ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Myślę, że ten wątek nie byłby kompletny, gdybym nie dodał tu też tekstu poświęconego pytaniu: czym właściwie jest OBIEKTYWIZACJA?

Pisałem o prawdach subiektywnych i obiektywnych. Te pierwsze łączę z przeświadczeniem umysłu jako takiego, zaś obiektywne łączę z przekonaniem WIELU UMYSŁÓW. Dlaczego tak?...

Bo w międzyczasie pojawił się wątek, w którym (chyba dość często stosowane ujęcie) za "prawdę obiektywną" niektórzy uważają "świat jaki jest w sobie", jakąś taką "prawdę absolutną", może po Kantowsku patrząc "rzecz sama w sobie". Odrzucam sensowność kojarzenia terminu "prawda obiektywna" z jakąś taką "samą substancją świata". Odrzucam ją z wielu powodów:
- bo ta "prawda" jest NIESTWERDZALNA, ale też i NIEKOMUNIKOWALNA - a co to za "prawda", której nie można "powiedzieć"? (oczekujemy chyba sensowności wyrażenia "powiedział prawdę").
- po drugie wiele prawd ISTNIEJE TYLKO W UMYSŁACH (cała matematyka). I te matematyczne prawdy są ważnymi prawdami, kluczowymi w wielu zastosowaniach. A nie mają one innego "nośnika", niż same umysły, nie ma do czego porównać stwierdzić doświadczalnie - można się o te prawdy wyłącznie SPYTAĆ INNYCH LUDZI.
- po trzecie właściwie każda prawda też wzięta z tych (obiegowo) "obiektywnych", np. prawdy naukowe, albo prawdy typu umowy (w stylu po poniedziałku następuje wtorek) też nie ma instancji materialnej, zaś nawet te, które tę instancję materialną jakby mają (w stylu: na Marsie jest woda) też są uwikłane w umowy między ludźmi (nazwa "Mars", nazwa "woda", wiedza astronomiczna, podział materii na pierwiastki i związki chemiczne itp.)
- po czwarte - nawet przyjmując postulatywnie, że jakaś "obiektywna rzeczywistość" gdzieś tam w głębi rzeczy trwa i jest niezmienna, a my ją jakoś słowami WSKAZUJEMY, punktujemy to wciąż mamy ten problem, że nie mamy jej bezpośrednio, więc nie wiemy jaki błąd popełniamy, przyjmując tę, a nie inną interpretację rzeczywistości. Jest to sytuacja z właściwie NIESKOŃCZONYM BŁĘDEM interpretacji.
- po piąte - jest sensowna alternatywa dla koncepcji "prawdy obiektywnej", ZGODNA Z WIELOMA SFORMUŁOWANIAMI znanego języka, a do tego całkiem intuicyjna.

