ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Nie wiem, czy się ze mną zgodzicie, ale uważam, że słusznym byłoby sformułowanie pewnego prawa ludzkich dążeń, które dałoby się sformułować następująco: każda idea, jaką są w stanie sformułować ludzie, ma też swoje karykaturalne wydanie, w którym coś, co początkowo było słuszne, potrzebne ogółowi, uzasadnione, przez doprowadzenie do przesady, staje się idiotyczną ortodoksją, czymś wobec czego ludzie obserwujący rzecz niezależnie tylko pukają się w czoło "o co tym oszołomom chodzi?".

Żeby nie teoretyzować nadmiernie podam parę przykładów.
Idea równouprawnienie kobiet - skądinąd idea słuszna, a nawet bardzo cenna w świecie, w którym kobiety miały rzeczywiście inne (gorsze) prawa niż mężczyźni. W dzisiejszych czasach ta idea na pewno stosuje się do sytuacji kobiet w wielu krajach arabskich, czy nawet wybranych krajach Zachodu. Jednak w kraju takim jak np. Polska owe prawa od dawna są równe. Jest kwestia pewnej obyczajowości, jest kwestia pewnych różnic wynikających z biologii. Ale czy warto jest tak walczyć o to, aby koniecznie było tak samo dla kobiet i mężczyzn? Rozsądek podpowiada, że w tej potrzebie zrównywania kobiet z mężczyznami natrafimy w końcu na fundamentalne bariery - np. konstrukcji fizyczną, czy psychiczną organizmu. Zostało to zbadane naukowo, ogólnie dobrze wiadomo, że statystyczny mężczyzna nie doścignie statystycznej kobiety w wielozadaniowości, zaś statystyczna kobieta jest słabsza fizycznie od mężczyzny. Są pewne zadania społeczne, które dla bardzo mężczyzn będą bardzo trudne do wykonania, do wytrzymania psychicznie, zaś kobietom przychodzą one bez wysiłku, nieraz wręcz dając satysfakcję. Ale jest też zależność odwrotna, czyli pewne męskie prace dla faceta są źródłem satysfakcji, nie sprawiają wielkiego trudu, a dla typowej kobiety będą ponad ich siły. Jako przykład podam np. opiekę nad małymi dziećmi - mężczyzna (na pewno taki jak ja, znam to z własnych odczuć), jako mnie wielozadaniowy, męczy się bardzo, gdy miałby funkcjonować na stanowisku przedszkolanka - gdzie tłum rozwrzeszczanych maluchów, ciągle a to coś chce, a to ma jakieś swoje małe problemy, a to wymaga zainteresowania, interakcji. Ja w takim układzie, już po paru chwilach odczuwam jedynie ściskający mi skronie ból w czaszce, zbliżam się niemal do ataku paniki. Nie umiem wytrzymać takiego natłoku bodźców, bo dobrze funkcjonuję jedynie we względnej ciszy, spokoju, w warunkach jednozadaniowości, a nie konieczności pilnowania wielu rzeczy na raz. Są za to kobiety, które to lubią. Przykład w drugą stronę dotyczy jakichś ciężkich prac fizycznych - dla wielu mężczyzn będą one dawały satysfakcję, rodzaj przyjemności, choć dla kobiety ich wykonywanie byłoby gehenną. To są oczywiście tylko przykłady, które mają jednak zilustrować tezę brzmiącą: to, aby było tak całkiem identycznie, tak absolutnie po równo, nie jest dobre, bo gdyby to wymusić, to sprowadziłoby na ten świat dodatkowe cierpienie. Tak więc idea równouprawnienia, mająca swój wymiar ortodoksyjny jako idea maksymalnego zrównania, obraca się przeciw głównemu celowi, którym chyba jest minimalizowanie cierpienia, ujmowanie niepotrzebnego trudu ludziom.
Tymczasem mamy bardzo ortodoksyjne ruchy zrównywania, które postulują zrównanie właściwie bezrefleksyjne, automatyczne, na silę. Pytałem wiele znanych mi kobiet, czy są za takim zrównaniem ich z mężczyznami, jak to postuluje skrajna postać feminizmu. Żadna z tych kobiet nie poparła owych skrajniefeministycznych postulatów. Skoro tak, to o co ten skrajny feminizm walczy?
- Według mnie już nie o żadne prawdziwe prawa kobiet, tylko walczy o własną satysfakcję zaistnienia w przestrzeni publicznej, jako ten, kto o coś walczy, czegoś się domaga, jako ideowiec.

Feminizm jest jednym z przykładów. Z drugiej strony sceny politycznej mamy tych, którzy walczą o "wolność narodu", bo rzekomo naród ich jest uciskany. Oczywiście są na świecie narody uciskane - np Kurdowie w Turcji, Rohindżowie na dalekim Wschodzie. Ale w krajach europejskich?...
- Były ograniczenia wolności dla narodów KIEDYŚ. Mamy tu przykłady zniemczania, czy rusyfikacji Polaków za zaborów, mamy też przykład narzucania siłą polskości w wieku XVI, czy XVII na ziemiach I Rzeczypospolitej, gdzie polscy panowie nie przejmowali się zbytnio prawem do własnej kultury (także w narodowym sensie) na ziemiach, na których przyszło im mieć włości. Ale to jest właściwie historia. Trafiają się we współczesnej Europie pewne przypadki niesprawiedliwości przyznawania opieki nad dziećmi przez urzędy faworyzujące narodowość właściwą krajowi, którego są przedstawicielami - np. w sporze rozwodowym matki Polki z Niemcem, czy Norwegiem ojcem, będą faworyzowały odpowiednio niemiecką, czy norweską stronę rodzicielstwa. Pewnie jakieś tam przypadki da się jeszcze wskazać. Ale będą to jednak sprawy incydentalne Teraz mamy tak, ze jak ktoś chce się czuć częścią jakiegoś narodu, to w zdecydowanej większości przypadków nikt mu złego słowa nie powie, tylko spotka się z reakcją: chcesz się czuć narodem X? - Fajnie, czuj się, cieszymy się.
To o co dzisiaj walczą narodowcy?
Jak miałoby być "narodowo bardziej"?...
Może na każdym skrzyżowaniu polskim powinien być megafon, który odgrywa mazurek Dąbrowskiego?
A może należałoby wysiedlić wszystkich, niepolaków?
A co zrobić z tymi, którzy do polskości ogólnie się przyznają, ale nie życzą sobie jakiegoś częstego przypominania o kwestiach narodowych? Nie mają prawa do tego swojego SPOKOJU OD GADANIA I ESKALOWANIA KWESTII NARODOWYCH?
- Trzeba ich może zmusić do tego, aby byli bardziej narodowi?
Ale na jakiej zasadzie?...
- Bo przecież nie na zasadzie wolności, jako że zmuszanie jest właśnie niewoleniem człowieka.

Każda idea, nawet ta najsłuszniejsza, wprowadzana nadmiernie, ortodoksyjnie, wyradza się, obraca się przeciw ludziom, staje się swoją karykaturą. Oczywiście tu niejeden narodowiec, czy niejedna skrajna feministka z oburzenie zripostują, że tu przecież coś tam się stało - np. jakaś kobieta został źle potraktowana (co się zdarza), albo gdzieś jakiś narodowy aspekt został pominięty, czy zlekceważony (co też się zdarza), a co rzekomo miałoby dawać powód do jeszcze silniejszego zrównywania, bądź unaradawiania. Jednak ktoś patrzący na sprawę bezstronnie odczuje absurdalność owych roszczeń, aby tu coś "było jeszcze bardziej". Jeśli nie ma prawa, które jakoś znacząco różnicuje kobiety i mężczyzn, nie ma - wykraczających poza normalny rozrzut zachowań i poglądów - przypadków jaskrawego faworyzowania płci, to już naprawdę nie ma o co walczyć. Nooo może warto zwracać pewną uwagę na jakiejś tam szczególne przypadki w tym, czy innym miejscu, ale na wojujący feminizm nie ma sensownego miejsca w przestrzeni publicznej. Pozostaje pewna opcja feminizmu dyplomatycznego, zwracającego uwagę na - teraz już odosobnione - przypadki niesprawiedliwości, ale wg mnie nawet te przypadki lepiej jest rozpatrywać w duchu nie walki płci, a ogólnie równości ludzi - czyli jeśli gdzieś gorzej potraktowano kobietę, to należy to naprawiać, tylko nie na zasadzie "źle bo to kobietę tak potraktowano" (w domyśle: gdyby na jej miejscu było mężczyzna, to byłoby dobrze), lecz na zasadzie - wystąpiła niesprawiedliwość w potraktowaniu CZŁOWIEKA, więc to naprawiamy. Ale nie jako jakaś walka płci.
Podobna sytuacja występuje w przypadku idei narodowych. Dzisiaj w Polsce partie o profilu narodowym mają parę procent poparcia wyborczego. Świadczy to o tym, że ich hasła, które można by jakoś podsumować "więcej aspektów narodowych w życiu" nie znajdują wielkiego odzewu w społeczeństwie. Może ludzie po prostu uznali, że do życia eskalacja owych idei nie jest im specjalnie potrzebna, że idea "narodowości bardziej, mocniej" jest mało atrakcyjna. W końcu nikt nam po polsku mówić nie zabrania, nikt - przynajmniej w Polsce - Polaków za polskość nie szykanuje. Więc czego chcieć więcej?
Tego mazurka Dąbrowskiego na każdym skrzyżowaniu z megafonu? A może flagi biało-czerwonej powiewającej co 100 metrów na ulicy?...(oczywiście przesadzam, ale ta przesada ma zilustrować to, że akurat ja kompletnie potrzebują ani grama więcej przypominania, że jestem Polakiem, bo nim jestem i to jest oczywiste). Dla mnie więcej elementów narodowych w przestrzeni publicznej byłoby POGORSZENIEM. Ja lepiej się czuję, gdy NIE NARZUCA MI SIĘ żadnych idei. To ja sobie wybieram. Choć...
zdaje też sobie sprawę, że ludzie mnie otaczający będą mieli jakiś rozrzut tego, czego pragną. Zatem muszę tolerować to, że jeden np. domaga się "praw dla osób LGBT", a inny "więcej narodowości". Dla mnie obaj ci domagający się wykraczają poza ten stan, który mi najbardziej pasuje, taki stan równowagi, czyli jedyny ten, w którym człowiek czuje się nie przymuszany, wolny, ale - zdając sobie sprawę, że na tym też polega wolność w przestrzeni społecznej - będą starał się to wyrażanie swoich oczekiwań przez ludzi tolerować.

lucek

towarzyski.pelikan

Semele

idee są tylko ideami

Semele

Oglądam teraz program dama i wieśniaczka.

W różny krajach jest różny dystans do cywilizacji humanistycznej.

Oraz do cywilizacji w ogóle..

Razem z mężem kładłam nową instalację elektryczną.

To nie przerasta możliwości przeciętnej kobiety..

Semele

Co to znaczy dama co to znaczy wieśniaczka dzisiaj....

Według dotychczasowych programów dama to ta, która ma uczulenie na gnój..
Oraz wargi glonojada.

Wieśniaczka ...
Nowe programy na styku Rosja Polska Ukraina Białoruś dają nowe szanse ..

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

lucek

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Ładnie się migasz od odpowiedzi:

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka