ŚFiNiA

Banjankri

Odniesienia do kwestii personalnych pojawiają się praktycznie w każdym wątku. Czasem przyjmują nawet formę bezpośredniego i jawnego ataku na konkretną osobę, jej cechy i zachowania. Dlaczego ludzie się tak tego boją?

Oczywiście, czasami jest to problemem, zwłaszcza kiedy jest zupełnie oderwane od wątku i celomo ma odciągnąć uwagę od konkretnych kwestii merytorycznych, ale zazwyczaj ma jakieś powiązanie z dyskusją. Zauważyłem, że odnoszenie się do czyjejś persony, jest z góry uznawane za niewłaściwe i praktycznie zawsze klasyfikowane jako ad personam.

Zastanawiam się, jak w ogóle można merytorycznie dyskutować kwestie ontologiczne, pomijając w nich ten fundamentalny element. Ta wrażliwość na punkcie własnej osoby świadczy jedynie o ukrytym problemie, którego z jakiegoś powodu, nie wolno ruszać. O czyjejś osobie można mówić tylko tak, jak o zmarłym, albo dobrze, albo wcale. Dla mnie taka postawa jest kompletnie wypaczona i prowadzi do jeszcze większych wypaczeń, bo niekwestionowane patologie mają przestrzeń do rozwoju.

Uważam, że zamkniętość na wszelką formę krytyki, jest ułomnością wywodzącą się z niedojrzałości emocjonalnej, będącej wyrazem błędnej wizji samego siebie.

Semele

Banjankri

Czasem ludzie chcą, żeby ich osoba była w centrum uwagi, nawet jeżeli to nie ma nic wspólnego z omawianym tematem.

Michał Dyszyński

Filozoficzny Pietras

Pozwolisz, że wesprę wsparciem zawartość Twojego przekazu co do krytyki, a więc jak prezentuje się sztuka przyjmowania krytyki:

- Należy zachować spokój, dając tym samym do zrozumienia, że słucha się osoby krytykującej nas z całkowitą powagą (takim zachowaniem osoba krytykowana potwierdza, że potrafi zdystansować się do własnej osoby);

- Nie należy przyjmować postawy obronnej i z góry zakładać, że krytykant ma jedynie złe zamiary (by zachować spokój powinno się głęboko oddychać, oraz postarać się spróbować spojrzeć na siebie z boku);

- Należy spróbować zrozumieć kierowaną do siebie krytykę, jeżeli zaś nie potrafi się na świeżo odpowiedzieć na stawiane swojej osobie zarzuty, najlepiej jest przełożyć rozmowę na późniejszy termin, by tym samym mieć czas na przemyślenie usłyszanych słów;

- Nie należy atakować osoby krytykującej, poprzez zarzucanie jej nadwrażliwości, czy braku obiektywizmu, zwłaszcza jeżeli nie ma na to żadnych dowodów;

- Nie należy zmieniać tonu rozmowy na żartobliwy, będzie to jedynie oznaką strachu i braku umiejętności zmierzenia się z problemem;

- Nie należy przypisywać rozmówcy słów, których on nie wypowiedział (stąd w ostrych konfliktach dobrze jest nagrywać rozmowy, by móc później sprawdzić, jak ona faktycznie wyglądała);

- Nie można reagować łzami na zarzuty kierowane pod naszym adresem (jest to postawa obronna, która nie niesie ze sobą niczego twórczego, żadnych zmian; znacznie lepiej jest wysłuchać w spokoju krytyki);

- Należy zachować postawę otwartą, gotową na konstruktywne przyjęcie krytyki;

- Można poprosić rozmówcę o podanie konkretnych przykładów, na podstawie których opiera on krytykę (konkretna sytuacja często znacznie lepiej przemawia do wyobraźni niż suche słowa, bardziej również skłania do chęci wprowadzenia zmian);

- Należy spróbować uczciwie i, w miarę możliwości, obiektywnie spojrzeć na osobę, która nas krytykuje; często się zdarza, że krytyka pochodzi od osoby, którą kierują jedynie złe pobudki, bo, np. nie lubi nas, wówczas najlepiej jest nie kontynuować takiej rozmowy, a następnie szybko zapomnieć o tych słowach;

- Rozmowę powinno się zakończyć w taki sposób, by dać do zrozumienia osobie nas krytykującej, że w pełni zrozumieliśmy zarzut, kierowany pod naszym adresem.

Bynajmniej takie są powierzchowne wskazówki reagowania na krytykę i neutralizowania jej wpływów tyle, że dodał bym tutaj jeszcze podpunkt, że osoba znajdująca się pod ostrzałem krytyki nie powinna poczuwać się do przymusu obowiązkowego odniesienia się do niej mając prawo przemilczenia i swobodę woli wedle własnego uznania. Bo to, że ktoś kogoś krytykuje to nie znaczy, że musi posiadać absolutną rację, bo go krytykuje, a to że kto inny nie odpowiada na jej treść nie powinno być z góry traktowane jako założenie i pretekst do prowokowania, że ktoś boi się lub nie chce przyznać się do błędu albo do zawartości krytyki, bo skoro nagle przestał na nią reagować to od razu musi znaczyć, że ktoś komuś przygadał, a ten drugi teraz nie wie jak odpowiedzieć temu pierwszemu i dlatego siedzi cicho. Głupi stereotyp o tak powiem.

A tak poza tym to reszta z tego może przydać się, bo zauważam tutaj podpunkty trafiające w samo sedno.

Semele

Semele

Wuj też nadaje wszędzie a raczej nadawał czy w temacie czy nie.
Gdybym ją była założycielami też pewnie bym tak miała.
Tęsknicie za wujem?

Ja tak.

Banjankri

Filozoficzny Pietras

No nie ukrywam, że nie wiem co mam odpisać...aż mnie zatkało.

[link widoczny dla zalogowanych]

Banjankri

Banjankri

Michał Dyszyński

Filozoficzny Pietras

Banjankri

Filozoficzny Pietras

Banjankri

Filozoficzny Pietras

Takie uroki kierowania się skrajnym pragmatyzmem

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Banjankri

Semele

Banjankri

Nie bardzo.

Semele

Filozoficzny Pietras

Semele