ŚFiNiA

TATANATI

Teolog Jacek Salij pisze -„Wszakże prawda o boskości Chrystusa Pana -- tak podstawowa dla chrześcijaństwa -- jest w Nowym Testamencie udokumentowana wielokrotnie i różnorodnie. W Ewangeliach i pismach apostolskich znajdziemy na ten temat wiele świadectw bezpośrednich, ale również wiele świadectw ukrytych”. Czy to stwierdzenie rzeczywiście ma uzasadnienie w Biblii? A może jest tak, że boskość Jezusa polega na tym, że ma tylko „boską naturę”?

Potwierdzeniem takiej opinii mogą być słowa z Słownika grecko-polskiego Zofii Abramowiczówny (Warszawa 1960, t. 2, s. 451), -„theòtes (forma mianownika, od którego pochodzi theòtetos) znaczy „boskość, bóstwo, boska natura”. „Boskość” lub „boska natura” Jezusa nie czyni go jako Syna Bożego równym Ojcu ani współwiecznym z Ojcem, tak jak „człowieczeństwo” lub „natura ludzka” wcale nie czyni wszystkich ludzi równymi sobie ani rówieśnikami”.

Rozpoczynając rozważania na ten temat, trzeba wyraźnie stwierdzić, że w Biblii nie znajdziemy takiego stwierdzenia, że Jezus jest równy Bogu Jehowie (JHWH), np.- Ja i mój Ojciec jesteśmy sobie równi, albo że jest tym samym Bogiem, np. – Jestem tym samym Bogiem w którego wierzyliście do tej pory. Nie dość, że nie ma takich stwierdzeń, to trzeba pamiętać o tym, że dogmat o boskości Jezusa uchwalono na Soborze Nicejskim w 325 roku, a dogmat o Bogu w Trójcy powstał dopiero w 381 roku. Uchwalając dogmat o boskości Jezusa, trzeba było coś zrobić nauką o jedynym Bogu ze „Starego Testamentu”, którego imię zapisywano tetragramem – JHWH. Trzeba pamiętać również, że Bóg Jehowa (JHWH) był kojarzony z Żydami, z którymi chrześcijanie nie chcieli być kojarzeni. W takich to okolicznościach Jezusa zrównano z Jehową, bogiem ze „ST” i niejako zastąpiono Go Jezusem.

Nasze rozważania zacznijmy od kilku pytań:

Jeżeli Jezus jest tym samym Bogiem o którym mówi „ST”, to do kogo się modlił? –„A sam oddalił się od nich mniej więcej o rzut kamieniem i upadłszy na kolana, zaczął się modlić, mówiąc: „Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ten kielich ode mnie. Jednakże nie moja wola, lecz twoja niech się dzieje” (Łuk.22:41,42).

Dlaczego przed swoją śmiercią zawołał, Boże mój, czemuś mnie opuścił? –„Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem, mówiąc: „Eli, Eli, lama sabachtani?”, to jest: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” (Mat.27:46).

Dlaczego po zmartwychwstaniu wspomina, że idzie do Boga swego? -„Przestań się mnie kurczowo trzymać. Jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Ale idź do moich braci i powiedz im: ‚Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego’” (Jana20:17).

Teraz zastanówmy się nad tymi fragmentami Biblii, które rzecznicy nauki o Trójcy przytaczają na poparcie swojej nauki.

Jana 10:30 - W jakim sensie Jezus i jego Ojciec są „jedno”?

Jezus powiedział: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (Jana 10:30). Niektórzy przytaczają ten werset na dowód, że Jezus i jego Ojciec to dwie osoby współistniejące w trójjedynym Bogu. Ale co właściwie Jezus miał na myśli?

Jana 10:25-30 –„Rzekł do nich Jezus: Powiedziałem wam, a nie wierzycie. Czyny, których dokonuję w imię mojego Ojca, świadczą o Mnie. Ale wy nie wierzycie, bo nie jesteście z moich owiec. Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną i Ja daję im życie wieczne. Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (BT).

Przyjrzyjmy się kontekstowi. W wersecie 25 Jezus oświadczył, że dokonywał dzieł w imieniu swego Ojca. W wersetach od 27 do 29 mówił o symbolicznych owcach, które dał mu jego Ojciec. Oba sformułowania okazałyby się dla słuchaczy niezrozumiałe, gdyby Jezus i jego Ojciec byli tą samą istotą. Tymczasem Jezus niejako powiedział: „Mój Ojciec i ja jesteśmy ze sobą tak blisko związani, że nikt nie może mi odebrać owiec, podobnie jak nikt nie może ich odebrać mojemu Ojcu”. To tak jakby syn powiedział do wroga swego ojca: „Atakując mojego ojca, atakujesz mnie”. Nikt by nie pomyślał, że wspomniany syn i jego ojciec są tym samym człowiekiem. Ale każdy zrozumiałby, że łączy ich niezwykle silna więź.
Jezus i jego Ojciec, Jehowa Bóg, są „jedno” w tym sensie, że mają dokładnie te same cele oraz uznają te same zasady i wartości. W przeciwieństwie do Szatana Diabła i pierwszej pary ludzkiej, Adama i Ewy, Jezus nigdy nie chciał uniezależnić się od Boga. Oznajmił: „Syn nie może nic uczynić z własnej inicjatywy, lecz tylko to, co widzi, że czyni Ojciec. Cokolwiek bowiem Ten czyni, podobnie czyni również Syn” (Jana 5:19; 14:10; 17:8).

Ta silna więź jedności nie oznacza jednak, że Bóg i Jego Syn, Jezus, niczym się nie różnią. Są Oni dwoma odrębnymi bytami. Każdy ma swoją osobowość. Jezus ma własne uczucia, myśli, doświadczenia i wolną wolę. Niemniej postanowił podporządkować się Ojcu. W Ewangelii według Łukasza 22:42 czytamy, że powiedział: „Nie moja wola, lecz twoja niech się dzieje”. Gdyby wola Jezusa nie mogła się różnić od woli Jego Ojca, to powyższe słowa nie miałyby sensu. Poza tym gdyby Jezus i Jego Ojciec rzeczywiście byli jedną istotą, to czy Jezus modliłby się do Boga lub pokornie przyznawał, że nie wie o rzeczach, o których wie tylko jego Ojciec? Mateusza 24:36 –„Lecz o dniu owym i godzinie nikt nie wie, nawet aniołowie niebiescy, tylko sam Ojciec”.

Wyznawcy wielu religii czczą bogów, którzy są przedstawiani jako istoty kłótliwe i walczące z członkami rodziny. Na przykład w mitologii greckiej Kronos pozbawił władzy swego ojca, Uranosa, i pożerał własne dzieci. Jakże różni się to od jedności opartej na prawdziwej miłości Jehowy Boga do Jego Syna, Jezusa! I jakże ujmuje nas ta jedność! W gruncie rzeczy mamy niezrównany zaszczyt pozostawania w jedności z dwiema najważniejszymi Osobistościami w całym wszechświecie.

Takie rozumowanie potwierdza inny fragment z Jana 17:21, 22 (Bw), gdzie Jezus tak się modlił za swoich naśladowców: „żeby oni wszyscy byli jedno, tak jak ty, Ojcze, jesteś w jedności ze mną, a ja jestem w jedności z tobą, żeby i oni byli w jedności z nami, by świat uwierzył, żeś ty mnie posłał. Ja też dałem im chwałę, którą ty mi dałeś, żeby byli jedno, tak jak my jedno jesteśmy”. Za każdym razem Jezus użył tego samego greckiego słowa (hen) — „jedno”. Rzecz jasna uczniowie Jezusa nie mieli wejść w skład Trójcy. Mieli jednak wspólnie z Ojcem i Synem stanowić jedno w zmierzaniu do wspólnego celu, a więc mieć udział w tej samej jedności, jaka łączy Boga i Chrystusa.

Gdy więc Jezus oznajmił: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy”, mówił nie o tajemniczej Trójcy, ale o wspaniałej jedności — najbardziej zażyłej więzi, jaka może łączyć dwie osoby.

Ponadto kłóciłoby się to z wieloma wypowiedziami:

Jezus nazywa Boga Ojca swoim Bogiem:
Jan 20,17: "(...) Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego, do Boga mego i Boga waszego".

Również ap. Paweł pisze o tym, że Jezus ma swojego Boga:
Ef 1:16 17 BP "nie przestaję dziękować (Bogu), pamiętając o was w moich modlitwach. (Modlę się), aby Bóg naszego Pana Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia dla Jego poznania".

Także Piotr pisał:
1Piotr 1:3 „Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa. On w swoim wielkim miłosierdziu przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa na nowo zrodził nas do żywej nadziei".

Po zmartwychwstaniu i wniebowzięciu, Jezus objawia Janowi w wizji opisanej w Apokalipsie:
Ap 3:12 „Zwycięzcę uczynię filarem w świątyni Boga mojego i już nie wyjdzie na zewnątrz. I na nim imię Boga mojego napiszę i imię miasta Boga mojego, Nowego Jeruzalem, co z nieba zstępuje od mego Boga, i moje nowe imię".

Z Biblii wynika, że Jezus Chrystus ma swojego Boga i Ojca; Jezus mówi o swoim Bogu gdy był między uczniami, mówi też o swoim Bogu gdy już jest wywyższony i siedzi po prawicy Jedynego Boga. Zatem ten kto ma swojego Boga nie może być tym samym Bogiem.

Tytusa 2:13 – Czy Chrystus jest zarówno Bogiem, jak i Zbawicielem?

W dosłownym przekładzie z języka greckiego wspomniany fragment brzmi: „chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Chrystusa Jezusa” („The Interlinear Greek-English New Testament” w opracowaniu dra Alfreda Marshalla). W języku oryginału występuje tutaj jeden przedimek (tou), który poprzedza dwa rzeczowniki (Boga, Zbawiciela) połączone spójnikiem „i”.

Dlatego Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata oddaje tekst Listu do Tytusa 2:13 w następującym brzmieniu: „Oczekując uszczęśliwiającej nadziei i chwalebnego ujawnienia się wielkiego Boga oraz naszego Zbawcy, Chrystusa Jezusa”.

