ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

Znaczenia pojęć mają to do siebie, że na siebie częściowo nachodzą, tzn. dla każdego pojęcia znajdziemy inne, które częściowo się pokrywa z jego znaczeniem. Niekiedy tych wspólnych części może być wiele i szczególnie wtedy łatwo o pomieszanie pojęć, bo przecież jedno jest jakoś do drugiego podobne. Jeśli jednak chcemy wyjść poza myślenie skojarzeniowe i podejść do tematu bardziej analitycznie, to musimy skoncentrować się na ISTOCIE POJĘCIA, czyli na tym, co jest tak naprawdę tym elementem, który wyróżnia znaczenie tego pojęcia na tle tych innych pojęć.

I tak np. nacjonalizm i szowinizm (ten narodowy) mają całe mnóstwo wspólnych elementów: naród, przywiązanie do narodu, wysoką priorytetyzację narodu, gotowość (nieraz fanatyczną) do obrony tego narodu i jego czci oraz zwalczania jego wrogów, w ogóle myślenie w kategoriach przyjaciół i wrogów narodu etc. Koncentrując się jednak właśnie na tych cechach wspólnych, gubimy istotę obu pojęć, czyli to co czyni de facto nacjonalizm nacjonalizmem, a szowinizm szowinizmem.

I tak istotą nacjonalizmu jest postrzeganie narodu jako nadrzędnej wartości w polityce, założenie, że państwo powinno nade wszystko realizować ten interes narodowy, a istotą szowinizmu jest stawianie własnego narodu w uprzywilejowanej pozycji wobec innych narodów.
Dlaczego tak ważne jest, żeby uchwycić istotę pojęć? Ponieważ wtedy rozumiemy z jakim zjawiskiem mamy do czynienia, jesteśmy w stanie dokonać obiektywnej jego oceny, wskazać konsekwencje wynikające z postaw określanych tymi pojęciami a wreszcie na tej podstawie podejmować takie a nie inne decyzje

Jeżeli np. wrzucimy do jednego worka nacjonalizm z szowinizmem, to tak jakbyśmy wrzucili do jednego worka broniących się Ukraińców z atakujących ich Rosjanami, bo przecież jedni i drudzy w tej wojnie wymachują swoimi narodowymi flagami, powołują się na jakieś narodowe kwestie etc. I w tym momencie staniemy przed dylematem: skoro jedno i drugie jest czymś złym, to właściwie dlaczego popierać którąkolwiek ze stron? Jeśli jednak zrozumiemy faktyczną i ISTOTNĄ różnicę między nacjonalizmem a szowinizmem to będzie jasne, że realizowanie interesu narodowego poprzez obronę własnego narodu przed napastnikiem jest usprawiedliwione, a wręcz chwalebne, natomiast napastowanie innych narodów bo szowiniście się należy więcej i więcej i nie szanuje cudzych granic, już jest czymś nagannym i godnym potępienia.

I w ten sposób dzięki poddaniu analizie pojęć, które niewprawnemu oku mogą się kojarzyć, że są do siebie podobne, czy wręcz synonimiczne, zaczynamy rozumieć inną szalenie istotną kwestię, że w interesie napastnika (szowinisty) jest obrzydzić przeciwnikowi konkurencyjne pojęcie nacjonalizmu, bo to uczyni go bezbronnym na atak!. Wszak jeśli nacjonalizm jest zły, to zła jest obrona interesu narodowego kosztem strat w ludziach, a tym samym Zelenski powinien się poddać, nie narażając obywateli Ukrainy na dalsze ofiary.

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Do czego służą definicje podczas porozumiewania się z innymi? Czynią wypowiedź bardziej zwięzłą. Zamiast za każdym razem opisywać rzecz, o którą chodzi, definicje umożliwiają użycie jednego słowa w miejsce obszernego opisu.

Wydawać by się mogło, że w dyskusji najistotniejsze jest więc nie definiendum, ale definiens - czyli nie słowo, ale to, co się pod słowem kryje. Słowo użyte jako definiendum dla obszernego zagadnienia-definiensu powinno mieć więc jedynie rolę pomocniczą. Jakie to jest konkretnie słowo, to powinno być bez znaczenia - ważne, że wszystkie strony są zaznajomione z definicją.

Mimo to ludzie zdają się przykładać ogromną wagę do definiendum - czyli do słowa, a nie do jego znaczenia.
Nie tylko chodzi im o przekazanie, o jakie zagadnienie im chodzi, ale będą się spierać do upadłego, że definiendum, którego oni używają w zastępstwie każdorazowego obszernego opisu zagadnienia, jest jedynym poprawnym definiendum.
Sposób użycia definicji zostaje tutaj więc niejako odwrócony. Zamiast kierować od definiendum do definiensu, to kieruje od definiensu do definiendum - tak jakby to definiendum było gwoździem programu.

A więc to, jakie jest definiendum, zdaje się być paradoksalnie bardziej istotne od definiensu.
Mniej ważne staje się obszerne zagadnienie, o którym toczy się rozmowa (które ktoś nazwał używając definiendum "nacjonalizm"), a bardziej ważny staje się sam fakt użycia słowa "nacjonalizm".

Dlaczego tak się dzieje?

Chodzi o emocje. To nie definiens budzi emocje, ale użyte do odwoływania się do niego definiendum.

Definiens

"przekonanie, że naród jest najwyższą wartością i najważniejszą formą uspołecznienia, z którego wynika określona postawa polityczna, gospodarcza i społeczna"

nie budzi nawet porównywalnie silnych emocji jak definiendum

"nacjonalizm"

I dlatego spór się toczy głównie o "imienia", a nie o to, co się pod nimi kryje.

Niektórzy ludzie są dumni ze swego nacjonalizmu.

"Jestem nacjonalistą!" - jak to dumnie brzmi!

Natomiast

"Jestem przekonany, że naród jest najwyższą wartością i najważniejszą formą uspołecznienia, z czego wynika moja określona postawa polityczna, gospodarcza i społeczna!"

już nie brzmi aż tak dumnie.

Gdy ktoś chce wzbudzić emocje negatywne, działa to podobnie.

"On jest nacjonalistą!" - budzi reakcję: tfuj, ble, błeh, fujki

natomiast

"On jest przekonany, że naród jest najwyższą wartością i najważniejszą formą uspołecznienia, z czego wynika jego określona postawa polityczna, gospodarcza i społeczna!" - budzi reakcję: hmm, ok, no ok, rozumiem, aha.

MaluśnaOwieczka

A na czym polega nacjonalizm kobiety?

Na tym, że wysyła chłopa na front, żeby "bronił ojczyzny", a sama jedzie do Londynu połazić po Harrodsie.

MaluśnaOwieczka

Pani nacjonalistka walczy o ojczyznę na okładce Vogue'a. Nawet widać, jak jej kikuty wystają po wybuchach min i pocisków z dział moździerzowych.

[link widoczny dla zalogowanych]

"Portret bohaterstwa" <-- tytuł zdjęcia (serio)

MaluśnaOwieczka

Nacjonalistka walczy dzielnie na froncie

lucek

Semele

Kolonializm jest procesem wywłaszczania, stopniowym wykorzenianiem narodu z jego własnej kultury i języka. Dlatego wielkim zadaniem irlandzkiego modernizmu było nie tyle dawanie gotowych tożsamościowych wzorców, ile poszukiwanie tego, co utracone. Paradoksalnie jednak, gdy odkrywamy i nazywamy owo nieokreślone doświadczenie, wymyka się ono na zawsze. Z próby pogodzenia tej sprzeczności zrodziła się literatura nowoczesna, w tym powieści Jamesa Joyce’a czy poezja Williama Butlera Yeatsa.

[link widoczny dla zalogowanych]

Uwagi:
Brytyjczycy niegdyś niewolili Irlandczyków.

W UE jest 24 czy tam 27 języków urzędowych.

lucek

w Europie jest ileś tam języków urzędowych ...

UE jest organizacją, ma języki oficjalne, nie ma języków urzędowych, bo nie jest urzędem ... urzędy są w państwach ... Niemcy rzeczywiście dążą poprzez UE do dominacji w Europie, poprzez poza traktatowe, bezprawne działania w zdominowanej przez siebie UE i przekształcenia tej organizacji w państwo, z bankiem centralnym w Berlinie ... różnymi metodami, teraz poprzez bankructwo gospodarcze, przy pomocy tzw. "zielonego ładu" krajów europejskich uzależnionych od niemieckich technologi, które są ekologiczne wtedy, gdy tak mówi "prawo europejskie", czyli KE, Urszula i skorumpowani lub nic nie mający do powiedzenia komisarze UE ...

ale póki co Semele, w UE obowiązują języki oficjalne, a urzędowe w państwach Europy i nie tylko.

Semele

UE nie jest federacją państw.

W UE obowiązują 24 języki urzędowe. angielski, bułgarski, chorwacki, czeski, duński, estoński, fiński, francuski, grecki, hiszpański, irlandzki, litewski, łotewski, maltański, niderlandzki, niemiecki, polski, portugalski, rumuński, słowacki, słoweński, szwedzki, węgierski i włoski.

Unią zarządza jakis urząd otwarty na wiele języków.

Co do angielskiego:
[link widoczny dla zalogowanych]
No i w ogóle.

lucek

JĘZYK URZĘDOWY (ang. official language) – obowiązujący oficjalnie język, który otrzymał specjalny status prawny na terenie danego państwa, regionu lub innej wydzielonej części. Zwykle jest stosowany w państwowych organach władzy państwowej (akty prawne, dokumenty rządowe, orzeczenia sądowe, wyroki i in.).

Semele

Wydzielonej części. To właśnie Unia.

Unia Europejska jest organizacją skupiającą 27 państw członkowskich, w których mówi się aż 24 różnymi językami. Z tego względu UE musiała ustalić swoje własne języki urzędowe.

Obecnie UE posiada aż 24 języki urzędowe. Są to: angielski, bułgarski, chorwacki, czeski, duński, estoński, fiński, francuski, grecki, hiszpański, irlandzki, litewski, łotewski, maltański, niderlandzki, niemiecki, polski, portugalski, rumuński, słowacki, słoweński, szwedzki, węgierski i włoski.

Wszystkie te języki mają taki sam status prawny w UE. Oznacza to, że wszystkie dokumenty UE muszą być tłumaczone na wszystkie 24 języki urzędowe. Jest to ogromne przedsięwzięcie logistyczne i wiąże się z dużymi kosztami. Szacuje się, że tłumaczenia pochłaniają około 1% budżetu UE, czyli setki milionów euro rocznie.

Mimo wysiłku, jaki wymaga obsługa tak wielu języków urzędowych, UE podkreśla, że różnorodność językowa jest jej bogactwem i należy ją szanować. Dostęp do dokumentów UE we własnym języku ułatwia obywatelom zaangażowanie w sprawy Wspólnoty.

lucek

to języki oficjalne w ramach działalności organizacji, a nie urzędowe, urzędowymi są w państwach należących do tej organizacji ... UE nie jest urzędem, dla państw choć jako organizacja może posiadać swoich urzędników ....

lucek

lub inaczej

Polska jest członkiem UE, ty jesteś obywatelem Polski

Jaki język urzędowy ciebie obowiązuje

?

