ŚFiNiA

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 12:39, 24 Mar 2022 Temat postu: Rola założeń w rozumowaniu

Mam tu na sfinii od lat pewien spór z osobą, która twierdzi, że rozumuje logicznie, ale nie czyni żadnych założeń. Ten spór wciąż trwa, bo ja z kolei uważam, że czynienie założeń jest właśnie warunkiem rozumowania logicznego.
Spór właściwie jest o definicję: czym jest założenie?

Tak jak ja rozumiem kwestię założeń, to założenia, jakie czynimy są niczym innym tylko SŁOWNYM SFORMUŁOWANIEM tego, na czym opieramy nasze rozumowanie.

Jeśliby ktoś nie czynił założeń, to znaczy, że jest skrajnie arbitralny, bo nie oparł swojego rozumowania na niczym, może oparł je na pustce, bądź chaosie, przypadkowości.
Jeśli jakoś sobie sformułujemy SKĄD SIĘ BIERZE nasze rozumowanie, to wszystkie owe "skąd?" są założeniami tego rozumowania.
Z czego biorą się założenia?
- Najczęściej założenia stanowią UZNANIE JAKIEJŚ POSTACI SPOSTRZEŻEŃ i nadanie im postaci SFORMUŁOWANEJ.
Przykładowo, jeśli ktoś obserwował jakąś tam grupę szczurów laboratoryjnych i z tej obserwacji wynikło mu, że szczury preferują jakiś rodzaj jedzenia, to SFORMUŁOWANIE JAWNE tego spostrzeżenie "szczury preferuję karmę X", będzie już założeniem dalszych wywodów. Spostrzeżenie samo w sobie może być wątpliwe, spostrzeżenia które czynimy często dopiero po jakimś czasie, spostrzeżenia jeszcze często są uwikłane w niejasności, intuicyjność. Być może więc badaczowi się tylko zdawało, że szczury preferują ten rodzaj karmy, może to była tylko przejściowa zachcianka owych szczurów, ale nie możemy uznawać, iż w ogóle one tę karmę preferują w tym znaczeniu, o którym ów badacz myśli.
Założenie jest jakimś tam (czasem tylko roboczym, ale jednak) przecięciem tych potencjalnych wątpliwości, jest zdecydowaniem się, że to co widzę jest takie, jak to aktualnie uznałem i nazywa się tak, a tak.
Sformułowanie założeń jest takim "klepnięciem" spostrzeżeń, czy domniemań, jest nadaniem im już skonkretyzowanej roli w dalszych rozumowaniach.
Ciągnąc ten przykład z badaczem zachowań szczurów, ów badacz, gdy już względnie bez wątpliwości ustalił, że szczury karmę X preferują w porównaniu do podawanych im karm Y i Z, temu spostrzeżeniu nadaje formę założenia dla dalszych rozumowań - czyli może sformułować myśl typu: zakładając, iż poprawnym jest moje spostrzeżenie o preferowaniu karmy X, będę wnioskował, iż w tej karmie jest albo coś wabiącego szczury, albo coś zaspokajającego ich inny rodzaj potrzeby.

Założenia zatem są WYKRYSTALIZOWANIEM SIĘ I NADANIEM IM FORMY SFORMUŁOWANEJ spostrzeżeń, celów poznawczych, stosowanych narzędzi itp...

Nie sposób jest przeprowadzić wlaściwie żadnego rozumowania LOGICZNEGO, w którym nie byłoby założeń. A już szczególnie nie sposób jest niczego udowodnić bez założeń, bo dowód jest niczym innym jak tylko przedstawieniem rozumowania, które z użyciem modelu, bądź teorii pokazuje, iż z przyjętych założeń (a więc muszą być one sformułowane!) wynika teza.
Spostrzeżenia, oparcie się o zmysły, aby wejść w ogóle do rozumowań, muszą się przekształcić z postaci doznań, odczuć nie mających nazw, do POSTACI NAZWANEJ.
Założenie często jest po prostu NAZWANĄ FORMĄ tego, co zaobserwowaliśmy.

Ponieważ zaś logika, przynajmniej ta matematyczna (a nie intuicyjnie rozumiana jakaś "logika odczuwania"), operuje na tym, co sformułowane, nazwane to wykrystalizowanie przedmiotu oglądu do postaci założeń jest absolutnie niezbędnym warunkiem owej logiki użycia.

