ŚFiNiA

Katolikus

fedor, wyjaśnij mi, co to znaczy, że Bóg jest miłością. Jak to rozumieć, jakie jest właściwe znaczenie tego, że Bóg jest miłością wg ciebie?

Michał Dyszyński

Semele

Myślę że lepszy jest Stary Testament.

On pokazuje ludzi realnie. Pokazuje ich, tworzacych Boga na swoje podobieństwo . Nowy chce tworzyć człowieka idealnego.
Taki trochę komunizm.

Semele

Na przyklad Fedor jest przykladem realisty. Kogoś kto wyżej ceni Stary Testament.

Wuj ceni wyżej Nowy.

Wuj jest idealistą

Katolikus

Michał Dyszyński

zefciu/konto zamknięte

fedor

Katolikus

Michał Dyszyński

Obraz Boga karzącego jest potrzebny do pewnego stopnia do opamiętania się tym ludziom, którzy jeszcze nie obudzili w sobie duchowości, którzy myślą wyłącznie egoistycznie. Są tacy ludzie. I to wobec nich trzeba by posłużyć się obrazem kary, która dosięgnie ich jako FORMA KONSEKWENCJI za błędne, ignorujące ważne aspekty rzeczywistości wybory.
Idea kary jest egzemplifikacją szczególnego typu konsekwencji - związanej z decyzją jakiejś osoby, która karę jest w stanie wymierzać. Ale w ogólności, tą ideą nadrzędną, ogólniejszą wobec kary jest konsekwencja, która może, choć nie musi wiązać się z decyzją jakichś osób, aby dopiero z tej decyzji wynikła szykana dla winowajcy.

Ja uważam, iż (niejedno) posłużenie się ideą kary przez natchnionych twórców Biblii wzięło się stąd, iż NIE BYŁO LEPSZEGO SCHEMATU MYŚLOWEGO, który by ogólnie przekazywał ideę, iż nasze wybory mają dodatkowe konsekwencje, nie tylko te, które chcemy aby się pojawiły, a w szczególności że złe wybory ostatecznie zaszkodzą temu, który je podjął.
Jest wg mnie pewna dość fundamentalna różnica pomiędzy mentalnością człowieka XXI wieku i mentalnością ludzi starożytnych (nawet tych najmądrzejszych). Otóż my dzisiaj mam w świadomości schemat pojęciowy PRAW FIZYKI, czy ogólnie praw znanych z nauki. W starożytności znana nam fizyka nie istniała. Starożytny człowiek nawet przez moment sobie nie pomyślał, że na przykład Słońce wstaje rano, bo jakaś tam grawitacja utrzymuje Ziemię na jej orbicie wokół Słońca, zaś obrót tejże Ziemi, musi spełniać prawo zachowania momentu pędu (szybkość obrotu), czyli pewne niezmienne, matematycznie ścisłe prawa zawsze doprowadzą, iż Słońce wyłoni się znad horyzontu. Dla starożytnych Słońce wstawało rano, bo...
"tak zostało postanowione", "bo tak jest", ewentualnie "bo coś/ktoś to taki ustawił". Ideą najbliższą temu rozumieniu konsekwencji w świecie, jakie dla materii nieożywionej człowiek z XXI wieku określa "tu zadziałały prawa fizyki", była idea "tu ustawia sprawy władcza, potężna istota". Tylko w ten sposób w ogóle dało się zasugerować zawarty w owej idei kluczowy element: konieczne powiązania, jakie są zawarte w rzeczywistości nas otaczającej, niezależne od nas, spowodują iż określone okoliczności będą miały przypisane im konsekwencje.
Przenosząc zaś ową ideę konsekwencji na rozwój duchowy, na świadomość otrzymujemy coś w rodzaju idei kary, którą można by opisać ogólnie słowami: wybory złe przyniosą nie tylko te konsekwencje, których chcemy, ale również te, które są zdecydowanie przez nas nieakceptowane, których się boimy.
Przekazanie tej (podkolorowanym tekstem wypisanej) idei inaczej, jak wiążąc ją z decyzją osoby po prostu w starożytności nie było możliwe. Bo wtedy ludzie nie mieli takich odniesień w umyśle, które odpowiadają rozumieniu konsekwencji na sposób ogólniejszy. Dla tamtych ludzi, jeśli coś się działo w sposób konieczny, to JEDYNĄ OPCJĄ było uznanie, iż to KTOŚ ZA TYM STOI - ktoś o cechach władcy (bo to tylko władca może zarządzić coś nie dbając o to, czy się to istotom zbierającym skutki decyzji podoba, czy nie).
Ale...
jeśli już sama idea, że nasze czyny MAJĄ KONSEKWENCJE zostałaby przekazana, to cała ta reszta z idei kary jest wg mnie w tym głównym układzie przekazu nadmiarowa (w większości przypadków, choć może nie zawsze). Chodziło o to, aby w ogóle człowiek starożytny zajarzył, iż powinien:
- zwracać uwagę na coś więcej, niż własne chciejstwa, życzenia przy podejmowaniu decyzji (także dobro innych ludzi)
- mieć świadomość, że błędy go dosięgną niechybnie (chciejstwo tu nie pomoże)
- mieć świadomość, że są DODATKOWE KONSEKWENCJE, inne niż te chciane dla czynów.
Mało ludzi uświadamia sobie jak wielką zmianę w świadomości całej ludzkości zrobił fakt powstania tej nowożytnej nauki (dalej technologii) w kontekście ogólnej zdolności używania pewnych podstawowych pojęć. A właśnie pojęcie KONIECZNOŚCI, WYNIKAJĄCEJ Z MATEMATYCZNEJ/FIZYCZNEJ POSTACI PRAWA jest czymś absolutnie tu fundamentalnym.

