ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Zadziwia mnie jak wiele ludzi "rozumuje" właśnie w sposób wskazany w temacie - tzn. przyjmują rzeczy za prawdę dlatego, że chcą, aby to było prawdą.
Oczywiście ateiści pewnie (jak zwykle) byliby skłonni zarzucać - mi chrześcijańskiemu teiście - że właśnie tak robię, przyjmując istnienie Boga. Trudno jest mi dyskutować z takim poglądem, jako że on sam jest ilustracją myślenia opisywanego w tym tekście.
W większości przypadków ateista zarzuca teście, że on chce mieć dobrego Boga i życie wieczne, więc właśnie dlatego wierzy. Jednak żaden ateista, wyciągający ów argument nie był w stanie odpowiedzieć mi na proste pytanie: to dlaczego teiści wierzą jednak tak niekonsekwentnie - tzn. nie tylko w dobrego Boga i wieczne życie, ale w tak pogrążające mentalnie rzeczy jak: potępienie, piekło. sąd, karę za grzechy?
- W końcu jest albo - albo, tzn. jak ktoś wymyśla sobie wiarę, aby było mu milej żyć, to powinien wymyślić wiarę w rodzaju: piekła nie ma, zbawieni będą wszyscy (może z wyjątkiem naszych wrogów...), sąd będzie nad wyraz łagodny, czysto formalny, a wszystko z zasady zostanie przebaczone od razu i bez pytań. Poza tym należałoby uwierzyć, że hulaj dusza, piekła nie ma, czyli wolno jest robić wszystko, na co się ma ochotę.
Tak jednak teiści nie wierzą. Zatem ateista stawiający wspomniany zarzut teistom w istocie WYBIERA TO CO MU WYGODNE, z tego pakietu argumentów, jednocześnie IGNORUJĄC TO, CO JEST MU NIEWYGODNE dla wykazania swojej tezy.

To był przykład, ale znamienny. Chciałem go uogólnić.
Właściwie każde myślenie w stylu "tak to jest, bo... potrzeba, aby tak było" zawiera właśnie ten aspekt sprawy - wybieranie z wielu okoliczności - tak za, jak i przeciw - tych, które są zgodne z czyimś przekonaniem, a odrzucanie tych niezgodnych.
Po czym zatem poznać można rozumowanie już w stylu poprawnym intelektualnie?
- Ano właśnie po NIE IGNOROWANIU ZARZUTÓW stawianych naszym poglądom. To jest najbardziej podstawowy probierz.

Oczywiście, tak podświadomie niby wszyscy to wiedzą. Ale - właściwie też podświadomie - się nie za bardzo z tym zgadzają, gdy przychodzi się im zmierzyć z jakąś mocną krytyką ich przekonań. Wtedy znajdzie się najczęściej sto powodów, aby niewygodne pytania spacyfikować. Najczęściej stosowane powody to:
- uznanie, że wypowiadający zarzut jest jakiś nie taki jak trzeba (a co ma piernik do wiatraka? - w końcu pytamy się o TREŚĆ ZARZUTU, a nie o twórcę zarzutu), a więc będzie to kontrzarzut ad personam.
- to jest przecież inna sytuacja (tyle, ze akurat bardzo pasująca do sprawy...)
- ja jestem zdenerwowany, więc nie wolno mnie denerwować takim pytaniem
- to pytanie narusza ważne wartosci - np. narodowe, społeczne, religijne itp. (właściwie to udowodnienie, ŻE narusza nie jest wymagane - ktoś PO PROSTU STWIERDZA ŻE narusza...)
- właściwie cokolwiek - spotkałem się z "argumentami" na zarzut w stylu: dzisiaj robiłem zakupy w supermarkecie i mam ładne kafelki w łazience (w końcu jest to tekst, który pojawia się jako odpowiedź...).
- po prostu arbitralne przeniesienie ciężaru dyskusji na jakieś inwektywy, czyli rozpoczęcie tematu "stawiający zarzut jest głupcem". Potem wystarczy się trzymać linii produkowania obraźliwych określeń na temat przeciwdyskutanta, bo to z jednej strony krytykanta zniechęca (może się wystraszy), a z drugiej przeszkadza mu w wyłożeniu swoich racji (inni czytający, szczególnie ci skupieni na emocjach, może nie zorientują się, że nie potrafimy odeprzeć zarzutów).

Tak naprawdę to mamy tu dwa mentalne problemy z tą uczciwością intelektualną.
Problem 1 - rozliczenie zagadnienia prawdy W SOBIE - pytanie: CZYM JEST DLA NAS PRAWDA? Czy tym co powiedziane, nawet mimo złamania reguł dobrej dyskusji i rozumowania, czy może jednak ten ideał, który wyłania się z poprawnego rozumowania?...
Problem 2 - rozliczenie się z kwestią, czy nawet wygrana (! w sensie przepędzenia przeciwnika z dyskusji) i zrobienie wrażenia przed obserwatorami, że to my tamtemu "daliśmy popalić" jest TĄ PRAWDZIWĄ wygraną w sytuacji, gdy przecież faktycznie stosujemy jednak inne zasady rozumowania, niz je przed chwilą zastosowaliśmy w celu uratowania twarzy. Co się liczy - pozór, czy meritum?
A może dla kogoś właśnie ten pozór jest meritum?

Stawiam to pytanie w wielką sobotę 2019. Stawiam je, bo właśnie to pytanie kojarzy mi się z Jezusem, który idąc dobrowolnie na śmierć daje wyraz tej szczególnej wierze, iż pozór (tym pozorem jest unicestwienie samego człowieka, który jakieś prawdy głosi) jest NICZYM WOBEC SAMEJ PRAWDY. Jedni w to wierzą, inni uwierzyć nie potrafią. :think:

Katolikus

Michał Dyszyński

Kruchy04

Michał Dyszyński