ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Skąd się to ludziom bierze, że w licznych dyskusjach o konkretnych sprawach, nagle - właściwie to niz z gruszki, ni z pietruszki, bo sam przebieg dyskusji tego nijak nie sugeruje - zaczynają przejawiać silne zainteresowanie osobą oponenta?...
- Z moim obserwacji wynika, że najczęstszą przyczyną takich zachowań jest świadomość, że nie ma się argumentu rzeczowego, a głupio jest się do tego przyznać, albo w ogóle nie odpowiedzieć. Więc dyskutant, który merytorycznie poległ, jako ostatnią dyskusyjną deskę ratunku traktuje próbę skierowania uwagi dyskutantów na kwestie personalne. Jak mu się by udało, to może by zapomniano, że w zakresie merytorycznym poległ, że dobrej argumentacji przeciwko temu, co przedstawił oponent, nie ma.

Michał Dyszyński

Czy zawsze ucieczka w "wycieczki" personalne jest porażką?...
- Takiego ogólnie (niezależnie od kontekstu) rozumienia sprawy nie głoszę. Są bowiem dyskusje Z NATURY PERSONALNE. Tam, gdzie celem uznanym przez strony jest właśnie ta, czy inna kwestia personalna, nie możemy mówić oczywiście o porażce tego, kto się do owej małej "umowy" stosuje. Należy zatem jakoś ustalić, O CZYM JEST MOWA w danej dyskusji, aby określić, czy stosujący zmianę tematu na kwestie personalne jest eskapistą, który poddał merytoryczną dyskusję.
Tu nie jeden eskapista może się jeszcze bronić, że przecież zawsze temat dyskusji w trakcie można rozszerzyć. Odpowiedź na to jednak jest: tak, można, albo powinny się na to ZGODZIĆ OBIE STRONY. Jednostronne odejście od kwestii merytorycznych w personalne, będzie eskapizmem przynajmniej do czasu, gdy oponent nie odpowie tym samym, przyjmując narzuconą mu tak nową formułę dyskusji. Dlatego dyskutanci pragnący dyskutować merytorycznie, skonfrontowani z eskapistami na kwestie personalne powinni się wystrzegać odpowiedzi w tym samym stylu. Bo to może być odczytane jako pretekst do uznania, iż ktoś sam chciał takiego rozszerzenia.