ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Mój ojciec, udzielając mi w dzieciństwie różnych nauk, posłużył się kiedyś następującym obrazem, w którym porównywał inteligencję kury i psa. Oto kura, zamknięta na wiejskim podwórku, widząc płot oddzielający ją od interesujących obszarów do eksploracji poza podwórkiem zwykle sprawdza, czy w płocie nie ma dziury - zagląda w jedną szczelinę, która okazuje się za wąska, przez którą się kura nie jest w stanie przecisnąć, potem przejdzie trochę w bok i tam próbuje z inną szczeliną. Jak to się nie powiedzie, to kura cofa się do poprzedniego miejsca, do poprzedniej szczeliny i próbuje jeszcze raz. Gdy to się znowu nie uda, kura podrepcze znowu nieco w bok i będzie próbowała po raz kolejny już sprawdzaną szczelinę. I tak to kura sprawdza ścieżki wyjścia tylko na niewielkim obszarze. Pies jest bardziej inteligentny, bo sprawdza nie tylko w jednym miejscu dziury w płocie, ale szybko obiegnie cały płot. A że jest większa szansa, iż znajdzie dziurę w płocie na całej długości płotu, niż tylko tylko w wąskim jego obszarze, to pies ma też większą szansę zrealizowania swojego zamierzenia. Bo kura jest głupia, a pies już (względnie) mądry...

Na sfinii od lat prowadziłem dyskusje filozoficzne, które mocno przypominają mi postawy, którą przejawia głupia kura. W szczególności dotyczy to problemu kryteriów, zasadności dla naszych sądów. Problem z grubsza był stawiany następująco:
A. aby sądy były uzasadnione, niezbędne wydaje się WSKAZANIE PODSTAWY - właśnie uzasadnienia dla nich. Niestety, uzasadnienie samo podlega pytaniu o to, jaką ono ma podstawę, zatem wskazanie po prostu uzasadnienia, nie rozwiązuje nam ostatecznie pytania o to, czy dane stwierdzenie uznamy za (w pełni) uzasadnione. Czyli jest niedobrze - szczelina jest za wąska...
B. Ale, skoro nie możemy uzasadnienia ostatecznie wyróżnionego wskazać, to wychodzi na to, że mamy stwierdzenie nieuzasadnione, czyli chyba równoważne dowolnemu innemu (także dowolnej bzdurze), czyli ogólnie JEST ŹLE. Nie mamy szczeliny, w ramach której z podwórka nieuzasadnionych stwierdzeń, dostalibyśmy się do obszaru, gdy wiemy co jest prawdą, a co nie. Ta szczelina jest za wąska...
Co robi dyskutant, który po wykorzystaniu okoliczności A, przeszedł do B?
Ano, stwierdzając, że w B jest źle...
wraca do A!
Jak wraca?
- Ano zaczyna z mocą stwierdzać, jak to niezbędne jest, aby stwierdzenia miały swoje uzasadnienie, jak to przyjmowanie czegoś na wiarę jest niepoprawne, jak to źle robią ci, co się kierują subiektywnymi przesłankami.
W dyskusji późniejszej okazywało się, wszystkie te narzekania oczywiście nie rozwiązują problemu zdobycia ostatecznego uzasadnienia dla stwierdzenia, bo - tu się akurat nic nie zmieniło - wciąż obowiązuje to, że uzasadnienie do uzasadnienia samo wypadałoby uzasadnić. W końcu dyskutant musi to przyznać, więc zmienia "swoją dziurę" i z tryumfem ogłasza "ale przecież tak nie może być! Bo teraz przecież dowolna bzdura robi się równoważna stwierdzeniu, które zostało sprawdzone, jest zasadne i słuszne!". Czyli mamy powrót znowu do tej pierwszej dziury i kolejny raz stwierdzanie, że jednak uzasadnienie musi być...
Obrotów takiej dyskusji może być wiele - kilkanaście, kilkadziesiąt. Za każdym razem dyskusja będzie wykonywała ten ruch wahadłowy, od dziur "potrzebne jest uzasadnienie" i "ojej, uzasadnienie jest wątpliwe, niewystarczające" - tam i z powrotem, tam i z powrotem...

Czego brakuje w tym układzie?
- Ano chyba inteligencji psa.
Pies by porzucił to wahadłowe przemieszczanie się pomiędzy tylko dwoma dziurami, spojrzał na sprawę BARDZIEJ GLOBALNIE, Z PERSPEKTYWY, SYNTETYCZNIE i znalazł rozwiązanie w innym obszarze. Ale jeśli ktoś ma inteligencję kury, a nie inteligencję psa, to musi dalej tkwić w szponach swojego mentalnego wahadła... :rotfl:

Semele

Michał Dyszyński

Semele

MaluśnaOwieczka

lucek

Semele

MaluśnaOwieczka

Azael

lucek

Michał Dyszyński

lucek

Azael

Semele

Azael

Michał Dyszyński

Semele