ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jednym z bardziej dyskredytujących intelektualnie osobą objawów, jedną z bardziej podstawowych naiwności rozumowania jest nie uwzględnianie, a dalej wypieranie tego, że wszystkie odczyty rzeczywistości, klasyfikacje świata realnego są obarczone naturalnym błędem.
Pamiętam, gdy studiowałem fizykę, to na I roku studiów miałem specjalny przedmiot mający nazwę "Opracowanie wyników pomiarów". Na tych zajęciach ow 20 latek, jakim wtedy byłem ze zdziwieniem usłyszał tezę ze strony wykładowcy: każdy pomiar obarczony jest błędem, a jeśli ktoś tego błędu nie oszacował, nie podaje, to właśnie TO JEST BŁĘDEM samej prezentacji wyniku pomiarów! :shock:

Padło też sformułowanie, iż pomiar, dla którego nie znany jest błąd, należy uznać po prostu za bezwartościowy. Przyznam, że choć z grubsza rozumiałem wtedy całą ideę, to takie postawienie sprawy jednak emocjonalnie mi jakoś "nie leżało". Miałem w intuicji dość naiwny obraz nauki, która przecież ma zadanie ustalać "jak się rzeczy mają", zatem w ogóle zastanawianie się nad popełnianymi błędami jest jakieś niecelowe, dziwne, może... "niewłaściwe"?...
Tak mi sugerowała życzeniowa i naiwna intuicja, która próbowała ustawiać stosunek do rzeczywistości poprzez naciąganie do chciejstwa, że oto skoro potrzebujemy mieć dobry rezultat pomiaru, to trzeba zadekretować, że taki właśnie mamy, a nie babrać się w jakieś żmudne ustalanie, czy rzeczywiście go mamy, albo w jakim stopniu go mamy.
To był jeden z tych epizodów w moim życiu, gdy przekonałem się, jak bardzo intuicja, a już szczególnie jej mocno życzeniowa forma może dawać błędne wskazania. Człowiek ma naturalną intuicję aby cele osiągać maksymalizując swoją intencję, motywację ku czemuś, podkręcać swoje pragnienia. Dlatego podświadomie będzie zbiegał ku sugestii, że jak coś trzeba w jakimś kierunku skierować, to trzeba tego bardziej chcieć, zmuszać się do tego, naciągać wszystko w tym właśnie kierunku. Problem jest w tym, że od strony logicznej to tak nie działa. W logicznym rozumowaniu, w działaniach opartych rozważanie obiektywnego za i przeciw zwiększanie intencji niczemu nie pomaga, a nawet szkodzi, gdy intencja - zamiast być maksymalnie nastawiona na precyzję, adekwatność odczytu - właśnie ten odczyt fałszuje naginaniem do wcześniejszych założeń, co powoduje, że w wyniku otrzymujemy tych założeń kopię, zamiast otrzymać informację niezależną, pochodzącą od świata zewnętrznego.
Ale intuicje są bardziej emocjonalne niż logiczne, więc będą szeptały do ucha: jak chcesz mieć dobrą informację, to weź tę informację, jaka się nadarzyła, a potem z wielkim uporem głoś, iż jest ona absolutnie pewna. Intuicja (przynajmniej ta pierwsza, powstała w wyniku standardowych interakcji społecznych) bowiem będzie myliła agitowanie za tezą z obiektywnym potwierdzaniem prawdziwości tezy.

Ta intuicja intencjonalności w uznawaniu spraw sugeruje, że "złymi" rzeczami się nie zajmujemy. Czyli - zgodnie z nią - nie zajmujmy się tym:
- czy popełniamy błąd
- czy nie mamy winy
- czy może jest tak, iż to nasz oponent ma rację
- czy czasem nie zapomnieliśmy dokręcić śrubki, zamknąć drzwi, wziąć portfela na zakupy...
Choć z tym ostatnim, to najczęściej jakoś to jeszcze przechodzi. Większość ludzi TE typowe błędy będzie dopuszczała. Ale już myśleć o tym, że w sporze w dyskusji ktoś może mieć rację?... Niedoczekanie! :->

Jemu się pokaże! :fight:

A ja dziś z perspektywy lat uważam, że to właśnie istotą myślenia jest analizowanie JAKIE BŁĘDY POPEŁNIAMY. A jawną głupotą jest nad nie zastanowienie się. I oszustwem jest wmawianie sobie, że tych błędów nie mamy, skoro nie chcieliśmy ich mieć. Zaś manipulowaniem sobą, oszukiwaniem się, będzie walka na zabój o jakieś stanowisko w sporze, jeśli głównym motywem jest "zawsze bronię swego". Bo owo "swego" to tak naprawdę będzie oznaczało nic innego, tylko jakiś pierwszy przypadkowy osąd sprawy, który często byśmy odrzucili z powodu jego jawnej głupoty, gdybyśmy tylko...
dali sobie szansę na zastanowienie się. :think:

Hill

Semele

No tak. Wetulani tlumaczy naturalistycznie wrazenia, ltore dla wierzacych wskazują na istnienie Boga. Podobnie jest z wrażeniami, które ludzie opisują będąc w śmierci klinicznej.
Dla jednych jest to dowod na zycie po życiu dla innych coś co się dzieje w mózgu w chwili śmierci.

To właśnie jest wiara. Pozwólmy każdemu wierzyć w to co mu się wydaje. Gdy nie ograniczmy innych ludzi nie ma w tym nic złego.

„Bracie, możesz wierzyć nawet w kamienie, dopóki nie zaczniesz nimi we mnie rzucać.“ — Wafa Sultan

Źródło: YouTube http://www.youtube.com/watch?v=N20YLEd9XP8

Źródło: [link widoczny dla zalogowanych]

lucek

Semele

Ok.

TEŻ tak myślę.

Michał Dyszyński