ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Odnoszę wrażenie, że w dyskusjach, wymianie myśli zbytnią karierę zrobiła idea przyznawania racji. Niestety, chyba ten niekorzystny trend nie ominął również religii, gdzie często wiarę utożsamia się z brakiem sprzeciwu i formalnym posłuszeństwem. Liczni wierni "wierzą" w ten sposób, że wykonują czynności nakazane przez autorytety religijne, nie zaprzątając sobie specjalnie głowy ideami i zasadami, które (jak podobno wierzą zlecił im Bóg) i ich zrozumieniem.

Ja twierdzę, że przyznawanie racji jest przereklamowane. Sam niekoniecznie cieszę się, jak ktoś po prostu przyzna rację. Tzn. cieszę się, gdy ktoś się ze mną zgodzi w jakiejś sprawie, bo to sugeruje, że mu w czymś pomogłem mentalnie, bo przynajmniej czujemy razem "tego samego bluesa", ale samo przyznanie racji, to mało - chciałbym wiedzieć, że owo przyznanie wynikło z czegoś więcej, niż reakcja w rodzaju:
- mam już cię dość z tym drążeniem sprawy, więc masz tę swoją rację i się odczep
albo
- nie wiem o co chodzi, ale nie potrafię już dobrać argumentów, więc choć sprawy nie czuję, dam cie tę rację
albo
- ten argumentujący pewnie lepiej wie, więc nie ma sensu wnikać w sprawę - niech będzie jak mówi.
Chciałbym wiedzieć, że ktoś kto przyznał mi rację, rzeczywiście wie co robi, gdy tę rację przyznaje, że zrozumiał sprawę na poziomie przynajmniej zbliżonym do mojego. Właściwie to chyba wolę aby racji ostatecznie mi nie przyznano, ale przynajmniej zrozumiano to, co miałem do zakomunikowania.

Nie chcę jakoś potępiać tych, co "wierzą", "wiedzą", "rozumieją" w ten sposób, że wystawiają swojego reprezentanta w tej kwestii i chowają się za nim, nie angażując własnych uczuć i myśli, ale jednak uważam to za w pewnym sensie gorszą postawę, niż angażując się do sprawy samodzielnie. Myślę, ze jesteśmy powołani do bycia uczciwymi intelektualnie, czyli nadającymi słowu "rozumiem", czy "wierzę" swoją osobistą treść. Nie potępiam jednak tego rodzaju ludzi - biernych intelektualnie i uczuciowo, bo nie ja znam granicę ich możliwości. Ale każdy ma chyba obowiązek jakoś być w pobliżu owej granicy ze swoim zaangażowaniem poznawczym i uczuciowym.

Problem w tym, że jakoś dyskusje zostały chyba w większości zdominowane przez ten nibycel przyznania nam racji. Niektórzy wręcz denerwują się z samego tego faktu, że tej racji im nie przyznano, potrafią za to obrażać współdyskutantów, wściekać się.
Wolter (skądinąd znany ateista, ale naprawdę myślący człowiek) w jednej z swoich bajek opisał sytuację, w której pewien człowiek łaknący akceptacji został poddany okolicznościom, gdy dostał dokładnie to czego chciał. A właściwie dostał to z lekką przesadą, bo co dzień budzil go chór pochlebców, który zachwycał się jego osobą i każdym wypowiedzianym słowem. Przez jakis czas owemu bohaterowi bajki to się podobało, ale z czasem podobało się coraz mniej, bo ten strumień bezwarunkowej akceptacji i pochlebstw pewnie wszystkim się w końcu by znudził. Po pewnym czasie miał tych pochlebstw powyżej uszu.
Myślę, że zdecydowana część ludzi walczących dziś o akceptację, o przyznawanie im racji, gdyby właśnie tę rację - tak bez żadnych warunków i powodów - dostawała, miałaby tego serdecznie dość. Tylko że do tej konstatacji wymagana jest niebanalna refleksja, a na tą nie każdego jest stać.
:think:

Michał Dyszyński

W temacie dodam, że nie rozumiem ludzi, którzy się złoszczą, rzucają obelgami, hejtują z tego powodu, że ktoś ma inne zdanie na jakiś temat. Dla mnie dość oczywiste jest, że umysły ludzi się różnią, zatem posiadanie swojego odrębnego zdania jest naturalne. Nie jesteśmy swoimi intelektualnymi klonami, każdy ma swoje indywidualne podejście do sprawy. I dobrze!
Nienaturalną epistemologicznie wydaje mi się z kolei sytuacja, gdy ktoś od razu z góry się zgadza z kimś tam (traktując go może jak autorytet), skoro często nawet nie miał okazji zapoznać się dokładnie ze zdaniem owej osoby. Ale wielu tak ma - chcą kolekcjonować zgody, klepnięcia ich poglądów - chcą tej akceptacji w ciemno. Po co im ona?... Po co im "zgadzanie się" od osoby, która nawet nie wie, z czym się zgadza?...
- To taki ktoś nie czuje tu fałszu? Z czego miałby się cieszyć?... :shock:

Gdybym był podejrzliwy, to bym tutaj przypuszczał, że sami ze sobą do końca nie potrafią się zgodzić, czują wątpliwości. A już tak ludzie mają, że gdy sami są niepewni, to próbują kogoś wciągnąć do owego niepewnego interesu, aby było im w nim raźniej. Przynajmniej niektóre znane osoby jakby w takim modelu funkcjonowały - tzn. im mniej mają argumentów, im mniej coś potrafią uzasadnić, tym bardziej zabiegają o jakieś takie bezwarunkowe i bezmyślne przyznawanie im racji.
Na drugim biegunie widzę postawę, w ramach której można cieszyć się z tego, ze ktoś się z nami nie zgadza - pod warunkiem, że jest to NIEZGADZANIE SIĘ ZASADNE. Zasadność jest tu kluczem - jeśli ktoś okazał się na tyle bystry, że zrozumiał myśl mu przedkładaną, a nawet zrozumiał ją tak dobrze, że był w stanie ją podważyć, czy nawet obalić, to pozostaje się tylko cieszyć - oto udało się nam komuś przekazać kawał interesującego intelektualnie "towaru", oto jakiś skok w czyjejś świadomości dzięki nam się dokonał. A to, ze ostatecznie nasze zdanie zostało podważone?...
- Jaki to problem?...
Przecież i tak wciąż chcemy się doskonalić. I oto nastąpiła (dzięki pomocy tego, kto się z nami nie zgodził) dobra ku temu okazja.

Banjankri

Michał, nie krępuj się i przyznaj sobie rację!

Michał Dyszyński