ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Aktualizacja na początek
Zmieniłem tytuł tego wątku z formy "Intelektualne jaja raz jeszcze" na aktualny. Zrobiłem tak, bo moja intencją w tworzeniu tego wątku było od początku przedyskutowanie kwestii zdolności człowieka do zmierzenia się z prawdą, z tym jak to w rzeczywistości jest. Wcześniej sformułowałem tę myśl jako "mieć jaja", co się w powszechnym odbiorze rozumie jako być twardzielem. Jednak niedawno uznałem, że taki tytuł jest niepokojąco bliski znaczeniu "robić sobie jaja", czyli żartować, może oszukiwać. A to zdecydowanie nie jest intencją tego wątku. Więc tytuł zmieniam.

Funkcjonuje w kulturze termin "mieć jaja". Co on z grubsza znaczy? - chyba większość wie. Chodzi kogoś, kto "nie pęka", umie "utrzymać się w kursie" wbrew przeciwnościom, nie daje się zastraszyć, nie wymięka. Manie jaj jest chyba czymś nieco innym, niż siła. Mając siłę jako argument, nie ma potrzeby posiadania jaj - wszak siła wszystko nam załatwi. Właściwie to jest wręcz przeciwnie - ktoś słaby, nie kapitulujący przed siłą - ten dopiero "ma jaja".

Ja od jakiegoś czasu noszę w sobie szczególną postać konceptu "mieć jaja". Dotyczy ona samego intelektu. Jest to ograniczona forma, ale bardzo (dla mnie) ciekawa. O co w niej chodzi.
Posiadanie "intelektualnych jaj" w moim rozumieniu, polega na "nie pękaniu" przed tym wszystkim co pragnie zakłócić uczciwość, bezstronność, rzetelność, rozsądek spojrzenia na rzeczywistość.
Nie jest to łatwe, bo ów rozsądek i uczciwość "pragnie" zakłócić nam cała masa różnych wpływów:
- nasze ego i dobre zdanie o sobie, które nad rozum przedkłada upieranie się przy swoim - nawet, jeśli ewidentnie widać, że akurat teraz się pomyliliśmy
- nasza niecierpliwość, która nakazuje nam uznać za ostateczną prawdę hipotezy słabo potwierdzone, czasem z ewidentnymi brakami
- nasze lęki społeczne - przed odrzuceniem, przed utratą jakichś "swoich", przed byciem uznany za zdrajcę tej, czy innej grupy społecznej
- nasze zacietrzewienie, szczególnie w dyskusji, przekonanie, iz jak wykrzyczymy odpowiednio głośno nasze racje, to staną się one przez to jakoś prawdziwsze
- nasz system iluzji mentalnych, czasem zwyczajnie brak rozsądku, inteligencji - czyli sytuacje, gdy przyjmujemy jako prawdziwe, poprawne coś, na co właściwie albo nie ma przesłanek, albo przesłanki są bardzo słabe, ale z jakiegoś względu (tych względów może wiele różnych) spodobało nam się, zachciało się, aby pewien pogląd uznać.

Jaja intelektualne ma ten, który nie wymięka przed powyższymi wpływami. To skutkuje dość niezwykłymi (z punktu widzenia typowego interesu) postawami:
- przyznawanie racji oponentowi TYLKO Z TEGO POWODU, ŻE WYGLĄDA, IZ TENŻE OPONENT JEDNAK RACJĘ POSIADA, często wbrew dobrej własnej opinii o sobie (trzeba przełknąć gorycz porażki), wbrew utracie dobrej opinii u znajomych, czy innych obserwatorów zewnętrznych, czasem nawet innym przykrościom.
- przyznanie się do niewiedzy, czy niepewnego - TYLKO DLATEGO, ŻE TĘ NIEPEWNOŚĆ I WIEDZE MAMY
- nie używanie słow "na pewno", "wiem", jeśli nie jesteśmy czegoś absolutnie pewni.
- ZAKŁADANIE, ze oponent może mieć rację, nawet jeśli na początku ta racja nam zupełnie nie pasuje. Oczywiście to, że oponent rację "może" mieć, nie oznacza, iż ją ma - to trzeba dopiero ustalić, więc niezbędne jest sprawdzenie uczciwe, czy oponent nie ma czasem racji, a nie od razu ogłaszanie, że tej racji nie ma
- nie atakowanie ad personam tego, kto jest przeciwny naszym poglądom
- może wręcz w ogóle odstąpienie od pyskówek...