Chciałbym wskazać tę alternatywę, za pomocą opisu mechanizmu obiektywizacji.
Ten mechanizm przedstawiłem na przykładzie w poście wcześniejszym - dotyczył obiektywizacji pojęcia "piękne miasto". Ale podam nowy przykład - obiektywizacja pojęcia "bezpieczne oprogramowanie". Wiadomo, że w sieci krążą wirusy, trojany, jest wiele cyberzagrożeń. W ogólności każdy programista, który stworzył jakiś program może sobie sam deklarować, że jest on bezpieczny, że oferuje "bezpieczne oprogramowanie". Ale ludzie nie dowierzają. Wtedy do "gry" wchodzi standaryzacja - np. zbierają się mądrale od bezpieczeństwa IT i ustalają zasady, że bezpieczne oprogramowanie musi... (tu jakaś lista wymogów, które da się sprawdzić, na ile są spełnione). Od tego momentu ludzie powiedzą, że jest bo "obiektywnie bezpieczne oprogramowanie" - bo jest STANDARD, bo mamy ZGODĘ WIELU LUDZI, co do takiego traktowania słów "bezpieczne oprogramowanie". I tak to najczęściej działa - że zaczynamy o czymś mówić "prawda obiektywna", gdy sformułowanie treść daje się odnieść do przekonań wielu ludzi, a nie tylko do własnych, prywatnych mniemań.
Bo chyba warto zauważyć, że tak w ogóle to O TO NAM CHODZI, aby jakoś potwierdzić nasze myśli - na ile wykraczają one poza nasze widzimisię. I choć wielu z nas wierzy, że odnoszą się one do jakiejś "prawdziwej rzeczywistości", to i tak tej rzeczywistości dostępu pewnego nie mamy, a do opinii ze strony innych, niezależnych od nas ludzi... MAMY!
I tak naprawdę w tym względzie to JEDYNE CO MAMY!
Przekonanie, że coś, co wydaje nam się tak bardzo pewne, co my uważamy za prawdę (wyłączając te absolutnie subiektywne fakty, jak np. pytanie o to, co bezpośrednio w naszych myślach), jest tą prawdą, ponieważ my "wiemy jak jest" - to górnolotne mniemanie o własnej absolutnej wiedzy, należy uznać za mrzonkę! Bo każdy inny (nawet nasz przeciwnik w danej kwestii) pewnie uważa dokładnie tak samo, a my nie jesteśmy jakimś wyróżnionym układem odniesienia, który dostąpił atrybutu boskiej wszechwiedzy (jeśli ktoś tu uważa coś innego, to radzę z tym zgłosić się do lekarza - specjalisty).
Czyli jedynymi prawdami, które mamy szansę w ogóle MIEĆ, a przy tym spełniają ona warunek potwierdzenia silniejszego, niż nasz prywatne widzimisię, są te prawdy, które ZOSTAŁY DODATKOWO ROZWAŻONE I POTWIERDZONE PRZEZ NIEZALEŻNY UMYSŁ (im więcej umysłów, tym lepiej). Żadnej lepszej procedury obiektywizacji PO PROSTU NIE MAMY. I ten fakt - choć może wywoływać niezadowolenie, a nawet bunt, bo chciałoby się mieć jednak mocniejsze potwierdzenia prawd obiektywnych, niż to co zaoferują nam ludzie - jest trudny do odparcia. Więc wypada się z tym pogodzić. :cry:

Michał Dyszyński

lucek

Michał Dyszyński

Dyskurs

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Zadałam ci to pytanie poprzednio, ale nie udzieliłeś odpowiedzi. W kontekcie, że człowiek to ruch energii przez emocje, gdzie masz "wyłącznik" na przechodzenie pomiędzy tymi 2 trybami? Co daje ci podstawę aby sądzić (osądzać), że naukowcy tylko na chłodno kalkulują? Nie może być nic bardziej mylnego. Naukowca obowiązuje adekwatne zachowanie do roli. Dla przykładu, jeśli angażuje się w badanie naukowe na ludziach i badam jakiś fenomen jak dla przykładu satysfakcja z wykonywanej pracy to mam moralny obowiązek wchodzić w pole badawcze bez żadnych uprzedzeń. To nie znaczy, że mam się zachowywać jak robot i chłodno kalkulować. Żeby zebrać odpowiedzi na kwestionariusz do badania ilościowego, muszę najpier znaleźć kandydatów, którzy zechcą mi poświęcić czas przez podanie odpowiedzi. Jeśli dycyduje się na wykoanie badania jakościowego na ludziach, to muszę przeprowadzić wywiady pol-strukturyzowane ządając pytania, które nasunęły się z cytowanych i analizowanych teorii naukowych, nagrać odpowiedzi, zanotować język ciała, i podziękować zostawiając sobie furtkę otwarta na pytania dodatkowe w razie gdyby zaistniała potrzeba ich zadania.

Myślę Michał, że ty toniesz w rozdzielności mimo bycia członkiem kosciola powszechnego, który w teorii uczy jedności ale w praktyce był i jest instytucją podziałów. Myślę i odczuwam, że będąc skrajnym sensorem dokonującym często represji emocji, stajesz się ich ofiarą kiedy atakuja cię z różnych stron w różnych aspektach twojego życia. Myślę, że nie rozumiejąc i nie odczuwając, że twoje ego i jego n-wcieleń nie może być kustoszem twojego systemu wartości, często padasz ofiarą swojego n-tego wcielenia ego.

