ŚFiNiA

Kruchy04

możecie kwestionować realność wszystkiego, ale odczucia nasze są realne. Smutki, radość, miłości, to wszystko jest realne. Też śmierć, bo znika się z tego świata. Więc zachowywać się tak, jakby ten świat był nieprawdziwy, byłoby nieco głupie.
A jeśli uważacie, że ból nie jest prawdziwy/realny (oraz inne odczucia), to dolewajcie sobie co rano do herbaty parę łyżeczek domestosu. Czemu tego nie zrobicie ? W końcu jeśli pewność naszego realnego świata może być iluzją, snem to nic nie powinno stać wam na przeszkodzie. Ja mam pewność co do tego, że świat jest, a nie jest iluzją, snem, czymś nierealnym. Jeśli świat jest snem to w języku filozofii inne postacie są nie mają świadomości ale co najmniej nierozsądnie poruszając się w tym świecie byłoby uważać inne osoby jako wizje, twory naszego umysłu.

Jan Lewandowski

Piotr Rokubungi

Ostatnio coraz bardziej jestem przekonany, że w świadomości nie tworzą się modele struktur i mechanizmów "rzeczywistości zewnętrznej" jak najdokładniejsze, najwierniej to "zewnętrze" odzwierciadlające, a faktycznie "skrócone" wyobrażenia, wręcz symbole pojęciowe. M. in. dlatego tak łatwo czasem "oszukać mózg"- jak to się popularnie nazywa- co wykorzystują m. in. np. "magicy", prestidigitatorzy, czy artyści.
Związaną z tym kwestią jest, jak w świadomości człowieka przed i po narodzeniu tworzą się i zostają, zapamiętują się owe "mnemoniki". Bo- jak wspomniałem na początku postu- nie są to wyobrażenia, modele ściśle, ani w pełni odzwierciadlające nawet same wrażenia doznań, nie mówiąc już o tym, co te doznania wywołuje "z zewnątrz" faktycznie; raczej są to assemblery, a w życiu dorosłym bardziej języki wyższego rzędu w stosunku do "czystego, gołego kodu maszynowego" Rzeczywistości... Kwestia wydaje się bardziej skomplikowana, niż wydawała się wcześniej. Jednak istotne tutaj jest to, że rozum dorosłego człowieka nie jest chyba ani trochę odpowiednim instrumentem do badania tej kwestii: to tak, jakby raczej zamknięty system operacyjny urządzenia chciał badać całe jego otoczenie, łącznie z jego twórcami. No way! Ale raczej nie sugeruję w ten sposób, że należy tego badania, odkrywania zaprzestać. Tylko powinniśmy przenieść akcenty m. in. na badanie małych dzieci, już noworodków oraz dokładniejsze rozumienie, "czucie" zwierząt... Co do dzieci, dla niektórych może być takie podejście trochę mało etyczne, chociaż przecież nie chodzi mi takie jakieś drastyczne zabiegi, eksperymenty, jak np. trepanacje maluchów, czy t. p. Choć z drugiej strony sądzę, że np. pozwalanie dzieciom rozwijać się w zupełnie różnych środowiskach, warunkach [np. tylko pośród zwierząt albo w środowisku deprawacji sensorycznej] mogłoby szczególnie i szybciej przybliżyć ludzkość do zrozumienia samej siebie...

Michał Dyszyński