Ludzie oczywiście mnóstwo rzeczy przyjmują bezwiednie, intuicyjnie, nie nadając im zdefiniowanej postaci. W tej nie nazwanej, intuicyjnej postaci też można w jakiś sposób myśleć, jakoś w umyśle przekształcając intuicje, tworząc z jednych rozmytych przekonań inne rozmyte przekonania. Tak właśnie - w rozmytej postaci - zwykle myślimy o ludzkich intencjach, o niejasnych celach i projekcjach przyszłości. Myśląc coś w stylu "Kuba mnie lubi, a Ewa nie lubi" będziemy sobie podstawiali w umyśle jakiś niekonkretny zbiór oczekiwań tego, co będzie się działo, gdy dojdzie do interakcji z owymi osobami, jakie im przypisujemy intencje. Ale konkretnie nie będziemy w stanie przewidzieć, co zrobi Kuba, a co Ewa. Takie rozważania o intencjach ludzi najczęściej więc nie są w stanie się wykrystalizować do jako tako ścisłej, logicznie analitycznej postaci. Pozostaną zbiorem mniemań, co najwyżej z dodaniem do nich jakichś tam ogólnikowych preferencji.

Ciekawe jest to, że owa bezwiedność, intuicyjność rozumowań u części osób jakoś scala się z ideą prawdy. Część ludzi to co im po prostu "wpada do głowy" traktuje jako prawdą samą przez się - prawdą absolutna, niedyskutowalną, słuszna na zasadzie "tak musi być". Historia nauki uczy, że to co bezwiedne, automatyczne jest bardzo często złudne, mylne. To, jak postrzegamy Słońce zataczające swój codzienny łuk na niebie, w bezwiednym odbiorze sugeruje nam, że my jesteśmy nieruchomi, zaś Słońce się porusza. W tym przypadku większość osób już ma świadomość, że bezwiedny, automatyczny odbiór owej sytuacji nie jest tym, który powinniśmy przyjąć jako ostateczną prawdę. Jednak w życiu, tak na co dzień, ludzie potrafią nie wyciągać z tego ogólniejszego wniosku. A wniosek ten brzmi: to co jest bezwiedne, automatycznie odbierane, często konstruuje nam mylną postać oglądu spraw, prowadzi do fałszywych wniosków.

I tu właśnie pojawia się pytanie: a jak się ustrzec owych błędów bezwiednego traktowania świata?
- Odpowiedzią na to (ściślej: jednym z wielu przykładów takiej odpowiedzi) jest metodologia nauki.
Istotą metodologii nauki jest przetransformowanie tego co intuicyjne, niekonkretne, rozmyte i bezwiedne do postaci sformułowanej słownie, wpasowanej w więzy funkcjonalne, przetestowanej, jednoznacznej, dającej się obrabiać ANALITYCZNIE.
Podstawowym narzędziem do tego celu jest właśnie formułowanie założeń, czyli UKONKRETNIANIE TEGO, CO SIĘ MYŚLI.

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 20:42, 24 Mar 2022 Temat postu: Re: Rola założeń w rozumowaniu

Założenia uświadamiane i nieuświadamiane
To, że ludzie założenia czynią, nie znaczy, że je sobie zawsze uświadamiają. Bywa tak, że ZEWNĘTRZNY OBSERWATOR ocenia decyzje danej osoby, jako dające się wytłumaczyć jedynie poprzez uznanie, iż zakłada ona jakiś aspekt sprawy.
Przykładem może być sytuacja, gdy ktoś przechodząc obok duby dużego psa uwiązanego na łańcuchu przy budzie, wyraźnie stara się nie zbliżać do tej budy na odległość mniejszą, niż wyznaczaną przez łańcuch. Nieistotne jest czy ów ktoś świadomie sobie powiedział "zakładam, że pies jednak może być niebezpieczny, że może mnie ugryźć", bo zachowanie jego świadczy o tym, że owo założenie przyjął w swoich wyborach jak przechodzić koło owego psa.
Mnóstwo założeń jakie czynimy jest nieświadoma, czasem mimowolna. W wielu przypadkach osoby, które te założenia robią, funkcjonuje tu na tyle automatycznie, że nawet trudno jest z nimi porozmawiać o tym, że coś zakładają. Prosty przykład: ktoś idzie do szefa prosić o podwyżkę. Patrząc z boku, trudno jest przyjąć inne traktowanie tego, jako przyjęcie ZAŁOŻENIA o szansie na wywalczenie sobie owej podwyżki. Bo jakby ktoś takiego założenia nie przyjął, to by nie poszedł negocjować z szefem.

