ŚFiNiA

Hill

Przy książce, która zwiera 2000 stron i wiele bardzo szczegółowych informacji związanych z różnymi dziedzinami naukowymi, wykryto tak "dużo" błędów naukowych, z czego część to jak widać tylko hipotezy, gdzie nie da się jednoznacznie stwierdzić takiego błędu

Przykłady krytyki dotyczącej nauki w Księdze Urantii obejmują:

Opisane formowanie się Układu Słonecznego jest zgodne z hipotezą planetozymali Chamberlina-Moultona [103] , która choć popularna na początku XX wieku, została odrzucona w latach czterdziestych XX wieku po zauważeniu poważnych wad. [104] Obecnie akceptowane naukowe wyjaśnienie pochodzenia Układu Słonecznego opiera się na hipotezie mgławicy . [103]

Zgodnie z opisami zawartymi w książce, wszechświat ma setki miliardów lat i okresowo rozszerza się i kurczy – „oddycha” – w odstępach 2 miliardów lat. Ostatnie obserwacje wskazują, że prawdziwy wiek wszechświata wynosi 13,8 miliarda lat. [105] Książka nie wspiera teorii Wielkiego Wybuchu . [106]

Zaproponowano fundamentalną cząstkę zwaną „ultimatonem”, w której elektron składa się ze 100 ultimatonów. Nie wiadomo, czy cząsteczka została opisana gdziekolwiek indziej, a koncepcja ta kłóci się ze współczesną fizyką cząstek elementarnych . [107]

Uważa się, że Galaktyka Andromedy jest oddalona o „prawie milion” lat świetlnych, powtarzając systematyczny błąd w pomiarach odległości do galaktyk wykonanych w latach dwudziestych XX wieku. [108] Obecnie wiadomo, że galaktyka znajduje się w odległości 2,5 miliona lat świetlnych .

Książka powtarza błędny pogląd, że planety w pobliżu Słońca będą stopniowo obracać się wolniej, aż jedna półkula pozostanie zawsze zwrócona w stronę Słońca z powodu blokowania pływów , podając jako przykład Merkurego . Naukowcy w czasie powstawania książki uważali, że jedna strona Merkurego zawsze jest zwrócona w stronę Słońca, tak jak jedna strona Księżyca zawsze jest zwrócona w stronę Ziemi. W 1965 roku radioastronomowie odkryli jednak, że Merkury obraca się wystarczająco szybko, aby ze wszystkich stron widzieć ekspozycję Słońca. [106] Naukowcy ustalili ponadto, że Merkury jest zablokowany w tym tempie wirowania w stabilnym rezonansie 3 spinów na każde 2 orbity i nie zwalnia, więc nigdy nie będzie miał jednej strony zawsze zwróconej w stronę Słońca. [109]

Mówi się, że niektóre gatunki wyewoluowały nagle z pojedynczych mutacji bez gatunków przejściowych. [110] Teoria pochodzi od holenderskiego botanika Hugo De Vriesa , ale była krótkotrwała i nie jest obecnie wspierana. [111]

Książka błędnie mówi, że zaćmienie Słońca zostało przepowiedziane w 1808 roku przez indiańskiego proroka Tenskwatawę . W rzeczywistości zaćmienie zostało przepowiedziane pod koniec kwietnia 1806 roku i miało miejsce 16 czerwca 1806 roku. [112] W 2009 roku Fundacja Urantii przyznała się do błędu i poprawiła książkę. [C]

Wikipedia

blackSwan

Hill

blackSwan

anbo

U Marka i Mateusza:
Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? – scena z gąbką - jeszcze zawołał donośnym głosem i wyzionął ducha.

U Łukasza:
Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią – rozmowa z łotrami: «Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju». - Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego. Po tych słowach wyzionął ducha (na upartego możemy założyć, że to jest ostatnie zawołanie z Marka i Mateusza).

U Jana przed śmiercią: «Oto Matka twoja» - potem «Pragnę» przed sceną z gąbką, po niej ostatnie słowa „«Wykonało się!»”

Nawet jeśli przyjmiemy, że autorzy NT się uzupełniają (każdy z nich znał kawałek historii, co już jest podejrzane), to różnią się w kwestii ostatnich słów Jezusa. Gdy poukładamy w całość wszystkie wypowiedzi to okaże się, ze Jezus był całkiem gadatliwy na krzyżu, co jest wielce wątpliwe wobec tego, ile wycierpiał w drodze na ukrzyżowanie i na samym krzyżu. Ci sami ludzie, którzy argumentują, że Jezus nie mógł przeżyć ukrzyżowania twierdzą, że – jak na ukrzyżowanie – całkiem sporo mówił, czyli miał się nieźle, a przecież na krzyżu człowiek ma ogromne problemy z oddychaniem (a więc i z mówieniem) i przeżywa katusze.
Z [link widoczny dla zalogowanych] :
Dr Pierre Barbet (1884 – 1961), chirurg ze szpitala św. Józefa w Paryżu, autor głośnej przed laty książki „Męczeństwo Chrystusa według chirurga". Uważał on, że człowiek, wisząc na krzyżu, ma rozchyloną klatkę piersiową, co znacznie ogranicza możliwość nabierania powietrza w płuca. Po pewnym czasie zaczyna się dusić i dość szybko umiera.

Aby dokonać wydechu, ofiara musiała wznieść ramiona i opierając się na stopach, rozprostować kolana. Ten manewr wywoływał z kolei przeszywający ból przebitych stóp i nadgarstków z podrażnionych i uszkodzonych gwoździami nerwów oraz ból poranionych pleców ocierających się o nieociosane, surowe drzewo krzyża. Rozwijające się w następstwie zmęczenia i zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej tężcowe kurcze mięśniowe powodowały, że oddychanie stawało się niemożliwe" – twierdzi prof. Sinkiewicz.
Do uduszenia na krzyżu nie dochodzi jednak tak szybko, jakby się wydawało. Wykazał to Frederick T. Zugibe, jeden z najbardziej znanych amerykańskich lekarzy medycyny sądowej i największy przeciwnik poglądów francuskiego chirurga.
/…/
Faktycznie, ochotnicy, którzy byli zawieszani na rękach wyciągniętych nad głową, już po kilku minutach zaczęli się dusić. Po sześciu minutach objętość oddechowa średnio zmniejszała się u nich o 70 proc., a ciśnienie tętnicze – o 50 proc. Towarzyszyło temu dwukrotnie przyspieszone bicie serca. Po 12 minutach ochotnicy mogli oddychać jedynie za pomocą przepony, która umożliwia zmianę kształtu oraz objętości klatki piersiowej. Gdy się unosili, choć na chwilę, krążenie krwi i oddychania chwilowo się poprawiało. Ból nadgarstków był jednak tak duży, że eksperyment po 30 – 40 minutach trzeba było przerwać.

Następstwem poprawiania Marka i Mateusza przez Łukasza i Jana jest nieprawdopodobny gadatliwy Jezus na krzyżu.

Hill

blackSwan

Hill

blackSwan

Hill

blackSwan

Hill

blackSwan

fedor

Hill

blackSwan

fedor

Hill

blackSwan

blackSwan

fedor

Hill