Niemniej pozostaje faktem, że część tłumaczy Biblii przełożyła końcowy fragment tego wersetu tak, jak gdyby była tam mowa tylko o jednej osobie, to znaczy o Jezusie. Na przykład ks. S. Kowalski napisał: „Oczekując (...) chwalebnego przyjścia Boga naszego wielkiego i Zbawiciela, Chrystusa Jezusa”. Tłumacze ci utrzymują, że ich wersję popiera pewna „reguła” gramatyki greckiej. Ale do takiego sposobu oddania oczywiście skłania ich również fakt, iż uznają naukę o trójcy.
Przeszło sto lat temu niejaki Granville Sharp sformułował opinię, która uchodzi za „regułę” obowiązującą przy takich konstrukcjach. Zakłada ona, że skoro przedimek nie powtarza się przed drugim rzeczownikiem, to obydwa dotyczą tej samej osoby lub tego samego pojęcia. Wynikałoby stąd, iż zarówno określenie „wielki Bóg”, jak i „nasz Zbawiciel”, odnoszą się do Jezusa, wobec czego byłaby tu mowa o ‛Jezusie Chrystusie, wielkim Bogu i naszym Zbawicielu’.

Ludzie skłaniający się ku przypisywaniu Jezusowi boskości dają niekiedy do zrozumienia, że powyższe ich stanowisko wynika z troski o wierne trzymanie się zasad gramatyki greckiej. W rzeczywistości jest inaczej. Zdania uczonych różnią się, gdy chodzi o słuszność „reguły” rzekomo obowiązującej w stosunku do słów z Listu do Tytusa 2:13.

Na przykład dr Henry Alford (w dziele pt. „The Greek Testament”, tom III) zaznaczył: „Nikt nie kwestionuje, że znaczenie tekstu może być takie, jakie mu nadano przy tłumaczeniu”; uzupełnił jednak, że należałoby raczej ustalić, „co dane słowa znaczą na pewno”. A tego nie da się dokonać za pomocą reguł gramatycznych.

Podręcznik pt. „A Grammar of New Testament Greek” (Moulton-Turner, 1963) podaje w nawiązaniu do omawianego wersetu, co następuje: „Powtórzenie przedimka nie było bezwzględnie konieczne do stworzenia gwarancji, że dane określenia należy rozpatrywać oddzielnie”. A co z „regułą” sformułowaną przez Sharpa? Dr Nigel Turner przyznaje: „Niestety nie mamy pewności, czy w tym okresie rozwoju języka greckiego taka reguła rzeczywiście obowiązywała” („Grammatical Insights into the New Testament”, 1965). Prof. Alexander Buttmann pisze o użytej w tym wersecie konstrukcji greckiej: „Prawdopodobnie nigdy — ani w odniesieniu do literatury świeckiej, ani do N[owego] T[estamentu] — nie da się traktować jej jako ścisłej reguły bez wyjątków” („A Grammar of the New Testament Greek”).

Doktor N. J. D. White nadmienia w książce „The Expositor’s Greek Testament”: „Argument zaczerpnięty z gramatyki (...) jest zbyt wątły, żeby go tu brać pod uwagę, zwłaszcza jeśli uwzględnić nie tylko ogólnie dość częste pomijanie przedimka w tych listach, lecz także jego brak przed” rzeczownikiem „Zbawiciel” w Liście 1 do Tymoteusza 1:1 i 4:10. Natomiast dr Alford zaznacza, że Paweł pisząc w innych wersetach o „Bogu naszym Zbawicielu” na pewno nie ma na myśli Jezusa, ponieważ „Syn jest tam najzupełniej wyraźnie odrębny od Ojca” (1 Tym. 1:1; 2:3-5).

1 Tymoteusza 1:1 –„ Paweł, apostoł Chrystusa Jezusa według nakazu Boga naszego, Zbawiciela, i Chrystusa Jezusa, naszej nadziei” (BT).
1 Tymoteusza 2:3-5 –„ Jest to bowiem rzecz dobra i miła w oczach Zbawiciela naszego, Boga, który pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy. Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus” (BT).

Harmonizuje to z całokształtem nauk biblijnych, z których wynika, że Jezus został stworzony jako Syn i nie jest równy Ojcu (Jana 14:28; 1 Kor. 11:3).

Jana 14:28 –„ Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie” (BT).
1 Koryntian 11:3 –„ Chciałbym, żebyście wiedzieli, że głową każdego mężczyzny jest Chrystus, mężczyzna zaś jest głową kobiety, a głową Chrystusa – Bóg” (BT).

Dlatego dr White pisze na zakończenie: „Ogólnie biorąc opowiadamy się więc za taką wersją tegoż urywka: ‛pojawienie się chwały wielkiego Boga oraz naszego Zbawcy, Jezusa Chrystusa’”. Znajduje ona potwierdzenie w wielu współczesnych przekładach, które w tekście zasadniczym lub w przypisach marginesowych uwypuklają w Liście do Tytusa 2:13 występowanie dwóch różnych chwalebnych osób — „wielkiego Boga”, czyli Jehowy, oraz Jego Syna, „naszego Zbawcy, Chrystusa Jezusa” (Łuk. 9:26; 2 Tym. 1:10). Por. „Nowy Przekład” wydany nakładem Brytyjskiego i Zagranicznego Towarzystwa Biblijnego, „Biblię Tysiąclecia” oraz przekłady J. B. Phillipsa, J. Moffatta i Ch. K. Williamsa.

Na koniec warto się zastanowić, które tłumaczenie jest zgodne z Tytusa 1:4 –„…Łaska i pokój od Boga Ojca i Chrystusa Jezusa, Zbawiciela naszego!”, gdzie jest mowa o ‛Bogu Ojcu i Chrystusie Jezusie, Zbawicielu naszym’? Chociaż w Piśmie Świętym także Boga nazwano Zbawicielem, to jednak werset ten wyraźnie odróżnia Go od Chrystusa Jezusa, przez którego Bóg zapewnia zbawienie.

Ponadto takie zrozumienie potwierdzają inni pisarze:

1Kor 8:4-6 –„W wypadku więc pokarmów pochodzących z ofiar składanych bożkom wiemy, że nie ma na świecie żadnego bożka i żadnego bóstwa. Jest tylko jeden Bóg. Chociaż mówi się o istnieniu bogów czy to na niebie, czy to na ziemi - jakby rzeczywiście było wielu bogów i panów - to dla nas istnieje tylko jeden Bóg Ojciec".
Ef 4:6 BW –„jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich".
Judy 1,25: „Jedynemu Bogu, Zbawicielowi naszemu przez Jezusa Chrystusa (...)".

Kolosan 2:9 – Czy „pełnia boskości w Jezusie oznacza, że jest Bogiem wszechwładnym?

W Kolosan 2:9 apostoł Paweł napisał, że w Chrystusie „mieszka cieleśnie cała pełnia boskości [forma słowa theòtes]”. Również w tym wypadku niektóre przekłady mówią o „Bóstwie” lub „Bogu” (Bp, BT, BWP), co dla zwolenników nauki o Trójcy oznacza, że w Chrystusie osobiście przebywa Bóg. Tymczasem Słownik grecko-polski (t. II, s. 451) definiuje theòtes prawie identycznie jak theiòtes — „boskość, bóstwo, boska natura”. Syryjska Peszitta i łacińska Wulgata tłumaczą je na „boskość” (por. Bw). A więc i tu są mocne podstawy do oddania theòtes słowem oznaczającym cechę, a nie osobę.

Z kontekstu Kolosan 2:9 wyraźnie wynika, że posiadanie przez Jezusa „boskości”, czyli „boskiej natury”, nie czyni go tożsamym z Bogiem Wszechmocnym. W rozdziale 1 Paweł napisał: „Bóg uznał za dobre, żeby w nim zamieszkała cała pełnia” (Kol 1:19). W Chrystusie pozostaje więc cała pełnia, ponieważ tak „upodobało się Ojcu” (Bg), tak ‛zechciał Bóg’ (BWP). A zatem mieszkającą w nim pełnię „boskości” Chrystus zawdzięcza decyzji podjętej przez Ojca. O tym, że posiadanie takiej „pełni” nie czyni Chrystusa tą samą istotą co Wszechmocny Bóg, świadczy również dalsza wypowiedź Pawła, iż „Chrystus zasiada po prawicy Boga” (Kol 3:1). „Po prawicy” nie oznacza, że wszedł w skład „Trójcy”. Warto w tym miejscu wspomnieć o symbolice biblijnej, oraz o historycznych opisach ówcześnie rządzących , gdzie miejsce po prawicy panującego zajmował ktoś, kto piastował najwyższe stanowisko, ustępujące rangą tylko władcy.

Jeśli chodzi o bezpośredni kontekst Kolosan 2:9, to w wersecie 8 ostrzeżono chrześcijan, by nie dali się zwieść zwolennikom filozofii i tradycji ludzkiej. Powiedziano im też, że „w nim [Chrystusie] są starannie skryte wszelkie skarby mądrości i poznania”, i zachęcono ich, by dalej chodzili „w jedności z nim, będąc wkorzenieni i zbudowani w nim, i ustaleni w wierze” (Kol 2:3, 6, 7). Wersety 13-15 dodatkowo wyjaśniają, że zostali ożywieni dzięki wierze i uwolnieni od przymierza Prawa.
A zatem Paweł wykazywał, iż chrześcijanie nie potrzebują Prawa (usuniętego za sprawą Chrystusa) ani ludzkiej filozofii czy tradycji. Dlatego biorąc pod uwagę kontekst można rozumieć że, wystarczy im cenna „pełnia”, którą mają w Chrystusie (Kol 2:10-12).

Rzymian 10:13 – Dlaczego niektórzy usiłują twierdzić, że te słowa mówią o Jezusie?

Rozważmy na przykład słowa Pawła skierowane do Rzymian, jak je oddano w Biblii Tysiąclecia: „Albowiem każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony” (Rzymian 10:13). Czyjego imienia mamy wzywać, żebyśmy mogli być zbawieni? Często „Panem” nazywa się Jezusa, a w jednym miejscu powiedziano nawet: „Uwierz w Pana Jezusa (...) a zbawisz siebie i swój dom”. Czy miałoby to znaczyć, że Paweł miał na myśli Jezusa? (Dzieje Apostolskie 16:31, BT).

