ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Człowiek jest istotą społeczną, stadną. Poza swoim stadem, bez jakiegoś grona bliskich osób, bez wsparcia jakiejś grupy większość ludzi (nie wszyscy! są, choć to rzadkie przypadki, urodzeni samotnicy) czuje się osamotniona, smutna, ma gorszy nastrój. W skrajnych przypadkach samotność grozi depresją. Natura, nasza biologia wymusza na nas, abyśmy trzymali się swojej grupy - stada. Wymusza to na nas, nie pytając się nas specjalnie o zdanie, nie uwzględniając też tego, czy akurat bilans zysków i strat z przynależności do grupy, którą mamy w zasięgu będzie na plus.
Są ludzie, którzy przyjmują rzeczy - jak leci - czyli nie zastanawiając się nad nimi, kierując się samą intuicją, tym jak instynktowne emocje spychają ich reakcje i działania w stronę wymuszoną okolicznościami, czy tym co w nas zastane. To są życiowi oportuniści, nimi zarządza zewnętrze, oni się nie zbuntują, nie mają możliwości stworzenia czegoś autentycznie swojego, bo zawsze będą ściągani do tego, co im biologia i środowisko dały.

Instynkt stadny jest silny. Jego działanie na umysłu najczęściej jest przemożne. Ten instynkt, dyskomfortem psychicznym, narzuconymi nam emocjami, pragnieniami, celami identyfikowania się z jakąś grupą, programuje nas w celu utrzymania się w tej grupie, zajmowania w nim odpowiednio wysokich miejsc w hierarchii, prezentowania się. Różnym ludziom ten instynkt stadny różnie miesza w głowach. Najbardziej chyba miesza - tak mężczyznom, jak i kobietom - w okolicach lat nastu, dwudziestu (dwudziestu paru). Wynika to z naturalnego okresu dojrzewania mentalnego. Do okresu nastoletniego, do okresu dojrzewania płciowego, dzieci są raczej związani z rodzicami, kopiując najczęściej ich tych rodziców wzorce, zachowania. Jednak w miarę jak w młodym człowieku następuje dojrzewanie, zaczynają uruchamiać się silnie potrzeby i oczekiwania dotyczące rówieśników - tych, z którymi przyjdzie człowiekowi spędzić życie, zająć odpowiednią pozycję, może znaleźć partnera, przyjaciół. Paradygmat posiadania "swoich" zapisany w naszych emocjach jest silny. Powiedziałbym, że sporej części ludzi wręcz "rzuca się na mózg", czyniąc ich w licznych sytuacjach osobami nieracjonalnymi, działającymi na własną szkodę (i szkodę swoich bliskich), pakując w groźne sytuacje, niebezpieczne stany.
Powszechnie uważa się, że najbardziej głupi wiek szkolny, to czas odpowiadający gimnazjum - czyli wiek 13-16 lat, wtedy młody człowiek staje wobec całej tej nawały hormonów, nowych pragnień, emocji. Najczęściej nie wie, jak sobie z nimi radzić, nie umie tego. Dodatkowo badana psychologów pokazują, iż w tym wieku wręcz występują biologiczne problemy z właściwym odbiorem rzeczywistości, bo niedojrzały mózg nieraz zwyczajnie nie jest w stanie reagować adekwatnie do sytuacji. W tym to wieku też bardzo ważna dla młodych ludzi jest ich grupa, dla tej grupy gotowi są poświęcić bardzo wiele, czasem samych siebie. W tym czasie jeszcze nie wykształciły się u większośc mechanizmy obrony swojej integralności, diagnozowania co się czuje, rozpoznawania manipulacji ze strony tych osobników w grupie, którzy manipulowanie mają "we krwi".
Najbardziej niebezpieczne dla otoczenia są z kolei grupy młodych wyrostków - u ludzi mężczyzn w okolicy 16 - 20 lat. To czas, w którym w normalnym środowisku biologicznym, małpy, małpoludy, ale tez i żyjący pierwotnie ludzie, mają największą potrzebę wykazania się przed grupą. Młody człowiek (nie każdy, ale naprawdę wielu) pragnie udowodnić innym, jaki to on jest kozak, jak to niczego się nie boi, jak to on całemu światu "pokaże". Wtedy to młodzi ludzie zachowują się często destrukcyjnie dla siebie i otoczenia, "eksperymentując" czasem z zachowaniami kryminalnymi, brawurowymi, z narkotykami, bójkami, bardzo głupimi pomysłami. Wszystko to w imię: ja się wykażę, ja wszystkim pokażę! Częsty widok, to grupa kilku chłopaków w tym wieku, którzy głośno rozmawiają, przeklinając, dyskutując zawzięcie głownie na temat "kto komu wpierdolił" i jaki ogólnie kozak był ten, czy ów. Tacy mają bardzo niebezpieczne pomysły, a że siły mają już porównywalne do dorosłych mężczyzn, zaś panowanie nad emocjami bardzo niewykształcone, to takie grupy pakują się notorycznie w różne awantury. Czytałem z resztą, że podobne zachowania - odpowiedników nastoletnich samców - występują u innych gatunków, np. słoni, szympansów.
U dziewcząt ten okres jest chyba nie mniej burzliwy, choć objawia się bardziej właśnie w społeczności, grupie. Dziewczęta są z natury bardziej społeczne, więc ich emocje koncentrują się mniej na osiągnięciach zewnętrznych, a bardziej na stwarzaniu wrażenia na innych ludziach - rywalizując, ale też i łącząc się w sojusze z innymi dziewczętami, a jednocześnie starając się sprawiać odpowiednio mocne wrażenie na chłopakach. W tym czasie w młodych (o niedojrzałych mózgach) głowach szaleją sprzeczne emocje, pojawiają się ciężkie epizody depresji, związane z niepowodzeniami na polu społecznym.
Niestety, choć w starszym wieku trochę ludzie stają się dojrzalsi i może najbardziej idiotyczne wybryki pojawiają się u nich rzadziej, to instynkt stadny, działający jak katalizator debilizmu nie specjalnie ustępuje pola. Znane jest pojęcie PSYCHOLOGII TŁUMU. Okazuje się, że rozemocjonowani ludzie w tłumie zaczynają często reagować trochę jak jeden organizm, niestety organizm POZBAWIONY NORM ETYCZNYCH, poprawności rozumowania, wynikającej z potrzeby zastanowienia się, dystansu. Psychologia tłumu skłania linczowania, masowych morderstw, pogromów pod różnymi pretekstami. Tłum w emocjach tratuje, jest skłonny do skazywania na śmierć (nawet wykonywania wyroków) w oparciu o same pomówienia, bez uczciwego rozpatrzenia za i przeciw, bez szansy na wybronienie się przez niesłusznie oskarżonego.

