ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

W pierwszym odruchu narzuca nam się odpowiedź - oczywiście, że jesteśmy tym, za kogo sami się uważamy (to my decydujemy), ponieważ w krytyczny sposób odnosimy się do cudzych opinii na nasz temat (nie wszystko bierzemy do siebie), a poza tym, kto zna nas lepiej niż my sami?

Jednak czy rzeczywiście tak jest? Co się dzieje z nami, kiedy np. słuchamy o sobie niepochlebnych opinii? Czy nie buntujemy się wewnętrznie? Czy nie gotujemy się do obrony bądź kontrataku? Na pewno trudno, żeby jakieś ukłucie w nas się w takiej sytuacji nie pojawiło. I skąd to ukłucie? Nie stąd, że tak naprawdę bierzemy do siebie również te opinie, których świadomie nie bierzemy? Co z tego, że na poziomie świadomym możemy oświadczyć "nic sobie nie robię z twojego zdania" albo "obelga od kogoś takiego jak ty to dla mnie komplement", ale nasz pierwszy, nieskłamany, naturalny odruch to bunt, ukłucie - a więc obelga nas dotknęła, a cała reszta, niezależnie do tego, czy będziemy się bronić siłą pięści (oko za oko) czy będziemy się posiłkować ironią albo lekceważącymi uwagami, ignorowaniem, będzie tylko i wyłącznie mechanizmem obronnym.

Jest taka szkoła, wedle której człowiek powinien powściągać emocje, dystansować się właśnie od tych pierwotnych odruchów, żeby zyskać wewnętrzną suwerenność. Nie będzie nas byle chłystek pociągał za sznurki. Jednak ta wewnętrzna suwerenność będzie w istocie zewnętrzną suwerennością, ponieważ my tylko na zewnątrz (w reakcji) będziemy zgrywać nieporuszonych, obojętnych, świadomość własnych prymitywnych reakcji będzie nam dawać przestrzeń do tego, by ich w praktyce zaniechać. Jednak to co się wewnątrz nas zadziało (ukłucie, bunt) już się nie oddzieje.

Naszą zależność od opinii innych osób zdradza też mechanizm "winny się tłumaczy", który w tym wypadku będzie oznaczał "poniżony się wywyższa". Jak tylko usłyszymy jakąś krytykę skierowaną pod naszym adresem, czujemy się zobligowani do tego, by ją sprostować, wytłumaczyć się, czasem zwyczajnie przeprosić i przyznać rację krytykującemu, ale po co my w zasadzie się tym zajmujemy? Skąd ta potrzeba prostowania albo przepraszania za błąd, który ktoś nam wytknął? Czy ktokolwiek nas o to prosił, czy ktoś od nas tego wymaga? Czy może sami czujemy się przymuszeni, żeby wybronić się, żeby inni uwierzyli w to, co sami o sobie sądzimy? Nawet jeśli mamy o sobie wyrobione zdanie własne, niezapośredniczone, to w momencie, gdy nasza prywatna opinia na nasz temat zostanie podważona, natychmiast próbujemy ją zobiektywizować. To może przybierać różne formy - wyżalenia się komuś innemu, spowiedzi, wpisu na blogu, szukania wsparcia wśród osób o podobnych doświadczeniach etc. Nie chcemy prawdy o sobie zatrzymywać dla siebie.

Bardzo proszę o szczere odpowiedzi na pytanie tytułowe, bez żadnych umizgów względem siebie.

szaryobywatel

Nikt.

towarzyski.pelikan

szaryobywatel

lucek

szaryobywatel

No co, miało być szczerze i bez umizgów.

lucek

mam krótką pamięć, tj. nie zawsze myślę "filiozoficznie" :wink:

towarzyski.pelikan

lucek

szaryobywatel

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

szaryobywatel

towarzyski.pelikan

szaryobywatel

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

szaryobywatel

Dyskurs

lucek

towarzyski.pelikan

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Zgadzam się, że ktoś (podmiot) musi być indywiduum, musi decydować, a nie dawać się ponosić zewnętrznym okolicznościom, ale czy ten indywidualny podmiot jest w ogóle prawdziwą tożsamością? Czy to nie jest tak, ze nie decyduje o tym, czym jest obiektywnie, tylko jego decyzje mają wpływ na jego subiektywny stosunek do tego, czym obiektywnie jest?

A więc w istocie jest liściem unoszonym na wodzie, a tylko na własny użytek stwarza sobie swój autystyczny, subiektywny świat, w którym to on decyduje?

Michał Dyszyński