiej, tkwiąc w błędnym kole.

Piotr Rokubungi

Dodam tu, może nie na temat trochę, ale moim zdaniem ciekawą kwestię, pytanie: Dlaczego Bóg osobowy miałby być nienaturalny jakiś?? :think:

mat

O.K.

placus3

mat

mat

O.K.

placus3

mat

Jan Lewandowski

placus3

mat

placus3

mat

O.K.

Semele

Biblia jako taka jest pełna sprzeczności. Być może traktowanie jej jako świętej księgi jest najbardziej racjonalistycznym rozwiązaniem.

mat

O.K.

Semele

Wadą kościoła katolickiego jest doktryna i dogmaty.

Ten kościół upada.

placus3

Semele

Piotr Rokubungi

Semele

Zgodnie z tradycją Kościoła katolickiego wspólnota pierwotnych gmin chrześcijańskich może być uważana za jego zalążek. Słowo katolicki pochodzi od greckiego określenia Καθολικος oznaczającego uniwersalny lub powszechny. W listach ówczesnych biskupów, m.in. Klemensa Rzymskiego, Polikarpa ze Smyrny i Ignacego z Antiochii pojawiają się pierwsze nawoływania do utrzymania jedności w wierze. W liście tego ostatniego do Kościoła w Smyrnie napisanym przed rokiem 107 n.e. po raz pierwszy znalazło się określenie Kościół katolicki[3]. Określenie to pojawiało się również w późniejszych tekstach Ireneusza, biskupa Lyonu. Mniej więcej od II wieku n.e. mówi się już zawsze o jednym Kościele powszechnym, który składa się z wielu gmin. Wielki wpływ na utrzymanie wspólnoty miały zebrania kierowników gmin, podczas których załatwiano sprawy bieżące, zwłaszcza rozwiązywano trudności natury organizacyjnej i doktrynalnej. Nie wszystkie zebrania miały jednakowy zasięg. Dokumenty wspominają o synodach prowincjonalnych, o zebraniach biskupów z kilku prowincji i synodach powszechnych. Sobór powszechny, podobnie jak dzisiaj, uważano w tamtym czasie za najważniejszą instytucję całego Kościoła.

Kościół w II w. nie nosił jeszcze wszystkich cech katolicyzmu. Uwaga chrześcijan koncentrowała się głównie na przechowywaniu „tradycji apostolskiej”, dlatego też tworzono organizację kościelną i hierarchiczną władzę, która miała czuwać nad czystością wiary. Wtedy też ustanowiono wyznanie wiary i kanon ksiąg świętych. Katolicyzm kształtował się stopniowo wskutek asymilacji elementów kultury hellenistycznej i rzymskiej. Na tym tle dochodziło do wielokrotnych konfliktów wewnątrz Kościoła. Wśród przełożonych gmin występowały dwie skrajne tendencje: do izolowania nowej wiary od wpływów świata hellenistycznego i do wytworzenia religii powszechnej poprzez połączenie chrześcijaństwa z elementami kultury starożytnej. Moze kościół katolicki ma 1000 lat? Dlaczego jest to tak silna instytucja? Ja uważam, że nie jest to spowodowane wiarą lecz komformizmem.

mat