ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Czy jest sens mówić o czymś takim jak weryfikowalność subiektywna?

- Wydaje mi się, że tak.
Bo na pewno da sie wskazać wiele sytuacji, gdy weryfikujemy coś tylko naszym subiektywnym odczuciem. Tak weryfikujemy smaki (te atrakcyjne i nie), muzykę (przyjemną i niemiłą), czytane książki, fizjonomię ludzi (brzydkich i ładnych w NASZYM odczuciu) itp. itd.
Gdy weryfikujemy subiektywnie te i podobne aspekty odbioru rzeczywistości, wtedy nikt się temu nie dziwi. Także ateiści uznają owo subiektywne prawo do posiadania opinii, upodobań, przekonań w różnych sprawach.

W dyskusjji apologetycznej ateisty z teistą dokonuje się jednak dziwny PRZESKOK. Oto nagle ta sfera subiektywna, w zagadnieniach światopoglądowych, z nieznanych przyczyn miałaby zniknąć. Miałaby zniknąć, bo ateista tak postanowił.
Oczywiście byłbym nieszczery, gdybym ateiście miał teraz zabraniać postanowienia tego - wszak właśnie uznaję (subiektywne) prawo do uznawania czegoś za słuszne. Ateista ma zatem prawo powiedzieć teiście coś w stylu: ja uważam, że w tym aspekcie sprawy należy kierować się bardziej w stronę obiektywizmu, niż subiektywizmu, a przynajmniej że należy w stronę obiektywizmu skierować się bardziej.
Tak, wolno jest takie (powtórzę SUBIEKTYWNE) przekonanie na ów temat mieć. Ale nieszczerym będzie jakieś przydawanie temu subiektywnemu przekonaniu etykiety obiektywizmu!
- Właśnie nie. Wolno ci, ateisto mieć zdanie w tej kwestii, to będzie Twoje zdanie. I fajnie. I tak ma być. Ale wara ci od wciskania innymi kitu, że "tak ma w ogóle być". Nie - ty wybrałeś, to się ze swojego wyboru rozliczysz. Ja mam prawo w tej kwestii (światopoglądowej) wybierać po swojemu. Nawet jeśli ty uważasz inaczej.

Mogę nawet (ale zdziwko będzie!) uznać, że moja subiektywna weryfikowalność jest dla mnie jakoś ważniejsza, niż ta obiektywna. Nie zamierzam moim subiektywnym przekonaniom przydawać cechy obiektywizmu; co to, to nie. Wciąż one są subiektywne, ale są WAŻNE. Są ważne, bo MNIE TWORZĄ, bo to z nich jestem JA.
Ale cieszę się też cudzym subiektywizmem.
Cieszę się, że ludzie mają swoje przekonania, poglądy, upodobania. Gdy osoba, na której mi uczuciowo zależy, WYBIERZE MNIE W OPARCIU O SUBIEKTYWNY OSĄD, to uznam to za dar, będzie mi miło. CHCĘ być SUBIEKTYWNIE UZNANY. Chcę, aby dziewczyna, która mi się podoba, zwrotnie uznała mnie za SUBIEKTYWNIE DLA NIEJ ATRAKCYJNEGO. Wcale nie obiektywnie! Oto zupełnie nie chcę, aby ta dziewczyna zapuściła jakiś obiektywny mechanizm weryfikujący, jakiś algorytm, a potem wyjdzie jej "tak, masz pokochać Michała, bo to będzie obiektywne". Tego zupełnie nie chcę, bo to by usunęło podstawowy cel, o który mi chodzi. Chcę być przez ową dziewczynę zweryfikowany subiektywnie, a potem może pokochany.
To, czy jestem pokochany jest dla mnie ważniejsze, niż to, w jakiej obiektywnie temperaturze topi się cyna. W ogóle ten subiektywizm - jak go się tak przeskanuje przez zdarzenia i cele ludzkiego życia - okazuje się tym, do czego o wiele bardziej dążymy, niż do obiektywizmu. To o ludzkie mniemania zabiegamy, to czyjeś uznanie spędza sen z powiek celebrytom, twórcom reklam, filmowcom, pisarzom, muzykom. To o subiektywne uznanie zabiegamy każdego dnia - od naszych bliskich, od znajomych.
Nie odrzucam tu poszukiwania obiektywizmu. To nie jest albo - albo. Jest i to, i to!
Jest w życiu miejsce na obiektywizm, ale jest i miejsce na subiektywizm. A ten drugi okazuje się być dla sensu naszego życia ważniejszy.

Obiektywizm jest właściwie CUDZY. Subiektywizm jest MÓJ. Nie chcę być klonem. Moje myśli nie mają być kopią cudzych myśli, czy idealną kopią społecznego wzorca myśli na dany temat. Jeśli jakieś wzorce społeczne pobieram, to tylko po to, aby użyć je po swojemu - zmieniając to, czy owo.
Czasem ten wspólny wzorzec społeczny stanie się moim celem. Czasem o obiektywizm będzie mi chodziło. Ale nie zawsze. Tam gdzie JA ZECHCĘ. Bo ja wybieram.

Ostatnie pytanie w tym kontekście jest o ŚWIATOPOGLĄD.
Bo pisałem o znaczeniu sfery subiektywnej - w kontekście ludzkich uczuć, upodobań, literatury, sztuki. Tam, pewnie większość się zgodzi, subiektywizm jest czymś oczywistym, naturalnym. Z drugiej strony nie wypieram się też i sfery obiektywnej. Więc pytanie tutaj jest: w którym kierunku powinny kierować się aspekty światopoglądowe? - Czy światopogląd jest bardziej obiektywny ze swej natury, czy subiektywny?
- Ja uważam, ze światopogląd ma naturę bardziej subiektywną, niż obiektywną. W końcu jest to "pogląd", czyli coś związanego z indywidualną osobą, coś subiektywnego.

Irbisol

Znowu gadasz to, na co ci już odpowiadano.
Czy ty jesteś jakimś zaprogramowanym botem, który ma za zadanie co chwila pisać to samo?

Kruchy04

lucek

Kruchy04

Michał Dyszyński napisał, że "W dyskusjji apologetycznej ateisty z teistą dokonuje się jednak dziwny PRZESKOK. Oto nagle ta sfera subiektywna, w zagadnieniach światopoglądowych, z nieznanych przyczyn miałaby zniknąć." - To ja tłumaczę, że ten przeskok to jest u teisty (Michał Dyszyński nie pisze konkretnie tu o sobie tylko ogólnie o teistach więc ja ogólnie pokazuje, gdzie ten przeskok jest pierwszy).

Poza tym jak weryfikowalnością subiektywną zweryfikować teorie o grzechu pierworodnym i dziedziczonym albo teorię o zbawieniu przez łaskę itp. Czy te konkretne teorie religijne da się tak samo subiektywnym odczuciem zweryfikować, jak weryfikuje się smaki i muzykę? No jak? :think: