ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

Niedawno założyłam temat „Humanizm wiarą w Boga osobowego?”, w którym usiłowałam przedstawić podobieństwa pomiędzy podejściem teistów i humanistów świeckich do Boga jako źródła/motywatora ludzkich idei i etyki.

W odpowiedzi na ten temat otrzymałam liczne głosy krytyczne lub sceptyczne do takiego zestawienia, ponieważ humanizm niekoniecznie się wiąże z wyznawaniem szczytnych idei takich jak Prawda, Dobro i Wolność.
Humanizm ma też ciemną stronę i jest nią nihilizm wraz z relatywizmem moralnym. Humanizm w takim ujęciu moze się wydawać zjawiskiem bardzo niebezpiecznym zarówno dla samej jednostki, która taki humanizm wyznaje, jak i dla społeczeństwa, dla którego taka jednostka stanowi zagrożenie porządku publicznego/społecznego/moralnego etc. Taki nihilistyczny humanista albo nie liczy się z powszechnie uznanymi zasadami, postępuje tak jak mu się żywnie podoba, bez względu na konsekwencje swoich poczynań (nonkonformista) albo w sposób bezrefleksyjny poddaje się obowiązującym normom, nie mając żadnego głębokiego przekonania co do ich słuszności, ot, dla świętego spokoju (konformista).

Humaniście nihilistycznemu świat się jawi jako chaos, jego egzystencja jest bezwiedna, pozbawiona czynnika decyzjnego. Nihilsta jest zjawiskiem rozgrywającym się w rzeczywistości, bez sensu, bez celu. Chorągiewką na wietrze. Nihiliście w zasadzie wszystko jedno, jego wybory życiowe, postępowanie, sposób spędzania czasu, podejście do ludzi nie mają żadnego głębszego znaczenia. Zatem jedynym kryterium, którym będzie się kierował w życiu, będzie przyjemność. Zależnie od osobowości, temperamentu, sytuacji życiowej etc. albo wybierze opcję nonkonformistyczną, albo konformistyczną.

Czymże jest jednak ten nihilizm, jeśli nie poddaniem się woli bezosobowego Boga, któremu można nadać takie imiona jak Przypadek, Chaos, Umowa społeczna, Kompromis? Po prostu tak się złożylo, że jestem tym, kim jestem. Że postępuje tak, jak postępuję. Że wierzę w to, w co wierzę. Nawet mój nihlizm nie jest żadnym wyborem. Jest to wypadkowa genów oraz okoliczności, w których przyszło mi żyć. Ja tylko odpalam program, którego nikt nie napisał. Który sam się pisze i nawet nie mam komu złożyć reklamacji, jeśli program, który przypadł mi w udziale, nie jest najciekawszy. Mogę mieć pretensje do rodziców, że zostalam spłodzona, ale przecież to nie oni dokonali wyboru, tak zostali zaprogramowani przez bezosobowego Boga. Ale z drugiej strony, kto mi zabrania tych pretensji? Czy mnie musi interesować sprawiedliwość? Czy ja muszę wnikać tak głęboko? Nic nie muszę. To znaczy wszystko muszę, bo zapominam, że tylko odpalam program. Nawet te pytania buzujące mi w głowie są czystym przypadkiem. A kiedy pewnego dnia nie będę mogła znieść tej świadomości, że przypadło mi w udziale życie, które nie jest moje, bo ja nie mam w nim nic do gadania i na przykład wpadnę na mało oryginalny choć odważny pomysł, żeby ze sobą skończyć, to znowu dopadnie mnie myśl, że to też było mi pisane. I się wścieknę, i na złość będę kontynuować życie, cały czas mając z tyłu głowy świadomość, że nawet ten bunt nie był moim wyborem. Dlatego postanowię o tym zapomnieć i zacznę żyć tak, jakbym o czymkolwiek decydowała.

Skąd pomysł na ujęcie nihilzmu jako wiary w bezosobowego Boga? Wiąże się to z moim rozumieniem pojęcia osoba w kontekście teologicznym. Otóż dla mnie Bóg jako Osoba jest Świadomością. Świadomość jest wolna, świadomość wybiera, tworzy. Bóg pozbawiony osobowości, np. w panteizmie (przynajmniej w jego powszechnym rozumieniu) nie jest świadomy. To jest jakaś bezcelowa, nieświadoma natura, która po prostu ma miejsce, odtwarza się w bezsensowny sposób. Co wyjaśnia, dlaczego znani ateiści typu Dawkins sympatyzują z panteizmem. Panteizm jest takim uestetyzowanym ateizmem.

Semele

T.pelikan
[

towarzyski.pelikan

Semele

Tak, człowiek jest bytem przygodnym i bardzo niekiedy pięknym.
Niestety niekiedy paskudnym.

Na pewno Bogiem nie JEST...

towarzyski.pelikan

Andy72

Skoro człowiek miałby być Bogiem, byłby to bóg bardzo marny.

towarzyski.pelikan

Andy72

Nie uważam byś była nawet średnim bogiem.

towarzyski.pelikan

Andy72

Nawet Jan Paweł II uważał się za nicość przy Bogu. Jeśli uważasz się za Boga to można Ci tylko współczuć.

towarzyski.pelikan

Andy72

Jest różnica : Jezus JEST Bogiem, i wcielił się z własnej woli.

towarzyski.pelikan

Andy72

Rozróżnić należy dwie rzeczy:
Prawdą jest że człowiek stworzony jest na podobieństwo Boga oraz że jesteśmy Świątynią Ducha Świętego, co jest bliskie temu co piszesz o wcieleniu Boga w człowieka.
Ale Jezus nie tyle ma w sobie Boga co jest Bogiem. Odnoszą się do niego proroctwa, urodził się w Betlejem, tam gdzie miał urodzić się Mesjasz, z odpowiedniego rodu, pokolenia Judy.
Święty Jan pisze:
(6) Pojawił się człowiek posłany przez Boga - Jan mu było na imię. (7) Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. (8) Nie był on światłością, lecz /posłanym/, aby zaświadczyć o światłości. (9) Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi.

czyli nawet Jan nie uważał się za światłość, a uważał tak Jezusa.

towarzyski.pelikan

Andy72

No widzisz jak można z Tobą dyskutować, skoro zaraz przechodzisz do tekstów w które sama nie wierzysz typu Bóg - Słońce.

towarzyski.pelikan

Wierzę w Boga Słońce, umieszczonego w centrum wewnętrznego Wszechświata (nieba).

towarzyski.pelikan

Andy72

towarzyski.pelikan

Pytając mnie, skąd wiem, już zakładasz w pytaniu, że nie jestem iluzją. Bo iluzja nie może nic wiedzieć albo sobie czegoś roić

Logika się kłania, Andy.