Tak więc wiele założeń czynimy nieświadomie, choć dla zewnętrznych obserwatorów owe założenia są czytelne poprzez obserwację zachowania osoby. Osoba nie będąca samobójcą, a zażywająca uznaną za niebezpieczną substancję, najwyraźniej musi zakładać, iż jednak to niebezpieczeństwo nie jest duże, że może ostrzeżenia na temat możliwości zatrucia się są przesadzone.
Założenia są związane praktycznie z jakąś formą WIARY w ich zasadność - niekoniecznie pewności, ale wiary.

Warto jest swoje założenia sobie uświadamiać (może nie zawsze warto, ale jednak często warto). Działanie bezwiedne, oparte tylko o intuicyjne "wydaje mi się, że tak jest, więc tak robię, ale nawet nazywać i formułować tego nie zamierzam", mają tę wadę, że bardzo szybko ROZMYWAJĄ SIĘ W PAMIĘCI, powodując dalej niespójność, chaotyczne reakcje.
Dzięki założeniom uświadomionym, czyli też związanym Z PRZEMYŚLENIEM SYTUACJI, postępowanie człowieka zyskuje pewną stałość i często "moralny kręgosłup". Jeśli człowiek uświadomi sobie, czego pragnie nie robić i dlaczego tego pragnie nie robić, a potem sformułuje to w postaci założenia swojego światopoglądu (np. nie chcę nikogo okłamywać, aby uczynić mu krzywdę, choć gotów jestem na drobne życiowe kłamstewka dla dobra o osoby i relacji z nią, więc np. mogę sobie pozwolić na pochwalenie wyglądu starej ciotki, o której normalnie raczej nie powiedziałbym, że jest "ładna"). Ktoś, kto sobie założenia światopoglądowe wewnętrznie sformułował, uzgodnił będzie działał z większym prawdopodobieństwem spójnie.

Aksjomaty w nauce też są formą założeń
Zakładając np. że mamy do czynienia z przestrzenią euklidesową, możemy dalej już rozważać swobodnie co dla naszego przypadku jest poprawnym stwierdzeniem - np. wtedy upoważnia nas to do zasadnego twierdzenia, iż do zadanego punktu na okręgu na płaszczyźnie styczna jest tylko jedna prosta. Bez owego założenia o euklidesowości przestrzeni, nie moglibyśmy sformułować zasadnie powyższej tezy (byłaby ona w jakiejś części przypadków po prostu fałszywa).
Dzięki formułowaniu założeń można w ogóle rozumować matematycznie - tworzyć twierdzenia i dowodzić je. Bez założeń nie ma matematyki takiej, jak ją dzisiaj rozumiemy.

Katolikus · Wysłany: Nie 15:30, 27 Mar 2022 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 18:12, 27 Mar 2022 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 19:35, 27 Mar 2022 Temat postu:

Katolikus · Wysłany: Pon 1:39, 28 Mar 2022 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 7:44, 28 Mar 2022 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 8:13, 28 Mar 2022 Temat postu:

Przyszło mi do głowy, aby pewnym dość krótkim sformułowaniem ująć rolę założeń w rozumowaniu.
Bez sformułowania założeń będziemy rozumowali intuicyjnie, czyli na zasadzie "tak ogólnie to mam pewne przeczucia, wydaje mi się, że jest tak, a tak, choć nie umiem tego nawet dobrze określić", dopiero sformułowanie założeń umożliwia uruchomienie opcji wnioskowania logicznego.
Po SFORMUŁOWANIU ZAŁOŻEŃ rozumowanie przechodzi w postać, w której OKREŚLONO JAKIŚ RODZAJ PORZĄDKU - zdecydowano się na definicje, podano co z czego wynika w tym rozumowaniu, zarysowały się konkretne ścieżki myślowe, dające szansę na analizę, korektę błędów, weryfikację wnioskowania.

Mając sformułowane założenia, będziemy w stanie na jakimś tam minimalnym poziomie okrelić:
- czym jest to, o czym rozumujemy
- z czego rozumowanie się bierze
- jak rozumowanie przebiega
- jak rozumowanie weryfikować, co jest jego dobrą i złą stroną
- stwierdzać, czy w ogóle jest ono logiczne, czy nie.

Bez sformułowania założeń nawet nie ma jak użyć logiki, bo logika działa właśnie na założeniach.

