ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Mój argument za idealizmem w poznaniu jest ogólnie prosty - uważam, że tylko idealistyczne podejście zapewnia w pewnym sensie komplet sensowności, w tym najlepiej realizuje ideę związaną z "zaprzeczeniem" idealizmu, czyli realizmem. :shock:

Jaka tu jest argumentacja?...
Zacznę od tego, co uważam za główną ideę poprawnego realizmu. Byłby to postulat (nazwę go "postulatem poprawnego realizmu"): w uznawaniu tego, co prawdziwe i poprawne kluczowe jest, aby kierować się możliwie twardymi, jak najpewniejszymi, sprawdzonymi przesłankami, a w jak najmniejszym stopniu ulegać temu, co pewność nam zakłóca - fantazjom, złudzeniom, niestabilnościom postrzegania.
Temu z grubsza też w języku odpowiada najczęstsza intuicyjna konotacja słowa "realny", czyli nie wydumany, nie wzięty z kaprysu, nie związany ze złudzeniem.

A jak z tego postulatu dochodzę do mojej postaci idealizmu?
- Metodycznie dochodzę, starając się po drodze wprowadzić jak najmniej błędów.
Oznacza to, że
1. Na początek stwierdzam obserwowany fakt, że część doznań prowadzi mnie do jako tako stabilnych wniosków o świecie, ale inna część zostanie później uznana za złudzenia, czasem fantazje, czasem wręcz omamy.
2. Muszę zatem przyjąć ten fakt, iż istnieje problem odróżnienia tego, co perspektywiczne, co prowadzi dobrze do uznania czegoś przeze mnie za "realne", a coś innego już. I nie zamierzam za chwilę o tym zapominać, uznając optymistycznie, że akurat w tym przypadku który teraz mi się zdarza, to już na pewno to coś "jest realna", a nie że jest złudzeniem.
3. Widząc ten problem tworzę sobie osobistą METODOLOGIĄ ROZPOZNAWANIA, rozróżniania rzeczy realnych, od nierealnych. W ramach tej metodologii oczywiście kluczowe jest na start postawienie sobie problemu w postaci agnostycznej (obie opcje uznane za możliwe), a nie na przykład z góry zakładanie, iż "już mam realność, bo tak mi się wydało".
4. W ramach owej metodologii, analizując różne przypadki, dochodzę do wniosku, że rozstrzygnięcie, czy coś jest "realne", czy nie wymaga nieraz skomplikowanych analiz, z trudem zdobywanej wiedzy, opartej czasem o budowę skomplikowanych urządzeń, analizy teoretyczne. Tak to mamy w fizyce - nauce, która odkrywa coraz to nowe karty na temat tego, co jest udziałem świata, jaki przyszło nam użytkować. Fizyka dostarcza nam wielu niezwykłych przykładów tego, jak to ostatecznie jest sens uznawać istnienia bytów, których zmysłami nie daje się odkryć, jednak zaawansowana analiza i doświadczenia, poparta spójnym myśleniem logicznym skłania ku ich uznaniu. Jednocześnie ta sama fizyka nieraz ukazuje jak złudne może być pierwsze wrażenie, jak mylne bywają pierwotne intuicje o hierarchii rzeczy, ważności cech, a nawet istnieniu czegoś.
5. Gdy już robię sobie jakiś ogląd z perspektywy tych wszystkich przypadków, gdy istnienia się potwierdzają, a inne nie, to mogę też przedstawić rodzaj podsumowania, jak to się dzieje, że raz mam, a raz nie mam potwierdzenia. Wspólnym motywem tutaj jest zestaw zasad:
- nie polegać na pierwszym wrażeniu, ale sprawdzać wrażenia, szukając w nich błędów, potwierdzając hipotezy
- starać się z możliwie wielu stron patrzeć na (potencjalne) byty. Im więcej niezależnych aspektów będzie łącznie spójnych, tym większa moc potwierdzająca istnienia.
- ostatecznie decyzję i tak podejmie umysł, bo żadna intuicja, żaden samograj uczuciowy nie jest w stanie podołać interpretacji z wielu różnych stron, z urządzeń o skomplikowanej budowie, pochodzących z różnych czasów i miejsc.
Stąd już mam swoją postać idealizmu - czyli przekonanie, że zmysłowe poznanie jest dopiero wstępem do tego, co musi ostatecznie dokonać się dzięki wysiłkowi umysłu, który dopiero jest tą ostateczną instancją ustalania poprawności w rozpoznaniach istnienia rzeczy. To umysł decyduje, o tym na ile coś uznam za "realność", a na ile będzie to złudzenie. Wtedy też intuicyjna postać "realności" świata zostaje zdegradowana do rangi "pierwszego odczucia, które jednak umysł dopiero będzie musiał zweryfikować", a nie jest dowodem nadrzędnym istnienia rzeczy.
Tak rozumiany "idealizm", czyli świadomość i przekonanie, iż tylko oparcie się o umysł, jego moc łączenia różnych aspektów daje trwałe, niechaotyczne konstatacje o świecie w sposób najbardziej poprawny realizuje pierwotny postulat poprawnego realizmu, zabezpieczając przed uznaniem złudzeń, omamów, błędów poznawczych za istniejące rzeczy.

