ŚFiNiA

Katolikus

Tytułem wstępu:
Brakuje mi na tym forum takiego kącika psychologicznego, gdzie można byłoby poruszać trochę bardziej prywatne sprawy od strony psychologicznej (bo od strony wiary już takie miejsca mamy dobrze się sprawdzają). Myślałem, by stworzyć jakiś tu blog, ale... Nie jestem pewny na ile to miejsce cieszy się zainteresowaniem.

Temat zrobię tutaj. Tytuł trochę niejasny, a po przeczytaniu treści tematu być może, ktoś uzna, że tytuł wcale nie oddaje istoty problemu, ale naprawdę dziś tu jestem na szybko więc liczę na zrozumienie.

Temat sam w sobie jest delikatny ale poważny. Więc liczę na poważne potraktowanie.

Zastanawia mnie czy jest jakaś złota zasada...reguła odnośnie tego, jak pomagać osobie, która ma totalnego doła, prawie że depresję? Wiem, że nie można zastąpić terapeuty , ale jak wspierać, co mówić? Jak reagować gdy ktoś mówi, że z jednej strony nie ma ochoty na nic poza siedzeniem na kanapie i tępym patrzeniem w telewizor, a z drugiej nienawidzi siebie za to że tak się poddaje tej bezczynności. Wyciągać z domu, czy odpuścić, dać trochę czasu? Pytać o samopoczucie, czy założyć, że to tylko drażni?

Może jakieś cenne rady z własnego doświadczenia, ktoś coś?

Semele

A gdzie JEST to miejsce "od strony wiary?"?? :-)

Z mojego doświadczenia także w sferze zawodowej:warto namówić tę osobą do wizyty u specjalisty. To może też nie pomóc. Depresja to poważna choroba.
W Polsce "załapanie" się na dobrą terapię graniczy z cudem.

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

Ta stronka chyba też jest w represji :-)

towarzyski.pelikan

O.K.

Semele

Zgadza się O K , takie są pierwsze zalecenia dla osób w depresji.
Mnie to zdziwiło kiedyś...kiedyś wydawało mi się, że ludzie w depresji są po prostu zmęczeni, ale to zupełnie coś innego.

Czytanie niekoniecznie ponoć..właśnie najlepsza jest konkretna fizyczna robota. Stąd tylu tarapeutow zajęciowych.