Nic podobnego. Przypis do Rzymian 10:13 odsyła w Biblii Tysiąclecia do Joela 3:5. Wystarczy odszukać ten werset, by się przekonać, że Paweł przytoczył w Liście do Rzymian słowa Joela, które według oryginału hebrajskiego brzmią: „Każdy, kto będzie wzywał imienia Jehowy, ujdzie cało” (Według Przekładu Nowego Świata).

Paweł rzeczywiście miał tu na myśli wzywanie imienia Jehowy. Potwierdza to również kontekst tego fragmentu, gdzie Paweł zwraca uwagę, że Jezus zmartwychwstał za sprawą Boga Jehowy (JHWH) – „…że Bóg Go wskrzesił z martwych” (Rzym. 10:9 BT).

Trzeba pamiętać również o tym, że ap. Paweł pisze do chrześcijan mieszkających w Rzymie, którzy mieli ogłaszać Rzymianom dobrą nowinę o Chrystusie i o Bogu, który go wskrzesił do życia w niebie. W Rzymie mieszkało również dużo Żydów, dlatego również im było głoszone, że Bóg Ojciec wzbudził z martwych swego Syna Jezusa. Głosili ludziom mając do dyspozycji zwoje „Starego Testamentu”, gdzie fragment z Joela 3:5 w Biblii Tysiąclecia (wyd. II) wyraźnie mówi – „Każdy jednak, który wezwie imienia Jahwe, będzie zbawiony...”

Podobnego toku rozumowania użył ap. Paweł w Dziejach Apostolskich 2:21 :

16. ale spełnia się przepowiednia proroka Joela:
17. W ostatnich dniach - mówi Bóg - wyleję Ducha mojego na wszelkie ciało, i będą prorokowali synowie wasi i córki wasze, młodzieńcy wasi widzenia mieć będą, a starcy - sny.
18. Nawet na niewolników i niewolnice moje wyleję w owych dniach Ducha mego, i będą prorokowali.
19. I sprawię dziwy na górze - na niebie, i znaki na dole - na ziemi. Krew i ogień, i kłęby dymu,
20. słońce zamieni się w ciemności, a księżyc w krew, zanim nadejdzie dzień Pański, wielki i wspaniały.
21. Każdy, kto wzywać będzie imienia Pańskiego, będzie zbawiony. (Joela 3:5)
22. Mężowie izraelscy, słuchajcie tego, co mówię: Jezusa Nazarejczyka, Męża, którego posłannictwo Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i znakami, jakich Bóg przez Niego dokonał wśród was, o czym sami wiecie,
23. tego Męża, który z woli postanowienia i przewidzenia Bożego został wydany, przybiliście rękami bezbożnych do krzyża i zabiliście.
24. Lecz Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim" (BT).

Sam Jezus wskazał w modlitwie „Ojcze nasz”, że wysławianie i wzywanie imienia Bożego jest na pierwszym miejscu dla chrześcijanina – „Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech się święci imię Twoje!” (Mat. 6:9 BT).

Żydzi za czasów Jezusa nie wymawiali już imienia Boga, ponieważ uznawali, że jest tak święte, że przez niewłaściwe używanie go, można by ściągnąć na siebie niezadowolenie Boże (2 Mojż. 20:7), dlatego słowa Jezusa –„Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich” (Jana17:26 BT),a także –„ Ojcze, otocz chwałą swoje imię”. Wtedy doszedł głos z nieba: „Już otoczyłem je chwałą i jeszcze je chwałą otoczę” (Jana 12:28), potwierdzają że ap. Paweł cytując słowa z księgi Joela 3:5, nie miał na myśli Jezusa, tylko samego Jehowę Boga, dlatego Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata oddało ten werset następująco –„Gdyż „każdy, kto wzywa imienia Jehowy, będzie wybawiony” (Rzym.10:13).

Rozumiemy też, że to z woli Jehowy Boga, Jezus jest naszym Panem, któremu ma być wszystko podporządkowane, oczywiście z wyjątkiem tego, który Mu wszystko podporządkował –„Wszystko bowiem rzucił pod stopy Jego. Kiedy się mówi, że wszystko jest poddane, znaczy to, że z wyjątkiem Tego, który mu wszystko poddał. A gdy już wszystko zostanie Mu poddane, wtedy i sam Syn zostanie poddany Temu, który Synowi poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkich” (1 Koryntian 15:27,28 BT).

Jana 1:1 – Czy „Słowo”, który był „Bogiem” potwierdza tożsamość z Bogiem Ojcem?

W Biblii Tysiąclecia czytamy tu: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga [po grecku ton theòn], i Bogiem [theòs] było Słowo”. W wersecie tym występują dwie formy greckiego rzeczownika theòs (bóg). Pierwsza z nich jest poprzedzona rodzajnikiem określonym ton (biernik od rodzajnika ho) i w tym wypadku odnosi się do Boga Wszechmocnego. Ale w drugim miejscu rzeczownikowi theòs nie towarzyszy rodzajnik. Czyżby został omyłkowo opuszczony?
Ewangelię według Jana spisano w potocznej grece zwanej koine, w której obowiązywały konkretne reguły używania rodzajników określonych. Biblista Archibald T. Robertson wyjaśnił, że jeśli zarówno przed podmiotem, jak i przed orzecznikiem występują rodzajniki, to „obie części zdania są określone i należy je traktować jako identyczne, tożsame, używane zamiennie”. Za przykład podaje Ewangelię według Mateusza 13:38, gdzie czytamy: „Polem [po grecku ho agròs] jest świat [po grecku ho kòsmos]”. Zasady gramatyki pozwalają zrozumieć to zdanie również odwrotnie, czyli że pole jest światem.

Co natomiast powiedzieć o sytuacji, gdy podmiotowi towarzyszy rodzajnik określony, a orzecznikowi nie, jak to jest w Ewangelii według Jana 1:1? Komentując ten właśnie werset, biblista James Allen Hewett zaznaczył: „W takiej konstrukcji podmiot i orzecznik nie są w żaden sposób tożsame, równorzędne ani identyczne”.
Aby to unaocznić, powołał się na wypowiedź z Listu 1 Jana 1:5: „Bóg jest światłem”. W tekście greckim odpowiednikiem wyrazu Bóg jest wyrażenie ho theòs, a więc zawierające rodzajnik określony. Takiego rodzajnika nie ma jednak przed słowem fos (światło). Uczony wyjaśnia: „Boga (...) zawsze można kojarzyć ze światłem; ale o świetle nie da się powiedzieć, że jest Bogiem”. Podobne przykłady znajdujemy w Ewangelii według Jana 4:24 („Bóg jest Duchem”) i w Liście 1 Jana 4:16 („Bóg jest miłością”). W obu tych miejscach rodzajniki określone towarzyszą podmiotom, ale przed orzecznikami „Duchem” i „miłością” ich nie ma. Dlatego w tych wersetach nie można zamienić rolami podmiotu z orzecznikiem. Zdania te nie mogą znaczyć, że „Bogiem jest Duch” albo że „Bogiem jest miłość”.

Jak przyznaje wielu grecystów i tłumaczy Biblii, wypowiedź z Ewangelii według Jana 1:1 uwypukla nie tożsamość „Słowa”, lecz jego cechę. Tłumacz Biblii William Barclay wyjaśnia: „Ponieważ (...) przed tym theos rodzajnik nie występuje, wyraz ów nabiera charakteru opisowego (...). Jan nie utożsamia tutaj Słowa z Bogiem. Krótko mówiąc: nie twierdzi, jakoby Jezus był Bogiem”. Podobnie wyraził się uczony Jason David BeDuhn: „Jeśli w greckim zdaniu, takim jak to w Jana 1:1c, sprzed rzeczownika theos usunie się rodzajnik określony, wówczas czytelnicy założą, że chodzi o jakiegoś niesprecyzowanego ‚boga’ (...). Rzeczownik theos bez rodzajnika całkowicie różni się od ho theos, tak jak ‚bóg’ różni się od ‚Boga’”. Następnie BeDuhn dodał: „W Jana 1:1 Słowo nie jest tym jednym jedynym Bogiem, lecz bogiem, bytem boskim”. A uczony Joseph Henry Thayer, który pracował nad przekładem American Standard Version, ujął to tak: „Logos [czyli Słowo] był boski, ale nie był samą boską Istotą”.

W Przekładzie Nowego Świata oddano go następująco: „Na początku był Słowo, a Słowo był u Boga i Słowo był bogiem” (Jana 1:1). Również niektóre inne przekłady oddają ostatnią część tego wersetu w sposób wskazujący na to, że Słowo nie był Bogiem Wszechmocnym, lecz był „boski” (A New Translation of the Bible Jamesa Moffatta; The New English Bible). Ale w wielu tłumaczeniach fragment ten brzmi: „A Bogiem było Słowo” (Biblia poznańska, Biblia warszawska).

Dlaczego w Przekładzie Nowego Świata „Słowo” nazwano „bogiem”? Za takim zapisem odróżniającym „Słowo” od wspomnianego wcześniej w tym wersecie Boga Wszechmocnego wyraźnie przemawia kontekst tej wypowiedzi oraz gramatyka języka greckiego. W wielu językach rzeczownikowi towarzyszy rodzajnik (przedimek) wskazujący na jego rodzaj gramatyczny oraz określoność lub nieokreśloność. Tymczasem w języku greckim, którym posługiwano się w I wieku n.e., występował tylko rodzajnik określony, nie było zaś nieokreślonego. Dlatego wspomniany werset bywa różnie interpretowany. Z tego względu warto zwrócić uwagę na pewien przekład biblijny dokonany na język używany w początkowych stuleciach naszej ery.

Chodzi o jeden z dialektów języka koptyjskiego — saidzki. Językiem koptyjskim posługiwano się w Egipcie przez kilkanaście stuleci po okresie ziemskiej służby Jezusa, a dialekt saidzki stanowił wczesną formę literacką tego języka. Na temat najstarszych przekładów koptyjskich w pewnym dziele powiedziano: „Ponieważ (...) [Septuagintę] oraz (...) [Chrześcijańskie Pisma Greckie] przetłumaczono na koptyjski w III wieku n.e., więc wersje koptyjskie opierają się na (...) [manuskryptach greckich], znacznie starszych od większości ocalałych rękopisów”.