Regułą jest z drugiej strony, że większość naprawdę wybitnych umysłów była samotnikami. Wielkie konstrukcje myślowe powstają bowiem w skupieniu i ciszy, a nie w rozgardiaszu i emocjonalności. Pierwsze co musimy zrobić, aby przygotować się do pracy intelektualnej - np. napisania ważnego tekstu, opracowania jakiegoś tematu - to WYCISZENIE SIĘ, ODSEPAROWANIE OD BODŹCÓW, EMOCJI. Dopiero w spokoju i ciszy w umyśle pojawia się zdolność do uruchomienia wyobraźni, dyskursywnego myślenia, skupieniu się na sprawie - zagadnieniu, a nie na związkach z ludźmi, okolicznościami społecznymi. Dlatego zdecydowana większość kreatywnych intelektualnie ludzi wymaga dla siebie spokoju, szansy na skupienie, odseparowanie się od bodźców, czyli też i oderwania się od odniesień społecznych.

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Andy72

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Pozwolę sobie w kontekście tego wątku zacytować własny tekst z innego wątku. Jest w nim link do bardzo ciekawego opisu doświadczenia psychologicznego, związanego z reakcjami ludzi.

Irbisol

towarzyski.pelikan

Andy72

Jezus jest pasterzem, który oddał życie za owce.

Michał Dyszyński

Kruchy04

Michał Dyszyński

lucek