ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Porozumiewanie się polega na wypowiadaniu stwierdzeń - to banał. Myślę, że większość osób się zgodzi, że w komunikacji stwierdzenia
1. Mają jakiś sens - znaczenie bezpośrednie
2. Są wypowiadane celowo, cel jest często indywidualny, związany z jakąś tam strategią wykazywania czegoś.
Niby każdy powinien rozumieć, że obie te rzeczy występują, że są w dużym stopniu niezależne. Ale niektórym to się myli. Szczególnie osobom emocjonalnym, albo ogólnie nie panującym intelektualnie nad rozumowaniem to się myli. Podam przykład jak to działa.
Dwóch bandytów przygotowuje napad, obliczyli że mają do swoich spluw 3 paczki po 24 naboje. Wyszło im, że mają 3*24=72 naboje. Cel bandytów jest wredny. Ale czy jednak liczba 72, jaka wyszła z rachunków jest wredna?...
A może działanie 3*24=72 jest wredne?...
- Cóż, pewnie w tym przypadku każdy stwierdzi, że nie jest; liczba, to liczba ona nie jest winna temu, że opisuje sytuację, którą oceniamy jako moralne zło.
Tutaj sens mnożenia 3*24=72 jest akceptowalny.
Cel - złe użycie przez bandytów, jest odrzucany.
Ale rozumiemy, że przez fakt użycia tego rachunku do złej sprawy nie czyni działania 3*24=72 nieprawdziwym.

Ale weźmy inny przypadek - z dyskusji na tym forum. Pewien teista ogłosił: absolutnej pewności nie ma dla żadnego stwierdzenia, bo gdzieś tam, choćby w głębi, musi się oprzeć na wierze, która jest arbitralna.
Jaki jest zarzut względem tej wypowiedzi?...
- Ano jest. Zarzut jest taki, że teista w ten sposób teraz zapewne uzasadni to, iż w takim razie można wierzyć w Boga.
Skoro tak, to co?
- To nagle (idąc za rozumowaniem tego krytyka teistów) trzeba by chyba zaprzeczyć temu, że gdzieś wszystko oprze się na arbitralnej wierze... No bo jak inaczej?... :shock:

Tak to jest, gdy w rozumowaniu brakuje INTELEKTUALNEJ KONTROLI. Myślimy w dużym stopniu intuicyjnie. Ale intuicje mają to do siebie, że nieraz zdarza im się dość dowolnie mieszać kategorie. Stąd nasz krytyk teizmu, przewidując iż użycie jakiejś prawdy może mu nie odpowiadać, deprecjonuje samą tę prawdę. Ale z drugiej strony owej prawdzie trudno jest jakoś sensownie zaprzeczyć. Prawda jest - trudno - taka właśnie jest. Z mojego doświadczenia wynika, że niewielu ateistów sobie z tego rodzaju prawdą radzi. Zwykle "stają okrakiem na barykadzie" i dość chaotycznie raz ową prawdę uznają, raz jej przeczą - wszystko w zależności od koniunkturalnych potrzeb.

Brak kontroli nad rozumowaniem...
Wtedy nie wiadomo właściwie co się wie, a czego się nie wie, co się traktuje jako prawdziwe, a czemu się przeczy. Walczą ze sobą:
- cel rozumowania
- z sensem rozumowania.
Walczą, aż ten umysł, w którym walczą robi się kompletnie skołowany. :rotfl:

A co jest jeszcze zabawne w tym przykładzie z myleniem celu i sensu argumentu z wiarą, jako koniecznym elementem budowania struktury zaufania do stwierdzenia?
- Zabawne jest to, że - przynajmniej część dyskutantów teistów - wcale tego rodzaju argumentacji o ogólnej równości wiar, co miałoby być argumentem na teizm nie zamierza stosować. Tyle, że wygodniej jest walczyć z chochołem, który nie ma jak się bronić, niż z rzeczywistymi argumentami. Więc się argumentację do walki z chochołem stosuje.

Michał Dyszyński

W moim odczuciu zdolność do separowania celu wypowiedzi od jej sensu ogólnego, znaczenia jest jednym z kluczowych aspektów pasowania na prawdziwego intelektualistę.

Człowiek instynktowny (wprowadzę takie pojecie do rozważań, mam nadzieję, że będzie ono zrozumiałe) jest naszą mentalną "powłoką myślową" na stert. Ten człowiek instynktowny widzi aspekty rzeczywistości nierozerwalnie z jego potrzebami. Taki człowiek nie potrafi jeszcze abstrahować, widzi rzeczy ZAWSZE od kątem "co ja będę z tego miał?".