Przekład saidzki jest szczególnie interesujący z dwóch powodów. Po pierwsze, jak już wspomniano, odzwierciedla zrozumienie Pisma Świętego panujące przed IV wiekiem n.e., kiedy to doktrynę o Trójcy uznano za oficjalną naukę Kościoła. Po drugie, gramatyka koptyjska jest pod jednym ważnym względem stosunkowo podobna do gramatyki wielu współczesnych języków, na przykład angielskiego. Pierwsze przekłady Chrześcijańskich Pism Greckich zostały dokonane na język syryjski, łaciński oraz koptyjski. W językach syryjskim i łacińskim, podobnie jak w ówczesnym greckim, nie ma rodzajnika nieokreślonego. Istnieje on jednak w języku koptyjskim. Profesor Thomas O. Lambdin w dziele poświęconym temu językowi napisał: „W języku koptyjskim rodzajniki określone i nieokreślone są używane bardzo podobnie jak w angielskim” (Introduction to Sahidic Coptic).

A zatem wspomniany przekład koptyjski dostarcza ciekawych informacji dotyczących ówczesnego zrozumienia wypowiedzi z Ewangelii według Jana 1:1. Czego możemy się z niego dowiedzieć? Otóż wyraz „bóg” w drugiej części tego wersetu jest poprzedzony rodzajnikiem nieokreślonym. Gdyby więc przełożyć je na współczesny język polski, tłumaczenie brzmiałoby tak: „I Słowo był bogiem”. Jak zatem wyraźnie widać, ci starożytni tłumacze zdawali sobie sprawę, że w Ewangelii według Jana 1:1 Jezusa nie utożsamiono z Bogiem Wszechmocnym.

Niektórzy mimo wszystko uważają, że taki przekład narusza zasadę gramatyki greczyzny koine, opublikowaną w roku 1933 przez grecystę E.C. Colwella, który stanowczo twierdzi, że w języku greckim orzecznik rzeczownikowy „ma rodzajnik, gdy następuje po czasowniku; nie ma natomiast rodzajnika, gdy poprzedza czasownik”. Chce przez to powiedzieć, że gdy orzecznik rzeczownikowy jest przed czasownikiem, należy go tak rozumieć, jak gdyby był przed nim rodzajnik, choć faktycznie go tam nie ma. W Jana 1:1 drugi orzecznik rzeczownikowy (the·os′), istotnie występuje przed czasownikiem — „i [the·os′] było Słowo”. A zatem, twierdzi Colwell, Jana 1:1 znaczy: „i [tym] Bogiem było Słowo”.

Zwróćmy jednak uwagę chociaż na dwa przykłady z Jana 8:44. Jezus mówi tam o Diable: „Ten był zabójcą” i „jest kłamcą”. W obu wypadkach, tak jak w Jana 1:1, w tekście greckim orzecznik rzeczownikowy („zabójcą” i „kłamcą”) występuje tu przed czasownikiem („był”, „jest”) i żadnego z tych rzeczowników nie poprzedza rodzajnik. Nikt jednak, włącznie z większością tłumaczy, nie usiłuje na tej podstawie utożsamiać Diabła z określonym, konkretnie wymienionym „zabójcą” lub „kłamcą”, lecz jedynie zalicza się go do takich przestępców (zobacz też Marka 11:32; Jana 4:19; 6:70; 9:17; 10:1; 12:6).

Sam Colwell musiał to uznać w odniesieniu do takiej pozycji orzecznika rzeczownikowego, bo nadmienił: „Właściwy sens tej konstrukcji [określony lub nieokreślony] musi wynikać z kontekstu”. A na co wskazuje kontekst w wypadku Jana 1:1? Na sens nieokreślony, na cechę, bo cała Biblia świadczy o tym, iż Jezus nie jest Bogiem Wszechmocnym. W takich sytuacjach zatem tłumacze nie powinni się kierować wątpliwą regułką gramatyczną Colwella, tylko kontekstem. I jak widać z wielu przekładów, w których w Jana 1:1 oraz w innych miejscach tekstowi jest nadany sens ogólny, sporo uczonych nie zgadza się ze wspomnianą sztuczną zasadą, i to samo można powiedzieć o Słowie Bożym.

Zobaczmy jak niektórzy przetłumaczyli ten fragment:

1808 „i słowo było bogiem” The New Testament, in An Improved Version, Upon the Basis of Archbishop Newcome’s New Translation: With a Corrected Text, Londyn.
1829 „i Logos był bogiem” The Monotessaron; or, Gospel History, According to the Four Evangelists, tom. 1, John S. Thompson, Baltimore.
1864 „i Słowo było bogiem” The Emphatic Diaglott (J21, tekst międzywierszowy) Benjamin Wilson, Nowy Jo i Londyn.
1879 „i Słowo był bogiem” La Sainte Bible, Segond-Oltramare, Genewa i Paryż.
1928 „i Słowo był bytem boskim” La Bible du Centenaire, Société Biblique de Paris.
1935 „i Słowo był boski” The Bible—An American Translation, J. M. P. Smith i E. J. Goodspeed, Chicago.
1950 „i Słowo był bogiem” New World Translation of the Christian Greek Scriptures, Brooklyn.
1975 „i Słowo było bogiem (lub: boskie)” Das Evangelium nach Johannes, Siegfried Schulz, Göttingen, Niemcy.
1978 „i Logos był boskiego rodzaju” - Das Evangelium nach Johann Johannes Schneider, Berlin.
1979 „i Logos był bogiem” - Das Evangelium nach Johanne Jürgen Becker, Würzburg, Niemcy.

W przytoczonych przekładach angielskich, francuskich i niemieckich użyto określeń „bóg”, „boski” lub „boskiego rodzaju”, ponieważ grecki wyraz θεός (teòs) występuje tutaj przed czasownikiem jako orzecznik rzeczownikowy w liczbie pojedynczej i nie poprzedza go rodzajnik. Mamy tu więc do czynienia z teòs w formie bezrodzajnikowej. Natomiast do Boga, u którego na początku był Słowo (Logos), odnosi się tu wyrażenie ὁ θεός (teòs poprzedzone rodzajnikiem ho). Obecność rodzajnika sygnalizuje, iż rzeczownik dotyczy konkretnej jednostki, osoby, podczas gdy orzecznik rzeczownikowy w liczbie pojedynczej nie poprzedzony rodzajnikiem i występujący przed czasownikiem wskazuje na czyjąś cechę. Dlatego wypowiedź Jana, że Słowo (Logos) był „bogiem” lub „boski”, nie oznacza, iż Słowo był tym Bogiem, u którego przebywał. Określa raczej pewną cechę Słowa (Logosa), lecz nie utożsamia go z samym Bogiem.

W tekście greckim jest wiele miejsc, w których przed czasownikiem występuje orzecznik rzeczownikowy bez rodzajnika. Zobacz na przykład Marka 6:49 i 11:32 oraz Jana 4:19; 6:70; 8:44; 8:48; 9:17; 10:1, 13, 33; 12:6; 18:37. W takich wypadkach tłumacze polscy niekiedy dodają zaimek nieokreślony „jakiś” albo piszą dany wyraz małą literą, aby podkreślić, że chodzi o cechę lub charakter podmiotu. (Zobacz Marka 6:49 w przekładzie K. Romaniuka). Toteż bezrodzajnikowy orzecznik θεός w Jana 1:1 oddano po polsku „był bogiem” (a nie: „był Bogiem”). Pismo Święte potwierdza słuszność takiego tłumaczenia.

W artykule pt. „Qualitative Anarthrous Predicate Nouns: Mark 15:39 and John 1:1” (Journal of Biblical Literature, tom 92, Filadelfia 1973, s. 85) Philip B. Harner wyjaśnia, że takie sformułowania, jak w Jana 1:1, gdzie „przed czasownikiem występuje orzecznik bez rodzajnika, uwypuklają przede wszystkim cechę. Wskazują, że logos ma naturę teos. Nic nie upoważnia do twierdzenia, jakoby orzecznik teos miał formę określoną”. Na stronie 87 wspomnianego artykułu P. Harner oświadcza: „Myślę, że w Jana 1:1 orzecznik tak wyraźnie uwypukla cechę, iż występującego tu rzeczownika nie można uważać za określony”.

Czy mówienie, że Jezus Chrystus jest „bogiem” lub „jakimś bogiem”, nie pozostaje w sprzeczności z nauką biblijną, iż jest tylko jeden Bóg? Nie, bo Biblia używa niekiedy tego określenia w odniesieniu do potężnych stworzeń. W Psalmie 8:5 czytamy: „Przystąpiłeś także do uczynienia go [człowieka] niewiele mniejszym od boskich [po hebrajsku: ’elo·him′]”, to znaczy aniołów. Jezus, broniąc się przed zarzutem Żydów, jakoby twierdził, iż jest Bogiem, zwrócił uwagę na to, że „Pismo nazywa bogami tych, do których skierowano słowo Boże”, to jest do sędziów ludzkich (Jana 10:34, 35, BT; Psalm 82:1-6). Nawet Szatana nazwano w Liście 2 do Koryntian 4:4 „bogiem tego systemu rzeczy”.

Jezus zajmuje stanowisko znacznie wyższe niż aniołowie, niedoskonali ludzie albo Szatan. Jeżeli ich nazywa się „bogami”, czyli potężnymi stworzeniami, to niewątpliwie Jezus może być i jest „bogiem”. Z uwagi na swą wyjątkową pozycję względem Jehowy Jezus jest nawet „Potężnym Bogiem” (Jana 1:1; Izajasza 9:6).

Ale czy określenie „Potężny Bóg”, nie miałoby wskazywać, że Jezus jest pod jakimś względem równy Jehowie Bogu? Bynajmniej. Izajasz prorokował tylko, że będzie to jedno z czterech imion, którymi miał być nazwany Jezus, a w języku polskim takie imiona pisze się wielką literą. Ale chociaż Jezusa nazwano „Potężnym”, to jednak może być tylko jeden „Wszechmocny”. Nazwanie Jehowy Boga „Wszechmocnym” nie miałoby większego znaczenia, gdyby nie było innych, których również nazywa się bogami, ale którzy zajmują podrzędne pozycje.

