ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Dzisiaj "tknęło mnie", że bardzo duży odsetek ludzi jako podstawę swojego rozumowania traktuje różnego rodzaju mity. W jednej z wypowiedzi, która kątem ucha do mnie docierała, te mity miałby formę:
- ja kształciłem się w przedwojennej szkole - duma, powiązana z mitem "kiedyś to dopiero było szkolnictwo, dzisiejsze nie dostaje tamtemu do pięt".
Pewnie na pytanie W CZYM KONKRETNIE zawiera się wyższość tamtego szkolnictwa (to już z innej dyskusji) pada odpowiedź: uczono łaciny i greki (znowu mit - łacina i greka w nauczaniu stanowi wartość przewyższającą to, co dzisiaj jest standardem w edukacji).
Na pytanie: dlaczego właściwie młodzi ludzie mieliby tak wiele czasu i wysiłku poświęcać (kosztem możliwości zdobycia innej wiedzy), odpowiedź oprze się o kolejne mity:
- bo Grecja jest kolebką cywilizacji (niby prawda, ale czy z faktu "bycia kolebką" od razu wynika konieczność uczenia się nieużywanych zwrotów?)
- bo w ten sposób można czytać antyczne dzieła w oryginalnej formie (też prawda, tylko co to za argument?...)
itp. itd....
Argumentowanie mitami, a potem potwierdzanie tamtych mitów innymi mitami jest charakterystyczne dla osób NIE BUDUJĄCYCH STRUKTURY TWARDEGO WYNIKANIA w myśleniu. Właściwie, jak się ktoś uprze, to odpowiedzią na dowolne pytanie, może być dowolne stwierdzenie: dlaczego w zimie jest zimno?
- Bo zima jest zimnym okresem roku...
- Bo gleba powinna się przemrozić
- bo taki mamy klimat
- bo złoto jest bardzo cenne, a ja wczoraj walnąłem sobie szklaneczkę whiskacza.... :rotfl:

To ostatnie nie?...
A właściwie czy ono wyjaśnia mniej, niż poprzednie "wyjaśnienia"?...
Oczywiście wyznawcy myślenia mitami do uzasadniania swoich stwierdzeń używają mitów, które są jakoś bliskie objaśnianemu stwierdzeniu, jednak tak przy głębszym przyjrzeniu się, to owa bliskość jest pozorna.

Choć z drugiej strony...
Jak ściśle zdefiniować koncept WYJAŚNIENIA?
- To wcale nie jest oczywiste... :think:

towarzyski.pelikan

Wydaje mi się, że to myślenie mitami ma przynajmniej częściowo uzasadnienie ekonomiczne. Żeby nie przeciążać mózgu "budowaniem struktur twardego wynikania", człowiek ogranicza się do skrótów myślowych, powiązanych ze sobą haseł. I jeśli dwie osoby wierzące w ten sam mit będą prowadzić rozmowę, dogadają się w lot, ponieważ dla jednej i drugiej strony sam mit uzasadnienia nie wymaga. Natomiast osoba spoza grona wyznających mit nie jest w temacie, więc w sposób naturalny narzucają jej się pytania. Sam mit nie jest dla niej oczywisty.

Nagminne uciekanie się do takich mitycznych skrótów może wskazywać na to, że dana osoba nie jest przyzwyczajona do rozmawiania z osobami o zupełnie innym światopoglądzie, innym sposobnie myślenia. Takie wyjaśnianie od A do Z nawet rzeczy dla nas oczywistych wymaga wysiłku i dobrych chęci.

Katolikus

Znam starszego gościa (taki tam dziadek), który co któreś zdanie to mówi taka jest prawda, co by nie skomentował, co by nie ocenił to na końcu musi paść to magiczne zdanie. Ludzie chyba myślą, że mają jakiś monopol na stwierdzanie jaka jest prawda. Ludzie myślą tak wąsko, krzywdząco, wycinkowo, że jeśli nad tym wszystkim nie będzie jakiegoś ostatecznego, dla każdego indywidualnie, sądu, rozliczenia z tego życia, jak pomyślę że to nam tak miałoby po prostu ujść na sucho to wpadam w jakieś niedowierzanie i budzi się we mnie jakaś niezgoda, ale z drugiej strony jak sobie pomyślę, kto miałby ocenić taką złożoność ludzkich wyborów, które przecież uwarunkowane są ewolucyjnymi mechanizmami (nie z własnego wyboru) to mam czasem wątpliwość czy jakiś ostateczny arbiter może istnieć. Czy nie prościej byłoby, gdyby żadnego sędziego nie było, który musiałby się z tym wszystkim męczyć? Przecież nawet jeśli istnieje Bóg to On też musi ocenić na podstawie jakiś kryteriów, a te kryteria czy nie są arbitralne? Nie potrafię sobie tego wszystkiego jakoś wyobrazić i myśli mnie przerastają. Ale nie chcę tracić nadziei.

wujzboj

Michał Dyszyński

wujzboj

Michał Dyszyński

wujzboj

Mogę chcieć zbudować Nową Wspaniałą Maszynę do Robienia Czegoś. Albo nauczyć się Reperować Samoloty. Czyli mogę mieć cele techniczne.

