ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Nieraz pojawia się w dyskusjach następujący schemat:
Dyskutant A zgłasza tezę T.
Dyskutant B, oponent względem A, stwierdza, że teza jest niepoprawna, bez sensu, czy jakkolwiek by to nie nazwał, ale nie przedstawia żadnych (nowych w sprawie!) argumentów.

Czy teraz dyskutant A, który zapewne samym faktem negacji nie zostanie przekonany, powinien jeszcze dodatkowo potwierdzać, iż dalej teza T jest przez niego wspierana?... :think:

Jest taki wierszyk Adama Mickiewicza, jakby dla dzieci, ale chyba bardziej dla każdego, bo dla dorosłych jak najbardziej "Golono strzyżono" [link widoczny dla zalogowanych]
W skrócie wierszyk wyśmiewa pewien rodzaj żałosnego, bo niezwykle zajadłego sporu o użycie słowa. Ale tu nie chodzi o to, o co jest spór, lecz o to, że strony, bez szans na dystans i refleksję, pozostają w zajadłym przekrzykiwaniu się.
Tu na sfinii mieliśmy też epizod takiego pojedynku, w którym strony się miesiącami przebijały - kto, kogo przetrzyma w umieszczaniu kolejnych postów pod postem oponenta. Oczywiście nic konstruktywnego z tego nie wynikło.
W tym kontekście sam się nieraz zastanawiam: czy jeśli ja zgłaszam tezę, a ktoś ją zanegował, to czy powinienem potwierdzać to, że mnie owa negacja nie skłoniła do zmiany stanowiska?... :think:

Ostatnio jestem bliżej postawy, że w takiej sytuacji potwierdzenia już nie mają sensu. Bo przecież ja wcześniej argumenty przedstawiłem (zakładam tu, że rzeczywiście je przedstawiłem). a ktoś nowych argumentów nie podał, więc chyba domyślnie należy przyjąć, iż jego negacja jest czysto arbitralną opinią niczym niepopartą. Potwierdzanie jeszcze raz swego nie przynosi tu nowej informacji, więc jest zbędne.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Nieraz to pisałem, ale piszę "długie posty" właśnie dlatego, że za małowartościowe uznaję samo wyrażenie opinii. "Kogo to obchodzi" (?), że kogoś tam nazwę "mądrym", innego "głupim", a jeszcze coś tam określę jako "dobre", jeśli nie zasugeruję przy tym jakiejś ścieżki rozumowania, które do takiego określenia mnie prowadzi?.... Kogo interesuje mój kaprys nazewniczy?...
Choć... może kogoś interesuje...
Właściwie to w otaczającym nas świecie, gdzie pierwsze skrzypce grają emocje, a nie logika, to właśnie to kapryszenie sobie, przydzielanymi po uwązaniu - zwykle jako wyraz "nagrody", albo "kary", za (nie)lojalność, albo (nie)zgodność, albo (nie)posłuszeństwo - ludzie się nawzajem motywują do rozmaitych form wzajemnych relacji. Ale cała ta sfera, cała ta gra w chaotyczne emocje jest nielogiczna. :nie:

Może to jest jakaś jej zaleta?...
- Bo ona nadaje życiu jakiś rodzaj barwy, tworzy sensy z niczego. I nawet jeśli te sensy są iluzoryczne w jakimś bardziej logicznym znaczeniu, to przynajmniej to uruchomiło energię w człowieku. :think:

"Świat logiki", a świat dyskusji w emocjach i mieleniu wzajemności, albo przeciwieństw w relacjach personalnych to znacząco odmienne, w znacznym stopniu niejako przeciwne światy. Jak się je ze sobą miesza, to wychodzi bałagan, w którym trudno jest się połapać. :think: