ŚFiNiA

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 54 tematy

Panowie nie potrafią nawet zrozumieć, o czym jest temat. Macie jakieś personalne problemy ze sobą, ale nawet w temacie stworzonym do tego, nie potraficie szczerze o tym rozmawiać, tylko budujecie dalej mury obronne i wierze oblężnicze.
Tu jest piękna analogia waszego zachowania:
https://www.youtube.com/watch?v=gOPoufYgAEc

Semele

mat

Irbisol

fedor

fedor

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 54 tematy

Tak koledzy załatwiają swoje kwestie osobiste:
https://www.youtube.com/watch?v=6Oz5-Eur1-w

mat

Kori

Temat jest wspaniały. Chodźcie, i uczcie się mądrości. Ale nikt nie chce, albo nie ma takiej potrzeby.

Interesuje mnie mój własny proces, to, co robią mi inni. To, co mogę wyciągnąć.

Jeżeli Banjankri oferuje za darmo korygujące komentarze, to myślę, że tylko brać, ale tu pewnie trzeba by mieć coś do powiedzenia. Moim konikiem jest psychologia, a raczej egoistyczne uzdrawianie się, czyli puszczanie napięć i rozmontowywanie "murów obronnych", na które mogę sobie w tym momencie pozwolić. To raczej nie ma wiele wspólnego z tematyką forum.

Wydaje mi się, że sposobem na skorzystanie z tego typu wyzwalaczy, "pstryczków" od innych osób jest autentyczne zaangażowanie tych osób i nasza ufność, że możemy czuć, możemy wypowiedzieć, co zrobiliśmy, co myślimy; że ta druga osoba przy nas zostanie i możemy się rozgniewać, być w błędzie, być nielogiczni.

Problemy osobiste rozwiązuje się w gabinecie psychiatrycznym, na psychoterapii, na warsztatach rozwojowych (o czym nieco niżej- w nawiązaniu do zagadnienia "posiadania racji"), może na rozmowie z osobą duchowną, w relacji z bliskimi, ale pewnie i samemu.

To, co pisał wcześniej Banjankri w odniesieniu do Michała, o obserwacjach, dzieleniu się nimi, nie w celach zniszczenia drugiej osoby, ale jej uzdrawiania, kojarzy mi się z moją ostatnią, drugą sesją psychoterapii, którą niedawno rozpocząłem. Pani w fotelu naprzeciwko tylko podzieliła się myślami, na co zareagowałem emocjonalnie, burząc się i chcąc jak najszybciej sprostować tę niesprawiedliwą ocenę, błędnie przedstawiający mnie punkt widzenia. I tak niewinnie zagajony przez panią psychoterapeutkę temat został wykorzystany jako narzędzie do samopoznania i przekroczenia murów, za którymi siedzi skulone dziecko, które czuło się oceniane przez wszystkich i w żadnej relacji nie mogło być sobą. A w tej nie jest i może.

Na warsztatach Radical Honesty (tłum. radykalna szczerość) uczestnicy uczą się rozróżniać postrzeganie dokonywane zmysłami od wyobrażeń, co wykorzystuje się później, by nazywać, za jakie słowa lub zachowanie jest się złym na drugą osobę (w dowolnym momencie, czy przy okazji innych ćwiczeń, w których, pracując w parach, "raportuje się", wypowiada na głos, co się widzi, albo, rozróżniając jedno od drugiego, co się wyobraża na temat drugiej osoby - zwyczajne nazywanie tego, co się obserwuje w doznaniach swojego ciała, na zewnątrz siebie, lub w swoim umyśle, prowadzi do pojawiania się emocji, również złości, u innych osób). W oryginalnym języku korzysta się z wyrażenia "I resent you for...", by uczestnik wyraził swoją złość wprost. Bierze się to być może z tego, że twórca doszedł do wniosku, że, przynajmniej w naszej cywilizacji, złość jest emocją wypartą, a jeśli pojawia się w naszym życiu, to wyrażamy ją w sposób toksyczny, na przykład pokątnie obmawiając, uskarżając się na kogoś za jej plecami, nie nazywając, za co konkretnie jesteśmy źli, bo nie chcemy wyjść na małostkowych, nie chcemy się odsłonić, bo łatwiej jest prawić morały, jak ta druga osoba nie powinna nam była tego czy tamtego powiedzieć/zrobić, że ona "zawsze" lub "nigdy" jest "taka", a nie "inna", itd.