Człowiek nie jest zfastrygowanymi podziałami. Człowiek jest dynamicznym procesem jedności - manifestacji życia w njbardziej inteligentnej formie jaką znamy. Człowiek, który nie boi się żyć z pasją dla dobra ogółu nie wierzy lecz wie, że nie posiada limitów, bo jego umysł czyli dynamiczna współpraca ciała, intelektu i ducha czyli fizjologii komórkowej, gdzie każda komórka to osobny organizm ale w kolonii jest ich moc, gdzie funkcje mózgu współpracujące w symbiozie z systemami nerwowymi, potegowane sercem, i odczuwane w fizjologii komórkowej pozwalają człowiekowi na pełna świadomość swego istnienia jako jednostka i jako jednostka w kolonii - i to jest manifestacja ludzkiej godności.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 23:41, 13 Mar 2018 Temat postu:

Subiektywizm jest w myśleniu ważny i cenny.
Obiektywizm w myśleniu też jest ważny i cenny.

Cała sztuka polega na nie używaniu subiektywizmu w domenie obiektywnej, a obiektywizmu w domenie subiektywnej. Głupotą jest zarówno nie dostrzeganie znaczenia obiektywizmu, jak i subiektywizmu, głupotą jest uznanie prawd obiektywnych za subiektywne, albo odwrotnie - prawd subiektywnych, za obiektywne.
Ten ostatni błąd zdarza się chyba znacznie częściej - ludzie swoje subiektywne opinie i mniemania wynoszą do rangi prawd obiektywnych, czyli takich, które powinni dzielić z nimi inni ludzie, które mają walor trwałości, zachowywania swoich właściwości po opuszczeniu umysł ich twórcy. Ludziom wydaje się, że ich upodobania (ewidentnie subiektywna działka) są "obiektywnymi prawdami", czyli że ich ulubiona muzyka jest ogólnie najpiękniejsza, ich ulubieni aktorzy obiektywnie najlepsi na świecie, ich mniemania polityczne są ostateczne i jedynie słuszne.
A przecież, posiadanie swoich opinii, upodobań samo w sobie nie jest niczym złym. Wręcz przeciwnie - każdy powinien takie opinie i upodobania mieć, gdyż to nadaje mu indywidualność, czyni niepowtarzalną jednostką. I wystarczy tylko pogodzić się z tym, że nasze upodobania są NASZE, czyli że nie inni nie mają obowiązku ich podzielać. Z jakichś powodów jednak do pewnych ludzi to nie dociera. Niektórzy swój niemal każdy subiektywny pogląd pragną narzucić innym.
Istnieje błąd polegający na próbie wymuszenia obiektywizmu - wpasowania go w subiektywizm. Niektórzy ludzie jakby wstydzili się, że to, co mówią, co pragną miałoby być tylko ich. Próbują się dopasować do zewnętrznych wzorców nawet tam, gdzie to niczemu nie służy - zamiast docenić to co mają, szukają potwierdzenia w oczach innych, albo w jakiś wzorach, które najczęściej jeszcze nie pasują do danej rzeczy. Tak działają ludzie, którzy nie mają własnego gustu, zawsze goniąc za modą, nie mają własnego zdania, zawsze powtarzając jakieś cudze opinie i najczęściej nie rozumiejąc, iż przenoszą owe opinie z właściwego im ekosystemu, na nowe sytuacje, takie, w których owe wzorce często już się nie stosują.
Zrównoważony umysł jest subiektywny - tam gdzie subiektywizm jest naturą rozpoznań, problemów.
Zrównoważony umysł jest też obiektywny - tam gdzie z kolei obiektywizm jest tym co oczekiwane, czy niezbędne dla danej sytuacji.

