ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ktoś, kto nigdy nie przyznał się do błędu, nigdy nie przyznaje racji oponentowi, zawsze jest przeciw, nie jest wiarygodny jako dyskutant i jako osoba, która posiada rzeczywiście wartościowe przemyślenia.
Taką tezę głoszę.
Zdaję sobie sprawę, że ktoś może mi teraz zarzucić, że gdzieś tam nie przyznałem mu racji, chociaż "powinienem". Może. Ale to, czy powinienem komuś rację przyznać, jest sprawą osobnego rozpoznania. Mogłem się pomylić, mogłem nawet być stronniczy. Nie uważam się za osobę bez winy.
Ale też nie ma jakichś twardych powodów, aby uznawać czyjeś roszczenia w takiej kwestii w tym, czy innym przypadku. Zdaję sobie sprawę, że komuś coś tam jawi się jako oczywiste, jako absolutnie niepodważalna racja, a ja to postrzegam z innej strony, w innym kontekście, więc mam też i przeciwne zdanie.
Gdy coś oceniamy, robimy to z jakiejś perspektywy, czyli określony zbiór przesłanek, wpływów uznajemy za ważne, pomijając inne przesłanki czy okoliczności. Ktoś z boku może sobie skomponować własny zestaw przesłanek i okoliczności, więc wyjdzie mu też inny wniosek.
To co wydaje mi się na pewno nieuczciwe w dyskusji, to:
- NAWET NIE SPRÓBOWANIE pójścia za myślą przeciwdyskutanta
- czasem wręcz nawet NIE ZAPOZNANIE SIĘ ze stanowiskiem przeciwdyskutanta, a ferowanie wniosków
- nawet WIEDZĄC, ŻE SIĘ POMYLILIŚMY wciąż twarde upieranie się przy swoim.
Dlatego chyba warto byłoby podejrzliwe patrzeć na samego siebie, jeślibyśmy zauważyli, że przez ileś tam dyskusji ANI RAZU nie zdarzyło nam sie przyznać do błędu. Jeśli tak jest, to możłliwe wytłumaczenia byłyby dwa:
1. jesteśmy wszechwiedzący... (... to był dowcip - w istocie oznacza to, że jesteśmy twardogłowymi betonami, upartymi baranami, osobami, do których rozum słabo dociera)
2. po prostu SEPARUJEMY SIĘ od myśli, że możemy popełniać błędy, czyli jesteśmy stronniczy, nieobiektywni, skupiający na emocjach (szczególnie emocji wygrywania) i lekceważący sobie prawdę. Krótką mówiąc - słabi jesteśmy.

Osobiście uważam, że warto jest co jakiś czas przepatrzyć swoje odpowiedzi na czyjeś argumenty pod kątem: czy czasem nie przeoczyłem okazji do docenienia jakiejś myśli przeciwnika w dyskusji. Albo czy nie skrytykowałem czegoś zbyt pochopnie. Bo jeśli WSZYSTKO co piszę ja, miałoby być zawsze to słuszne i dobre, a WSZYSTKO co piszą moi przeciwnicy miałoby być złe i głupie, to powstaje pytanie: po co w ogóle z kimś takim dyskutuję, albo czy nie stałem się oszołomem...

Jeśli krytycyzm w ogóle uznamy za wartość, jeśli oczekujemy, że ktoś nasze myśli miałby potraktować z pewną nadzieję ich sensowności, to chyba i tego samego powinniśmy oczekiwać od siebie. Jeśli tego nie oczekujemy, to znaczy, że jesteśmy stronniczy, a więc nieuczciwie, a więc dalej też NIEWIARYGODNI. Bo jak ktoś widzi zawsze tylko jedną stronę medalu, to znaczy, że jego osądom trudno jest ufać - bo z dużym prawdopodobieństwem coś mógł przeoczyć, czegoś nie sprawdził. Komuś takiemu trudno jest zaufać tak w ogóle.

Michał Dyszyński

Dodam jeszcze jedną deklarację osobistą w tym temacie - otóż uważam, że do tego, aby przyznać rację oponentowi, jeśli pojawią się ku temu powody, trzeba mieć jaja...
To po prostu nie jest łatwe, wymaga dojrzałości, panowania nad emocjami bycia zawsze górą, wygrywania. Cienias (w sensie intelektu) nigdy się nie przyznaje do błędu, co jednocześnie jest dowodem, że staje po stronie personalnej arbitralności, a nie prawdy rozumianej obiektywnie. Taki ktoś daje tym dowód swojej wiary, że ważniejsze jest to, co zostało powiedziane, od tego jak jest. Czyli pozory stawia wyżej, niż prawdę.

Aby postawić prawdę wyżej niż instynkt zwyciężania, trzeba coś zrozumieć. To jest coś ważnego w życiu, to odpowiedź na pytanie: co mnie tworzy?
Czy mnie tworzą opinie? - a wtedy tylko opinie się liczą, opinia wszystko może zmienić, a prawda, to jak jest staje się mało istotne
Czy mnie tworzy to, jak jest? - a wtedy opinie są tylko dodatkiem, powłoczką ze strony ludzi - nieraz może cennym źródłem informacji, ale NIE OSTATECZNYM.
Są ludzie, którzy po prostu nie wierzą, że prawda jest czymś mocniejszym od AKTUALNEJ POSTACI opinii ludzi. Więc dla opinii, dla nazwania się jakimś tam pozytywnym, gotowi są poświęcić wszystko.
Inni ludzie nazwami, jakimś bieżącym stanem opinii przejmują się mniej, celując W OSTATECZNĄ POSTAĆ tego, co się wyłoni, czyli co będzie najbliżej prawdy rozumianej jako stabilny (nie incydentalny, koniunkturalny) osąd sprawy.

lucek

Michał Dyszyński

Dyskurs

lucek

Dyskurs

Michał Dyszyński

lucek

Dyskurs

Michał Dyszyński

lucek

Dyskurs

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

lucek

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

Energie zyciowa, ktorej zapas mamy na 16 godzin a komorka na okolo pare sekund, na "wichry" losu rozrzucasz MD przez pyche, ze Twoj swiatopoglad jest tym jedynie slusznym. Porafisz spedzac spore segmenty czasowe w przestrzeni mentalnej analizujac przeanalizowane I "biczujac sie" efektem przymierzajac czy wystarczajacy czy jeszcze mozna cos poprawic.

Roznimy sie w swiatopogladzie w przynajmniej jednym istotnym punkcie. Ja porazki przekuwam na mozliwosci I ucze sie a Ty uzywasz je jako bicz ascezy ->

http://www.sfinia.fora.pl/blog-dyskurs,67/poezja,10613-375.html#424639

Bledem teologicznym w katolicyzmie jest wiara, ze katoliccy swieci byli ludzmi, ktorzy sie nie mylili I nie uczyli. Dazenie do idealu tworzy efekt cienia w psychice, ktory zniszczy najsilniejszego czlowieka. Kiedy masz do siebie dystans, mozesz z usmiechem isc przez zycie nie wierzac lecz wiedzac, ze kazda pomylka I kazde potkniecie to moment mozliwosci pracy nad soba nie po to zeby dazyc do perfekcji, bo to droga do nerwicy, lecz po to aby sobie wybaczac, podniesc sie, otrzepac z kurzu I isc godnie dalej. Sprobuj, bo to zdrowe dla ciala, psychiki, I ducha I warto! Warto zyci a nie cierpiec bojac sie smierci!

Michał Dyszyński

Dyskurs

Semele

Dyskurs