Na koniec skomentuję jeszcze to ostatnie - odstąpienie od pyskówek
Uczestniczenie w pyskówkach, zamiast w wymianie merytorycznych argumentów samo w sobie JEST ŚWIADECTWEM.
Czego świadectwem jest branie udziału w wygrażaniu sobie, walka epitet za epitet, obraźliwość za obraźliwość?
- Ano jest świadectwem WIARY W ZASADNOŚĆ I SKUTECZNOŚĆ PYSKÓWKI, jest to forma uznania, ze zwycięstwo w samym pyskowaniu jest zwycięstwem tak w ogóle (może nawet... zwycięstwem merytorycznym?).
Jeśli ktoś wierzy, że nagadanie przeciwnikowi agresywnymi sformułowaniami (nagadanie tak skuteczne, że druga strona np. zrezygnuje z dalszej dyskusji) STANOWI ARGUMENT, PRZECHYLA SZALĘ OWEJ DYSKUSJI, że JEST ZASADNE.
Nie będę ukrywał, że przyjęcie czegoś takiego, jak zasadność ustalenia kwestii merytorycznych oparciu o to, że ktoś drugą osobę nazwał jakimś tak epitetem, uważam za niezrozumienie czym w ogóle intelektualna dyskusja jest. Jeśli ktoś W OGÓLE ZASADNOŚĆ TE PRZYJMUJE, TO ZNACZY, ŻE NIE CENI SOBIE PRAWDZIWEGO INTELEKTU, ale pozostaje w kręgu emocji stadnych.
tu właśnie wychodzi to, co to znaczy "mieć intelektualne jaja" - znaczy, że intelekt będzie ceniony wyżej, niż to, jak mnie ktoś nazwał, co kto sobie pomyślał, czy nawet nie poczuł się wygranym z nami.

W mojej wizji intelektu, ktoś taki, kto W NAJMNIEJSZYM STOPNIU POŚWIĘCIŁ PRAWDĘ DLA EMOCJI STADNYCH I RYWALIZACYJNYCH NIE MA JAJ, JEST CIENIASEM I PIZDĄ. Oczywiście nie ma tych jaj w INTELEKTUALNYM sensie słowa. Bo w sensie ogólnie przyjmowanym, w sensie typowo rozumianym, to oczywiście ważniejszym będzie kto co tak komu nagadał, albo kto komu dał w mordę, a nie tak "jakieś racje". W normalnym "światowym" sensie słowa, racja, prawda, uczciwość intelektualna nie jest szczególnie ceniona. To dla kibola jest nieistniejąca kategoria, dla tego, kto zdobył pieniądze kłamstwem, też zwyczajnie głupim jest upieranie się przy jakichś tam niepraktycznych ideach, w sytuacji, gdy można zarobić więcej kasy.
Więc "w sensie świata" jaja ma ten, kto dał drugiemu w mordę, zakrzyczał go, nie wymiękł w pyskówce, okazując się bardziej twardym w sensie fizycznym, czy upartym kłótni.

Mamy tu dwie - zasadniczo różne, a w części całkiem sprzeczne - perspektywy:
A. perspektywa standardowej stadnej rywalizacji
B. perspektywa dążenia bezkompromisowego do prawdy, która właściwie nie jest dostępna nam ludziom w żaden iny sposób, niż JAKO METODA.

Bo tak to w istocie jest, że nie mamy dostępu do prawdy w sensie ostatecznym, absolutnym, lecz jedynie W POSTACI WIERNOŚCI ZASADOM POPRAWNEGO UMYSŁU. Nic więcej nie ma, niż ta wierność - wierność uczciwości intelektualnej, nie stwierdzaniu czegoś, jeśli się nie ma podstaw, nie nazywaniu rzeczy inaczej, niż na to zasługują. Jak się tej wierności nie dochowa, to....
właściwie już nic nie zostaje. Mamy tylko ten bajzel i pytanie, kto komu przywalił w mordę. Ale o tym, że jakoś będziemy dochodzili do prawdy - uczciwie sprawę stawiając - możemy zapomnieć.

Dyskurs · Wysłany: Nie 22:23, 24 Mar 2019 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 22:31, 24 Mar 2019 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Pon 1:15, 25 Mar 2019 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 2:25, 25 Mar 2019 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 18:49, 25 Mar 2019 Temat postu:

Mam jeszcze jeden komentarz, dotyczący tego, dlaczego właśnie tak rozumiem koncept "mieć jaja" w kontekście intelektu.
Uważam, że mamy do czynienia z DWOMA ZASADNICZO RÓŻNYMI SYTUACJAMI.
- Walka pomiędzy ludźmi o dominację
- Walka o PRAWDĘ - już nie z ludźmi, ale z "materią logiki".

Aby "mieć jaja" podczas walki z ludźmi trzeba wykazać się takimi cechami jak: śmiałość, nieustępliwość, odwaga, siła fizyczna, odporność na ciosy, niewrażliwość na obelgi, ataki, PROMOWANIE SWOJEGO EGO.

