|
ŚFiNiA ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.
|
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
Autor |
Wiadomość |
Michał Dyszyński
Bloger na Kretowisku
Dołączył: 04 Gru 2005
Posty: 33355
Przeczytał: 62 tematy
Skąd: Warszawa Płeć: Mężczyzna
|
Wysłany: Nie 15:58, 12 Maj 2019 Temat postu: Moc do przyjęcia prawdy |
|
|
Taki artykuł mnie dziś zainteresował: [link widoczny dla zalogowanych]
Jest o osobach otyłych i ich dyskryminacji, trudnościach w życiu. Sam temat jest ciekawy, jak jednak nie o nim chciałem tu napisać parę refleksji. Chodzi mi właśiwie o jeden fragment z owego artykułu:
tvn24.pl napisał: | Najgorsze jednak dla mnie były słowa lekarza, który powiedział, że nigdy nie będę miała dzieci. Tak po prostu, tylko dlatego, że ważyłam za dużo |
Autorka tekstu ma wyraźnie za złe temu lekarzowi, że przestrzegł ją przed konsekwencjami otyłości. Tu należy postawić pytanie: a jak właściwie powinien się zachować lekarz w takiej sytuacji?
- Mówić, że nic się nie stanie, choć ma wiedzę medyczną, iż otyłość jest zagrożeniem dla poczęcia dziecka i ciąży?
Czy osoba mająca pretensję o tę przestroge postuluje, aby lekarze kłamali swoim pacjentom w imię nie psucia im dobrego samopoczucia?
Nie twierdzę oczywiście, że przyjęcie prawdy jest zawsze łatwą rzeczą. Oczywiście, że często będzie tu stres, nawet depresja. Tylko czy na pewno na szczycie hierarchii wartości należy postawić dobre samopoczucie, a nie względy zdrowia, życia, czy np. poważne straty materialne?... Czy na pewno powinniśmy się nawzajem traktować jak małe dzieci, którym się nie mówi prawdy?...
Jeśli przyjmiemy jako naczelną zasadę komfortu psychicznego, to dalej też powstanie nam kolejne pytanie: CZYJ komfort jest ważniejszy?
Bo oto ktoś, kto nie chce, aby palono papierosy w jego obecności, mówiący "przepraszam, ale ten dym bardzo mi przeszkadza", też narazi na stres palacza. Palacz może argumentować, że taki ktoś nie powinien mówić mu takich przykrych, stresujących go słów. To wtedy ten ktoś będzie musiał cierpliwie znosić własny dyskomfort, nie może wyrazić tego słowami, bo przecież "nie należy kogoś stresować". Jednocześnie jednak palacz - na mocy tej samej zasady - nie miałby prawa poskarżyć się na to, że ktoś mu zwrócił uwagę. Wszak tym samym spowodowałby dyskomfort psychiczny u owej osoby...
Chyba jednak należałoby przyjąć zasadę, że dorosły człowiek ma pewien obowiązek przyjmowania prawd na swój temat. Ma ten obowiązek, nawet w odniesieniu do trudnych prawd. W przeciwnym razie nie będzie żadnej możliwości skorygowania jego nieprawidłowych (czasem wręcz niebezpiecznych dla siebie, czy otoczenia) zachowań. Tę minimalną moc do przyjmowania trudnych prawd każdy musi w sobie mieć. Bo w przeciwnym wypadku, to ktoś inny będzie musiał ponieść konsekwencje nieodpowiedzialności tej osoby.