W teorii, i w praktyce (dla kogokolwiek, albo zdecydowanej większości tych, którzy z tego skorzystali), radykalna szczerość pozwala usunąć wszystkie długo ukrywane urazy, wybaczyć osobom, od których się odcięliśmy, przywrócić żywotność w swoim ciele, życiu i w relacjach z najbliższymi, z tego prostego powodu, że komunikując się w ten sposób jesteś tępy jak but, mówisz tylko to, co jest prawdą dla ciebie, w tym momencie, nic nie dodajesz (a chciałbyś się tłumaczyć, usprawiedliwiać, załagodzić, albo zakrzyczeć), nic nie odejmujesz (a wolałbyś to zachować dla siebie, dlatego, że boisz się konsekwencji, choć wiesz, że skrywanie tego rzutuje na tę relację i masz obsesję na temat tego, co jest nadal przemilczane), i sam ten akt szczerości powoduje, że masz szansę skonfrontować się z tym, jak było czy jak jest naprawdę, usłyszeć drugą osobę, przekonać się, jak bardzo to, co w twoim umyśle przystaje lub odstaje od tego, co jest prawdziwe według tej drugiej osoby, oraz - sam ten akt powoduje, że emocje, złości czy docenienia, zostają wypalone, uwolnione z drogi w tej relacji.

Twórca metody twierdzi, że większość pełnoletnich osób nie wyrosła z nastoletniości, zatrzymała się na etapie dojrzewania, czego przejawem miałoby być to, że posiadanie racji czy stosowanie się do moralnych zasad jest dla tych osób ważniejsze, niż bycie żywym; te osoby miały się nauczyć, że najważniejsze, to dobrze się zachowywać i umieć się usprawiedliwiać za zachowania niepożądane przez ich opiekunów; że to, w jaki sposób były, było niewłaściwe i trzeba było to ukryć, by nie zostać ukaranym. I tu leży problem, że to ukrywanie miałoby się ciągnąć dalej, przez dorosłość, jako wyuczony mechanizm obronny, który więzi, zabija nas od środka, więc wszystkie kolejne "niewłaściwe" zachowania, czy nawet zwyczajnie błędy, ukrywamy, dusimy w sobie, bo to jest ta jedna największa nauka, którą wynieśliśmy z domu i ze szkoły - mieszać percepcje z wyobrażeniami i to, że prawda nie jest tak ważna, jak to, jak być "powinno", jacy "powinniśmy" być, co "powinniśmy" czuć, czego "powinniśmy" pragnąć, bać się, lubić, unikać, robić.

Podoba mi się to, co kiedyś autor powiedział na temat nieukrywania tego, co naprawdę było i jest w naszym życiu - coś w stylu, by być tak otwartym, by nawet nie mrugnąć okiem, gdyby cały nasz życiorys został opublikowany na billboardzie na Times Square. Nie mieć żadnych tajemnic, bo to one nas wykańczają, izolują. Wszystkie nasze wstydy, błędy. Swoją drogą, to w rodzinach patologicznych, np. tam, gdzie jest uzależnienie od alkoholu, jedną z podstawowych zasad jest nie mówić o tym, co dzieje się w domu.

Krótka prezentacja dla tych, co chcieliby grzebać coś więcej na temat Radical Honesty (j.ang.): https://www.youtube.com/watch?v=V_Fp93OtaHE.

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 54 tematy

https://youtu.be/Uttdg3GgtHo
Tak mi się skojarzyło, po przeczytaniu.

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 54 tematy

fedor

blackSwan

Semele

Semele

A ja piszę jak najmniej.😊

Kori

towarzyski.pelikan

Semele

Semele

Semele

Ja też uważam, że czysty dyskurs filozoficzny to bzdura.
Nawet Witgenstein nieczęsto filozofował😉🙂

towarzyski.pelikan

towarzyski.pelikan

Semele