ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Prawie wszystkie dyskusje na tym forum dość ładnie ilustrują pewien dość podstawowy aspekt myśli, który określiłbym jako rodzaj konfliktu (ale w ten mielibyśmy też rodzaj swoistej symbiozy) intencji i czystego zrozumienia.
Widać to dobrze w dyskusjach apologetycznych - w których intencja rządzi: testa ma intencję potwierdzenia swojego światopoglądu, ateista swojego. To jawnie wpływa na traktowanie zagadnień, a szczególnie PRZYZNAWANIE WAG faktom i okolicznościom.
Manipulując odpowiednio wagami daje się osiągnąć dowolny efekt wniosku ostatecznego.
Każda interpretacja, opis, okoliczność gdzieś tam się plasuje na skali od absolutnej niewiary, zwątpienia do pełnej wiarygodności. Teraz, stosownie do wyznawanego światopoglądu, najczęściej widać bardzo mocne ustawianie sobie wag dla różnych zagadnień - np. chrześcijanin opisy ewangeliczne będzie widział jako WYSTARCZAJĄCO potwierdzone, zaś ateista będzie tę ocenę kwestionował. Ale, z racji na brak absolutnie zdefiniowanego konceptu wystarczającego potwierdzenia, dowolność może tutaj być bardzo duża - każdy może więc upierać się przy swoim stanowisku, zwyczajnie odmawiając wiarygodności argumentom strony przeciwnej.
Wszystko to pochodzi od INTENCJI.
Intencja oczywiście rządzi nie tylko dyskusjami apologetycznymi. Mamy na forum postawy, w ramach których intencja malowania sobie komfortowego świata myśli, co niektórych skłania do zrzeczenia potrzeby jakichkolwiek weryfikacji ich stwierdzeń, przyjmowania postawy w stylu: prawdą będzie to, co lubię, co mi daje pozytywne emocje.
Co jest granicą dla tak zaawansowanego uznania prymatu intencji?
W moim przekonaniu jest nią UŻYTECZNOŚĆ TAK BUDOWANEJ WIZJI RZECZYWISTOŚCI.
Strategia w stylu "prawdą jest to, co mi sprawia przyjemność" załamuje się w przypadku prostych okoliczności życia - np. choroby. Jeśli ktoś cierpi z jakiegoś powodu, a potem wybierze na tę chorobę lekarstwo nie po linii jego skuteczności realnej, lecz po linii "podoba mi się lekarstwo w zielonym opakowaniu", to z dużym prawdopodobieństwem cierpień swoich nie skróci, a może je nawet przedłużyć, bo lekarstwo źle dobrane prędzej zaszkodzi niż pomoże.
Rozumienie rzeczy jest uniezależnieniem się od intencji subiektywnej.
Prawa fizyki są z grubsza podobnie traktowane w umysłach ludzi na całym świecie, niezależnie od tego, co owi ludzie lubią, jakie religie wyznają, któremu politykowi gotowi są udzielić mandatu zaufania. Z pomocą praw fizyki (a dalej z nich inżynierii) daje się budować mosty, czy urządzenia, które SĄ UŻYTECZNE pod jakimś względem. Mając bardzo silną intencję zbudowania szybkiego komputera, lecz nie godząc się na zdeprecjonowanie różnych intencji podczas samej pracy, nie godząc się na danie prymatu ROZUMIENIU OD INTENCJI NIEZALEŻNEMU, po prostu komputera nie zbudujemy.
Praktyczna strona życia jest barierą dla intencji.
Rozumienie rzeczywistości - traktowane jako zdolność do opisu rzeczy zewnętrznych - mówi naszym intencjom: teraz siedźcie cicho! Teraz tylko popsujecie efekt końcowy!
Co prawda sprawa nie jest tutaj jakoś absolutnie czarno-biała. Pewien rodzaj intencji musi pozostać. Aby cokolwiek zrobić, trzeba mieć pragnienie - INTENCJĘ OSIĄGANIA CELU. Ale - to ważne - jest to INTENCJA OGÓLNA. Po jej dopuszczeniu do układanki w działanie i życie, trzeba się będzie wystrzegać zbytniego luzowania intencji roboczych - czyli przyjmowania tego, że rzeczy są takie, jakimi chcielibyśmy je widzieć, w sytuacji, gdy stawiamy problem o rzeczy zewnętrzne, czyli weryfikowane też zewnętrznie. Jeśli coś z natury jest zewnętrznie weryfikowane, to tak właśnie powinno być weryfikowane, a nie ustalane samą intencją.
Co ciekawe, możliwy jest też błąd w drugą stronę - niedocenianie intencji tam, gdzie ma ona swoje predefiniowane miejsce. Są takie zagadnienia, gdzie intencja rządzi - to świat naszego umysłu. Tam nie ma ścisłej weryfikacji zewnętrznymi mechanizmami. A niektórzy upierają się przy tym, aby nawet w tym świecie narzucać jakiś totalny obiektywizm. To nie przejdzie i tak, i tak.

fedor

Michał Dyszyński