ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Święte księgi religii wielu są pisane najczęściej bardzo poetyckim językiem. Żadna z nich nie spełnia rygorów publikacji naukowych, język jest właściwy rozumieniu ludzi z czasów piszących ich tekst, a więc najczęściej słabo dostosowany do mentalności ludzi współczesnych. Do tego dochodzą kwestie niejednoznacznych przekładów na języki współczesne, no i chyba jeden problem największy - BRAKU PEWNEJ OFICJALNEJ WYKŁADNI w przypadku wątpliwości.
System prawny tworzony przez ludzi ma jeden ważny mechanizm, który umożliwia dostosowanie zapisów prawa do zmieniających się okoliczności życia - to baza orzecznictwa - konkretne, spisane wyroki stanowiące jakiś wzorzec interpretacyjny. W przypadku pytań o moralność, prawo ogólniej, zasady życia w świetle różnych ksiąg religijnych mamy za to wciąż rosnącą bazę wątpliwości, jak to co aktualne rozstrzygnąć w świetle tekstu mocno archaicznego. Ani w Biblii. w Koranie, czy Bhagawadgicie nie znajdziemy wskazówek jak używać smartfonów, czy mediów społecznościowych. A wierni z powiązanych religii mają tu nieraz pytania moralne.
Wątpliwości jest wiele, bardzo często po prostu nie wiadomo, co konkretnie zapisy w jakiejś księdze znaczą.
Ten problem niejednoznaczności tekstu świętych ksiąg jest bardzo różnie rozwiązywany. Właściwie to mamy tu całe spektrum możliwych reakcji - od maksymalnego rygoryzmu i próby odrzucenia zdobyczy świata współczesnego (jak u Amiszów), aby tylko móc jakoś żyć w zgodzie z Biblią, czy negowanie praw przyrody (jak to głoszą najbardziej ortodoksyjne odłamy muzułmanów, dla których jedyne prawo stanowi Koran), poprzez coraz to większe luzowanie w tym względzie, uznawania coraz to innych wskazań świętych ksiąg za przestarzałe, czy wymagające współczesnej reinterpretacji.
Patrząc na postawy skrajnie ortodoksyjne (jak u Amiszów, Świadków Jehowy, którzy zabronili sobie nawet autotransfuzji, niektóre kościoły baptystów, kreacjonistów, nie mówiąc już o fundamentalistach islamskich, czy hinduskich), mimowolnie pojawia się refleksja: czy czasem nie jest tak, że część wyznawców czci swoje święte księgi za bardzo?
Albo może inaczej: czy wycofanie własnej interpretacji, która to postawa chyba wynika z chęci bycia maksymalnie wiernym zapisom świętej księgi, nie zamienia postawy religijnej w groteskę?

Spory teologiczne toczą się od tysięcy lat. Pytanie o to "czego chce ode mnie Bóg?" zadają sobie chrześcijanie, wyznawcy religii mojżeszowej, muzułmanie itd. Wszyscy stają przed problemem możliwości mataczenia, interpretowania woli Boga na zbyt wygodny sobie sposób. Aby się przed takim zagrożeniem mataczenia ochronić, najbardziej logiczne wydaje się wycofanie w ortodoksję. Ale...
... czy taka postawa sama z siebie też nie jest po prostu głupotą, albo wręcz...
brakiem zaufania Bogu? :shock:

Czy należy bowiem traktować sprawę tak, że oto Bóg dał ludziom jakąś świętą księgę i dalej całkiem zamknął mentalnie zagadnienie?
Ten spór toczy się od lat w łonie chrześcijaństwa - pomiędzy katolikami a protestantami.
Katolicy do nauczania, oprócz kanony Biblii dodają też tradycję i głos autorytetów (głównie papieża), czyli interpretacje dodatkowe, już bardziej współczesne. Protestanci, ze swoją zasadą "sola scriptura", próbują opierać się na samej Biblii.
Ja osobiście kiedyś nawet skłaniałem się ku podejściu protestanckiemu. Wydawało mi się ono bardziej czyste, chroniące przed koniunkturalizmem, mataczeniem nauki Chrystusa, nieraz chyba mającym miejsce w historii chrześcijaństwa. Jednak jest coś za coś - brak wyjaśnienia tych trudnych, poetycko pisanych, archaicznych tekstów też nie wydaje się optymalnym rozwiązaniem. Bo wielu rzeczy po prostu nie wiadomo, nie zostały w pismach w ogóle wspomniane, bo możliwych interpretacji jest często na tyle dużo, a do tego tak odmiennych, że wielu się w tym pogubi.
Czasem sobie myślę, że ateizm - swoim odrzuceniem świętych ksiąg - wprowadza do tej układanki dobry ferment. Bo wymusza podejście bardziej zdroworozsądkowe, bo tym sporom teologicznym dodaje nowy wymiar - konieczności spojrzenia na życie "jakie jest", a nie tylko zagłębianie się w zapisy, których statusu jakoś w pełni obiektywnie nie sposób jest ustalić.
Przy interpretacji tak poetycko pisanych tekstów kluczowe jest NATCHNIENIE. Z tym natchnieniem jednak sprawa jest dość śliska - trudno jest je odróżnić od dowolnego widzimisia. Nie wiadomo, czy nawet jeśli czujemy, że natchnienie mamy, to je mamy (i czy jest ono od Boga), czy też tak nam się tylko zdawało.
W moim przekonaniu, niektórzy potraktowali autorytet świętych ksiąg ZA BARDZO. Oczywiście można ich cenić za oddanie, za chęć nie folgowania sobie, a pragnienie absolutnego podporządkowania Bogu, ale - niezależnie od tego oddania im owej dewocyjnej intencji - jest w takiej postawie ukryte przekonanie, że Bóg już dawno się od ludzkości odciął, jest jakaś żegluga mentalna na deizm - bo przecież poza świętą księgą nie mamy już nic. Ale przecież i tak twardy fakt jest taki, że każdy wierny świętą księgę swojej wiary i tak INTERPRETUJE AKTUALNYM SWOIM ROZUMEM. Więc i tak nie przeskoczy się tego, iż do układanki w tę interpretację dojdzie współczesność. Więc i tak jest pytanie JAK (a nie CZY) tę współczesność do swojej religii włączyć?

