ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jeśli oponent w dyskusji stawiający nam zarzut nie jest w stanie nam wykazać, że w jego opcji rozumowania ten zarzut nie obowiązuje, to znaczy, że zapewne postawiono ów zarzut w złej wierze.
Zarzut komuś czyniony ma sens jedynie wtedy, gdy W OGÓLE DA SIĘ INACZEJ POSTĄPIĆ. Zarzut, który stosuje się tak samo dobrze do stawiającego go, jak i do obwinianego, zapewne jest niepoprawny, a przynajmniej nie wyróżnia negatywnie stanowiska krytykowanego, od przekonań krytykującego.

Stawianie zarzutów ma moc dopiero wtedy, gdy stawiający go może WYKAZAĆ, IŻ U NIEGO PROBLEMATYCZNOŚĆ WSKAZANA W ZARZUCIE NIE OBOWIĄZUJE. I jeśli ktoś postawi pytani "a jak u Ciebie funkcjonuje ów problem?", to stawiający zarzut - pod rygorem uznania zarzutu za niesłuszny - powinien wykazać, iż w jego rozumowaniu problem nie występuje. Miganie się od tego wykazania asymetrii zarzutu należy uznać za przyznanie się do nieuczciwości.