W brytyjskim Bulletin of the John Rylands Library przytoczono zdanie katolickiego teologa Karla Rahnera, że choć w takich wersetach jak Jana 1:1 używa się w odniesieniu do Chrystusa słowa the·os′, to jednak „w żadnym takim wypadku ‛theos’ nie jest zastosowane w sposób utożsamiający Jezusa z Tym, który gdzie indziej figuruje w Nowym Testamencie jako ‛ho Theos’, to znaczy z Bogiem Najwyższym”. We wspomnianym biuletynie powiedziano jeszcze: „Jeżeli pisarze Nowego Testamentu wierzyli, iż uznawanie Jezusa za ‛Boga’ ma dla wiernych żywotne znaczenie, to jak wytłumaczyć niemal kompletny brak takiego wyznania wiary w Nowym Testamencie?”

Jana 20:28 - Czy okrzyk Tomasza nie świadczy o tym, że Jezus naprawdę jest Bogiem?

Zwolennicy dogmatu o Trójcy szukając poparcia dla swoich twierdzeń, powołują się też na werset z Jana 20:28, zawierający słowa Tomasza wypowiedziane do Jezusa: „Pan mój i Bóg mój!” Jak wykazano powyżej, nie można nic zarzucić nazwaniu Jezusa bogiem. Harmonizuje to z faktem, że Jezus w swym bycie przedludzkim rzeczywiście był bogiem, to znaczy potężnym bytem boskim. Z całą pewnością też stał się takim po swej śmierci i zmartwychwstaniu do życia niebiańskiego. Sam Jezus zresztą powołał się na Księgę Psalmów, aby wykazać, że nawet niedoskonali ludzie dzierżący władzę bywają nazywani „bogami” (Psalm 82:1-6; Jana 10:34-36). Apostoł Paweł zaznaczył, że istnieje „wielu ‛bogów’ i wielu ‛panów’” (1 Koryntian 8:5). Również o Szatanie mówi się jako o „bogu tego świata” (2 Koryntian 4:4 Bw).

Chrystus piastuje o wiele wyższe stanowisko niż grzeszni ludzie albo Szatan. Jeżeli ich się nazywa „bogami”, to tym bardziej można tak nazwać Jezusa. Z uwagi na swą wyjątkową pozycję wobec Jehowy jest on „jednorodzonym bogiem” (Jana 1:18). „Potężnym Bogiem” (Izajasza 9:6 [9:5, Bw]) i „bogiem” z Ewangelii według Jana 1:1. A zatem nie było nic niestosownego w tym, że tak się o nim wyraził Tomasz. Powiedział on, że Jezus jest dla niego bogiem — kimś potężnym, boskim. Nie mówił, iżby Jezus był Jehową, i dlatego oświadczył: „mój” Bóg, a nie — jak zwykle — „Bóg”.

Kontekst pozwala wysnuć właściwy wniosek. Na krótko przed śmiercią Jezusa Tomasz słyszał modlitwę, w której Jezus zwrócił się do swego Ojca jako do „jedynego, prawdziwego Boga” (Jana 17:3, Bp). Wkrótce po zmartwychwstaniu Jezus przesłał apostołom, a więc również Tomaszowi, następującą wiadomość: „Wstępuję (...) do Boga mego i Boga waszego” (Jana 20:17, Bw). Po odnotowaniu tego, co Tomasz powiedział, gdy zobaczył i dotknął zmartwychwstałego Chrystusa, apostoł Jan oświadczył: „Te zaś są spisane, abyście wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga, i abyście wierząc mieli żywot w imieniu jego” (Jana 20:31, Bw). Jeżeli zatem z okrzyku Tomasza ktoś wnioskuje, że Jezus jest „jedynym prawdziwym Bogiem” albo że jest „Bogiem-Synem”, wchodzącym w skład Trójcy, to powinien jeszcze raz zastanowić się nad wypowiedzią samego Jezusa (werset 17) oraz nad tym, jaki jednoznaczny wniosek wyciągnął z tego apostoł Jan (werset 31).

Tak więc Tomasz mógł powiedzieć do Jezusa „mój Bóg” właśnie w tym sensie — uznał, że jest on przedstawicielem i rzecznikiem prawdziwego Boga. Jakkolwiek było, słowa Tomasza z całą pewnością nie zaprzeczają jednoznacznemu oświadczeniu, które sam usłyszał z ust Mistrza: „Ojciec jest większy niż ja” (Jn 14:28).

Tomasz słusznie mógł również powiedzieć do Jezusa „mój Bóg”, bo przecież jest on „bogiem” — choć nie Bogiem Wszechmocnym ani „jedynym prawdziwym Bogiem”, do którego sam nieraz się modlił w obecności tego apostoła (Jn 17:1-3). Ale mógł też użyć tego wyrażenia w podobnym sensie jak jego przodkowie, których wypowiedzi były mu dobrze znane z Pism Hebrajskich. Niekiedy ludzie odwiedzani przez anielskiego posłańca zachowywali się lub zwracali do niego tak, jak gdyby mieli przed sobą samego Jehowę Boga (czasami przedstawiał to w ten sposób pisarz relacjonujący daną historię) (por. Rdz 16:7-11, 13; 18:1-5, 22-33; 32:24-30; Sdz 6:11-15; 13:20-22). Ów anioł reprezentował bowiem Jehowę, przemawiał w Jego imieniu, używając pierwszej osoby liczby pojedynczej, a nieraz wręcz oznajmiał: „Jam jest prawdziwy Bóg” (Rdz 31:11-13; Sdz 2:1-5).

Zwróćmy uwagę na te fragmenty Biblii:
(dobrze, że wymieniałem je już na tej stronie - http://www.sfinia.fora.pl/religie-i-wyznania,6/studium-biblii-slowo-boze,3842-75.html, więc skopiuję)

szymon

JEZUS JEST BOGIEM
Najbardziej klasycznym argumentem świadczącym o Bóstwie Jezusa Chrystusa jest fragment z pierwszego listu świętego Jana:

1 J 5:20
20. Wiemy też, że Syn Boży przyszedł i dał nam rozum, abyśmy poznali tego, który jest prawdziwy. My jesteśmy w tym, który jest prawdziwy, w Synu jego, Jezusie Chrystusie. On jest tym prawdziwym Bogiem i życiem wiecznym.
(BW)

Ten werset ma coś w sobie szczególnego. Każdy kto go czytam, nie ma wątpliwości, że Jezus jednoznacznie jest tutaj nazwany Bogiem. Jeśli usłyszy od jakiegoś antytrynitarianina, że ten werset nie mówi o prawdziwym bóstwie Jezusa, tylko o prawdziwym bóstwie Boga Ojca, to musi się długo zastanawiać, w jaki sposób oni doszli do tego wniosku. Trzeba naprawdę bardzo tego chcieć, aby zobaczyć, że w tym wersecie mowa jest o bóstwie nie Syna, ale Ojca. Pozwolę sobie zacytować fragment z książki Włodzimierza Bednarskiego "W obronie wiary"

"(...)Ciekawe, że "Prowadzenie rozmów na podstawie pism" i "Czy wierzyć w Trójcę?" nie omawiają tego wersetu (w latach 1960-2000 wspomniano o nim tylko 2 razy). Czy ten tekst dot. Bóstwa Jezusa sprawia ŚJ tyle problemu, że wolą go przemilczać? (...)"

Ale kończmy z tymi przemyśleniami, a przyjrzyjmy się argumentom antytrynitarianina - Arkadiusza Wiśniewskiego.

Całość problemu sprowadza się do użytego tutaj zaimka wskazującego 'houtos' który został przetłumaczony w tym wersecie jako 'On'. Według Wiśniewskiego, argumentem trynitarian świadczącym o tym, że ten zaimek odnosi się do Jezusa, jest fakt, że stoi on bezpośrednio za słowem 'Chrystus'. Po czym przytacza przykłady z Pisma Świętego ukazujące, że nie zawsze to słowo 'houtos' odnosi się do tego, za czym ono stoi:

2 J 1:7
7. Wielu bowiem pojawiło się na świecie zwodzicieli, którzy nie uznają, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele ludzkim. Taki (gr. houtos) jest zwodzicielem i Antychrystem.

- w tym wersecie widać, że przed użyciem słowa 'houtos' ostatnio było wspomniane imię Jezusa. Przecież Jezus nie jest zwodzicielem i Antychrystem! Innym przykładem jest następujący fragment:

Dz 4:10-11
10. to niech będzie wiadomo wam wszystkim i całemu ludowi Izraela, że w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka - którego ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych - że przez Niego ten człowiek stanął przed wami zdrowy.
11. On (gr. houtos) jest kamieniem, odrzuconym przez was budujących, tym, który stał się głowicą węgła.

- tutaj znowu 'houtos' nie odnosi się do człowieka, który wyzdrowiał. Mowa jest o Chrystusie, że to On jest tym kamieniem odrzuconym przez budujących.

Ponadto, dla umocnienia swojej tezy, Wiśniewski zaczął się przyglądać kontekstowi. Zauważył, że w tym wersecie jest mowa o tym, że my jesteśmy w tym prawdziwym i że Jezus przyszedł, abyśmy poznawali tego prawdziwego. W tym wersecie mamy dwa razy użyte słowo 'prawdziwy' w stosunku do Ojca, więc należy uznać, że tym Bogiem prawdziwym jest Bóg Ojciec. W dalszym kontekście, Wiśniewski przytoczył fragment, w którym Bóg Ojciec jest nazwany jedynym prawdziwym Bogiem - Jn17:3. Lecz niestety, kilka kwestii Wiśniewski przemilczał. Pierwsza sprawa, to do czego odnosi się zaimek 'houtos' - 'ten', 'ta', 'to':

Zaimek ten odnosi się do
1. głównego tematu zdania. (jeśli kontekst temu bardzo wyraźnie nie zaprzecza)
2. tego co stoi bezpośrednio przed nim (jeśli kontekst temu wyraźnie nie zaprzecza)
3. tego, na co wskazuje kontekst.

Trzeci punkt jest tym najważniejszym i może w niektórych przypadkach zaprzeczyć pierwszej i drugiej regule.