Najbardziej ukryte i zdradzieckie błędy myślenia biorą się z tego, gdy się owe domeny obiektywizmu i subiektywizmu zamienia - wtedy człowiek traci kontrolę nad swoim myśleniem, nie wiedząc już, co właściwie jest jego (niepotwierdzonym nijak) incydentalnym rozpoznaniem, a potwierdzoną na wiele sposobów prawdą. Jak sie nad tym nie panuje, jak się nie wie, co się arbitralnie przyjęło, a co ma się sprawdzone, zależne od innych założeń, to dalej wyciąga się błędne wnioski, a ostatecznie całe rozumowanie robi się fałszywe.

Przyzwolenie na subiektywizm
Są ludzie tak zapatrzeni w obiektywizm, w prawdy potwierdzalne, że w ogóle tracą z oczu konieczność użycia subiektywnej strony rozumowania, a nieraz wręcz czują się winni, gdy coś - tak z własnej wiary i arbitralności - do rozumowania wprowadzą. Tacy ludzie, nie pozwalają sobie na subiektywizm, naiwnie będąc przekonanymi, że w ten sposób uchronią się przed uznaniem czegoś co jest nieprawdą. W rzeczywistości ta ich postawa nie tylko przed fałszem ich nie chroni, ale wręcz ten fałsz wprowadza, bo nie istnieją w ogóle prawdy obiektywne w sposób absolutny - wszystko gdzieś tam się opiera o arbitralne założenia, choćby w postaci założonych modeli, kryteriów, paradygmatów myśli. Przyzwalając sobie na subiektywizm, fanatyczny "obiektywista" zaczyna wreszcie widzieć rzeczy jakimi są - bo jednak myślimy sobą, odczuwamy sobą i żadne chciejstw odczuwania i myślenia w sposób oderwany od indywidualności nie ma szany na realizację, gdy nawet nie wiemy jakie nieświadome filtry poznawcze stosuje nasz myślowy "aparat odbiorczy".

Przyzwolenie na obiektywizm
Co ciekawe, zdarzają się tez ludzie jakby gardzący obiektywizmem. Oni wszystko chcą postrzegać jako skrajnie "swoje", świat widzą na sposób zbliżony do solipsyzmu - uważając, że to co jest nie ich, co im się nie spodoba, co im nie pasuje, że to ich nie dotyczy. A jeśli nawet coś zewnętrznego miałoby ich dotyczyć, to oni mają absolutne prawo zrobić z rozpoznaniem tego czegoś dowolną operację, dowolne skategoryzowanie. Bo "nikt im nie będzie mówił", co oni mają robić z tym, co doznali. Tacy ludzie odzyskaliby równowagę myśli, przyzwalając sobie na obiektywizm - ustępując z egotycznego światka z "ja i moje chciejstwa" w środku, a dopuszczając w większym stopniu (bo takich co zupełnie niczego nie dopuszczali spotyka się tylko w wśród chorych psychicznie) to co pochodzi od innych ludzi, co jest informacją ogólną. Tak, do tego trzeba się trochę ugiąć, ustąpić z własnej absolutnej władzy uznawania wszystkiego za prawdę według widzimisię. Trzeba poszukać wspólnoty myśli, dostosować się. Ale ostatecznie to się opłaca.

Piotr Rokubungi

Taka myśl odnośnie tytułu wątku tego: Prawda Uniwersalna (Absolutna) jest tak „pojemna”, że zawiera wszystkie prawdy cząstkowe. Stąd wniosek, że taka Prawda jest wszelkimi danymi, jest nieskończonością- jak Niebyt z mej hipotezy, jak Bóg wedle niektórych. Nie ma w nie sprzeczności, ani paradoksów, ani absurdów, chociaż wedle ludzkiego rozumowania nie da się pogodzić wykluczających się, sprzecznych ze sobą informacji. Jednak buddyzm ze „swoim” pojęciem śunjaty i nie tylko oraz fizyka kwantowa z pojęciem funkcji falowej, stanu punktu zerowego i innymi- to wszystko i nie tylko to wskazuje, zdaje się sugerować, że dualność jest raczej wynikiem i właściwością ludzkiego sposobu postrzegania i rozumowania [w wąskim zakresie], niż cechą będzlenia...