ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Są dwa rodzaje prawd
- te dotyczące osoby, subiektywne
- prawdy apersonalne, szukające obiektywizmu w ujęciach rzeczywistości.

Te dwa rodzaje prawd są z jednej strony ZNACZĄCO ODMIENNE, nawet o przeciwnym charakterze. A z drugiej strony są to też prawdy KOMPLEMENTARNE.

Najwięcej nieporozumień pojawia się wtedy gdy:
1. myli się je ze sobą
2. zapomina o tym, że istnieje i JEST WAŻNY również ten drugi rodzaj prawd.

Są ludzie, którzy wręcz negują sensowność czy to prawd personalnych, czy tych apersonalnych. Na naszym forum można (w nie do końca uświadomionej postaci) spotkać przedstawicieli obu tych kierunków.
Niektórzy prawdom subiektywnym w ogóle nie chcą przyznać atrybutu prawdy - na zasadzie: skoro nikt tego nie potwierdził obiektywnie, co to za prawda, to może to fałsz?...
Ale z kolei są też i personaliści negujący sensowność zajmowania się innymi rzeczami, niż własną osobą, duchowością, emocjami. Te ostatnie osoby wszędzie próbują do dyskusji na temat każdy wcisnąć jakieś emocjonalne oceny - jakby drażniło ich to, że ktoś nie zajmuje się nimi, czy w ogóle emocjonalnością i uczuciami. Dla nich najwyraźniej prawdy abstrakcyjne, obiektywne są nieważne, a już na pewno nieciekawe.
Z drugiej strony mamy takich ludzi, którzy uważają, że wszelka prawda prawdą jest dopiero wtedy, gdy jest obiektywna, a najlepiej naukowa. Ci ludzie nie zauważają, iż zdecydowana większość tego jak działamy, funkcjonujemy jest oparta o nasze subiektywne odczucia, zmysły, oceny. Gdy prowadzimy samochód, to po prostu kierujemy się tym, co widzimy, trochę tym co słyszymy, nie dbając o to, czy ktoś (np. jakaś nauka) to potwierdził, czy to jest obiektywne. Ufamy temu, co czujemy. Podobnie ufamy temu, co wymyślamy na temat tego, jak jechać, dokąd jechać, co tam zrobić. Żyjemy w świecie subiektywnym i nie jest to świat fałszywy tylko dlatego, że nad każdą chwilą życia nie stoi jakiś dodatkowo nadzorujący je naukowiec, który miałby ubierać nasze osądy w szaty "naukowo potwierdzonego i udowodnionego stwierdzenia". Nie da się z życia zrobić dysertacji naukowej, bo nie ma na to czasu, sił, czy innych warunków, a wreszcie to nikomu do niczego nie jest potrzebne. Tylko wybrane i nieliczne (!) prawdy zyskują walor jakoś tam naukowo, czy obiektywnie potwierdzanych, a dodatkowo nawet samo to naukowe potwierdzenie też nie jest ostateczne i na wieki wieków, lecz do czasu następnych odkryć w tym względzie. Ale do części osób to nie dociera, jakby funkcjonowali na zasadzie jakiegoś wyparcia.

blackSwan

Jednak nie należy mylić prawdy subiektywnej z indywidualnymi wyobrażeniami. Jedno jest definitywną prawdą jedynie postrzeganą z indywidualnej perspektywy, drugie tylko czymś, co jedynie aspiruje do prawdy, bez jej potwierdzenia.

Interesujące też jest, że niektórzy dowodzą brak prawdy obiektywnej z powodu istnienia subiektywnego postrzegania, jakby jedna drugiemu przeszkadzało.

lucek