W przypadku walki o prawdę, walki z "materią logiki" z niejasnym stanem rzeczywistości potrzebne są znacząco inne cechy (omówię je nieco dokładniej):
- zdolność do obserwacji nie zakłócającej stanu obiektów obserwowanych, czyil ŚWIADOMOŚĆ WŁASNEGO WPŁYWU na świat i umiejętność jego minimalizowania
- umiejętność separowania wpływów zgodnych z intencją poszukiwań w jakimś zakresie
- WRAŻLIWOŚĆ/SPOSTRZEGAWCZOŚĆ - zdolność do rejestrowania czasem drobnych aspektów danej rzeczy

Gdyby to trochę porównać do typów ludzkich, to wygrana z ludźmi osiągnie niewrażliwy, twardogłowy, napakowany mięśniak, który widzi głównie to, w jakiej części ciała przeciwnika należy ulokować swoja pięść. Wygraną w sensie intelektu osiągnie wrażliwy, delikatny i wiotki okularnik, który wszystko najpierw 10 razy obejrzy z daleka, starając się nie zaingerować w stan, który jest obiektem jego zainteresowania.

Aby to jakoś podsumowująco ująć to mielibyśmy:
- walcząc z ludźmi MAKSYMALIZUJEMY EGO - własne chciejstwa i nastawienia, starając się narzucić je otoczeniu.
- walcząc o prawdę (szukając prawdy) MINIMALIZUJEMY EGO, starając się uwydatnić to, co zewnętrzne, jak najbardziej unikając własnych projekcji w ty względzie, czy nacisków.

Bo jeśli ktoś "szuka prawdy" silnie naciskając, aby to była jego prawda, to oczywiście, że znajdzie tę swoją prawdę.
Ale przecież właśnie o to w poszukiwaniu prawdy (zazwyczaj) chodzi, aby znaleźć to, co jest nieincydentalne, nieindywidualne, lecz ogólne. Więc prawdy silnie "zabrudzone" potrzebami, chciejstwami ego PO PROSTU NIE SĄ ŻADNYMI PRAWDAMI, tylko są samosprawdzającymi się kreacjami mentalnymi. Im silniej ktoś naciska, by "była jego prawda", tym bardziej znajduje właśnie tę JEGO PRAWDĘ - INDYWIDUALNĄ, INCYDENTALNĄ, czyli NIE PRAWDĘ OGÓLNĄ. Tę prawdę stanowi bliżej nieokreślony splot wpływów zewnętrznych i samego siebie, nie zaś klarowny obraz tego, co było bez od nas niezależne. Tak znajduje "coś", tylko nie coś ogólnego, tylko wymieszany w niekontrolowany sposób "węzeł gordyjski" wpływów zewnętrznych i wewnętrznych.
Dlatego im kto ma "większe jaja" do wygrywania, do promowania swojej wizji rzeczy w dyskusji, tym ma AUTOMATYCZNIE "MNIEJSZE jaja" w dochodzeniu do tego co ponadincydentalne i ogólne (po mojemu tylko to ostatnie jest prawdą).

Ludziom, którzy są bardzo natarczywi w dyskutowaniu, w dochodzeniu do prawdy po swojemu, powiem że OSIĄGNĄ SWÓJ CEL - CZYLI WYKREUJĄ PEWNIE STAN DYSKUSJI, w których będą dominowali. Powtórzę - oni ów stan WYKREUJĄ, a nie "dowiedzą" się, jaki jest.
Problem w tym, że to czym się wtedy dyskusja stanie, nie będzie tym, co (najczęściej) na początku było celem, czymś oczekiwanym: bo chodziło (zapewne) o ustalenie stanu NIEZALEŻNEGO I OGÓLNEGO. Ustalono zaś stan ZALEŻNY I SZCZEGÓLNY - wynikający z pozycji dominatora. Jeśli ktoś taki stan chciał mieć, jeśli to będzie nazywał "prawdą" - to oczywiście jest ok - wtedy tego człowieka określimy jako skrajnego subiektywistę (może nawet mentalnie bliskiego solipsyzmowi), bo jego najwyraźniej nie interesuje stan neutralny, w jakimś stopniu niezależny. Ale wg mnie ten stan na miano "prawdy" nie zasługuje.

Prawda w sensie obiektywnym jest bowiem tym, co kreację/nacisk ego zminimalizowało, co było efektem czystej obserwacji, a nie wytworzeniem tego czegoś w oparciu o czyjeś tam prywatne założenia i preferencje.

"Mieć jaja" w sensie intelektu, to być owym "wiotkim okularnikiem", który NIE ZEPSUJE TEGO, CO CHCE UZYSKAĆ, zaś napakowany kibol - mięśniak nigdy się prawdy nie dowie, bo "dotykając jej" od razu ją zepsuje.

I jeszcze jedna aktualizacja na koniec. Najdziwniejsza, bo zaprzeczająca (w jakiejś części) temu, co wcześniej napisane: prawda jednak JEST jakąś formą kreacji, ale KREACJĄ SZCZEGÓLNĄ, utrzymującą w równowadze to, co zewnętrzne, ogólne i do co indywidualne. Jeśli się tę równowagę zburzy, wtedy prawda staje się fałszem.

Dyskurs · Wysłany: Pon 22:18, 25 Mar 2019 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 0:00, 27 Mar 2019 Temat postu: Re: Intelektualne jaja raz jeszcze

Wciąż szukam jakiegoś celnego sformułowania, które pokaże co to znaczy "mieć jaja" w intelektualnym sensie. Na razie bym proponował następujące: "mieć jaja" w intelektualnym sensie oznacza tak nie dać się zwieść, zastraszyć wpływom świata i ludzi, żeby zacząć stosować w myśleniu podwójne standardy.

Jest to właściwie dokładnie przeciwne podejście, niż "mieć jaja" w rywalizacji z ludźmi, ponieważ tam owa "jajowata" postawa polegałaby na wymuszeniu na otoczeniu uznania, iz należą się nam szczególne prawa i traktowanie, spowodowanie, aby ten nasz standard stał się uprzywilejowanym względem wszystkich innych. To zaś będzie oznaczało dla nas chwałę i szacunek, jacy to jesteśmy wyjątkowi.

Dlatego uważam, że te dwie "jajowate postawy" - standardowa rywalizacyjna i intelektualna - są po prostu nie do pogodzenia.

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 1:18, 27 Mar 2019 Temat postu: Re: Intelektualne jaja raz jeszcze

Tu jeszcze dopiszę fragment bardziej osobisty. Będzie on nieco wyglądał jak chwalenie się, ale takim nie jest. Tryb przypomina chwalenie się, aby jakoś wyraziście sprawę postawić, w rzeczywistości jednak co do każdej chwalonej przeze mnie rzeczy, należy uznać, iż mam wątpliwości, co do tego, czy rzeczywiście ją spełniłem. I chyba niejednokrotnie nie spełniłem. Ale mam takie marzenie, aby kiedyś na tyle naprostować samego siebie, by to wszystko poniższe wypełnić.

Mam swoją koncepcję, co to znaczy " mieć jaja" w tym intelektualnym sensie słowa i w jej ramach:
- potrafię przyjąć też do wiadomości, iż mogę się mylić. Uważam tę zdolność mentalną szczerego przyznawana się do błędów, gotowości do śledzenia w sobie błędów, za coś ekskluzywnego, elitarnego, raczej niedostępnego ludziom reagującym biologicznie, instynktownie - czyli po prostu walczących "o swoje". Z tego faktu, że WIEM, iż mogę się mylić wynika też to, nie upieram się jakoś totalnie przy swoich racjach, nieraz odstąpię, może tylko zgłaszając odrębne stanowisko, ale czy ostatecznie to ja mam rację, czy przeciwnik - okaże się (albo i nie okaże się) kiedyś. Gdybym się za bardzo upierał, to BYŁBYM NIEWIARYGODNY twierdząc to, co wyróżniłem na początku owego akapitu. A ja niesprzeczność moich poglądów cenię sobie wyżej, niż to, czy ktoś sobie pomyśli "Michał wymięka".
- pozwalam sobie na nie reagowanie na chamskie odzywki, zaczepki - nie muszę każdemu chamowi i głupcowi udowadniać, że się myli, nazywając mnie jakoś tam obelżywie. Nie muszę, a do tego nawet uważam reagowanie na chamstwo za nadmiar zainteresowania okazany takiej osobie, uważam to za niepotrzebne sugerowanie jej, iż jej chamstwo ma jakieś znaczenie na polu intelektu. Jest niezliczona ilość głupców na tym świecie, więc gdybym się zaparł prostować, ripostować to, co każdy z nich raczy przeciw mnie sformułować, to nie mógłbym nic robić, tylko tym zajęciem się trudnić. Przy rozliczaniu takich zaczepek, obelg, pejoratywnych epitetów, liczę na rozsądek obserwujących taką dyskusje osób postronnych. Uważam, że jako tako mądry człowiek jest w stanie rozpoznać kiedyś ktoś tylko pluje na swojego przeciwnika, nie mając argumentów. A mi ewentualnie tylko na opinii takich - wystarczająco mądrych - osób zależy. Obserwatorów dyskusji, którym się spodobała jakaś prostacka napaść na mnie, nie zachęcam do popierania mnie i na ich zdaniu mi nie zależy. Byłbym zatem sprzeczny sam ze sobą, gdybym się przejmował zbytnio prostackimi zaczepkami, czy obelgami na mnie - to by sugerowało, że z jednej strony uważam taką prostacka napaść za bezzasadną i nieistotną, a jednocześnie nadawałbym jej jakieś emocjonalne znaczenie. Tego sam sobie bym nie wybaczył, bo "mieć jaja" w intelektualnym sensie, to mieć niesprzeczny pogląd, niezależny od typowych konkurencyjnych emocji.
- pozwalam sobie też na nie komentowanie sformułowań niejasnych, ewidentnie niezasadnych, nie na temat - nawet jeśli są w jakiś sposób krytyczne (bo tak w ogóle to na krytykę ZASADNĄ uważam, że należy odpowiedzieć). Po prostu cenię swój czas, a także czas osób, które by musiały np. poświecić czytając moją odpowiedź na zarzut, który jest "od czapy". Czasem jest tak, że czyjaś wypowiedź jest w mojej ocenie niewystarczająco treściwa, niewystarczająco interesująca, stawiająca rzeczywisty problem. BRAK TREŚCI w wypowiedzi jest wystarczający do uznania jej za bełkot, a więc coś nie wartego wkładania wysiłku w polemikę z taką wypowiedzią.
- od pewnego poziomu pojawienia się nieopanowania emocji, agresji w dyskusji, w ogóle od udziału w niej odstępuję. Doświadczenie uczy mnie, że z osobami nie panującymi nad swoimi emocjami nie da się porozumieć. Ja cenię sobie mój czas i wysiłek, więc porywanie się na zadanie (wytłumaczenia czegoś sensatowi) niewykonalne traktuję jako objaw braku rozsądku. I czynię tak, nawet jeśli powstałoby wrażenie, że z owej dyskusji "uciekłem". Ja wiem, że nie uciekłem, znam zasadę "nie ma sensu kopać się z koniem", więc w sytuacji spotkania niezrównoważonych dyskutantów zostawiam sobie opcję grzecznego wycofania się.
- nie muszę odpowiadać na zaczepki z równą (czy też większą) siłą, czy ekspresją, bo to nie siła/ekspresja decyduje o zasadności w dyskusji intelektualnej. Jeślibym zbyt wiele czasu, mocy, uwagi poświęcił na walkę o to, kto komu jak mocno nagadał, to tym samym dałbym do zrozumienia, iz w ogóle owa ekspresję, upieranie się przy swoim uważam za wystarczająco zasadne, aby się tym zajmować. A ja nie uważam za warto poświęcenia mojego czasu, wysiłku samemu przerzucaniu się twardością epitetów, powtarzaniu w kółko swego itp. Skoro tego nie uważam za zasadne w ogólności, to pozwolę mojemu oponentowi "wygrać" w tym sensie, że będzie on miał swoje "ostatnie słowo". Może kiedyś, po czasie zrozumie, jak bardzo było to kompromitujące go słowo...
- mogę odpowiadać łagodnie na ataki agresywne. Mogę, bo "mam jaja" spojrzeć na sprawę z dystansu na tyle, aby nie przejmować się czyjąś napastliwością, jak i groźbą tego, że ktoś mnie uzna za niewystarczająco nieustępliwego. To ja decyduję (zrozumieją to może obserwatorzy, którzy odczytają moją intencję, inni będą myśleli inaczej, ale to już ich problem...), czy moje łagodne słowo jest w istocie mocniejsze w ostatecznej wymowie, czy nie. Ja określam zasady, mam wystarczająco dużo przekonania o sensowności tego co uważam, aby nie przejmować się jakimś prostym zaprzeczaniom mi (choćby najbardziej upartym, czy napastliwym). To nie jest łatwe, bo normalnie nasze emocje są wdrożone do ewolucyjnego programu "walcz i zwyciężaj". A tu ja ten program odważyłem się zlekceważyć, przeciwstawiłem mu MÓJ OSĄD, że akurat tutaj zwycięstwo w standardowym - rywalizacyjnym znaczeniu słowa nie leży w moim interesie. "Mam jaja" aby ten mój osąd postawić ponad osądem domyślnym, biologicznym, ewolucyjnym. Bo to ja jestem tu istotą świadomą, to ja ustalam reguły gry (przynajmniej dla siebie), więc nie muszę w ogóle brac udziału w takich rozgrywkach, na które się nie piszę, których nie zaakceptowałem.

