ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jest pewna część dyskutantów, którzy dyskusję uprawiają za pomocą wyrażania swojej emocji złości. Objawia się to bluzgami na oponentów i przedstawicieli zwalczanych środowisk, używaniem obelg, wyrażaniem ogólnie negatywnych emocji.
Dla obserwatora jako tako zdystansowanego jasne jest, iż ktoś pozostający pod wpływem takich skrajnych emocji, ma wysoce ograniczone zdolności rozumowania. Buldog w szale gryzienia nie będzie reagował na typowe polecenia, z resztą ludzkie szaleniec w fazie skrajnego pobudzenia też jest odporny na jakąkolwiek perswazję.

Ale jest też druga odsłona postawy bezmyślności związanej z niekontrolowanymi emocjami złości. To powstanie w emocjach i myśleniu złoszczącego się wtórnych mechanizmów uniemożliwiającym mu obiektywny osąd rzeczywistości.
Złość bowiem ma w sobie często pierwiastek euforyczny, złoszczący się odczuwają przyjemność z bycia w swoim szale złości, co powoduje, iż - wtórnie - poprzez pobudzenie ośrodka nagrody, odczuwają powstanie tego stanu złości jako...
potwierdzenie, że mają rację. :shock:

Bo tak działa w nas najbardziej pierwotny mechanizm rozpoznawania poprawności decyzji - że ośrodek nagrody wysyła sygnał przyjemności. Osoby mające mocniejsze powiązanie emocji złości z ośrodkiem nagrody będą zatem odczytywały wszystkie swoje wybuchy negatywnych emocji jako formę upewnienia się, potwierdzenia, że to co głoszą, jest słuszne. Co kompletnie nie ma związku z obiektywną prawdą. Co jest wielkim złudzeniem emocjonalnego myślenia.

Właściwie to wypadałoby wprost postawić tu tezę:
Albo się złościsz, jesteś w silnych negatywnych emocjach, albo myślisz...
Wnioski wyciągane w fazie złości oczywiście czasem mogą okazać się słuszne. Ale tylko na zasadzie przypadku. Rzucając kostką czy monetą też co któryś tam raz statystycznie trafialibyśmy w poprawny wybór. Jednak sama metoda dochodzenia do sensownych rozstrzygnięć złością jest wadliwa, właściwie to totalnie błędna.

Nie będę ukrywał, że gdy widzę u mojego dyskutanta stan silnego pobudzenia złością, to się z grubsza spodziewam poprawności jego wnioskowania w owej fazie na poziomie...
psa. No może nieco wytrenowanego psa. Ale po prostu z góry skreślam, że sensowność osądu takie - pozostającej w emocji złości osoby - będzie odbiegała od metody polegającej na rzucaniu kością czy monetą. Też MOŻE SIĘ ZDARZYĆ, że akurat trafi się komuś poprawna ocena w jakiejś drobnej kwestii (bo na pewno już nie W CAŁOŚCI OSĄDU ZŁOŻONEGO ZAGADNIENIA), lecz będzie to po prostu przypadek.

lucek

ten dział to: Apologia kontra krytyka teizmu

co ten twój słowotok, będący skutkiem twoich flustracji - emocji i złości, ma wspólnego z tm działem ?

Michał Dyszyński

Semele

lucek

tak Semele :mrgreen:

tobie zawsze wszystko jedno, co i gdzie piszesz

Semele

lucek

Michał Dyszyński

Semele

lucek

też tak czasami myślę, że zamiast się unosić, nalezy niekiedy dyskutantów traktować jak pacjentów psychiatryka, ale przy mojej osobistej skromności to trudne.

Semele

Michał Dyszyński

lucek

Michał Dyszyński

Semele

Jednak jest coś na rzeczy jeśli chodzi o pacjentów psychiatrycznych.

Cytat:
Osoby związane z psychiatrią środowiskową są przekonane, że centra zdrowia psychicznego, których działanie jest obecnie sprawdzane w pilotażu, mogą sprawić, że prawa osób w kryzysie psychicznym naprawdę będą przestrzegane.

7 czerwca odbył się kolejny Kongres Zdrowia Psychicznego. Ma charakter otwarty i byłoby dobrze, gdyby w tę inicjatywę włączyli się wszyscy, i nie tylko dlatego, że należy okazać solidarność z tą grupą pacjentów i ich rodzin. Wiele badań pokazuje, że każdy z nas jest istotnie zagrożony kryzysem psychicznym, a osoby, które to doświadczenie mają za sobą, są jedną z grup obywateli doświadczonych dyskryminacją w wielu dziedzinach życia. W Polsce przed pandemią badania EZOP wykazały, że co czwarta osoba doznała lub dozna zaburzenia psychicznego, które wymaga leczenia. Takich pacjentów jest zatem naprawdę wielu.

WHO stwierdziła w specjalnym raporcie z badań na temat globalnego obciążenia chorobami, że to właśnie zaburzenia psychiczne i zachowania stanowią drugą wśród mężczyzn i trzecią wśród kobiet najważniejszą grupę przyczyn odpowiedzialną odpowiednio za 17 proc. i 14,4 proc. utraconych lat życia w zdrowiu z powodu ograniczonej sprawności wśród mieszkańców Polski.

Z międzynarodowych raportów wynika też, że Polska ma sporo do nadrobienia zarówno jeśli chodzi o organizację opieki zdrowotnej dla osób z doświadczeniem kryzysu psychicznego, jak i edukacji społecznej. Poprawa na tych dwóch polach pozwoli zmniejszyć zakres stygmatyzacji tej grupy pacjentów. Siostrą stygmatyzacji jest zaś dyskryminacja.