Piszę o tym tyle, bo się nie spotkałem z opracowaniem, w którym ktoś to by wprost napisał (choć przypuszczam, ze może jest takie opracowanie). Są w znanej mi literaturze tropy ku tej myśli (szczególnie w publikacjach poświęconych historii nauki i kronikach historycznych), jednak nie znam źródła, które by jasno zwróciło uwagę na to, jak bardzo zmieniają te okoliczności ludzką typową świadomość. Greccy filozofowie (to bardzo często w źródłach) dopiero MUSKALI IDEĘ MATEMATYCZNOŚCI ŚWIATA, dopiero pierwsze spostrzeżenia (dotyczące muzyki, spostrzeżenie, że "ładnie brzmiące" dźwięki strun - konsonanse - są w prostych matematycznie relacjach w zakresie długości owych strun). Ale musiało upłynąć jeszcze wiele setek lat, zanim obudowano te pierwsze spostrzeżenia w ten obraz świata, w którym - jak dzisiaj - niemal wszystkie zasady tegoż świata są matematyczne, niepodważalne, ścisłe.

Uważam dalej, że mając ten system pojęciowy, jakim dzisiaj dysponuje ludzkość, natchnieni od Boga autorzy (gdyby neoBiblię pisano w XXI wieku) zupełnie inaczej ustawiliby zagadnienie konsekwencji czynów, wyborów. Zmiana polegałaby na zastąpieniu pojęcia kary (które wg mnie w Biblii jest w stylu "nie ma lepszego, to musimy użyć to słabe, ale przynajmniej najbliższe celowi przekazu") pojęciem konsekwencji, która nieuchronnie spotka osobę wyborów dokonującą. W tej "neobiblijnej" narracji w miejsce sugestii "Bóg cię ukarze" pojawiałyby się opisy w stylu:
- czyniąc złe wybory niszczysz w sobie to, na czym powstaje szczęście, co umożliwia ci w ogóle kiedykolwiek być spełnioną świadomością.
albo
- czyniąc beztrosko krzywdę innym ludziom, naruszasz w sobie strukturę emocji i myśli, tworzącą ciebie jako człowieka, co w końcu objawi się tym, że nie wytrzymasz kontaktowania się z samym sobą, bo będziesz sam siebie krzywdził - będziesz krzywdził tym, że "jesteś sam ze sobą".
a może też
- rezygnując z wymogu prawdy w kontakcie z rzeczywistością sprawiasz, iż w przyszłości konsekwencją tej postawy będzie twoje narastające rozchwianie mentalne, będziesz coraz mniej rozumiał z tego, kim jesteś i jaki jest świat, a to tylko będzie pogłębiać twoją frustrację, zablokuje twoja sprawczość, spowoduje, że będziesz gubić się na każdym kroku, że będziesz pogrążać się w narastającym chaosie, zdezorientowaniu, niepewności, a ostatecznie w lęku, przerażeniu, bezradności.

Powyższe konsekwencje jednak nie wynikają z tego, że to "Bóg ukarał grzesznika". Bóg nie chce nikogo karać, Bóg ma jedynie intencje niesienia szczęścia i dobra ludziom. To człowiek sam się ukarze. Ukarze się tym, że NIE BĘDZIE ZDOLNY PRZYJĄĆ tego, co jest dobre, a będzie chłonął jak gąbka wszystko to, co jest złe, krzywdzące, co sprawia ból. Tego nie mieli jak autorzy Biblii przekazać, bo nie mieli w systemie pojęć, który wtedy funkcjonował w komunikacji językowej odpowiednich narzędzi myślowych. Posłużyli się tym, co jako tako PRZYBLIŻAŁO OWĄ IDEĘ. Przybliżało ją poprzez
- sugestię, iż zło przyjdzie niezależnie od chciejstwa, niezależnie od tego, czy ktoś sobie zdobył wielką władzę wobec innych ludzi.
- sugestię, że czyny nie będą zapomniane (bo Bóg przecież "wszystko widzi"), że nie uda się kolejnym chciejstwem oszukać konsekwencji
- sugestię, że występuje niezbywalne POWIĄZANIE pomiędzy wyborem, a tym, co z niego się stanie (konsekwencja).
Z tego robi się idea "kary", którą "Bóg wymierzy".