Mogę chcieć sformułować Nową Wspaniałą Teorię Zmian Klimatu. Albo nauczyć się Fizyki Kwantowej. Czyli mogę mieć cele naukowe.

Mogę chcieć sformułować Nowy Wspaniały System Filozoficzny Kompatybilny z Nauką i z Biblią. Albo nauczyć się nie zasypiać przy czytaniu Kanta, lecz umieć Dochodzić do Podobnych Wniosków co Kant. Czyli mogę mieć cele filozoficzne.

Mogę wreszcie być po prostu ciekawy świata i chcieć móc tak o świecie rozmyślać, by uzyskiwać coraz to nowe wnioski. Takie które będą mnie prowadziły w nowe, coraz ciekawsze i ogólniejsze sfery rozmyślań, a te znów do nowych wniosków, które nie będą mnie zmuszały do przebudowywania starych wniosków, gdy moje rozważania przeniosę znów na starszy poziom. Czyli moim celem może być wewnętrznie spójny światopogląd.

Michał Dyszyński

wujzboj

Zgadza się. To jest zawarte jawnie lub niejawnie w każdym światopoglądzie. Powinno zaś być jawnie stawianym celem.

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Dziękuje Ci za twoją wypowiedź! Zmusza mnie do myślenia i pomaga mi uporządkować mój chaos myślowy. Twoje posty są bardzo uświadamiające. Tym bardziej jestem przejęty tym, co tu napisałeś ponieważ wiele z tego, co piszesz zahacza trochę o problemy mentalne, z którymi sam próbuję się zmierzyć, ponazywać, zinterpretować. Chociażby dziś, będąc w pracy zastanawiałem się nad swoim aktualnym życiem – wierz mi albo nie, ale właśnie myślałem nad kwestiami, które tu wyciągnąłeś na wierzch. Zacząłem od obserwacji znajomych w pracy i obserwując ich sposób zachowania, wyłapując słowa, reakcje myślałem nad tym czy zdadzą sobie, kiedyś sprawę z faktu jak bardzo rządzą nimi ewolucyjne programy, archetypy, zwierzęce reakcje, którym mniej lub bardziej się poddają. A później pomyślałem o sobie i swoim życiu – na ile moje życie zdominowane jest celami wskazanymi przez kulturę, społeczeństwo, jak to rozpoznać i co mogę z tym zrobić?..

.. Sprawa jest o tyle trudna -myślę sobie- że tak nadobną sprawę nie wiadomo skąd przychodzimy i dokąd zmierzamy (w takim ostatecznym, szerokim sensie), nie wiadomo po, co my się bujamy po tym świecie, a to ważne, bo to jakoś ustawia nasze myślenie o nas i to jakie cele warto postawić (mam tu namyśli sprawę, którą opisałeś tak: „W wątku 1 racjonalne jest zainwestowanie w siebie w szerszym sensie. Jeśli to życie i tak miałoby się skończyć już niedługo, to faktycznie racjonalną strategią wydaje się po prostu przeżyć je jak najprzyjemniej).

Pewnie jak każdy, tak i ja chcę to życie przeżyć dobrze, tak żeby nie żałować (ale już teraz widzę to nie takie łatwe dla mnie). Zadając sobie pytania, co naprawdę warto robić, co należy chcieć w życiu, a do czego aktualnie dążę, na ile mnie stać?.. Nie potrafię tych pytań obsłużyć, po ich postawieniu czuję mętlik, niepewność, pogubienie i dziwne uczucie presji czasu. Czuję się w tym życiu jak taki błądzący pielgrzym. Obawiam się to życie przeżyje w zwykłej pracy, robiąc na czyjeś cele, będąc pozbawionym pasji albo, co gorsze pozbawionym mocy realizacji pasji. Żyć jakby mnie nie było, jakby być nikim.. Chciałbym pokazać, że coś umiem, potrafię, że też mam moc zmieniać życie, ale chyba nie kazdy nadaje się na ten świat.,

Katolikus

Teraz już rozumiem, dlaczego to uważasz za takie ważne:

Michał Dyszyński