Natomiast w wersecie 1J 5:20 mamy spełnione wszystkie te warunki w stosunku do Jezusa. Poniżej postaram się dokładniej opisać ten pierwszy i trzeci (drugi nie wymaga żadnego komentarza, bo jest oczywisty).

1. Jezus Chrystus głównym tematem wersetu 1 J 5:20.

W tym wersecie wyraźnie na pierwszy plan wysuwa się Jezus Chrystus, a nie Ojciec. Przytoczmy ten werset jeszcze raz:

1 J 5:20
20. Wiemy też, że Syn Boży przyszedł i dał nam rozum, abyśmy poznali tego, który jest prawdziwy. My jesteśmy w tym, który jest prawdziwy [*],w Synu jego, Jezusie Chrystusie. On jest tym prawdziwym Bogiem i życiem wiecznym.
(BW)

W przytoczonym wersecie nawet nie ma tutaj nigdzie słowa ani 'Bóg' ani 'Ojciec', jest tylko o Nim mowa jako "ten prawdziwy". Natomiast imię Jezusa Chrystusa jest bardzo wyraźnie wyeksponowane! Jest On określony wyraźnie jako "Syn Boży", "Syn Jego" i "Jezus Chrystus". Co więcej, niektóre przekłady w miejscu, gdzie jest nawias kwadratowy z gwiazdką [*] wstawiają słowo 'Bóg'. Lecz tego wyrazu nie znajdujemy w najstarszych manuskryptach, więc należy uznać, że bardziej zbliżonym do oryginału jest tłumaczenie nie zawierające tego słowa. Ponadto można zauważyć, że werset zaczyna się i kończy osobą Jezusa Chrystusa, co jeszcze bardziej wysuwa Go na pierwszy plan.

3. Kontekst tego zdania zarówno wskazuje na Osobę Jezusa Chrystusa, jak i przeczy, że wskazuje tylko na Boga Ojca:

Po co św. Jan miałby się niepotrzebnie powtarzać, że "ten prawdziwy" jest "Bogiem prawdziwym"? To by wyglądało trochę jak "masło maślane". Ponadto wielokrotnie w tym liście św. Jan używał słowa 'Bóg' odnoszącym się do Ojca, więc fakt, że Bóg Ojciec jest Bogiem prawdziwym był dla adresatów oczywisty! Cały list natomiast był poświęcony osobie Jezusa Chrystusa i wezwaniu do wiary w Niego. Już pierwsze wersety tego listu nam mówią o tym:

1 J 1:1-2
1. Co było od początku, co słyszeliśmy, co oczami naszymi widzieliśmy, na co patrzyliśmy i czego ręce nasze dotykały, o Słowie żywota -
2. A żywot objawiony został, i widzieliśmy, i świadczymy, i zwiastujemy wam ów żywot wieczny, który był u (gr. pros) Ojca, a nam objawiony został -
(BW)

porównajmy z początkiem Ewangelii tegoż św. Jana i z wersetem z tego samego listu:

J 1:1-2
1. Na początku było Słowo, a Słowo było u (gr. pros) Boga, a Bogiem było Słowo.
2. Ono było na początku u (gr. pros) Boga.
(BW)

Widzimy tu wyraźne podobieństwo, które stosuje ten sam natchniony autor - św. Jan apostoł. Raz utożsamia Jezusa ze słowem a innym razem z życiem wiecznym, pisząc iż był On u Ojca.

1 J 5:11-12
11. A takie jest to świadectwo, że żywot wieczny dał nam Bóg, a żywot ten jest w Synu jego.
12. Kto ma Syna, ma żywot; kto nie ma Syna Bożego, nie ma żywota.
(BW)

- Zwróćmy jeszcze uwagę na tę końcówkę tego kontrowersyjnego wersetu:

1 J 5:20
20. (...)On jest tym prawdziwym Bogiem i życiem wiecznym.
(BW)

w wersecie 1J1:2 Jezus jest wyraźnie nazwany życiem wiecznym. Przytoczę ten werset jeszcze raz:

1 J 1:2
2. A żywot objawiony został, i widzieliśmy, i świadczymy, i zwiastujemy wam ów żywot wieczny, który był u Ojca, a nam objawiony został -
(BW)

Bardzo ciekawym fragmentem jest również ten z Ewangelii św. Jana:

J 11:25
25. Rzekł jej Jezus: Jam jest zmartwychwstanie i żywot; kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie.
(BW)

Ponadto zadałem sobie trudu, aby sprawdzić w Nowym Testamencie, czy Bóg Ojciec jest nazwany "życiem wiecznym", albo chociaż samym tylko "życiem" - nie znalazłem! Nie mam zamiaru udowadniać, że Bóg Ojciec nie jest "życiem" jak Jego Syn, ale ukazać, jaki nacisk Nowy Testament kładzie na fakt, że to życie jest w Jezusie, co jeszcze bardziej akcentuje to, że ten werset odnosi się właśnie do Niego.

Co do argumentów Wiśniewskiego, to nie szkodzi, że Bóg Ojciec jest nazwany prawdziwym i jedynym Bogiem - Jezus jest nazwany jedynym Panem (kurios) i jedynym władcą (despotes) Jd4, co nie przeszkadza, że możemy tak również tytułować Boga Ojca. Przecież Ojciec też jest Panem Mr12:29 i Władcą Dz4:24 (gr. despotes). Obszerniejsza polemika na ten temat znajduje się tutaj

Wróćmy jeszcze na moment do tych wersetów przytoczonych przez Wiśniewskiego ukazujących, że słowo 'houtos' nie odnosi się do osoby, która bezpośrednio stoi przed tym wyrazem:

2 Jn 1:7
7. Wielu bowiem pojawiło się na świecie zwodzicieli, którzy nie uznają, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele ludzkim. Taki (gr. houtos) jest zwodzicielem i Antychrystem.

W tym wersecie głównym tematem są zwodziciele i co więcej, kontekst wyraźnie przeczy, jakoby Chrystus był Antychrystem.

Dz 4:10-11
10. to niech będzie wiadomo wam wszystkim i całemu ludowi Izraela, że w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka - którego ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych - że przez Niego ten człowiek stanął przed wami zdrowy.
11. On (gr. houtos) jest kamieniem, odrzuconym przez was budujących, tym, który stał się głowicą węgła.

Ale zauważmy, że w Dz4:10n głównym tematem jest Jezus Chrystus, a nie ten uzdrowiony. Kontekst całej ewangelii i tego fragmentu świadczy o tym, że kamieniem węgielnym odrzuconym przez budujących jest Jezus Chrystus.

W tych dwóch wersetach są zatem spełnione warunki 1. i 3.

Chciałbym jeszcze na koniec zwrócić uwagę na to, co nie jest widoczne w tym wersecie gołym okiem:

1Jn 5:20 (...) My jesteśmy w tym, który jest prawdziwy, w Synu jego, Jezusie Chrystusie (...)

W wersecie tym jest napisane, że jesteśmy w tym Prawdziwym [Bogu] - w synu Jego. To w końcu w kim jesteśmy - w Jego Synu, czy w Ojcu. Jest to więc werset potwierdzający jedność Ojca i Syna, bo dla natchnionego autora bycie w jednym i drugim to jest to samo. Skoro możemy być zarówno w Ojcu jak i w Synu, to i Ojciec może być prawdziwym Bogiem i Syn może być prawdziwym Bogiem. Ten tekst grecki oddaje to następująco: "Wiemy też, że Syn Boży przyszedł i dał nam rozum abyśmy poznali tego prawdziwego i jesteśmy w tym prawdziwym [*] w synu jego Jezusie Chrystusie." - Tutaj mamy jedną ciekawostkę. Tam gdzie jest [*] nie ma w oryginale greckim spójnika 'i' (gr. kai), który by te dwie osoby oddzielił od siebie. Bardzo ładnie to harmonizuje z wersetem

Jan. 10:30
30. Ja i Ojciec jedno jesteśmy.
(BW)
Piszesz:

TATANATI

Jestem zawsze chętny do omówienia i prostowania wersetów, które mają rzekomo popierać naukę o Trójcy.
Jeżeli nie robię tego od razu, to znaczy że nie mam na to wpływu.

Rozpocznijmy od wyjaśnienia wersety z 1 Jana 5:20

Wyznawcy wielu kościołów mają jednak w tej sprawie zupełnie inny pogląd. Przytoczone w tytule wyrażenie pochodzi z Listu 1 Jana 5:20, w którym powiedziano między innymi: „Jesteśmy w jedności z tym prawdziwym poprzez jego Syna, Jezusa Chrystusa. To jest prawdziwy Bóg i życie wieczne”.

Zwolennicy nauki o Trójcy twierdzą, że grecki zaimek wskazujący (hoútos) przetłumaczony na „to”, odnosi się do wyrażenia bezpośrednio go poprzedzającego i dotyczy Jezusa Chrystusa. Ich zdaniem to Jezus jest „prawdziwym Bogiem i życiem wiecznym”. Ale taka interpretacja pozostaje w sprzeczności z resztą Pisma Świętego. Poglądu tego, mającego uzasadniać dogmat o Trójcy, nie podziela też sporo autorytetów. Biblista Brooke F. Westcott z uniwersytetu w Cambridge napisał na ten temat: „Logika wskazuje, że [zaimek hoútos] odnosi się nie do wyrażenia położonego najbliżej, lecz do głównego przedmiotu rozważań apostoła”. Jan pisał zatem o Ojcu Jezusa. Niemiecki teolog Erich Haupt wyjaśnia: „Należy ustalić, czy [hoútos] w następnym zdaniu odnosi się do wyrażenia, które go bezpośrednio poprzedza, (...) czy też do wcześniej użytego słowa ‚Bóg’. (...) Z końcową przestrogą przed bałwochwalstwem lepiej harmonizuje świadectwo na rzecz istnienia jedynego prawdziwego Boga niż wykazywanie boskości Chrystusa”.

Nawet w dziele A Grammatical Analysis of the Greek New Testament (Analiza gramatyczna greckiego tekstu Nowego Testamentu), opublikowanym przez Papieski Instytut Biblijny, napisano, że hoútos „pojawia się w punkcie kulminacyjnym [wersetów] 18-20, więc zapewne dotyczy jedynego prawdziwego Boga, przeciwstawionego pogańskim bóstwom (w. 21)”.