Michał Dyszyński

Jeszcze jedno warto chyba dodać w tym temacie - pytanie: skąd właściwie biorą się założenia?
Biorą się z różnych rzeczy - np.
1. ze spostrzeżeń, z obserwowanych powtarzalności (indukcji) - przykładowo obserwując, że po chodnikach budowanych w miastach mogą chodzić ludzie, natomiast psują się one od ciężkiego sprzętu wyciąga się wniosek, że mają one niezłą wytrzymałość, choć nie absolutną. Takie spostrzeżenie, użyte w dalszych rozumowaniach będzie ZAŁOŻENIEM dla tych rozumowań.
2. Z syntezy celów, obserwacji, dostępnych modeli - np. założenia teorii stąd się biorą. Teoria względności jest oparta o założenie, że pomiar prędkości światła w doświadczeniu Michelsona - Morleya prawidłowo opisuje właściwości światła i naszej percepcji przebiegu jego promieni.
3. Z innych przekonań - np. z założenia, że świat nie mógł powstać z niczego, co niektórzy wnioskują o istnieniu kreatora owego świata. Itp.

Założenia nie muszą być słuszne. To, czy są one słuszne, jest osobnym zagadnieniem. Ale muszą być, bo stanowią one POCZĄTEK ŚWIADOMEJ MYŚLI. Alternatywą dla czynienia założeń, czyli dla formułowania jakoś pojęciowo tego, z czego pragnę dalej coś wnioskować jest bowiem INTUICYJNA BEZZASADNOŚĆ.
Jeśli ktoś aspirujący do logiki w myśleniu nie umie sobie sformułować tego, z czego dalej ciągnie rozumowanie, to znaczy, że jest słaby intelektualnie, że nawet nie umie zdiagnozować własnych myśli, czyli będzie wnioskował ad hoc, bez porządku, bez stałości co jest uznawane w jego rozumowaniu, a co nie.

Michał Dyszyński

Gdy dyskutuję z ludźmi, nieraz spotykam się z postawą, w ramach której ktoś jest przekonany, iż ma rację w jakimś ogólnym, obiektywnym sensie, choć z mojej perspektywy patrząc, jego rozumowanie ma słuszność ograniczoną do bardzo wąskiego przypadku możliwych opcji.
Jako przykład podałbym tę moją dyskusję z Azaelem: http://www.sfinia.fora.pl/blog-kruchy04,185/poznanie-bytow-nadnaturalnych,21319-25.html#668759
W skrócie tylko podsumuję, iż Azael wnioskuje o nieistnieniu Boga z faktu, iż Bóg się nie objawia na tym świecie w wystarczająco spektakularny sposób. I stwierdzam, że nawet w pewnym sensie Azael ma rację! PRZY ZAŁOŻENIU, że Bóg miałby być jednocześnie wszechmocny, miał chęć objawienia się wyraziście ludziom, a tego nie czynił, to mamy jawną sprzeczność. A byt sprzeczny, to by nieistniejący. Więc ja się nawet zgadzam z Azaelową tezą sformułowaną (po mojemu, czyli już bardziej precyzyjnie, bez nadmiarowych domniemań): należy uznać iż nie istnieje taka (hipotetyczna) istota wszechmocna, która jednocześnie chcą się objawić ludziom, ma niezrozumiały problem ze zrealizowaniem owej chęci. Tak - ja, podobnie jak Azael - też twierdzę, iż owa istota nie istnieje!
Różnica w naszych poglądach jest taka, iż Azael utożsamił ową istotę w chrześcijańskim bogiem, podczas gdy ja, uznający Boga chrześcijańskiego nadaję mu inne właściwości, niż owej hipotetycznej istocie, która jest jednocześnie wszechmocna i bezradna w zakresie okazania swojego istnienia ludziom.
Tu jednak z moim rozumowanie zmierzam do właściwie nieco innego celu, już bardziej związanego z tym konkretnie wątkiem. Chodzi o ZAŁOŻENIA.
Przypadek z tym, czego dowodzi brak ujawnienia się - wystarczająco spektakularnego (oceną subiektywną jest, jak bardzo wielka ma być owa spektakularność) - objawienia się Boga ludziom pokazuje jak rozumowania są osadzone w założeniach.
W tym przypadku mamy dwie opcje:
A. Ktoś czyni założenie, iż celem - pragnieniem istoty wszechmocnej jest objawienie się
B. Ktoś inny czyni założenie, iż owa istota nie ma takiego pragnienia, aby się objawić bardziej, niż to jest widoczne w naszym świecie.
W innej dyskusji z Azaelem spotkałem się z jego sformułowaniem, iż on nie czyni założeń. "Nie czyniąc założeń", czyli (tłumacząc na bardziej poprawne sformułowanie) UNIKAJĄC FORMUŁOWANIA UŻYWANYCH DEFINICJI POJĘĆ I ICH WŁAŚCIWOŚCI, dyskutant może unikać określenia się o czym konkretnie myśli i dyskutuje, a dalej może NA RAZ PRZYJMOWAĆ SPRZECZNE PRZESŁANKI, ukrywając fakt owej sprzeczności.