W pewnym momencie następuje coś w rodzaju intelektualnego przebudzenia - ci, co do niego dojrzeli, zaczynają widzieć rzeczy obiektywnie. Dobrym przykładem jest pojmowanie dobra i zła w sposób, jaki prezentował Kali z "W pustyni i w puszczy" Sienkiewicza. Kali widział dobro i zło nierozerwalnie z jego interesem, potrzebami. Staś zaś tłumaczył Kalemu pojęcie dobra w sensie ogólnym, jako niezależne od tego, czy służy ono nam, czy innym ludziom. To jest właśnie odseparowanie celu od znaczenia.

Odseparowanie celu od znaczenia w dyskusjach jest szczególnie trudne wtedy, gdy jedna ze stron ma nastawienie silnie polemiczne, związane z obroną konkretnego stanowiska. Z taką osobą nie udaje się rozmowa o pojęciach, lecz zawsze będzie to w jakimś stopniu rozmowa o celu przekonywania, który ma dana osoba. Dla niej pojęcia już nie są ogólne, nie mają obiektywnej treści, lecz są ściśle powiązane z tym, do czego potencjalnie ktoś miałby ich użyć - stają się "dobre", albo "złe".
Prawdziwy intelektualista z ducha nie ma żadnych pojęć dobrych, ani złych. Pojęcia dla niego są narzędziami do komunikacji, do przekazywania znaczeń. Dobro, czy zło może się pojawić ale nie jako płynące z samego pojęcia, lecz ZE SPOSOBU w jaki się pojęcie użyło. Np. pojęcie użyte w celu zmanipulowania kogoś prowadzi do zła. Zaś pojęcie użyte w celu uświadomienia komuś aspektu, który pozytywnie ułoży danej osobie życie, będzie prowadziło do dobra.
Dobrem bardziej ogólnym jest ŚWIADOMOŚĆ ZRÓWNOWAŻONA. Taka świadomość ogarnia zarówno aspekty trudne (zagrożenie, świadomość błędu, fałszu, zbrodni...), jak i ten pozytywne emocjonalnie (szczęście, zrozumienie, przyjemność, prawda...). Nie ma rozumienia dobra, bez rozumienia też i zła. Uświadomienie sobie samego dobra, pomijając zło jest niewykonalnym zadaniem, bo nawet ten sam aspekt sprawy, w zależności od perspektywy raz może być oceniany jako dobry, a innym razem jako zły. Przykładowo bół podczas operacji dentystycznej na krótką metę odbierzemy jako zło, lecz na dłuższą metę wyniknie z niego dobro. Ktoś, kto się chce absolutnie odseparować od "wszelkiego zła", nie będzie miał jak rozważyć tego aspektu przejściowego zła - bólu, aby z tego dojść do większego dobra.
Odseparowanie czystointelektualnych aspektów od celowych, związanych z obroną czy promocją konkretnego stanowiska, konkretnej osoby wymaga jednak pewnego hartu wewnętrznego. Ten hart jest związany z trzymaniem na wodzy tych emocji, jakie związane są z pierwotną reakcją na negatywny aspekt - np. wymagane jest wytrzymanie owego bólu, jaki aplikuje nam dentysta. Ale podobnie "jak dentysta" funkcjonuje też pojmowanie zagadnień, które mogą zagrozić jakimś naszym celom poznawczym, czy związanym z obroną stanowiska w dyskusji. Kto widzi to stanowisko zawsze w postaci z dowiązaną osobistą oceną, wynikającą z celu, do którego się dąży, ten nigdy nie zrozumie zagadnienia w postaci ogólnej.
Podsumowując: człowiek instynktowny nie jest w stanie myśleć obiektywnie, bo on zawsze będzie agitował zamiast obiektywnie myśleć.

Kruchy04

Michał Dyszyński

Kruchy04

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

lucek

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

I nawet lepiej ode mnie wiesz, jakie mam strategie.
A ja naiwnie myślałem, że to twoja strategia polega na tym, że jak nie masz nic do powiedzenia to zaczyna się "Wielkie Uzgadnianie".

Michał Dyszyński

Kruchy04

Michał Dyszyński

Kruchy04

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Kruchy04

Michał Dyszyński