ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Na naszym forum jest chyba całkiem pokaźna grupa osobowości dyskutantów, których ja wewnętrznie określam sobie jako właśnie dyskutantów pouczających.
Cóż to za dziwo ów dyskutant pouczający?

Aby trochę chociaż ową ideę pojąć najpierw spróbuję opisać postawę dyskusyjną kontrastową do omawianej, w której ten aspekt się nie ujawnia. Dyskutant, który nie ma kompleksu pouczania po prostu OPISUJE IDEE, którymi pragnie zainteresować innych, przekazuje je. A więc dyskutant bez kompleksu pisze w stylu: idea X, którą komentują zwiera niejasność w punkcie P. Z kolei uważam, że błędem jest sformułowanie S, które przedstawiono w cytacie C. Podoba mi się natomiast poruszenie kwestii K w zdaniu Z. itp.
Dyskutant nie mający kompleksu pouczania PISZE O SPRAWIE - odpowiada na pytania, zadaje pytania, komentuje to, jak rozumie czyjeś wypowiedzi.

Dyskutant pouczający funkcjonuje inaczej. Główna różnica polega na WTRĘTACH I DODATKACH na temat tego, jaki to on jest mądry, a jaki to jego przeciwdyskutant jest głupi, wymagający douczenia. Dyskutant pouczający, czyli mający ów KOMPLEKS POUCZANIA (będę używał też tej alternatywnej nazwy), co chwila będzie pisał NIE O SPRAWIE, A O OSOBIE PRZECIWDYSKUTANTA. Nie wydzierży, nie da sobie spokoju, aby o tym CZĘSTO nie pisać.
Tu zaznaczę, że nawet normalny dyskutant czasem jakiś aspekt pouczenia może wykazać. Bo w dyskusji tak bywa, że czasem trudno jest inaczej sformułować myśl, jak tylko odnosząc się do intencji piszącego. Pewne niuanse rozumowania z owych intencji wynikają, a więc nie dałoby się w ogóle przedyskutować omawianych zagadnień, gdyby do nich nie nawiązać. Różnice pomiędzy takim odwołaniem do indywidualnych cech dyskutanta (tych naturalnych w wielu przypadkach), a kompleksem pouczania są następujące:
1. Pojawianie się pouczeń właściwie "ni w pięć ni dziewięć" - często bez nawiązania, uzasadnienia, bo dyskutant pouczający musi kogoś pouczyć, musi się poczuć, że on poucza, nawet nie mając wyraźnego pretekstu merytorycznego. Nie potrzeba wtedy pisać o żadnej sprawie - poucza się, aby pouczać.
2. uwagi pouczającego z kompleksem z reguły są FORMUŁOWANE W WYWYŻSZAJĄCYM TONIE.
3. Dyskutant pouczający najczęściej też NIE JEST W STANIE WYTŁUMACZYĆ zarzutów w dalszej dyskusji. I nie ma się co dziwić, dlaczego tak jest - te zarzuty nie służyły bowiem omówieniu jakiejkolwiek treści, one miałby cel czysto emocjonalny - dać dyskutantowi z kompleksem poczucie, że został wywyższony. Sam się wywyższył...
4. Dyskutant pouczający używa OKREŚLEŃ OGÓLNIE PEJORATYWNYCH, POZBAWIONYCH KONKRETU MERYTORYCZNEGO, w stylu: "głupi argument" (bez wyjaśnienie dlaczego właściwie głupi), "piszesz same bzdury" itp.

Warto tu zauważyć, że do pewnego stopnia aspekt pouczenia - jako sporu, jako przekonanie o słuszności posiadanych przekonań, zawsze wystąpi. Tą linią demarkacyjną, rozgraniczającą dyskutanta z kompleksami względem dyskutanta, który punktuje po prostu nieścisłości rozumowania strony przeciwnej (jak się uprzemy, to coś takiego też można uznać za "pouczanie") jest SKIEROWANIE SIĘ KU WARSTWIE MERYTORYCZNEJ, czyli skłonność do dalszej dyskusji dla postawionych tez.

Nie będę ukrywał, że uważam nagminne stosowanie samochwalenia i poniżania innych za ŻAŁOSNE. Stanowią one DOBITNY, NIESŁYCHANIE WYMOWNY objaw kompleksów piszącego. Najczęściej głębokich kompleksów, poczucia bycia miernotą niedocenioną przez świat. Więc jak ktoś z upodobaniem się wywyższa, to ja to odbieram trochę tak, jakby ów ktoś "się przedstawiał": dzień dobry! Czuję się niedowartościowany, nikt nie mnie docenia, gnębi mnie wciąż poczucie poniżenia, więc próbuję desperacko jakoś w sobie wybudować przekonanie o swojej wartości, a że nie umiem tego przekonania potwierdzić żadną formą realnych, merytorycznych osiągnięć, to czynię to za pomocą poniżania innych. Inaczej nie potrafię, bo chyba mierny jestem, ale się do tego nie przyznam...