Teza, którą głoszę jest zatem - już w ogólnym sformułowaniu - następująca:
Formułowanie założeń jest niezbędne po to, abyśmy wiedzieli o czym w ogóle mówimy!

W szczególności jednym z rodzajów założeń są właśnie definicje, czy też PRZYPISANIE CECH tym pojęciom, które omawiamy w dyskusji. Jak się nie sformułuje już konkretnie o jakich cechach, właściwościach bytów myślowych ktoś myśli, to dalej będzie on miał możliwość przyjmowania owych właściwości raz tak, a za chwilę odwrotnie - na sprzeczny sposób, albo na sposób oderwany od innych założeń, definicji.
Założenia, które się formułuje są po prostu ustaleniem w dyskusji O CZYM W OGÓLE MÓWIMY.
Ktoś, kto nie formułuje założeń, może sobie potem dowolnie kręcić rozumowania raz tak, raz odwrotnie, a potem znowu jak mu bieżąca potrzeba zaspokojenia jakichś tam niesprecyzowanych intuicji podpowie. Problem w tym, że to właśnie czyni owo rozumowanie nielogicznym!

Mamy tu na sfinii dyskutantów, którzy twierdzą, że rozumują logicznie, choć nie czynią założeń. To nie ma szansy zadziałać. Logika na tym bowiem polega, aby ustabilizować rozumowanie do tej postaci, w której pojęcia, o których się myśli nie będą dowolnie zmieniały swoich właściwości. A nasi dyskutanci nie formułujący założeń, właśnie to czynią - nie mając ściśle określone, co właściwie twierdzą, twierdzą raz o czymś, a za chwilę o czymś odwrotnym, ukrywając przy tym fakt, iż taki chaos w rozumowaniu zastosowali.
Są to dyskutanci, którzy nie umieją sformułować przedmiotu swoich myślowych dociekań, a mimo to są przekonani, że dyskutują o czymś konkretnym. Tymczasem oni dyskutują o mirażu, o "kameleonach pojęciowych", o bytach które są raz takie, a za chwilę inne, a dalej wnioski, które owi dyskutanci wyciągają odnoszą się chaotycznie raz do jednej instancji tego, o czym myślą, a za chwilę do zupełnie innej (nawet sprzecznej z pierwszą) instancji. Jest to bardzo typowy przykład braku logiki w rozumowaniu.
Bo nie ma jak zastąpić wymogu formułowania założeń w rozumowaniach logicznych. Jeśli ktoś jest przekonany, że ominie ten wymóg swoją intuicyjną arbitralną grą w sformułowania jak mu się to uwidziało w danej chwili, to zwyczajnie popełnia błąd nielogiczności.

Kruchy04

fedor

Kruchy04

1. To nie ja dyskutowałem z Michałem.
2. Tak, Ty się ustosunkowałeś i nie przeczę, że najmocniej tam pracowałeś spośród innych wierzących. Ale tutaj Michał odświeża dyskusje pomiędzy nim, a azaelem i przytacza swój argument (ten, że azael czyni takie, a takie założenie), do którego azael się ustosunkował nieraz (czego dowodzą moje linki), a brak jest odpowiedzi ze strony Michała. Ale Michał nie ma problemu, by powtarzać coś czego nie potrafił wykazać (że azael czyni takie założenie). Jako obserwator z boku, chcę zadbać o to, by inni forumowicze mieli pełną jasność, co do tego jak wyglądała ta dyskusja, bo to jak to przedstawił Michał to wygląda, to tak jakby Michał obronił swoje stanowisko, w którym zarzuca omawiane założenie, a dyskusja z linków tego nie dowodzi. Michał poprzestał na arbitralnym wpieraniu, że azael takie założenie czyni. Obronić tego poglądu nie potrafił, a mimo to dalej to rozgłasza.
3. To tylko Twoja subiektywne odczucie, że ktoś tam dostał wpierdziel. No, bo żadnych obiektywnych mierników, z których wynikałby "wpierdziel" nie zaprezentowałeś. Masz oczywiście prawo coś tam sobie subiektywnie uważać. Mnie to nie przeszkadza.

Michał Dyszyński

Kruchy04

błąd.

fedor

Kruchy04

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Założenia są SFORMUŁOWANIEM STANOWISKA. Ci, co nie czynią założeń, NIE WIADOMO O CZYM KONKRETNIE MYŚLĄ.

Ja rozumiem, że dla potrzeb ogólnego spierania się, to może komuś nawet odpowiadać, że nie przedstawi tego, co właściwie twierdzi, tylko w dalszej dyskusji będzie kluczył i zwodził na wszystkie strony, wykręcając swoje stwierdzenia na dowolny sposób, często sprzecznie, często raz tak, a raz odwrotnie. Ale to jest właśnie przykład BRAKU LOGIKI W ROZUMOWANIU.
Nie czyniąc założeń, czyli NIE OKREŚLAJĄC O CO KOMU WŁAŚCIWIE CHODZI, można jedynie prowadzić dyskusje na poziomie magla, albo tureckiego sitcomu. Tam się liczą same emocje, do żadnych ustaleń się nie dochodzi, bo właśnie o to tam chodzi, aby niczego nie ustalić, tylko wciąż o tym gadać i się tym emocjonować.

Ale jeśli ktoś chce rozumować na sposób logiczny, to POWINIEN OKREŚLIĆ O CO MU CHODZI. Powinien to OKREŚLIĆ JEDNOZNACZNIE (na ile to się da oczywiście), aby druga strona była w stanie odróżnić stanowisko określającego - czy jest ono takie, czy może akurat odwrotne. I założenia temu właśnie służą - są one powiedzeniem obserwatorom, odbiorcom naszej argumentacji, że TRAKTUJEMY DANĄ RZECZ WŁAŚNIE TAK, a nie na przykład odwrotnie.

Alternatywa jest prosta:
Albo FORMUŁUJESZ to, z czego wnioskujesz, bo UŚWIADOMIŁEŚ SOBIE CO ZAŁOŻYŁEŚ, a wtedy możesz rozumować logicznie, czyli przedstawiając swoją koncepcję na zewnątrz do oceny.
albo
jeśli założeń nie czynisz, to pozostajesz NA POZIOMIE LUŹNYCH MNIEMAŃ, ZDAWAŃ SIĘ, WIAR i INTUICJI NIE USTABILIZOWANYCH POJĘCIOWO.

I jeszcze jedna ważna uwaga.
Warto zauważyć, że zdolność do sformułowania KOMPLETNYCH założeń jest DOŚĆ ZAAWANSOWANYM ETAPEM WYŁANIANIA ISTOTY PROBLEMU. Pierwszy etap zwykle jest znacznie mniej uporządkowany, właśnie oparty o luźne intuicje i jeszcze niesprecyzowane mniemania. Bo dopiero po analizach, porównaniach, badaniu sprawy zaczyna się wyłaniać SYSTEM ODNIESIEŃ, którym umysł jest w stanie się posłużyć w rozumowaniu. Ustabilizowane przekonaniem elementy tego systemu staną się w końcu założeniami, które pewnie kiedyś zostaną sformułowane, gdy rozumowanie okrzepnie na tyle, aby by już WSKAZYWAĆ KONKRETNIE co i jak w danym układzie. Wtedy też (dopiero) da się użyć rozumowania na poziomie logicznym.
Rozumowania przedlogiczne oczywiście też występują, a nawet są niezbywalne, właściwie to ważniejsze dla przeżycia jednostek, dla w ogóle wystartowania rozwoju umysłowego. Jednak te przedlogiczne sposoby analizy rzeczywistości mają wielką słabość w porównaniu do tych logicznych, czyli tych opartych o sformułowane założenia - te przedlogiczne są przede wszystkim PRYWATNE, a więc nie dają się rozwijać w trybie dyskusji, w trybie ANALIZY LOGICZNEJ CO Z CZEGO I NA JAKICH ZASADACH. Dopiero skonkretyzowanie myślenia, objawiające się zdolnością do sformułowania założeń, przenosi rozwój umysłu na zupełnie nowy poziom - poziom komunikowania się klarownego z innymi umysłami.

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński