ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Tak się nieraz zastanawiam, co w dzisiejszych czasach wyraża seks, czyjaś zgoda na ten akt z druga osobą?...
Kiedyś, gdy seks był czymś szczególnym, gdy skrywał się za barierą moralności, religijnych wyrzutów sumienia, ostracyzmem środowiskowym, seks mógł wyrażać różne rzeczy - może miłość, często determinację w zdobywaniu drugiej osoby, w dążeniu do wolności osobistej itp.
Dziś jakże często najpierw jest seks, a potem dopiero poznawanie się, może jakiejś uczucia. Taki seks na pewno przestał cokolwiek wyrażać, na pewno nie jest "dowodem miłości". Jest czymś takim, jak wypicie wspólne piwa w pubie, czy wycieczka do disneylandu. A dla wielu pewniej jeszcze mniej, niż to.

Czy dziś seksowi da się jeszcze nadać jakieś poważniejsze uczuciowe znaczenie?
Czasy obyczajowo mamy łatwiejsze. Nie ma już zabraniania seksu na tę skalę co kiedyś. No... jeszcze tylko nastolatki, dzieci są chronione zakazami przed tą sferą życia. Ale od pewnego wieku - hulaj dusza, piekła nie ma. Tylko czy mamy te czasy łatwiejsze emocjonalnie?
Według mnie zawsze jest "coś za coś". Gdy seks się zdewaluował, gdy hiperinflacja tego aktu sprowadziła emocjonalną wymowę cielesnego związku ludzi do wartości smartfona, ładnej bluzki, czy nawet hamburgera, pojawia się jakiś nowy deficyt. Już nie ma jak komuś potwierdzić swojego uczucia, że oto "naprawdę jesteś dla mnie kimś wyjątkowym!". Nie ma nic szczególnego do ofiarowania. Dziewczyna może chłopakowi powiedzieć: "bądź moim dwudziestym piątym partnerem do zabawy w łóżku", a chłopak powie, "bądź na tę noc moją kolejną dupą", nie ma już dobrej waluty dla uczuć. Trzeba jej szukać gdzie indziej, trzeba się nagłowić jak odróżnić uczucie do trzydziestego partnera seksualnego, od wszystkich poprzednich (i potencjalnie następnych), by uwierzył że jest rzeczywiście kimś wyjątkowym.
Ale może warto się pogodzić z tym, że nic nie jest wyjątkowe. Bo za ludzie robią wszystko, bo uznali to za słuszne w tej właśnie chwili? Po prostu powiemy temu partnerowi bardziej na stałe: jesteś wybrany(a) w moich uczuciach, choć nie mam nic na potwierdzenie tego, ale chcę to wybranie jakoś wyrazić. Powie więc: mogę to wyrazić tylko słowami, więc albo mi wierzysz, albo nie.
Wtedy może faktycznie jedynym co pozostaje, to może ów ślub, jakaś deklaracja przed większą grupą ludzi... A może wystarczy oznaczyć na facebooku "jestem w związku"?...
Czasem jednak dziwię się, że ludzie będący w nieformalnych związkach mają pretensje o zdradę. A właściwie to dlaczego by uznawać za sensowne pojęcie "zdrada", jeśli wszystko z założenia robimy dlatego, że to nam sprawia przyjemność. Dopóki jest nam przyjemnie, to sypiamy ze sobą, a jak przyjemniej będzie z kimś innym, to w czym problem?...
Nie ma problemu, jeśli przyjemność danej osoby jest celem.
Pytanie jest proste: chcemy, czy nie chcemy (tak w sobie, w głębokim głosie własnych uczuć) tej stabilności, lojalności, za którą będziemy musieli zapłacić daninę rożnorodnej przyjemności płynącej ze związków z licznymi partnerami?... Co chcemy?
Tu jest jeszcze jeden element - tradycyjnie religijnie przyjemność była zepchnięta na plan dalszy. Liczyła się rodzina, wychowanie potomstwa. To czy komuś będzie miło, było elementem mniej ważnym. Dlatego zawierano małżeństwa, które miały być jak najbardziej nierozerwalne. Bo to służyło stabilności opieki nad dziećmi. Przede wszystkim, bo pewnie było i coś więcej. Ale przynajmniej był ten powód.
Jeśli zaś mamy wolność, a do tego założenie - robimy to co przyjemne, albo przynajmniej da mi więcej przyjemności w szacowanym rozliczeniu - to nie ma powodu "czepiać się" o czyjeś skoki w bok. Bo z jakiej niby racji?...

Nie chcę tu moralizować, narzekać, że "kiedyś to było dobrze". Bo nie wiem, czy do końca było dobrze. Pod pewnym względami tak, pod innymi już nie. Staram się ocenić stan faktyczny w kontekście po prostu ludzkiego szczęścia, a nie nakazów i zakazów.
Więc nie wiem, czy seks łatwy w zdobyciu, a przez to niewiele znaczący jako wyraz głębszych uczuć, bardziej zbliża człowieka do szczęścia, czy też raczej oddala w porównaniu z sytuacją, gdy ten akt oznaczał jakąś głębszą treść - świadczył o zaufaniu, poważnym uczuciu, wyjątkowości związku.
Teoretycznie jest tak, ze więcej przyjemności (a to na pewno jakoś zapewnia łatwy seks) trzeba uznać za przybliżenie się do szczęścia. Ale jak to jest na dłuższą metę? Może rozłożone na lata poczucie wyjątkowości związku z jedną osobą, która ofiarowuje ludziom coś większego, niż te bardziej rozpoznawalne przyjemności seksu z wieloma partnerami?...
A może też w ogóle nie ma na to jednoznacznej odpowiedzi, bo każdy człowiek będzie tutaj różnie się plasował w owym rozliczeniu - czyli np. osoby pragnące bardziej stałości uczuć, stabilności będą preferowały inne rozwiązanie, niż osoby z natury wymagające dużej ilości różnorodnych wrażeń.
A może nigdy się tego nie dowiemy, jak "jest lepiej".

abangel666

Michał Dyszyński

abangel666

Słuchaj Michał.
Nie chce mi się pisać tu książki... więc powiem krótko: piszesz bzdury.
Bez obrazy!
Porównaj sobie współczesne warunki Europy, gdzie jest egalitaryzm płciowy, gdzie para wspólnie pracuje, buduje dom, dba o wzajemność, o wspólna przyszłość... porównaj sobie np. ze "średniowieczną" Afryką Środkową... gdzie widzisz miłość i moralność?

Poczytaj o prawie pierwszej nocy, o wykorzystywaniu kobiet, o tym jak wyglądały ówczesne burdele itd.... itp...

Tylko do jednego odniosę się konkretniej:

Michał Dyszyński

abangel666

Nie umiem; poznać.... kończę dyskusję; ale spojrzyj w mój tekst; tam masz wiele mądrych rzeczy. Chcę napisać, wiele rzeczy.... ale poruszyłeś temat, co trzeba książkę napisać; a na to mnie nie stać.

Pozdrawiam Cię Serdecznie!

abigail