ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jest taki szczególny typ osobowości człowieka, który można by określić jako NIEUSTANNE ŹRÓDŁO PROBLEMÓW. Są to ludzie, którzy nie potrafią rozliczyć się sami ze sobą, różnych rzeczy pragną, a do tego pragną sprzecznie.
Takiego człowieka rozpoznać jest dość prosto - ma on mnóstwo pretensji do świata, ludzi, czasem Boga. Jak się owym pretensjom bliżej jednak przyjrzymy, to zaobserwujemy w nich chaos i sprzeczności, wykluczające się deklaracje, nierealne oczekiwania.
Ludzie tego rodzaju lubią stawiać swoim bliskim niesprecyzowane oczekiwania i żądania, a potem mają pretensję, że nie zostały one zrealizowane, albo zostały zrealizowane nie tak jak zrealizowane "być powinny". W każdym razie ktoś tam jest winny, ktoś się nie sprawdził, jest pretensja.
Skąd się taka postawa bierze?
- Spróbuję postawić swoją diagnozę.
Przede wszystkim warto zauważyć, że problem ma podłoże głęboko filozoficzne, sięgające w DUALIZM myśli. Pragnienie czegoś rodzi się z rozpięcia postrzegania między stanem aktualnym, a jakąś wizją przyszłości. Tylko proste instynktowne pragnienia, w rodzaju głodu, seksu, ochrony przed szkodliwymi warunkami otoczenia, są jakoś tam jednoznaczne. Pragnienia wynikające z potrzeb społecznych, z obrazu siebie mają bardziej złożoną strukturę.
Np. pragnąc czyjegoś zainteresowania, uznania stawiamy światu sprzeczne oczekiwania:
- z jednej strony chcielibyśmy, aby zostać dostrzeżonymi spontanicznie przez tamtą osobę
- z drugiej jednak strony nie chcemy na to czekać, chcemy mieć efekt na już, chętnie byśmy go przyspieszyli, sprowokowali.
Z tego wynika ten problem, że wiele osób jest kapryśnych, wiecznie poirytowanych - one pragną skierowanych ku sobie pozytywnych uczuć, lecz jednocześnie czują, iż jak się wprost spytają o to, to dostaną odpowiedź, która ich nie zadowoli - wszak została sprowokowana, a nie wynikła spontanicznie. A tylko ta spontaniczna reakcja jest tym właściwym objawem bycia kimś ważnym dla drugiej osoby. Więc taka osoba grymasi, próbuje wymóc na otoczeniu reakcję. Im bardziej grymasi, tym bardziej otoczenie ma takiej osoby dość, a sama osoba tym bardziej pogrążą się w niezadowoleniu, że jest zbywana, niedoceniona. I stan niesatysfakcjonujący się pogłębia. Owa osoba pragnąca akceptacji i docenienia staje się "wrzodem na tyłku" otoczenia, bo tylko wywołuje niemiłe emocje, jest nieustannym zarzewiem pretensji, żalów, oskarżeń.
Problem z resztą rzadko rozwiązuje się, gdy osoba taka zostanie w końcu jakoś doceniona, pochwalona, mentalnie przytulona. Bo szybko okazuje się, że to za mało, że ma potrzebę tego docenienia więcej, może bardziej, na nowy sposób itp. Jak coś dostaniemy, to chcemy tego więcej, bardziej. Jednak nawet jeśli za chwilę taka osoba dostanie znowu tę swoja dawkę docenienia, to też ją to nie zadowoli. Ja będzie dostawała owo docenienie regularnie, to uzna, że jest za bardzo rutynowe, że powinno być jeszcze jakieś inne, dodatkowe, bardziej szczególne. W ostateczności taką osobę nawet potrafi znudzić to docenianie, będzie poszukiwała docenienia od innej osoby, co też - jak z tą poprzednią - nie zadowoli osoby roszczeniowej na dłuższą metę, a jedynie na krótko.

I tak prawdę powiedziawszy, owe wiecznie nienasycone osoby są jakby takim wrzodem na tyłku dla otoczenia. Ciągle prowokują niechętne emocje, pretensje, a zadowolić ich nie ma jak.

Michał Dyszyński

Właściwie to nie wiem, czy ten tytuł wątku nie powinien jednak brzmieć: problem z ludźmi, którzy w swoich pragnieniach ignorują logikę i realia.

Jest taka grupa ludzi, którzy mają problem z pogodzeniem się, że ich pragnienia mogą być nie do zrealizowania. Z różnych powodów nie można ich zrealizować, ale krótką listę przedstawię:
- bo pragnienie jest w ogóle "nielogiczne", sprzeczne obstawiające jednocześnie coś i dokładną opozycję do tego czegoś, bez szansy na rezygnację z jednej z owych sprzeczności.
- bo brak na to środków (finansowych, czasowych, organizacyjnych)
- bo jak się to zrealizuje, to stanie się taka chryja, katastrofa, zło, że wszyscy tego pożałują.

Niewątpliwie z tym problemem każdy chyba ma zagwozdkę. Pragnienia celują zawsze w coś, czego nam brak, w stan który dopiero ma się zrealizować. Zatem co któreś z pragnień pewnie u każdego okaże się problematyczne, trudne do zaspokojenia. Z resztą chyba dopiero wtedy jest satysfakcja, jeśli osiągamy coś, co nie jest trywialne, szybkie i proste w osiąganiu.
Są jednak ludzie, którzy mają wyjątkowo dużą skłonność do pragnień rzeczy nierealizowalnych. Jaki to typ ludzi?...
- Powiedziałbym, że najczęściej są to osoby o dość NIEUPORZĄDKOWANEJ EMOCJONALNOŚCI. Napędem do pragnień w ogóle są jakieś emocje. Ale jak ktoś ma tych emocji w nadmiarze i bez żadnej hierarchii, to pragnienia tworzą się chaotycznie, targają taką osobą w te i we wte - w myśl podejścia: chcę to, albo tamto, a może nie może jeszcze coś innego.... Te osoby przeżywają wciąż rozterki, szarpią się ze swoim życiem, szarpią też życie innych ludzi. Wprowadzają na ten świat znaczną dawkę cierpienia - tak sobie, jak i innym. Ale...
ale jakiś totalnie przeciwny kierunek mentalnych nastawień wcale nie jest rozwiązaniem problemu!
Rezygnacja z pragnień zupełnie w ogóle nie jest możliwa - część pragnień jest bowiem niezbędna dla samego przeżycia. A co z tymi nie całkiem niezbędnymi?...
- one też są jakoś potrzebne. Byle tylko nie opanowały człowieka w całości, nie zaczęły się absolutnie szarogęsić po jego świadomości.

zosia · Dołączył: 22 Mar 2020 Posty: 150 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Kobieta

.... nieważne

Semele

Michał ma po prostu pisane tak jak niektórzy gadane..

Nie jest typowym facetem. Facet stoi na górze i milczy.

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński