ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wydaje mi się, że w dzisiejszych czasach jakby "namieszano ludziom w głowach", że oto będą działy się cuda. Ludzie pragną pozytywnych emocji, drażni ich różnego rodzaju "nie da się", "niemożliwe". Rozpowszechniona w cywilizowanych krajach demokracja funkcjonuje na zasadzie rynku obietnic. Kto swoimi obietnicami bardziej przemówi do wyborców, wygrywa. Do tego mamy wzorce z popkultury, które często mamią "jeśli będziesz czegoś mocno pragnął, to to się zrealizuje".
Potem jednak przychodzi życie, a z nim tak wiele marzeń pryska. To co jest niemożliwe, rzeczywiście okazuje się niemożliwe, pragnienia się nie spełniają. Ludzie muszą się pogodzić z tym, że wcale nie będzie tak, jak im obiecywano. Więc są sfrustrowani, rozgoryczenia - na polityków, na intelektualistów, na własne rodziny, na siebie...
Trudno jest wytrzymywać tę frustrację na dłuższą metę. Więc co niektórzy bronią się przed tym stanem poczuciem dumy. Można nic nie mieć, można zostać zepchniętym na margines, ale dumę się ma. A nawet jak jej się tak do końca nie ma, nie czuje jej, to dobrze jest słyszeć, że ona nam przysługuje.
Dumy są różne:
- duma białego człowieka wyniosła do prezydentury Trumpa.
- duma imperialna zaowocowało brexitem
- duma z polskości utrzymuje aktualny polski rząd i partię pis, któryena tę dumę w swoim przekazie postawili.

Im mniej się czuje zadowolenia z życia i sukcesów, tym ważniejsza staje się duma. Czasem ta duma się tak rozdyma, że zaczyna wierzyć w niemożliwe - co? My Polacy nie pokonamy w razie wszystkich wrogów? Jakbyśmy tak się zmobilizowali, to podbilibyśmy Rosję, a może i inne kraje...
Choć w rzeczywistości tak niewielu myśli, ale spora część zadeklaruje. Najbardziej nierozsądni wręcz uwierzą. Bo wszystko "się zrobie". Nie ma obiektywnych praw, jeśli się chce i ma się dumę...
Robi się jakby schizofrenia.