Jan wyjaśniał, kto jest jedynym i prawdziwym Bogiem -"To znaczy życie wieczne: ich poznawanie ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa” (Jana 17:3).

Jak podaje Słownik grecko-polski pod redakcją Zofii Abramowiczówny, zaimek hoútos, tłumaczony często na „ten” (czasem na „taki”), niekiedy może się odnosić do ‛rzeczy ważniejszej z dwóch, a nie bezpośrednio bliższej’ (tom III, strona 346). Dobrze to widać na przykładzie innych wersetów. W Liście 2 Jana, wersecie 7, ten sam apostoł pisze: „Wyszło na świat wielu zwodzicieli — osób, które nie wyznają, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele. Taki [hoútos] jest zwodzicielem i antychrystem”. Zaimek wskazujący „taki” oczywiście nie może się tutaj odnosić do najbliższego podmiotu — Jezusa. Chodzi o ludzi, którzy się go zaparli. To oni są zbiorowym „zwodzicielem i antychrystem”.

W swej Ewangelii apostoł Jan napisał: „Andrzej, brat Szymona Piotra, był jednym z dwóch, którzy usłyszeli, co rzekł Jan, i poszli za Jezusem. Ten [hoútos] najpierw znalazł swojego brata Szymona” (Jana 1:40, 41). Słowo „ten” z całą pewnością nie odnosi się do ostatnio wspomnianej osoby, lecz do Andrzeja. Apostoł Jan podobnie posługuje się tym zaimkiem w Liście 1 Jana 2:22 (zobacz Biblię Tysiąclecia).

Tak samo używa go Łukasz. W Dziejach Apostolskich 4:10, 11 czytamy: „W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, którego wyście zawiesili na palu, lecz którego Bóg wskrzesił z martwych — właśnie dzięki niemu ów człowiek stoi przed wami zdrowy. Ten [hoútos] jest ‚kamieniem, który przez was, budowniczych, został poczytany za nic, a który stał się głowicą węgła’”. Choć uzdrowionego mężczyznę wymieniono bezpośrednio przed hoútos, ów zaimek nie odnosi się do niego. Wyraźnie widać, że słowo „ten” w wersecie 11 dotyczy Jezusa Chrystusa Nazarejczyka — „kamienia narożnego”, na którym zbudowano zbór chrześcijański (Efezjan 2:20; 1 Piotra 2:4-8).

Inny przykład znajdujemy w Dziejach Apostolskich 7:18, 19: „Nastał w Egipcie inny król, który nie znał Józefa. Ten [hoútos] zawziął się podstępnie na nasz ród” (Biblia warszawska). „Ten” — prześladowca Żydów — to oczywiście nie Józef, lecz faraon, władca Egiptu.
Fragmenty takie potwierdzają spostrzeżenia badacza greki Daniela Wallace’a, który o greckich zaimkach wskazujących napisał, że to, co jest „najbliższe zaimkowi w tekście, wcale nie musi być mu najbliższe w intencjach autora”.

Jan napisał w 1 Jana 5:20 -"Jesteśmy w jedności z tym prawdziwym poprzez jego Syna, Jezusa Chrystusa. To jest prawdziwy Bóg i życie wieczne”. "Ten prawdziwy", to Ojciec Jezusa - Jehowa (JHWH).
Jest On jedynym prawdziwym Bogiem, Stwórcą. Apostoł Paweł ujął to następująco: „Dla nas wszakże jest jeden Bóg, Ojciec, z którego jest wszystko” (1 Koryntian 8:6; Izajasza 42:8). Omawiane określenie z Listu 1 Jana 5:20 pasuje do Jehowy jeszcze z innego powodu: jest On Źródłem prawdy. Psalmista nazwał Jehowę „Bogiem prawdy”, ponieważ jest On wierny we wszystkich swych poczynaniach i wprost „nie może kłamać” (Psalm 31:5; Wyjścia 34:6; Tytusa 1:2). Syn Boży tak oto zwrócił się do niebiańskiego Ojca: „Twoje słowo jest prawdą”. A o swoich naukach Jezus powiedział: „To, czego nauczam, nie jest moje, lecz należy do tego, który mnie posłał” (Jana 7:16; 17:17).

Bóg Jehowa jest także „życiem wiecznym”. Jest Źródłem życia, Tym, który poprzez Chrystusa daje ten niezasłużony dar (Psalm 36:9; Rzymian 6:23).

Rzymian 6:23 -"...lecz darem, który daje Bóg, jest życie wieczne przez Chrystusa Jezusa, naszego Pana".

Co ciekawe, apostoł Paweł napisał, że Bóg „nagradza tych, którzy go pilnie szukają” (Hebrajczyków 11:6). Nagrodził On swego Syna, wzbudzając go z martwych, i jako Ojciec nagrodzi życiem wiecznym tych, którzy Mu służą sercem niepodzielnym (Dzieje 26:23; 2 Koryntian 1:9).

Do jakiego wniosku prowadzą powyższe rozważania? Otóż to Bóg Ojciec - Jehowa, a nie kto inny, jest „prawdziwym Bogiem i życiem wiecznym”. Tylko Jemu powinni oddawać cześć wszyscy, którzy zawdzięczają Mu istnienie (Objawienie 4:11).

Niektórzy tak czytają Biblię, że nie zauważają niektórych wypowiedzi. To Jehowa Bóg jest Źródłem życia:

Psalm 36:10 BT -"Bo u ciebie jest źródło życia, W światłości twojej oglądamy światłość".
Jeremiasza 110:10 BT wyd. II -"Ale Jahwe jest prawdziwym Bogiem. On jest Bogiem żywym i Królem wiecznym".
Jeremiasza 17:13 BT wyd. II -"... Wszyscy, którzy cię opuszczają, będą zawstydzeni, a ci, którzy od ciebie odstępują, będą zapisani na piasku, bo opuścili źródło wód żywych, Jahwe".
Daniela 6:21 BT -"... Danielu, sługo żyjącego Boga, czy Bóg, któremu służysz tak wytrwale, mógł cię wybawić od lwów?".
Daniela 6:27 Bw -"...On bowiem jest Bogiem żywym i trwa na wieki, a jego królestwo jest niezniszczalne i władza jego jest nieskończona".
Jana 6:57 BT -"Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie".
1 Tesaloniczan 1:9 BT -"Albowiem oni sami opowiadają o nas, jakiego to przyjęcia doznaliśmy od was i jak nawróciliście się od bożków do Boga, by służyć Bogu żywemu i prawdziwemu".
1 Tymoteusza 1:17 Bw -"A królowi wieków, nieśmiertelnemu, niewidzialnemu, jedynemu Bogu, niechaj będzie cześć i chwała na wieki wieków! Amen".

Wracając do okrzyku Tomasza, to już pisałem, że aniołowie byli nazywani bogami a niekiedy zwracano się do anioła nawet jak do samego Boga Jehowy (wersety wymieniłem w pierwszym poście).
Twierdzenie, że Jezus nie zaprzeczył Tomaszowi świadczy raczej o tym, że wszystkie istoty duchowe są dla ludzi bogami, ale Jezus ze względu na swoją uprzywilejowaną pozycję we wszechświecie, ponieważ podlega tylko prawdziwemu Bogu Jehowie, jest godzien aby go tak tytułować.

To Bóg Jehowa wyniósł swego zmartwychwstałego wiernego Syna na wyższe stanowisko i dał mu imię, które przewyższa wszelkie inne imię, "żeby w imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano tych w niebie i tych na ziemi, i tych pod ziemią”. Kto chce ocalić życie, musi ze czcią klękać przed Jehową w imię Jezusa Chrystusa, uznając, że jest on Panem ku chwale Boga. Wymaganie to obejmuje także "tych pod ziemią”, czyli osoby, które powstaną z martwych.

Filipian 2:9-11 -"Dlatego też Bóg wyniósł go na wyższe stanowisko i życzliwie dał mu imię, które przewyższa wszelkie inne imię, żeby w imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano tych w niebie i tych na ziemi, i tych pod ziemią i żeby wszelki język otwarcie uznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga, Ojca".
Efezjan 1:9,10 -"jako że on dał nam poznać świętą tajemnicę swej woli. Odpowiada ona jego upodobaniu, co do którego sam w sobie powziął zamierzenie w związku z zarządzaniem przy pełnej granicy wyznaczonych czasów, mianowicie aby znowu zebrać wszystko razem w Chrystusie — to, co w niebiosach, i to, co na ziemi. Tak, w nim".

Na koniec:
Jana 17:3 BT -"A to jest żywot wieczny, aby poznali ciebie, jedynego prawdziwego Boga i Jezusa Chrystusa, którego posłałeś".

mat

Slowa ktore cytujecie nie sa slowami Jezusa, tylko anonimowych autorow przesianych przez dzielo setki kopistow z ktorych tak ja wy chcial przekazac swoja ideologie. Dlatego na kazda teze mozna znalezc odpowiedni cytat.

szymon

bol999

szymon -

szymon

[quote="bol999"]

TATANATI

Możecie śmiało założyć sobie nowy wątek:

bol999

"szymon

szymon

[quote="bol999"]

bol999

szymon

TATANATI

czytałeś?

http://www.sfinia.fora.pl/religie-i-wyznania,6/czy-jezus-chrystus-jest-postacia-historyczna,5698.html

Więc nie pisz, że żaden kronikarz nie pisał jak nie wiesz.

bol999

"TATANATI

Al

Bardzo mnie ta kwestia interesuje.
Gdyby odrzucić Ewangelię według Jana to sprawa byłaby zupełnie jasna.
Weźmy choćby Ewangelię według Łukasza oraz jego drugie dzieło czyli Dzieje Apostolskie.
Nie znajdziemy tam ani jednego fragmentu,który mówiłby o tym,że Jezus istniał przed poczęciem się w łonie Marii.Nie ma ani jednego fragmentu,który mówiłby o tym,że Jezus jest odwiecznym Synem Boga.
Mamy natomiast człowieka Jezusa poczętego z mocy ducha bożego z dziewicy Marii.
Człowieka,który w wieku około 30 lat rozpoczyna swą działalność kaznodziejską i kończy ją po niecałym roku głoszenia dobrej nowiny.
Był on cieślą.Miał czterech braci i co najmniej dwie siostry.W czasie chrztu w rzece Jordan otrzymuje namaszczenie duchem bożym i staje się synem bożym,mesjaszem.
Po śmierci poprzedzonej męczeństwem zostaje wzbudzony z martwych i wstępuje do nieba gdzie zasiada po prawicy Boga.
To wszystko.
Skąd więc pojawiła się myśl,że Jezus z Nazaretu jest Bogiem odwiecznym?

wujzboj

bol999

wujzboj

TATANATI

wujzboju

Doskonale znam tą argumentację. Nie dziwię się, że wreszcie ktoś chciał stanąć w obronie tej myśli teologiczno filozoficznej.

