ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Przed chwilą wysmarowałem posta w odpowiedzi jednemu ze sfinskich dyskutantów. Dostałem tam swego rodzaju wyzwanie, polegające na tym, że powinienem wytłumaczyć pewne zagadnienie prosto i jasno, krótko (bez tych moich "wykładów"). Odpowiedziałem na to, że nie wyobrażam sobie, aby akurat tamto zagadnienie dało się wytłumaczyć w prosty, jasny, krótki sposób. Dlaczego?
- Bo to było bardzo złożone zagadnienie.

Tu nasuwa się pytanie: czy miałem rację?
Słyszałem gdzieś opinię, że jeśli ktoś uznaje, że nie da się jakiejś sprawy wyjaśnić w kilku prostych zdaniach, to znaczy, że tej sprawy w ogóle nie warto wyjaśniać, bo jest ona bez sensu. Ta maksyma ładnie brzmi. Ja się z nią KOMPLETNIE NIE ZGADZAM.

Bo w moim przekonaniu całe to zagadnienie ma się następująco.
Są pytania, na które da się odpowiedzieć bardzo krótko - np. jednym słowem. Np. na pytanie: czy kupiłeś bułki? - wystarczy prosta odpowiedź "tak.".
Są pytania - problemy, na które da się odpowiedzieć prostą frazą: np. na pytanie: kiedy jest spotkanie? - "w piątek o szesnastej".
Są zagadnienia, gdy trzeba kilkuzdaniowego opisu, ale ten opis już wystarczy - np. prognoza pogody zwykle zawiera się w kilku zdaniach opisujących temperaturę, opady, wietrzność, mgły, parę drobiazgów i czasem mały dowcip na koniec.
Są jednak też zagadnienia, które wymagają właśnie wykładu, aby w ogóle zrozumieć o co w tym chodzi. Takie wykłady można obejrzeć - np. na TEDzie, czy po prostu na uczelniach, w szkołach. Jak się chce wytłumaczyć działanie złożonego układu, czy trudnej idei, to nawet jeden wykład nie wystarczy. Trzeba czasem wiele miesięcy poświęcić na zgłębianie problemu.

Teraz każdy oczywiście może przyjąć sobie dowolne założenia dla swojej PRYWATNEJ METODOLOGII rozumienia. Można przyjąć zasadę, że po prostu tych dłuższych wywodów, wykładów, czegoś co jest bardziej złożone, nie będzie się po prostu uznawało, jako coś wartego włożenia trudu w zgłębianie tego. W moim przekonaniu OGRANICZY TO horyzont myślenia takiej osoby do zagadnień relatywnie prostych. Im mniej zaś ograniczeń się postawi w kwestii czasu, włożonego trudu, dociekliwości, tym WIĘKSZY OBSZAR ZAGADNIEŃ się swoim zrozumieniem obejmie.
Pewnie nie zawsze warto jest podejmować ten większy trud. Nie twierdzę, że akurat trud włożony w to co ja napisałem, jest wart czasu i wysiłku. To sobie każdy może sam ocenić. Dlatego nie mam pretensji, jeśli ktoś - jakoś tam szacując moje zdolności do przekazywania wartościowych myśli i własny trud włożony w ich rozkminianie - ostatecznie stwierdzi: nie zainwestuję w to więcej, niż pół minuty szybkiego czytania. Jeśli będzie więcej - rezygnuję. Każdy ma swój osąd, każdy sam wybierze. Ja postępuję też w taki sposób - szacując zdolność źródła jakichś myśli, idei, obrazów w kontekście osobistych zasobów czasowych i energetycznych. Wiem, że mogę się pomylić w tych szacunkach. I zapewne nieraz się mylę. Ale tak już jest, ze jednak mamy skończoną ilość czasu i energii do wykorzystania, a ilość możliwych do zrozumiewania zagadnień jest praktycznie nieograniczona. Więc trzeba wybrać. Więc każdy wybiera, budując w ten sposób osobistą ścieżkę racjonalności, sensowności i wiedzy.

fedor

towarzyski.pelikan

Ja chyba rozumiem, skad się bierze to podejście, ze należy pisać krótko i na temat, bez rozmieniania się na drobne.

