Augustyn z Hippony i jego metoda interpretowania

ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

Augustyn z Hippony i jego metoda interpretowania
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 Następny

Forum ŚFiNiA Strona Główna -> Święte Księgi

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Michał Dyszyński
Bloger na Kretowisku

Dołączył: 04 Gru 2005
Posty: 33482
Przeczytał: 77 tematów

Skąd: Warszawa
Płeć: Mężczyzna

Wysłany: Pon 19:16, 17 Lut 2020 Temat postu:

Kruchy04 napisał:

Michał Dyszyński napisał:

Ja z kolei uważam, ze nie dojdziemy do prawdy (spójnej), startując od tego, co Ty proponujesz, a co uważam za naiwne podejście.

1. Dlaczego jest naiwne? Nie rozumiem.
2. znasz lepszy sposób?

Podejście jest naiwne, bo jest SPRZECZNE WEWNĘTRZNIE.
Sprzeczne jest dlatego, że co byś nie kombinował, jakąkolwiek prawdę byś nie wziął, którą ostatecznie uznałeś za poprawną, to TY JĄ TAKA UZNAŁEŚ. Ty to zrobiłeś! Ty jesteś na końcu tego łańcucha, skoro coś uważasz, coś twierdzisz. Jeśli gdzieś powiesz, że to nie Twoją wolą zaakceptowałeś stwierdzenie jakiekolwiek (o tym, że 2+2=4, że Słońce jest źródlem ciepła, że czytasz ten tekst itd.), to zrobiłeś to Ty i na końcu łańcucha zdarzeń będzie zawsze Twoja decyzja. Nie masz szansy się z tego wyłamać. Ja też nie mam tej szansy, więc to po prostu zaakceptowałem.
W moim światopoglądzie oczywiste jest, że to ja klepnąłem każdą prawdę, każde przekonanie jakie mam. Klepnąłem je łącząc z innymi przekonaniami w jakieś tam schematy, wzajemnie wspierające się struktury rozumowań, ufając raz sobie, raz innym, ale ogólnie to we mnie się na koniec stało. I nawet jeśli ktoś powie, że akurat te schematy były oczywiste, że nie mogłem inaczej, że to się stało poza mną, to ja mu powiem, że są liczne przypadki osób, (może nazwiemy zaburzonymi psychicznie, nie spieram się), które "wypięły się" na dowolną oczywistość uznaną społeczne. I sam ten faktu już świadczy, że nie ma takiej oczywistości, której ktoś nie mógłby odrzucić. Tak po prostu jest, że jakiś wkład w decyzję o czymkolwiek masz Ty sam, a niekoniecznie (!) ma ktokolwiek inny. Możesz sobie pomyśleć dowolną liczbę - np. teraz pomyśl liczbę naturalną do 1000. I nikt nie będzie miał tu nic do gadania (dopóki mu nie pozwolisz, np. prosząc o to), że ta liczba jest taka właśnie, jaką wybrałeś, a nie jedna z pozostałych 999 liczb.
Dlatego światopogląd, który nie zacznie się od rozliczenia w sobie aspektu osobistego, indywidualnego jest z zasady wadliwy, bo nie uwzględnia czegoś, co występuje zawsze, mając kluczowy wpływ na decyzje.
Ty próbujesz światopogląd ustawić ZA tym, co zewnętrzne (jakieś "prawdy"), co przyszło skądś, a nie od Ciebie. Nie bierzesz pod uwagę w takim układzie, że NIESKOŃCZONA LICZBA RZECZY ZEWNĘTRZNYCH (liczę łącznie z ideami), a jednak ty wskazałeś na jedną z nich. Powiesz "to jest prawda, na której zbuduję swój światopogląd", choć WCZEŚNIEJ SAM JĄ WYBRAŁEŚ. CZYM ją wybrałeś?
Niczym?...
- to by znaczyło, że wybrałeś chaotycznie?
Nauką?...
- to by znaczyło, że INNI LUDZIE (ci tworzący naukę) ci ją wybrali.
Ale nawet w obu tych przypadkach ZDECYDOWAŁEŚ SIĘ, aby to
- chaos wybrał
- inni ludzie wybrali (akurat ci, a nie jeszcze inni).
I teraz będziesz udawał, że Ciebie w tym wyborze nie było?...
Będziesz (sobie) wciskał kit, że ta konkretna prawda, którą WSKAZAŁEŚ (TY wskazałeś!) jest jakaś taka absolutnie wyróżniona, że to nie ty ją wskazałeś, tylko pewnie "wskazało się prawdą", że nic innego nie można było wskazać w jej miejsce, a więc Ty dopiero mając tę prawdę (jak by ona nie była, czego by ona nie dotyczyła) zbudujesz swój światopogląd właśnie w oparciu o nią. Masz na to jakiś mocny argument/powód?

Ode mnie domagasz się argumentu/powodu na mój teizm. Rozumiem to i akceptuję. Uważa, to oczekiwanie za rozsądne podejście. Kiedy jednak pada moja odpowiedź w stylu: "ja to wybrałem w oparciu o wewnętrzne przesłanki", to powiadasz że nie tak. Ale cokolwiek byś nie wybrał i tak JAKAŚ CZĘŚĆ DECYZJI BĘDZIE W OPARCIU O WEWNĘTRZNE PRZESŁANKI. Nie ma takiej decyzji, którą dałoby się podjąć, która nie miałaby w sobie wkładu wewnętrznych przesłanek. Więc zrzędzisz mi na coś, co nie może być inne. Czynisz zarzut z czegoś, co jest akurat pewne, że tak musi być.