Od lat zastanawia mnie, całkiem nierzadko spotykana postawa części osób, które bronią prawa człowieka do posiadania iluzji i fałszywego obrazu świata. Jeszcze w sprawach nikogo więcej nie dotyczących, można to jeszcze jakoś usprawiedliwić. Choć chyba nie do końca, bo chyba nawet bierne patrzenie na to, jak ktoś się stacza, jak na własne życzenie degraduje swoje życie, nie powinno być czymś tak do końca uznawanym. A przecież brak reakcji, bierność, forma zaniechania w sytuacji, gdy widzimy staczanie się jakiegoś człowieka, właśnie byłby efektem ustanowienia priorytetu dla swoistego "absolutnego prawa do prywatnych iluzji życiowych". Jednak niezależnie od tego, mamy jeszcze całą klasę przypadków, gdy czyjeś hołdowanie iluzjom ma wyraźne przełożenie na życie innych ludzi,. Oto ktoś przekonany, że trwoniąc majątek rodziny, nie robi nic złego, że mu to wolno, bo on chce "żyć bez ograniczeń", ostatecznie wpędzi całą swoją rodzinę w nędzę. Konsekwencje i tak się pojawią. Więc jeśli owej iluzji nie przerwiemy odpowiednio szybko, na etapie, gdy jeszcze szkody nie były wielkie, to prawo do iluzji staje się przepustką do życiowej katastrofy.
Podsumowując:
Uważam, że pewne minimum mocy do przyjmowania trudnych prawd na swój temat jest obowiązkiem i bezwzględnym wymaganiem. I nie można mieć pretensji do kogoś z tego, tytułu, że "stresował" kogoś innego, mówiąc mu prawdę - nawet jesli to jest trudna prawda. Pewne wyjątki pewnie od tej reguły będę - w odniesieniu do dzieci, czy osób umysłowo niepełnosprawnych. Ale to są standardowe wyjątki i sę one właśnie "wyjątkami", bo reguła jest jw.
|
|
Powrót do góry |
|
|
|
|
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
Autor |
Wiadomość |
Michał Dyszyński
Bloger na Kretowisku
Dołączył: 04 Gru 2005
Posty: 33355
Przeczytał: 62 tematy
Skąd: Warszawa Płeć: Mężczyzna
|
Wysłany: Sob 12:47, 15 Cze 2019 Temat postu: Re: Moc do przyjęcia prawdy |
|
|
Znam ludzi, którzy ustawiają sobie koncepcję prawdziwości opartą wyłącznie o deklaracje, separując się przy tym od szukania w tych deklaracjach sensu i spójności. Tak naprawdę mają jeden główny życiowy cel - kogoś pokonać, komuś wykazać swoją wyższość, ewentualnie wskazać winnego.
Tacy ludzie wciąż mają uwagę wpatrzoną w kwestie personalne - wszystko jest "czyjeś", komuś służy.
Są to ludzie wielkiej wiary w moc chciejstwa. Są to też ludzie, którzy chciejstwu zawierzają wszystko, lekceważąc logikę, prawdę, to jak jest. Owi ludzie są przekonani, że ogłaszając faktom, oczywistościom swoje weto, ostatecznie postawią na swoim, ze to im ujdzie, że się to naprostuje.
Tacy ludzie są często RATOWANI PRZEZ LITOŚCIWE OTOCZENIE, mentalnie wspierani na setki sposobów. Bo ludzie odpowiedzialni i rozsądni obok, widząc że ktoś pakuje się swoją wiarą w chciejstwo w jakieś wielkie kłopoty, ratują co się da - próbują wpłynąć na na ową osobę, wymuszając odejście od najgłupszych pomysłów, wkładają własny wysiłek w zniwelowanie skutków głupoty człowieka chciejstwa. Potem często to, że jakoś to wszystko się udało, człowiek chciejstwa zaczyna przypisywać sobie - jest przekonany, że to jego mądrość i wybory są głównym powodem, iż projekt nie przyniósł porażki. W rzeczywistości projekt został uratowany pracą i litościwym ratunkiem osób postronnych.
W ostatecznym rozrachunku zasługa jest po stronie kogoś innego, zaś uznanie dla mocy działania też przysługuje temu komuś, kto naprawdę zasłużył, a nie osobom o mentalności dziecka, które tylko się w kabałę pakowały.
Bo bez mocy przyjmowania prawdy i uczciwego wnioskowania nic trwałego i wartościowego nie powstanie.
Ostatnio zmieniony przez Michał Dyszyński dnia Sob 16:01, 15 Cze 2019, w całości zmieniany 1 raz
|
|
Powrót do góry |
|
|
|
|
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach
|
fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
|