Są dwa typy umysłowości: analityczne (racjonalne) i syntetyczne (emocjonalne).

Osoba o umyśle analitycznym, zeby zrozumieć jakiś problem musi go rozłożyć na czynniki pierwsze, wobec tego w rozmowie z inną osobą, również będzie chciała odtworzyć ten złożony proces myślenia, który doprowadził ją do takiego a nie innego wniosku. Jest to dla niej naturalne.

Natomiast osoba o umyśle syntetycznym myśli bardziej po chłopskiemu, tak na skróty, zamiast rozbierać problem na cząstki, ona jakby ogarnia od razu całość i takie rozbieranie na cząstki wcale jej nie ulatwia zrozumienia, tylko wrecz sprawia, ze sie zapetla. Stad, w komunikacji z innymi tez bedzie pisac krotko i na temat, bo jesli ona rozumie, to przeciez inni tez

Niestety, osoba o umysle analitycznym tego nie zrozumie, tylko pomysli, ze ten syntetyk podchodzi do problemu w sposób niedbały, bazuje na skojarzeniach, wiec te jego wypociny sa bardzo plytkie.

Ja trochę znam ten problem z autopsji, ponieważ sama jestem umyslem syntetycznym, zwykle dochodze do roznych "odkryc" jakby w ramach iluminacji, nie wiedzac do konca skad wiem, ale wiem. I dopiero pozniej, kiedy próbuje wyjasnic komus moj punkt widzenia, zmuszam siebie do przejscia w tryb analityczny. Nie po to, zeby do czegos dojsc, tylko po to, by umiec wyjasnic drugiej stronie, co z czego wynika.

Semele

Podoba mi się. Ale nie wiem czy syntetyczny jest faktycznie emocjonalny.

Może analityczny jest emocjonalny :-) :-) :-)

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Semele

Bardzo dobra analiza naszego komunikowania się na forum.
Wuj sobie wszystko notuje i wymaga notatek od nas.
Ja tez sobie notuje ale na moim blogu. Tam są szersze konteksty.

Michał pisze bardzo długie posty. Może jak w pracach naukowych robic abstrakt.:-) :-) :-)

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

W temacie przyszło mi do głowy pewne spostrzeżenie:
Jeśli coś da się określić w krótkim sformułowaniu, to znaczy, że ma już swoje nazwy i modele, czyli jednocześnie oznacza to, iż jest odtwórcze, wtórne.
W kontraście do powyższego:
Jeśli masz do zakomunikowania coś nowego, to automatycznie (!) oznacza, iż nie posiadasz na to gotowych pojęć, a więc musisz się mocno napracować, "namachać rękami", próbując przybliżyć dane zagadnienie. Zatem wyjdzie na to, że przedstawisz daną rzecz rozwlekle, niekonkretnie, z rozmyciem znaczeniowym, brakiem pewności i klarownej jasności sformułowań. Ale tak musi być - skoro właśnie dla tego czegoś nie ma jeszcze nazw, to trzeba to nowe znaczeni jakoś złożyć ze znaczeń podobnych, lecz jednak odmiennych, trzeba też pracowicie wyjaśnić, gdzie tamte stare nazwy pasują do nowych znaczeń, a gdzie już wykroczyliśmy poza nie.

Zatem zarzut "dlaczego tego nie przedstawiłeś w prostych słowach i sformułowaniach?..." de facto można by zamienić na "dlaczego mówisz o sprawach nowych, zamiast odnosić się do tego, co znane?...". Ale tak już jest, że niektórzy zamierzają przedstawiać rzeczy nowe, zamiast powielać to, co wiadome.