I na koniec...
Część osób sobie pewnie pomyśli teraz: Michał sobie racjonalizuje to, że nie zawsze jest w stanie wygrać po prostu nieustępliwością i twardym forsowaniem swoich racji, więc napisał taką epistołę, jak to mu na tym nie zależy. Wiem, że spora część osób tak sobie pewnie pomyśli. Jednak te osoby się mylą w odczycie moich intencji. Akurat ja RZECZYWIŚCIE UWAŻAM, że "mieć jaja" w intelektualnym sensie, znaczy bardziej TRWAĆ PRZY ZASADACH POPRAWNEGO INTELEKTU WEWNĘTRZNIE, niż wygrywać w sensie rywalizacyjnym, społecznym. Wiele (lat) nad tym myślałem, wiele razy stawiałem sobie to mentalnie przed oczami i dzisiaj po prostu WSTYDZĘ SIĘ SAM PRZED SOBĄ ile razy daję się wciągnąć w awanturki, w walkę o swoje w standardowym stylu, zaś bez problemu wybaczam sobie sytuacje, w których odstąpiłem od rywalizacji, jeśli przy tej okazji miałbym zaprzeczyć własnym ideałom intelektualnym.

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 14:23, 28 Mar 2019 Temat postu: Re: Intelektualne jaja raz jeszcze

Mieć "intelektualne jaja" jest podobne do bycia superchirurgiem w szpitalu wojskowym pod obstrzałem wroga. Chirurg ma do wykonania ileś tam cięć w ciele pacjenta. Te cięcia muszą być precyzyjne, dobrze wymierzone - takie jak trzeba i nie żadne inne. Superchirurg czyni te cięcia skalpelem, nie zważając na to, że gdzieś tam świsnął pocisk, gdzieś walnęła bomba. Cięcie tego chirurga nei zależy od tego, że ziemia się zatrzęsła, a światło w sali operacyjnej przygasło. Cięcie genialnego superchirurga w czasie wojny ostatecznie okazuje się identyczne z tym, jakie by wykonał w najlepiej wyposażonej sali operacyjnej, z dala od działań wojennych - w ciszy, spokoju i przy pełnym wsparciu. Genialny chirurg JEST NIEZALEŻNY OD ASPEKTÓW POBOCZNYCH, ROZPRASZAJĄCYCH - ZMIERZA NIEZAWODNIE DO CELU. Nie zadrży ręka genialnego chirurga, choć ktoś z boku coś krzyknął, przestraszył się, a ktoś inny nagle zaczyna mieć do niego pretensje. Jednocześnie też genialny superchirurg nie jest zamkniętym na UZASADNIONE uwagi, na dopływ informacji betonem. Jeśli pojawią się wiarygodne informacje, że warto zmienić pierwotną koncepcję cięcia, to superchirurg - wciąż pomimo huku bomb i latających pocisków - uwzględni te nowe informacje, dostosowując do nich swoje cięcie. Genialny superchirurg zareaguje w sposób taki sam, jakby miał na rozpatrzenie owych informacji zacisze spokojnego gabinetu, wsparcie konsultacyjne kolegów, dostęp do literatury.

Prawdziwe jaja w intelektualnym sensie ma ktoś, kto jest takim superchirurgiem myśli. On prowadzi "cięcie" oddzielając to co zgodne z jakimś pojęciem vs tego, co zasad zaliczenia do pojęcia nie spełnia. Na owo cięcie nie ma wpływu to, czy to przysporzy mu autorytetu, albo czy się komuś spodoba, czy nie. Choć "padają pociski i salwy" (mentalne) krytykantów, kłamców, troli, choć chirurg myśli jest nazywany głupcem, ignorantem, choć się go odsądza od "czci i wiary", to on prowadzi swoją myśl tak samo (!) jakby rozmyślał w zaciszu gabinetu otoczony nimbem profesjonalizmu i szacunku względem niego. Superchirurg myśli wykona TAKIE SAME MENTALNE CIĘCIA W MATERII ROZUMIENIA, niezależnie od tego, czy czy zwaliła się na niego krytyka, czy może grad pochlebstw, bez względu na to, czy okazało się, iż swoim rozumowaniem dotknął swoich, więc grozi mu samotność odrzucenia, czy może rozjuszył kogoś ważnego i wpływowego. Genialny chirurg myśli ma jaja, aby stać przy prawdzie niezależnie od okoliczności.
Genialny chirurg myśli nie łudzi się, ze zamknie usta krytykantom, kłamcom, trolom. Więc najczęściej nie rzuca się do pyskówek z nimi. Tzn. może czasem uznać, że warto jest coś wyjaśnić, jeśli krytyka jego osoby, czy poglądów się pojawiła, ale uczyni to z godnością i nie przekroczy tej granicy, jaką sam wcześniej ustalił dla poprawnej dyskusji. Chirurg myśli nie da się sprowokować, nie będzie się angażował w awanturki, które i tak zwykle dowartościowują troli i zadymiarzy (to w końcu jest ich "grunt" mentalny), zaś do uzgodnienia prawdy najczęściej nie ma szans dojść. Genialny chirurg myśli nie jest też zamknięty na krytykę UZASADNIONĄ. Właściwie to wręcz na tym polega jego genialność, że jest w stanie takie poprawne uzasadnienie do zmian w swoich cięciach myśli rozpoznać. On życzliwie, z wdzięcznością potraktuje kogoś, kto skrytykował jego poglądy zasadnie. Superchirurg myśli "ma jaja", aby dać pierwszeństwo prawdzie, słuszności, czy innej formie intelektualnych konieczności, wobec urażonych ambicji, poruszonego ego, zachwiania pozycją (autorytetem) wśród ludzi. Bo naprawdę trzeba "mieć jaja", aby bronić prawdy przeciw wszystkim, narażać się na bycie odrzuconym, zbanowanym tylko dlatego, że jednak więcej wskazuje na taki kształt prawdy, jaki się pozostałym osobom, może ważnym osobom, nie spodobał.