Semele

lucek

pisałaś, że to przypadek terytorium obowiązywania ... Polska należy do UE, więc to terytorium UE, więc obowiązują tu języki urzędowe UE ...

napisz do sołtysa, po chorwacku, podanie, może umówi się z tobą na kawę ...

lub jeśli prostak nie odpowie, zapytaj tych geniuszy z gazety prawnej, jeśli tam te bzdury wyczytałaś, jakie właściwie języki urzędowe obowiązują na terytorium UE - czy są to języki urzędowe UE, bo sołtys chyba nie zrozumiał .... a przecież to jego psi obowiązek ... no chyba, że sołtys nie jest urzędnikiem UE ?

MaluśnaOwieczka

Semele

Semele

Jeszcze raz:
obowiązują 24 języki urzędowe. angielski, bułgarski, chorwacki, czeski, duński, estoński, fiński, francuski, grecki, hiszpański, irlandzki, litewski, łotewski, maltański, niderlandzki, niemiecki, polski, portugalski, rumuński, słowacki, słoweński, szwedzki, węgierski i włoski.

Jeden z tych języków możesz znać aby być urzędnikiem UE. Nie ma przeszkód aby był to chorwacki. Jeśli Ciebie jakaś grupa ludzi z Polski tam deleguje i Ciebie wybiorą.

Nie wiem jakie są wymogi dla kandydata. Może byś im sprostał.

Dokładnie tak samo wygląda sytuacja w przypadku kandydatów do Parlamentu Europejskiego. Dodatkowo jednak kandydat musi od co najmniej 5 lat zamieszkiwać stale w Rzeczpospolitej Polskiej lub w innym kraju członkowskim UE. Jeśli chodzi o wybory do Senatu, próg wiekowy jest znacznie wyższy i wynosi 30 lat.

lucek

Semele

lucek

lucek

Semele

Ok. Zostańmy zatem przy językach roboczych.
Może to jest bardziej zrozumiałe.
Jezyk angielski obowiazuje jako roboczy. Nie tylko obywatele Wielkiej Brytanii się nim posługują.

Języki urzędowe zawsze obowiązują w urzędach.

Unia ma swój urząd.
Będzie pan kandydował panie Lucjanie?
Zachęcam.

UE charakteryzuje się różnorodnością kulturową i językową, a języki używane w krajach Unii stanowią istotną część jej dziedzictwa kulturowego. W związku z tym UE w swoich programach i w pracach swoich instytucji wspiera wielojęzyczność.

W UE obowiązują 24 języki urzędowe.

angielski, bułgarski, chorwacki, czeski, duński, estoński, fiński, francuski, grecki, hiszpański, irlandzki, litewski, łotewski, maltański, niderlandzki, niemiecki, polski, portugalski, rumuński, słowacki, słoweński, szwedzki, węgierski i włoski.

Historia
Za każdym razem, gdy do Unii przystępowały nowe kraje, ich języki urzędowe stawały się językami urzędowymi UE.

Daty wprowadzenia kolejnych języków urzędowych
1958 r.: francuski, niderlandzki, niemiecki i włoski
1973 r.: angielski i duński
1981 r.: grecki
1986 r.: portugalski i hiszpański
1995 r.: fiński i szwedzki
2004 r.: czeski, estoński, litewski, łotewski, maltański, polski, słowacki, słoweński i węgierski
2007 r.: bułgarski, irlandzki i rumuński
2013 r.: chorwacki
Poznaj języki urzędowe UE

Wielojęzyczność
Jedną z zasad leżących u podstaw UE jest wielojęzyczność.

Celem polityki wielojęzyczności jest:

porozumiewanie się z obywatelami w ich języku ojczystym
ochrona różnorodności językowej w Europie
promowanie nauki języków obcych w Europie.
Jest to polityka o wyjątkowym charakterze, która nie ma sobie równych ani w wielojęzycznych państwach, ani w organizacjach międzynarodowych.

Wielojęzyczność jest zapisana w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej: obywatele UE mają prawo kontaktować się z instytucjami UE w dowolnym spośród 24 języków urzędowych, a instytucje UE mają obowiązek udzielić odpowiedzi w tym samym języku.

Akty prawne i ich streszczenia dostępne są we wszystkich językach urzędowych UE.