Na koniec dodam, że nikogo moim postem nie wskazałem palcem. Nie chcę nikogo poniżyć. Jeśli ktoś jednak tym moim opisem poczuł się "wywołany do tablicy", to niech sam sobie wyciągnie wnioski...

towarzyski.pelikan

Dyskutant pouczający to inaczej dyskutant popuszczający, czyli znaczący teren jak kot. Jak tylko widzi na horyzoncie intruza, czyli kogoś kto zagraża w jakiś sposób jego przekonaniom, systemowi wartości, pozycji w grupie etc., zaczyna kompulsywnie obsikiwać teren, żeby pokazać intruzowi, gdzie jego miejsce.
To jest szalenie ciekawe zjawisko z zoologicznego punktu widzenia.

Semele

To Ty Michał....

Semele

lucek

Michał Dyszyński

Semele

Michał masz u mnie plusa...

lucek

Michał Dyszyński

Dodam na koniec jeszcze PRYWATNĄ OCENĘ dyskutantów nagminnie pouczających w tym sensie, jak to wyżej opisałem - szczególnie wywyższających się, próbujących traktować innych dyskutantów z góry. Dobrym przykładem była kiedyś moja odpowiedź Banjankri, który w tym tonie nauczyciel - adept, próbował ustawiać dyskusję. Wtedy mu odpisałem, że domyślną, wcześniej przeanalizowana, a wręcz sobie przyznają jako rodzaj obowiązkowej strategii, jest potraktowanie każdego, kto się próbuje wywyższyć, jako dyskutanta niepełnowartościowego, nie wartego brania go na poważnie. Użyłem wtedy określenia mało parlamentarnego, w kontekście tego, co sobie myślę o kimś, kto tak wywyższająco próbuje do mnie formułować komunikaty. Odpowieź http://www.sfinia.fora.pl/filozofia,4/czy-szczescia-mozna-sie-nauczyc,14475-225.html brzmiała: spierdalaj!

lucek

Michał Dyszyński

Nieraz zastanawiam się nad tym, czy mój ideał dyskusji - polegający na maksymalnym odseparowaniu się od czynników zakłócających dostęp do dyskursywnej prawdy - jest do udźwignięcia dla wszystkich dyskutantów. Może to też jest trochę tak, że pisząc w kontroli emocji, bez napastliwości personalnej, niejako dopuszczając SAMĄ GRĘ CZYSTEGO ROZUMU, będę czynił przekaz hermetycznym, niezrozumiałym mentalnie dla wielu. Może więc ideał dyskusji, o którym myślę, jest nie dla każdego.
Bo powód dla dyskusji jakiś musi być, wystartować rozumowanie trzeba z jakimś celem. Cele czysto poznawcze człowiek buduje dopiero od pewnego poziomu opanowania swoich emocji, targających nim pragnień, potrzeb społecznych. Sam to kiedyś mocno (mocniej niż aktualnie) przezywałem; też przecież zależało mi na pokazaniu wszystkim jaki to ja najmądrzejszy jestem, jak to wszystkim (?) utrę nosa, wykazując swoją rozumową dominację nad światem. Sporo czasu zajęło mi uświadomienie sobie tego, że owa intencja, którą wtedy miałem, jest na krótką metę, że emocja wygrywania ze światem - jeśli się człowiek jej nie pozbędzie w znacznym stopniu - będzie tylko blokowała poprawność rozumienia i odczuwania szczęścia. Bo możliwość rozwoju umysłu nie posiada granic. Zawsze da się stworzyć opis lepszy od poprzedniego (mimo że ten poprzedni już był genialny). Zawsze można na rzeczywistość spojrzeć pod nowym kątem, uwzględnić nową okoliczność, powiązanie z resztą opisów rzeczywistości. Skoro i tak od dobrego dzisiaj, będę miał lepsze rozwiązanie jutro, to nie ma się co napinać na to, że w ogóle jakieś rozwiązanie "powali świat na kolana".
Jest też i drugie ograniczenie - zdolności skomunikowania się z ludźmi. Widać to dobrze, gdy laik zacznie czytać artykuł naukowy. Najczęściej go odrzuci od tej lektury, bo znajdzie tam mnóstwo specjalistycznych terminów, odwołanie do trudnych modeli, literatury, innych badań. To jest praktycznie niestrawne w odbiorze. Dopiero gdy jakiś publicysta weźmie ten artykuł, opisze go w sposób popularny, to laik w ogóle będzie miał szansę załapać o co chodzi. Podobnie jest z budowaniem struktury rozumienia przez kogoś, kto ma kreatywny umysł - prędzej czy później powstaną w ramach tej struktury koncepcje na tyle nowe, trudne, niespotykane wcześniej, że praktycznie nikt (albo naprawdę niewielu) - dzięki samemu przeczytaniu opisu - nie będzie w stanie wyrobić sobie zrozumienia idei, którą jej twórca przedstawiał. Osoby kreatywne muszą się pogodzić z tym, że ich życie intelektualne będzie w dużym stopniu samotnicze.
W tym kontekście, uwikłanie przekazu w błąd (także w poboczne emocje) można uznać za coś niezbędnego dla poprawnej komunikacji. Ideał dyskusji w pełni merytorycznej jest może i zbyt hermetyczny dla większości uczestników.

lucek