Prawdą jest jednak też, że tak rozumiany idealizm czyni też skazę na pierwotnej - naiwnej - postaci realizmu, która chciała pierwotnie zawsze przyjmować, że jeśli coś widzę, to na pewno to jest prawdziwe, zaś rolą umysłu jest tutaj schować się gdzieś głęboko, aby nie przeszkadzał on w samym "doznawaniu bytu". Nie - umysł tutaj ma niezwykle ważną rolę do spełnienia. To ostatecznie jedynie on może stworzyć realizm, który jest niechaotyczny, taki dający się zachować dla tych przypadków (nie wyłączając z góry niczego), co spotyka się w świecie. Ten mój idealizm zatem wypełnia ideę realizmu najpewniej i najkonsekwentniej.
co było tu do pokazania...

Zaś tradycyjnie rozumiany realizm, czyli z szerszej perspektywy pogląd naiwny, jest drogą polegającą na zamiataniu pod dywan rzeczywistych problemów z rozpoznawaniem świata, jaki mamy, jawi się jako ucieczka przed trudami poznania w całkiem licznych przypadkach, gdy pierwsze wrażenie okazuje się mylne. Tradycyjny prosty realizm, stawiając na de facto na szczycie hierarchii swoje pierwsze wrażenie, bojąc się użyć umysłu i z góry dekretując to co doznań bezpośrednie i bezwiedne jako "realne", wpada we własne sidła także w zakresie właśnie samej idei realności. Bo przyznanie owego atrybutu "jest realne", w kontekście tego, że problemy się zdarzają (bo są złudzenia), należy uznać za arbitralny, za chciejstwo, a do tego chciejstwo pozbawione szans na sprawdzenie (bo uznanie już jest, po pierwszym doznaniu, czyli często PO POZORACH) i jeślibyśmy mieli być konsekwentni, to nie wolno byłoby go już nigdy zmienić decyzją umysłu. A tymczasem chyba żaden prawdziwy realista nie neguje faktu złudzeń, czyli musi jednak uznać, iż (tak, on powie, że to jest "wyjątkowo") są przypadki, gdy umysł zapanuje nad zmysłowym pierwszym doznaniem. Tylko już za chwilę ten realista "zapomina" o tym, że tak zrobił, czyli realista nie jest w stanie zaakceptować istniejących konsekwencji swojego podejścia.
Tradycyjny realizm jest związany z ignorowaniem niewygodnych okoliczności dotyczących rzeczywistości, strategią "nie mówmy o tym, co kłopotliwe, skupmy się na tym, co nam potwierdza nasze pierwsze intuicji, bo tak przecież jest łatwiej i przyjemniej": Ale łatwość i przyjemność to w tym przypadku jest wskazówka, która prowadzi do błędów, a nie spójnego obrazu rzeczywistości.
Tylko idealizm - rozumiany jako prymat umysłu nad czystym doznaniem - jest poglądem bez luk. Umysł bowiem ma wszystko to, co miałby mieć w pozytywnym sensie realizm - np. może uznać pierwsze rozpoznanie zmysłowe jako poprawne, czyli jako prowadzące do spójnej postaci bytu, ale też może (nie przecząc sobie) uznać, że w drugim przypadku zmysły i intuicje człowieka zawiodły. I umysł do tej konstatacji nie musi niczego odwoływać, nie musi czynić wyjątków od reguły.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

blackSwan

Michale, wygląda na to, że do każdej zauważonej pierdoły, chciałbyś robić jakieś poważne badania, gdyż wątpisz we własne zmysły.

Michał Dyszyński

Semele

Semele

No jak jest sie głuchym lub ślepym to wskazań nie ma.

Gdy nie ma tego od urodzenia to tragicznie.

Wuj nie potrafi zrozumiec konceptu dziecka Semele.

Może nie tylko wuj. A to stara sprawa podjęta juz w latach 60.

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

blackSwan

Aż dziwne, że podchodzisz do doświadczeń z taką skrupulatnością, co nie przeszkodziło zaakceptować mało uzasadniony światopogląd chrześcijański.

Michał Dyszyński

blackSwan

Szkoda, że nie chcesz rozwinąć tematu przyjęcia światopoglądu chrześcijańskiego. Wielu przyjmuje chrześcijaństwo na wiarę, ale sam twierdziłeś, że wymagasz głębszej analizy.

Michał Dyszyński