ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W ramach tych niezliczonych dyskusji światopoglądowych, a szczególnie sporów ateistów z teistami wciąż wypływa problem wątpliwości, pytań o wiedzę. Co chwila pojawia się kwestia: skąd to WIESZ?
Ja odnoszę wrażenie, że aspekt wiedzy wielu osobom jakoś urósł do niebotycznych, nieracjonalnych w szerszym sensie rozmiarów. Niektórzy koniecznie chcieliby mieć PEWNĄ wiedzę. Z dyskusji pobrzmiewa ton, że jakby tę pewną wiedzę mieli, to wszystko już byłoby oczywiste, uporządkowane, mentalnie na swoim miejscu. Bo ta wiedza nam miałaby wszystko załatwić, stworzyć świadomość doskonałą.
Ja od dłuższego czasu mentalnie występuję przeciwko takiemu postawieniu sprawy, uważam, że wiedza jest przereklamowana. Jednak w dyskusjach trudno jest mi się przebić przez ową twardą wiarę, uwielbienie dla wiedzy. Jest w tym jakieś dogmatyczne postawienie, brak szerszej refleksji. W tym poście chciałem (nie wiem na ile skutecznie) postawić mocny znak zapytania nad paradygmatem prymatu wiedzy, nad przekonaniem, ze posiadanie wiedzy jest w stanie poprawnie budować świadomość.

Zadam tu, z pozoru banalne, pytanie: chcesz wiedzy? - Ale KTÓREJ wiedzy?!

Wiedza na temat cyfr rozwinięcia dziesiętnego liczby pi w dawnych wiekach tak fascynowała matematyków, że niektórzy swoje życie poświęcali na wyliczanie owych cyfr. Z dzisiejszej perspektywy ich wysiłek wydaje się wręcz śmieszny - można sobie ściągnąć z internetu program superPi, który miliony cyfr rozwinięcia owej liczby wygeneruje nam w kilkanaście sekund.
I (zakładam, że twórcy programu nie popełnili błędu) można teraz tę wiedzę (PEWNĄ!!!) chłonąć do woli, można się na pamięć nauczyć wszystkich tych cyfr.
Wiedzy pewnej, OBIEKTYWNEJ, mamy po prostu na pęczki - można sobie obliczać kwadraty liczba naturalnych, sześciany, n-te potęgi... Można uczyć się nazw geograficznych, dat historycznych, rozkładów jazdy, wartości z tablic materiałowych i stałych fizycznych. Oprócz wiedzy o rozwinięciu dziesiętnym liczby pi mamy jeszcze rozwinięcia dziesiętnych liczby e a potem rozwinięciach dziesiętnych jej pierwiastków drugiego, trzeciego... n-tego stopnia, albo i potęg 2, 3,4 ... n-tego stopnia. Można posiąść bogatą wiedzę na temat znanych danych astronomicznych - rozmiary, orbity, właściwości fizyczne planet Układu Słonecznego, a potem też i egzoplanet. Medycyna, biologia, antropologia, historia, chemia i wiele innych dziedzin oferują trudną nawet do samego wyliczenia ilość wiedzy - przynajmniej względnie - pewnej (kto chce absolutnej pewności powinien ograniczyć się do matematyki i tautologii, ale i tak jest w czym wybierać).
W dyskusjach pobrzmiewa od dawna pytanie o wiedzę OBIEKTYWNĄ, taką nie zależną od osoby. Dla niektórych to jest dopiero "ta prawdziwa" wiedza, bo to co subiektywne, jest g..no warte...
Gdyby ktoś do mnie przyszedł i powiedział: marzę o pewnej wiedzy, chcę pewnej wiedzy - to ja bym mu bez problemu spełnił jego marzenie. Dałbym mu dowolny fakt do wchłonięcia umysłem: 2+2=4, 2+3=5, 2+4=6....

Jeśli ktoś ma tu minimum wyobraźni to już się pewnie zorientował, że odpowiedzią na moją ofertę dania wiedzy pewnie będzie żachnięcie się: ale mi NIE O TAKĄ wiedzę chodzi?
- A ja wtedy spytam: TO JAKIEJ WIEDZY PRAGNIESZ?
Masz - jak w dodawaniach wyżej - wiedzę pewną, więc co ci się w niej nie podoba?
Odpowiedź pewnie będzie: chcę innej wiedzy.
To ja będę drążył: to ty wiesz czego chcesz? Czym się różni ta wiedza, której chcesz, od tej, którą ci oferuję?...
- Oczekuję konkretów!