Ciekawy w tym kontekście jest tu przykład ze Świadkami Jehowy, którzy dość enigmatyczny tekst z listu św. Pawła apostoła "powstrzymajcie się od krwi" zinterpretowali nie tylko jako zakaz składania krwawych ofiar, czy spożywania krwi, ale nawet rozszerzyli interpretację na zakaz transfuzji, włącznie z autotransfuzją. Z punktu widzenia ludzi spoza owego wyznania taka interpretacja wydaje mocno skrajna, naciągana na maksa. Bo w samej Biblii o transfuzji wzmianki nie ma. Nawet zakładając maksymalny tej księgi autorytet, zasadnym jest pytanie: o co konkretnie św. Pawłowi chodziło - czy na pewno myślał też o (auto)transfuzji?
Nie chcę tu inicjować dyskusji nad teologią Świadków Jehowy, bo napisano o tym grube "tomy" argumentacji, a pewnie i tak nikogo tu się nie przekona, jednak ten właśnie przykład chyba dość wyraziście pokazuje ten problem NADinterpretowania (choćby potencjalnego) wskazań świętych ksiąg. Czyli w szacunku dla tych ksiąg jednak MOŻNA PRZESADZIĆ.

mat

Za bardzo nie można - a przynajmniej nie powinno ci to spędzać snu z powiek, na twoim katolickim miejscu przejąłbym się bardziej tym czy tzw. święte księgi można czcić i szanować za słabo.

Michał Dyszyński

Semele

Ciekawą dyskusje zainicjowała pelikan.
Tam odsylam po moje stanowisko.

Semele

4. Jednym z najbardziej kontrowersyjnych elementów wierzeń świadków Jehowy jest zakaz transfuzji krwi. Wszelkie tego typu akty, chociażby przy operacjach utożsamiane są z „krwiopijstwem” i są zabronione. Powołują się przy tym na cytaty ze Starego Testamentu (Księga Rodzaju 9,4-6; Księga Kapłańska 7, 26-27; 17, 10-14; Księga Powtórzonego Prawa 15, 23; Księga Samuela 14-34). Wielu badaczy Pisma Świętego odrzuca poglądy świadków Jehowy, uzasadniając że pism Starego Testamentu nie należy brać dosłownie, gdyż są one jedynie symboliczne. Jednak do dziś świadkowie odmawiają transfuzji, co jest kłopotliwe w ich leczeniu.

5. Katolicy czczą Jezusa Chrystusa, jako Boga. Świa
[link widoczny dla zalogowanych]

To powinno być w temacie Jacka, ktory jest być może komandorem ale umieszczę tutaj.
Byc może oni taktycznie czytaja biblie najbardz dosłownie.
Chociaż i wuj zbój nie raz mi ja tutaj cytował
[link widoczny dla zalogowanych]

mat

Semele

Dodam. Szatanem na pewno JEST kobieta. No... nie każda :-) :-)

Semele

Michał
dawno już nie ma zabobonnych mas. Każdy sobie kroi katolicyzm czy tam co innego jak mu pasuje..

Semele

anioł Michałm

Michał Dyszyński

Semele

Ateisci tez maja wiele duchowych przeżyć. Michał. Mam nadzieję, że w to nie wątpisz.:-)??

Kocham BibliĘ...
Helena Eilstein
[link widoczny dla zalogowanych]

Nawet Kościół ostrzega przed dosłownym odczytywaniem zwłaszcza Starego Testamentu.

Michał Dyszyński

szaryobywatel

Michał Dyszyński

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

anbo

Generalnie powoływanie się na wolę Boga - czy to wyrażoną na piśmie... (zaśmiałem się w tym momencie), czy poprzez objawienie, ma skutki przeważnie doniosłe i jest wyrażane w sposób kategoryczny, czasami ze szkodą dla innych, więc jako taki powinien być adekwatnie mocno uargumentowany, tymczasem nie jest.

szaryobywatel

Michał Dyszyński

szaryobywatel

Semele

Dyskurs

Dyskurs

Semele