[link widoczny dla zalogowanych]

Dalej w publikacji:
jednym z elementów podtrzymującym faktyczne wykluczenie osób z zaburzeniami psychicznymi jest azylowy model sprawowania nad nimi opieki – czyli położenie największego nacisku na to, by byli leczeni w dużych szpitalach psychiatrycznych.

Ten model powoduje, że dochodzi do zjawiska „obrotowych drzwi” – pacjent w ostrej fazie trafia do szpitala, tam jest stabilizowany, wychodzi, trafia w próżnię, bo już nikt się nim specjalnie nie zajmuje, choroba się zaostrza, wraca do szpitala. We Włoszech, gdzie powiodła się zmiana z modelu azylowego na środowiskowy, średnia liczba dni hospitalizacji psychiatrycznej np. osoby ze schizofrenią/zaburzeniami urojeniowymi wynosiła w 2016 roku 16 dni, a w Polsce przekraczała 60 dni! Jeśli chodzi o zaburzenia depresyjne - we Włoszech pobyt w szpitalu to mniej niż 15 dni, w Polsce - powyżej 43. Jednocześnie we Włoszech mniej niż w Polsce osób popełnia w ciągu roku samobójstwo. Uprawniony jest zatem wniosek, że długość hospitalizacji bynajmniej nie przekłada się na lepsze wyniki leczenia, przy czym - jeśli chodzi o schizofrenię, zapadalność na całym świecie jest podobna.

lucek

Semele

Co to jest arogancja? Arogancja to – zgodnie z definicją słownikową – zuchwała pewność siebie, połączona z lekceważeniem innych. Człowiek arogancki będzie więc w każdej sytuacji traktował swoje otoczenie z wyższością, pogardzał cudzymi opiniami, dyskredytował osiągnięcia znajomych czy kolegów z pracy.

lucek

"Pogarda – uczucie bardzo silnej niechęci wobec czegoś lub kogoś, zwykle połączona z poczuciem wyższości."

"pogarda" jest uczuciem, więc wyklucza "lekceważenie"

Hill

Semele

Michał Dyszyński

Człowiek nie do końca świadomie przystępuje do dyskusji z różnymi nastawieniami, które w tle na niego działają, realizuje swoje różne ukryte cele, którym on sobie nie uświadamia. Sytuacja, w której jedni - właściwie bez powodu, albo z powodu, który otoczenie raczej postrzegałoby jako pretekst - w dyskusji szybko przechodzą do napaści personalnej, złoszczenia się, wynika najczęściej z nie rozwiązanych problemów emocjonalnych. Osoba czująca się sfrustrowana, próbuje zrzucić z siebie złe emocje, więc przelewa je na - często przypadkowych - partnerów w dyskusji.
To przecież każdy chyba obserwuje, że z jednym ludźmi można "normalnie pogadać", a z innymi każda niemal rozmowa kończy się żalami, złościami, pretensjami. Złość niczego nie wyjaśnia, niczego nie ustala, nie ciągnie tematu dyskusji. Złość jest tylko odreagowaniem.

Wiele osób dyskutuje najbardziej z potrzeby wygadania się, ewentualnie jakiegoś poczucia kontaktu z ludźmi, czyli zaspokaja pragnienie rozproszenia samotności. Ci wchodzą w dyskusje, które przez inną stronę są traktowane jako bardziej merytoryczne, związane z celem USTALENIA STANU PRZEMYŚLEŃ W SPRAWIE, a tymczasem od strony wygadującego się tylko nie ma stosownego odzewu. Wtedy dyskusja się nie klei, bo stronom o coś zupełnie innego w istocie chodzi. Bo jedna strona już czuje się w dyskusji spełniona, gdy "sobie pogadała", a druga wciąż odczuwa nieusatysfakcjonowanie z powodu, że kluczowego kwestie intelektualne zostały zignorowane, że nie wyjaśniono stanowisk w kwestiach merytorycznych.
Ci wygadujący się tylko mają w dyskusji swoistą "przewagę" w tym sensie, że ich wymagania co do tego, kiedy dyskusja jest spełniona, są mniejsze. Też mogą się frustrować, gdy ich partner w dyskusji, oczekujące poważnego potraktowania kwestii intelektualnych, będzie wykazywał mało konstruktywny udział w dyskusji kogoś, kto chce tylko pogadać, czyli może też zakosztować jakiejś formy konfliktu, jednak ogólnie będzie spełniony w samej dyskusji. Bo, niezależnie od tego, czy coś ustalono, czy nie, on sobie i tak pogadał. Podobnie ktoś, kto chce w dyskusji pookazywać swoją frustrację i złoszczenie się, nie potrzebuje do tego celu spełnienia żadnych konkretnych intelektualnych warunków. Więc gdy przyjdzie mu dyskutować z osobami nastawionymi na dążenie do jakichś dyskusyjnych konkluzji, to będzie te ostatnie osoby dodatkowo frustrował z tytułu, że nie ciągnie tego, co chcą konkluzywni w dyskusji procedować, co wg nich jest domyślnym celem.
To są zatem przeciwstawne, konkurencyjne cele dyskusji - intelektualny vs złoszczenie się, czy pogadywanie sobie.

lucek

Michał Dyszyński

lucek

no a twoja konkluzja jest jaka? że, do żadnej konkluzywnej konkluzji nie da się dojść, czy chcesz sobie pogadać ?

- dochodze do wniosku, że chcesz sobie podogadywać ... bo pytam o coś, co już raz pytałem.

Michał Dyszyński