W tym momencie zagadnięty będzie musiał się ogarnąć z problemem PYTANIA O RZECZY SUBIEKTYWNE. Pytam się: co on pragnie!
- Tu mamy ewidentny subiektywny motyw. Koń trojański w obozie obiektywizmu! Jak to? - Ktoś pyta się o pragnienia?... O nieobiektywny osąd, wypływający nie wiadomo dokładnie z czego?...
Ano można się tu nie zgodzić, czyli można dalej pozostać przy obstawianiu wyłącznie wiedzy obiektywnej - tych rozwinięć liczby pi i e, tablic materiałowych, danych pozbieranych z mierników całego świata. To już mamy i chyba jakoś to nie spełniła naszych (jakich?!!! - ta refleksja byłaby na poźniej, bo dla wielu będzie za trudna) oczekiwań. Wiedza pewna jest - JEST W NADMIARZE!
Właśnie coś chcemy z tym fantem nadmiaru wiedzy zrobić, chcemy WYBRAĆ. Ale aby coś wybrać, trzeba MIEĆ KRYTERIA.
Obiektywne są fakty, nie kryteria. Tzn. można stworzyć z już dostępnych kryteriów nowe kryterium, które będzie z nich wynikało, może nawet w sposób obiektywny (bo w ustalony, algorytmiczny sposób) Z TAMTYCH kryteriów zostanie wyprowadzone. Ale to jest tylko przeniesienia pytania na poziom o oczko (może kilka oczek) wyżej, a nie jego ostateczne rozwiązanie. Bo wciąż będziemy mieli ten problem, że analitycznie przyjdzie nam się dokopać do kryterium, które samo już z innych kryteriów nie wynika, albo wynika wyraźnie NIEJEDNOZNACZNIE.
Zawsze jest pytanie o kryteria!
I to owo pytanie o kryteria jest ciekawe, ważne, jest kluczem do świadomości, a nie owa pewna wiedza, której mamy w nadmiarze. To, o co się pyta nasza świadomość oscyluje wokół problemów:
CO powinienem wiedzieć, a czego wiedzieć nie muszę?
PO CO mi wiedza, którą zdobywam?
Jaki jest CEL, do którego moja świadomość dąży?

Spodziewam się, że powyższa refleksja dla wielu będzie mocno szokująca :shock:

, dla wielu tak bardzo szokująca, że nie do zaakceptowania, więc zostanie odrzucona pod byle pretekstem. Typowym pretekstem jest odbicie piłeczki w przeciwną stronę: to co? Michale, to chcesz mieć wiedzę niepewną, chcesz wszystko mieć tylko subiektywne?...
Oczywiście, ze NIE CHCĘ tylko subiektywizmu!
Nie postuluję tu jakiegoś albo - albo, lecz odejście od absolutnego prymatu pewnej wiedzy. Sam wiedzę sobie cenię. Ale też cenię sobie nie dowolną wiedzę, ale PRZEZE MNIE WYBRANĄ. I to, DLACZEGO WYBRAŁEM WIEDZĘ TĘ, A NIE INNĄ uważam za ważny aspekt mojego rozumowania, właściwie to kto wie, czy nie aspekt ważniejszy od samego rozstrzygnięcia konkretnego pytania tak, czy inaczej postawionego.
W życiu tak jest, że postawienie pytania bywa ważniejsze od uzyskania na to pytanie odpowiedzi. Pytanie: czego właściwie chcę? - może przez długi czas nie dać nam konkretnej odpowiedzi (przynajmniej takiej, co do której bylibyśmy absolutnie pewni, że się z nią identyfikujemy). Jednak wynikająca z pytania REFLEKSJA, ustawienie sobie świata pod katem pragnień, przeanalizowanie własnych priorytetów, potrzeb, także (mniej, albo i bardziej pewnej) wiedzy - to wszystko spowoduje nasze dojrzewanie świadomości, otwarcie się na aspekty, które wcześniej pozostawały nieuświadomione.

Wiedza pewna?...
A może często lepsza i ważniejsza jest właśnie ta wiedza niepewna?
Dlaczego tak wielu ludzi gra - w gry komputerowe, na giełdzie, w gry planszowe i inne?... Czy chodzi im o to, aby być tam gdzie jest pewność?...
- czy raczej odwrotnie - DLATEGO ICH POCIĄGA GRA, ŻE JEST W NIEJ ASPEKT NIEPEWNOŚCI, że jest o co walczyć, zmagać się, sprawdzać.

Tak wiem, że miłośników pewnej wiedzy nie przekonałem...
Gdzieś w podświadomości będą mieli dźgający ich problem: to jak żyć, gdy wszystko jest niepewne? To się nie da!
Błąd polega na tym, że nie musi być albo - albo. Jest cały obszar w którym pewność jest dawkowana oszczędnie, wiedza jest niejasna, osadzona w mniej, albo i bardziej rozumiejącej ją świadomości. To co absolutnie pewne, jest "odfajkowane", z tym czymś nie da się nic zrobić, bo to jest wyjaśnione. "Gra", świadomość, życie zaczyna się tam, gdzie absolutnej pewności brak.