Gdyby podsumować to jakimś zgrabnym pojedynczym zdaniem, to pewnie byłoby to coś w rodzaju: intelektualne jaja ma ten, kto ma w nosie to, co sobie ludziska pomyślą, powiedzą, jak się zachowają, czy jaki to będzie miało wpływ na nasze ego, poczucie bezpieczeństwa, czy satysfakcji, bo na pierwszym miejscu zawsze postawi prawdę, precyzję myśli, zasady uczciwości intelektualnej i poprawnego rozumowania.

Andy72 · Wysłany: Czw 16:41, 28 Mar 2019 Temat postu:

A dlaczego piszesz w blogu, gdzie nie można na te teksty odpowiedzieć?

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 17:00, 28 Mar 2019 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Sob 12:00, 30 Mar 2019 Temat postu:

[link widoczny dla zalogowanych]

Krótki tekst jak to na wybory ludzi wpływa technologia, ale i nasze ciało. Jak napisano w artykule, gdy (po bieganiu) mózg zalewają ci endorfiny, chętniej będziesz wybierał opcję "kupuję".
Ten kto "ma jaja" w intelektualnym sensie potrafi ZDIAGNOZOWAĆ czy jest akurat pod wpływem endorfin, zdenerwowania, czy innych przelotnych stanów psychicznych i zablokuje nieracjonalne decyzje, uniknie skutków, które w przyszłości narobią mu kłopotów życiowych.
Mieć jaja intelektualnie oznacza nie ulegać niekontrolowanym wpływom, impulsom, słabościom. Tego nie da się osiągnąć inaczej, jak treningiem, obserwacją własnych reakcji, doświadczeniem.
Z drugiej strony oczywiście wszystko ma swoje granice, wszystko w przesadzie zaczyna trącać paranoją. Można wpaść w przesadę samokontroli, co objawi się tym, że każdy najdrobniejszy odruch naszego ciała, czy myśli zaczniemy kontrolować, oceniać. A że kryteria oceny wcale nie są oczywiste, to też nie będziemy wiedzieli, czy oceniamy prawidłowo, czy nie. Mieć intelektualne jaja oznacza również jakoś zabezpieczyć się przed tą przesadą w samokontroli.

:think:

Skądinąd przerażające jest to, że co by człowiek nie zrobił, jak by nie zadecydował, zawsze da się znaleźć jakiś powód do tego, aby uznać, że zrobił źle, albo też zrobił dobrze. Najgorszą zbrodnię da się podpiąć pod jakieś "słuszne" powody, a najwspanialszy uczynek zdeprecjonować pod jakimś tam kątem. Bo nie ma absolutnych kryteriów.
Ten fakt jest dla mnie, kto wie, czy nie głównym, uzasadnieniem dla teistycznego światopoglądu. Wiem, że sam nie potrafię zasadnie ocenić siebie. Albo inaczej: mogę ocenić siebie zasadnie, ale wybór SPOSOBU OWEJ ZASADNOŚCI jest już nieoczywisty (tzn. dla niektórych może i jest oczywisty, ale to są właśnie ludzie, którzy sami do końce nie wiedzą, co myślą, gdy coś myślą). Potrzebny w tym układzie jest ARBITER. Oczywiście sama potrzeba arbitra nie jest jeszcze wystarczającym powodem, aby uznać, że arbiter istnieje. Jednak analiza tego, jak świat z arbitrem miałby funkcjonować, pokazuje spójność z bardzo wieloma (inaczej trudnymi do wyjaśnienia) obserwowanymi właściwościami świata. A to już jest mocnym argumentem za istnieniem arbitra.

blazep · Dołączył: 02 Mar 2019 Posty: 159 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Chyba sprowadza się to właśnie do zostawienia swojego ego za drzwiami. Emocje pomagają poznać prawdę, ale prawdę o sobie a nie o temacie dyskusji. Tylko żeby to było takie proste zawsze nad nimi zapanować.