TATANATI

Al

Oprócz Jana pisał ap. Paweł w Kolosan 1:15, że Jezus był pierworodnym wszelkiego stworzenia ( Dla wujazboja powtarzam STWORZENIA).

Jezus pełnił służbę od chrztu przez okres 3 i pół roku.

Jak będę miał czas to wieczorem na ten temat napiszę ( jak nie to rano).

bol999

TATANATI

kawus · Dołączył: 25 Lis 2007 Posty: 377 Przeczytał: 0 tematów

szymon

szymon

Oto jednoznaczne dowody ,że Jezus jest równy Bogu Ojcu pod każdym względem.
Chrystus zgodnie ze słowami "Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje..." (J 17:10; por. 16:15, Mt 11:27) określany jest w Biblii imionami i tytułami, które przysługują Bogu Ojcu. Jak więc można uczyć, że Jezus jest stworzeniem, a Ojciec Stwórcą?

Pan (J 13:14);
Pan wszystkich (Dz 10:36);
Pan chwały (1Kor 2:8);
Pan mój (J 20:28; por. Ps 35:23 BT wyd. II, Tb 13:4, Jdt 5:21);
Pan panów (Ap 19:16; por. Ps 136:3);
"sam Pan pokoju" (2Tes 3:16; por. "sam Bóg pokoju" 1Tes 5:23);
Prawdziwy Bóg (1J 5:20; por. J 17:3, patrz pkt 2.11.);
Bóg (J 1:1; patrz pkt 2.2., 2.6.);
Jednorodzony Bóg (J 1:18; por. "Jednorodzony, który jest Bogiem" ks. Kow., WP);
Wielki Bóg (Tt 2:13; por. Pwt 7:21; patrz pkt 2.3.);
Bóg Mocny (Iz 9:5; por. Iz 10:21, Jr 32:18, Ap 18:8; patrz pkt 3);
Bóg mój (J 20:28; por. Ps 35:23 BT wyd. II, Tb 13:4, Jdt 5:21; patrz pkt 2.9.);
Bóg błogosławiony na wieki (Rz 9:5; por. Ps 68:20, 41:14; patrz pkt 2.26.);
Bóg z nami (Mt 1:23; por. Iz 8:10; patrz pkt 2.4.);
Bóg nasz (2P 1:1=3:18; por. Ps 95:7; patrz pkt 2.3.);
por. Hbr 1:8n. (patrz pkt 2.21.), Flp 2:6 (patrz pkt 2.23.), Kol 2:2, 9, 1:19 (NP), Iz 40:3, 35:4n., 2P 1:3 (patrz pkt 3), 2Kor 4:6, Dz 20:28, Tt 1:3.
JESTEM (J 8:24, 28, 13:19 nawiązują do słów "JESTEM KTÓRY JESTEM (...) Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was" Wj 3:14; patrz pkt 2.32. oraz Iz 43:10, 52:6 NP, BP, Pwt 32:39; por. J 17:12).

Pierwszy i Ostatni (Ap 1:17; por. Iz 44:6; patrz pkt 2.5.);
Alfa i Omega (Ap 22:13; por. Ap 21:6; patrz pkt 2.5.);
Początek i Koniec (Ap 22:13; por. Ap 21:6; patrz pkt 2.5.);
Król królów (Ap 19:16; por. 1Tm 6:15);
Władca (Dz 5:31, Ap 1:5; por. 1Tm 6:15, Ap 6:10; patrz pkt 2.11.);
Zbawiciel (Dz 5:31; por. Ps 24:5);
Zbawca (Flp 3:20; por. Łk 1:47);
Sprawca zbawienia (Hbr 5:9; por. 1Kor 12:6);
Sędzia (Dz 10:42; por. Sdz 11:27);
Najwyższy Pasterz (1P 5:4; por. Ps 80:2, 23:1);
Świadek wierny i prawdomówny (Ap 3:14; por. Jr 42:5);
Prawdziwy (Ap 19:11; por. 1J 5:20);
Światłość (J 1:9; por. Iz 60:19);
Słońce (Łk 1:78, Ml 3:20; por. Ps 84:12);
Światło (Łk 2:32; por. Ps 27:1);
Moc (1Kor 1:24; por. Ps 118:14);
Święty (Dz 3:14, 1P 3:15; por. Ps 99:5, Iz 8:13);
Skała (1P 2:8; por. Ps 62:2n.);
Odwieczny Ojciec (Iz 9:5; por. Iz 63:16);
Odwieczny (Iz 9:5; por. Ha 1:12);
Stwórca (Iz 17:7, Hbr 1:10, J 1:3; por. Rdz 14:22);
Budowniczy (Hbr 3:3, Mt 16:18; por. Iz 62:5, Hbr 11:10);
Odkupiciel (Iz 59:20, Tt 2:14; por. Iz 63:16);
Wybawiciel (Rz 11:26; por. 2Sm 22:2);
Nauczyciel (J 13:14, Mt 23:8; por. Iz 54:13, 30:20);
Mistrz (Mt 23:10; por. Hi 36:22);
Oblubieniec (J 3:29; por. Iz 62:5);
Małżonek (2Kor 11:2; por. Iz 54:5);
Pocieszyciel (J 14:16; por. 2Kor 7:6, Iz 51:12);
Rzecznik (1J 2:1; por. Prz 22:23);
Wierny (Ap 19:11; por. 1J 1:9);
Prawdomówny (Ap 3:7; por. J 3:33);
Lekarz (Dz 9:34; por. Wj 15:26);
Żyjący na wieki wieków (Ap 1:18; por. Ap 4:9);
Pokój (Ef 2:14; por. Sdz 6:24);
Stróż (1P 2:25; por. Iz 27:3);
Sprawiedliwy (Dz 7:52; por. Ps 92:16, Iz 45:21).

Tytuły Jezusa=tytuły Boga Ojca(Boga Tory),czyli taka sama BOSKA NATURA,czyli współistotność
JEZUS JEST PRAWDZIWYM I ODWIECZNYM BOGIEM STWÓRCĄ.
Więcej znajdziesz tutaj:
[link widoczny dla zalogowanych]

bol999

TATANATI

szymonie,

Jakoś nigdzie takich rewelacji Biblia nie potwierdza w sposób jasny i zrozumiały, np: że Jezus jest tym samym Bogiem co Bóg Ojciec, albo JHWH i Jezus są współistotni i współmocni i wspówieczni.

Pokaż mi choć jeden werset, który mówi, że Bóg jest w trójcy. Pisarze biblijni zakończyli spisywanie kilkadziesiąt lat po śmierci Jezusa i żaden tego nie napisał. Czyżby zapomnieli o tak istotnej sprawie?
A tak właśnie przedstawia je chrześcijaństwo trynitarne.

Historia podaje, że parę stuleci po śmierci Jezusa powstał kościół katolicki, który zaakceptował tę naukę na jednym ze swoich soborów. Sama definicja Boga w Trójcy tworzyła się stopniowo, aż powstało coś takiego:

- „Jeśli kto przeczy, że Ojciec jest wieczny, że Syn jest wieczny i że Duch Święty jest wieczny — ten jest heretykiem”.
- „Jeśli kto przeczy, że Syn Boży jest prawdziwym Bogiem, jak prawdziwym Bogiem jest Ojciec, i że wszystko może, wszystko poznaje i jest równy Ojcu — ten jest heretykiem”.
- „Jeśli kto przeczy, że Duch Święty (...) jest prawdziwym Bogiem (...), że wszystko może i że wszystko poznaje (...) — ten jest heretykiem”.
- „Jeśli kto przeczy, że są trzy prawdziwe Osoby — Ojciec, Syn i Duch Święty, że one są równe, zawsze żyjące, ogarniające wszystkie rzeczy widzialne i niewidzialne, że mogą wszystko (...) — ten jest heretykiem”.
- „Jeśli kto twierdzi, że (...) [Syn], kiedy był na ziemi w ciele, nie był jednocześnie wraz z Ojcem w niebie — ten jest heretykiem”.
- „Jeśli kto mówiąc, że Ojciec jest Bogiem, Syn jest Bogiem i Duch Święty jest Bogiem, (...) nie przyznaje, że są oni jednym Bogiem (...) — ten jest heretykiem”. ( dokument Tomi Damasi, Rzym 381r.)

Wszystkie te dogmaty postarano się wyjaśnić w Małym Słowniku Teologicznym PAX:

Boska rzeczywistość egzystuje w trojakim "hipostazującym" (ponieważ jako relacja niezamiennym) relacyjnym sposobie bycia: w nieudzielonym udzielaniu jako rodzącej wypowiedzi; w byciu udzielonym jako zrodzonym byciu -wypowiedzianym; w byciu -udzielonym jako tchnionej i przepełnionej miłością skłonności (czy przyjęciu) miłujących: istnieje jeden Bóg w jedności swej istoty jako trzy "osoby" w troistości hipostazujących relacji, tzn. na sposób troistej przeciwstawnej relacyjności jednego duchowo świadomego (istotowego) posiadania samego siebie.

Nie będę tego komentował, ale jak będę miał czas, to szerzej to opiszę.

Zbyszek

szymon

TATANATI

szymonie,

Temu człowiekowi (bolo) niejeden chciał przemówić do rozsądku, niestety, wulgaryzm i chęć obrażania inaczej niż on myślących, tak bardzo w nim siedzi, że widocznie nie potrafi inaczej.