Ircia

Pewna wiedza tak naprawdę zasadniczo odnosi się do prawd ustalonych, wynikających z umów i konsensusów . Wartości liczbowe opisujące obiekty mają sens tylko dlatego że umówiliśmy się ile to jest metr, że przyjęliśmy pewne umowne jednostki, symbole i sprawdza się to świetnie w naukach ścisłych. Umowa jest ok na poziomie szukania odpowiedzi na pytanie :Co to jest? Jakie to ma cechy które da się fizycznie określić posługując się przyjętą skalą? Kiedy? Gdzie? Czyli umiejscowienie w czasoprzestrzeni.
Gdy dochodzimy do poziomu: Jak ? Czyli jakie zachodzą procesy, jak to się robi , jak to się zmienia? W przypadku zjawisk fizycznych sprawa dalej jest dość prosta, bo można do oporu powtarzać eksperyment, przyjąć kolejne umowne nazwy, symbole i podziały.
Potem mamy: Dlaczego? Tu powstają ogólne teorie, wzory, zasady, można też ująć to jako że są odkrywane i symbolicznie , na drodze umowy opisywane.
W przypadku wiedzy na temat fizycznych powtarzalnych zjawisk wszystko jest dość proste, a ludzie bez większego bólu dupy potrafią się dogadać w kwestii skal, jednostek, nazewnictwa, ewentualnie ustalić metody przeliczania jednego systemu na drugi. Problematyczne są jednak tematy których nie da się ogarnąć na wzór przedmiotów ścisłych, choćby historia - jak powtórzyć sytuację sprzed wieków? Nie da się, za dużo zmiennych, więc sporo wiedzy opiera się na domysłach i konsensusach, przyjmowaniu umownych podziałów i to jest ok, na poziomie Co? Gorzej jak dochodzimy do dlaczego i jak? A szczególnie jeśli do poziomu jak to w praktyce wykorzystać?
Ten model postępowania totalnie się sypie jak się zacznie go stosować do tego czego się w czasoprzestrzeni nie da określić, do rzeczy subiektywnych, do emocji, ocen, gustów, światopoglądów, bo każdy ma swoją prywatną skalę i nie ma prostych przeliczników...

To co ładne dla mnie może być brzydkie dla kogoś innego, to co w moim systemie dobre nie musi być w innym, to co jest prawdziwe w moim światopoglądzie, moim modelu wcale nie musi być takie w innym, bo możemy mieć inne dane wejściowe, inne przedzałożenia , inne hierarchie wartości, autorytetów... Inne definiowanie pojęć nie posiadających fizycznych desygnatów.

O obiektywnej wiedzy można chyba mówić tylko w kontekście tego co z różnych subiektywnych punktów wygląda tak samo, do czego da się stworzyć pewien uzgodniony system odniesienia, przypisać pewne konkretne wartości. Ale do odczuć jest to mało przydatne, dlatego sprawdzają się skale subiektywne, inaczej nie da się ocenić np bólu - identyczne zdarzenie niosące ból jeden może opisać w skali od 0-10 na 3 a inny na 8 i oboje mówią prawdę... To samo wydarzenie różne osoby będą różnie przeżywały i uogólnienia mimo że potrzebne bywają bardzo kłopotliwe.

Semele

Michał moze wuj znajdzie tobie pracę. Fizyk jesteś. I jakos się znajdziesz w wiedzy..

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Ircia

Mieć czy być....
To chyba różnica między wiedzą a mądrością , bo wiedzę można tylko mieć, ale mądrym się jest...
Mądrość to wiedza obejmująca świadomość niewiedzy plus umiejętności razem z świadomością ograniczeń i mocy nieprzewidywalnych czynników plus jakiś magiczny składnik, doprawione jeszcze odpowiednią dozą pokory...

Irbisol

Arystoteles

Michał Dyszyński

Azael

Azael

fedor

Azael

fedor

Azael

Nie wiem do czego dążysz. Nikt nie poddaje falsyfikacji zasadę falsyfikacji, bo to głupota. To jest reguła postępowania ma swoje uzasadnienie w nauce, jest akceptowana, przydatna i tyle. Nie wiem do czego zmierzasz. Nie zgadzasz się, że przekonanie o symulacji jest niefalsyfikowane? Uważasz, że nauka nie ma żadnej wartości? Oferujesz coś lepszego od nauki? Bo jak na razie prężnie rozwijają się ośrodki badawcze, naukowe, medyczne, a to samo można powiedzieć o religii?

Naprawdę fedor nie pij do mnie, bo to nie moja wina, że twierdzenia waszej religii są tak mocno niejednoznaczne, wątpliwe, niemożliwe do wydźwignięcia z najgłupszych twierdzeń jakie możemy sobie wymyśleć. Wiesz dobrze, ze ludzie zmyślają historyjki, że ludzie mają bujną wyobraźnie, mamy dowody, ze ludzie piszą książki, w których roi się od cudów, niesamowitych postaci itp. Wszyscy zgadzamy się, że ludzie wypisują fałszywe opowieści o cudach i bogach. Wy chrześcijanie nie wierzycie w setki tych innych opowieści o bogach i ich cudach. My ateiści nie wierzymy tylko w jedną książkę więcej, bo nikt nie pokazał, że wasza książka (która dla was jest podstawą wiary) jest w jakikolwiek sposób wiarygodniejsza od tych książek w które wy nie wierzycie i my nie wierzymy.

fedor

Irbisol

mat

O.K.

Azael

O.K.

Arystoteles

fedor

Katolikus

O.K.