Ja tę cechę o której (jak sądzę) piszesz określam mianem rzetelności intelektualnej. I podobnie jak Ty, patrzę w przeszłość i widzę, że często się do niej nie stosowałem (a i teraz różnie to bywa... ale kto jest bez winy... ;) ). U siebie zauważyłem też zwyczajną przyjemność z dyskursu (z małej litery) i ze skutecznej argumentacji, nawet w oderwaniu od poszukiwania prawdy.. Może w każdym siedzi odrobina sofisty, we mnie na pewno,

Dyskurs

blazep · Dołączył: 02 Mar 2019 Posty: 159 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Ale może nie każdy by zwariował. Różni ludzie w różnym stopniu odczuwają siebie jako część tkanki społecznej. A zresztą teraz to w ogóle wyalienowanie wyalienowania wyalienowaniem pogania.

Michał Dyszyński

blazep · Dołączył: 02 Mar 2019 Posty: 159 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Nie zadaję kłamu Twojej tezie o tym, że emocje mogą jakby "ustawić się" pod wyższopoziomowe aspekty naszego JA, ale jakoś tego nie czuję. Myślę, że emocje to sposób na komunikowanie potrzeb naszych bardziej prymitywnych systemów do wyższych. Może chodzi o to, że te bardziej pierwotne części nas też się z czasem zmieniają? Ale może też, że łapiemy nad nimi większą kontrolę? No nie wiem.

Michał Dyszyński

blazep · Dołączył: 02 Mar 2019 Posty: 159 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Może taki freudowski Eros i Tanatos?

Zgadzam się, że wola życia nie bierze się ze sfery intelektu. Jedynym co może uzasadnić życie jest samo życie. Mamy wolę życia niejako wbudowaną w komórkę. Jest to najbardziej pierwotny poziom, coś co istnieje z nami od poziomu bakterii. Wyobrażam to sobie tak: wraz z komplikowaniem się układu nerwowego, na każdym kolejnym poziomie ta wola życia znajdowała swój wyraz. Poziom emocji my przeintelektualizowani wygodni ludzie odczuwamy jako coś łączącego nas z tą pierwotną energią, odnawiającego nasz kontakt z czystą siłą życiową. Są głębsze poziomy niż emocje. Np popędy, instynkty. Są też rzeczy głębsze w naszym umyśle w innym wymiarze, np pewne archetypy, których realizacja daje nam głębokie poczucie kontaktu z esencją życia.

Wola życia nie bierze się ze sfery intelektu ale może w nią przeniknąć. W mojej filozofii życiowej udało mi się intelektualnie znaleźć powód do życia. Jest to świadomość, że mam tylko jedno "ja", jedną szansę "stać się tym kim jestem" i doświadczyć tego co mam do doświadczenia. Wieczna ciemność gdy zwyczajnie mnie nie będzie, zawsze może na mnie poczekać. Dodatkowo stwierdziłem, że w momencie gdy jako niemowlak (a może jeszcze płód?) po raz pierwszy wyszedłem z błogostanu braku własnego ja by dokonać jakiejś zmiany w otaczającej mnie rzeczywistości, dokonałem formalnej zgody na istnienie. Poniekąd to była moja decyzja a nie coś aż tak znowu mi narzuconego. W ten sposób pozbyłem się podejścia "ja się na ten świat nie prosiłem". No i drzwi na zewnątrz zawsze stoją otworem ;).

Na koniec jeszcze pragnąłbym zauważyć, że ludzie nie potrzebują modelu radości życia by żyć. Przez setki tysięcy lat wystarczało nam to, że nie mamy co włożyć do garnka i że zimno w zimie. Dopiero gdy wszystkie fizjologiczne potrzeby zostały zaspokojone okazało się, że nie mamy co ze sobą zrobić.

Semele

Kiedyś dzieci musialy tłumic emocje. Dzisiaj na szczęście wielu uważa, ze lepiej uczyć je właściwie wyrażać. Nie w formie: :-) :-) :-) latryno..

Emocje pomagają się uczyć. Emocjonalny stosunek do przedmiotu poznania a nawet nieraz do mentora lub instruktora to już przynajmniej 1/4 sukcesu.
Pozwolenie na emocje to nowy paradygmat. Jest to niebezpieczne, w zbiurokratyzowanych systemach.:-)

Ale mozna tu też przegiac. ..

Michał Dyszyński

blazep · Dołączył: 02 Mar 2019 Posty: 159 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Semele

Michał Dyszyński

Przyszło mi do głowy w temacie jeszcze jedno sformułowanie definiujące "intelektualne jaja":
Mieć intelektualne jaja oznacza być fanatycznie niekoniunkturalnym w myśleniu.
Intelekt ponad wszystko, prawda ponad emocje, pragnienia, przynależności, obawy, pozycje i stanowiska, dobre zdanie o nas u ludzi, dobre zdanie o nas u siebie (!).